me per ongeluk omdraai en daarna constateer dat Nina de GFT-container omkiepert op de stoep.  Pffff… ik word soms een beetje moe van mijn dochter. Edoch, met zulk prachtig weer, laat ik mijn goede humeur niet bederven.
De zandbak is ook aan een beurt toe.  De houten bekisting is deze winter door de vele regen tamelijk groen uitgeslagen, dus ik besluit er even met het schuurmachientje overheen te gaan, en hem daarna een likje verf te geven. Nina vindt dit een zeer interessante bezigheid, en ze blijft dan ook zeuren om ook even te mogen schuren. Helaas voor haar,  vind ik dat toch net iets te gevaarlijk werk voor een meisje van 3 jaar, dus voor de eerste keer vandaag moet ik haar teleurstellen. Haar pruillipje spreekt boekdelen, en mijn dochter kennende, zint zij op wraak. En ik, onnozelaar, heb niet in de gaten dat ik gauw genoeg door mijn dochter teruggepakt zal gaan worden. Het schuren is gebeurt, zo, nou nog een beetje verf erop. In de garage vind ik nog een restje van vorig jaar (wie wat bewaart, heeft wat, nietwaar), een kwast opgetrommeld, even flink roeren, en daar gaat-ie. Met zwierige zwaaien, verf ik de zandbak, nauwlettend gevolgd door Nina.  Dan gaat de telefoon, en ik vergeet de altijd opgaande wet om je rommel achter je op te ruimen, teneinde ongelukken te voorkomen. Het gevolg laat zich raden. Als ik even later terug kom, is Nina driftig aan het schilderen. Alleen niet de zandbak, maar zichzelf (en haar kleren). Oh Nee!!!! Het is al te laat, ik ruk de kwast uit haar handen (wat een huilbui oplevert) en na wat vermanende woorden druipt Nina af. Tja, ik kan haar zo ook weer niet rond laten lopen, dus maar naar binnen om wat andere kleren aan te doen, en de vuile was in de Biotex te zetten. 
De hele verfsmurrie maar weer opgeborgen (ik was toch al klaar) en de volgende klus dient zich aan. Ook de auto verdient een grondige schoonmaakbeurt. De winter heeft het aanzien van ons vervoermiddel ook geen goed gedaan, en aangezien de vorst uit de lucht is, is het weer eens broodnodig om hem onder handen te nemen. Nina mag er in gaan zitten, ze vindt het prachtig als ze het water van de tuinslang op de voorruit hoort kletteren. Ze mag van mij altijd achter het stuur zitten, en gezien haar twinkelende oogjes vermaakt ze zich hiermee kostelijk. Alle knopjes hebben haar aandacht, en ik laat haar maar. Met de sleutel niet in het contact kan het toch allemaal geen kwaad. Echter, er zijn dingen die ook werken, zonder dat de auto op het contact staat. Dat merk ik pas als ik me buk om de voorbumper onder handen te nemen. Net op dat moment heeft Nina de knop van de claxon gevonden. Ik schrik me helemaal wezenloos en ik moet volgens mij minstens drie en een halve meter in de lucht hebben gesprongen van ellende. Ik wil vloeken, maar de aanblik van een van plezier kraaiende Nina doet me smelten. Bovendien heeft toch niemand dit anders dit gezien, dus hoef ik me nergens voor te schamen.
Als de auto klaar is, is het bijkans 12 uur, dus is het tijd om Reggie van school te gaan halen. Met de auto maar dit keer, want we zijn al aan de late kant. Hop Nina op de achterbank, en de sleutel in het contact. En dan gebeurt het. Op het moment dat ik de auto start, ontploft de radio bijna. Nina heeft blijkbaar aan de volumeknop gedraaid, en wel helemaal naar rechts. Het ding staat vol open. “Oehoeoerend hard “ schalt het heel toepasselijk door de auto, en de ramen knallen er bijna uit. Nina zit met de handen aan de oren, en ik, och ik ben mijn dochter op deze voorjaarsdag voor heel even echt helemaal moe. Voorjaarsmoeheid??? Precies!!

Gr Hansje