Harry Potter ในงาน เบลาอวร์ด

หนึ่งในร้อย เธอคือดวงดาว….. ( เพลงไตเติ้ล เริ่มบรรเลง พร้อมกับเด็กชายร่างสูง ผิวสีซีด ซึ่งเดินอาดๆ มายังเวทีด้านล่างซึ่งเดิมก็คือห้องโถงกลางพร้อมกับเสียงเชียร์ของบ้านสลิธีริน )

“ ครับ ครับ พอแล้วครับ “ มัลฟอยเอียงคอน้อยๆไปทางกลุ่มสลิธีรินที่กำลังปรบมืออย่างบ้าคลั่ง

“ ครับ ขอต้อนรับสู่งาน เบลาส์เซสต์อวอร์ด นะครับ กระผม เดรโกร มัลฟอย ผู้ที่ได้รับเกียรติให้ดำเนินงานสำคัญนี้ “ ไม่พูดเปล่า พลางบังคับสายตาให้เหล่มองเด็กร่างผอม ใส่แว่นตาซึ่งทำหน้าที่เป็นตากล้อง โดยมีเด็กผู้หญิงผมฟูพอง ทำหน้าที่เป็นผู้กำกับการถ่ายทอดสดทั่วฮอกวอตส์อยู่

“ ผู้ที่แต่งตัวได้เลิสหรูเท่านั้นที่จะได้ครองตำแหน่งของค่ำคืนนี้ “ เฮ!!!!! ( ทุกครั้งที่มัลฟอยพูดจบโต๊ะบ้านสลิธีรินแทบถล่มลงมา และก็ตามด้วยรอยยิ้มอันน่าเกลียดของมัลฟอยทุกที

“ แน่นอนนะครับว่าในงานนี้บุคคล ซึ่งแต่งตัวได้ทุเรศที่สุด ต้องตกรอบไปอย่างน่าสมเพช “ มัลฟอยกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เขาคิดว่าเหมาะกับคำว่า “ เสียใจ “ ได้น้อยมาก

“ ครับ ผู้เข้าประกวดที่ดูโดดเด่นมากที่สุดในราตรีนี้ก็คงไม่พ้น ท่านอาจารย์ใหญ่หรอกนะครับ “ นร.ที่อยู่ในงานทุกคนพร้อมใจกันหันหน้า เอี้ยวคอ บิดตัว และก็เหลือบมองไปทาง ชายชราที่สวมเสื้อเชิ้ตเก่าๆสกปรก ที่มีรอยปุปะ และนุ่งกางเกงยีนขาม้ตัวใหญ่

บัดนี้ชายชราผู้นั้น ได้หยิบหมวกที่ดูน่ารัก ( ซึ่งแฮร์รี่คิดว่าเหมือนหมวกขอทาน ) ขึ้นมาสวมใส่ พร้อมกับควงคู่มากับหญิงสาว ในชุดกระโปรงยาวสีฟ้าซึ่งเข้ากันได้ดี กับผ้าคลุมไหล่สีเงิน ผมของเธอซึ่งแต่ก่อนม้วนเก็บไว้เป็นระเบียบ บัดนี้มันสยายยาวออกมา “ ศาสตราจารย์มักกอนนากัล นั่นเอง “ เธอดูดีกว่าเก่าขึ้นเยอะเลย

และสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของนักเรียนทั่วห้องโถงจนแทบจะในทันทีคือ

การปรากฏตัวของชายร่างงองุ้ม จมูกเหมือนตะขอ ซึ่งวันนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ( ซึ่งแฮร์รี่คิดว่า เสนปต้องอ้อนวอนให้มาดามพอมฟรีย์ช่วยตกแต่งให้แน่ๆเลย )

ซึ่ง การปรากฏตัวของเสนปครั้งนี้นำความอับอายขายหน้าสู่ตนเอง และวงศ์ตระกูลเป็นอย่างมาก โดยเสนปได้ซุ่มซ่ามเดินเหยียบชายเสื้อคลุมตัวโปรด ( ซึ่งวันนี้อุตสาห์ใส่มาอวด ) จนขาดรุ่งริ่งไม่มีชิ้นดี และทรงผมที่เรียบตรงก็พลอยมีอันเป็นไปไปด้วย

เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นที่เฮฮา ของนักเรียนทั่วห้องโถงเป็นอย่างมาก และก็เป็นที่สะใจของนักเรียนกริฟฟินดอร์เป็นอย่างยิ่ง ตัวอย่างเช่น รอนที่เวลานี้เขา หัวเราะเสียงดังลั่น จนไม่สามารถที่จะหาวัตถุใดใดมาอุดปากไว้ได้

“ วีสลีย์ ถ้าแกยังไม่หุบปากเน่าๆของแกละก้อ ฉันจะ….” แควก!!! เสียงเสื้อคลุมตัวเดิมของเสนปที่ตอนเขาลุกขึ้นมา เขาได้เหยียบมันอีกรอบ

“ ฉัน บอกให้เงียบ บอกให้เงียบ ยังไม่เงียบอีกเหรอ!!! “ เสนปตะคอกใส่ด้วยความโกรธสุดๆ

“ เอาล่ะ พวกเธอเงียบได้แล้ว “ ดับเบิลดอร์รีบเข้ามาหยุดยั้งช่วงเวลาแห่งความสนุก

“ พอแล้ว เซเวอรัส พวกเด็กๆเค้าไม่ได้ต้องการลบหลู่อะไรหรอก “ ดับเบิลดอร์รีบแทรกขึ้นมาอีก ในขณะที่เสนป กำลังทำท่าว่าจะจุดไฟเผาโต๊ะ กริฟฟินดอร์ซะเลย ( แฮร์รี่มั่นใจว่าเสนปคงอยากเผาทั้งโต๊ะ ทั้งคนแหละ )

มัลฟอยเริ่มมีบทบาทขึ้นอีกครั้ง ท่ามกลางบรรยากาศที่กำลัง รุ่ง .... ริ่ง

“ ครับ เมื่อสักครู่ คงเป็นแสดงมุขตลกๆของศาสตราจารย์เซเวอรัส ซึ่งวันนี้ อาจารย์ดูดีมากๆเลยนะครับ “ มัลฟอยกล่างด้วยความชื่นชมเต็มที่ ซึ่งคำพูดนั้นเหมือนน้ำที่ช่วยดับไฟได้ทันเวลา

เวลาผ่านไป พอสมควร ทุกคนเริ่มเบื่อหน่ายที่การพูดพล่ามของมัลฟอย ในการสรรเสริญสดุดีเสนปยังไม่จบซะที

“ ศาสตราจารย์เสนปนะครับ เป็นอาจารย์ที่มีน้ำใจเป็นอันมาก มีอยู่ตอนหนึ่งนะครับ ผมได้ทานลูกอมกรดเข้าไป มันทรมานมากเลยครับ ( ทำหน้าหยั่งกับกินระเบิดเข้าไป ) แล้วผมก็ได้ศาสตราจารย์เสนปนี่แหละครับ ที่คอยช่วยเหลือผม “ ( สบสายตาอย่างหยาดเยิ้มกับเสนป ) 

“ แล้วก็ยังมีอีกตอนครับที่……. “

“ อึอึอืม อืม !!!! “ เสียงรอนกับแฮร์รี่ ดังขึ้น แบบว่าจงใจ

“ มัลฟอย ถ้านายยังมัวแต่พูดเรื่องไร้สาระแบบนี้อยู่ละก็ ฉันไม่แน่ใจว่า พวกเราจะได้เห็นตัวเฟเร็ตออกมาเต้นระบำ หรือทำท่าอย่างอื่นรึเปล่านะ “ เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างไม่ใส่ แต่คำพูดนั้นทำให้

มัลฟอยกวาดสายตาไปทั่วห้องโถงแล้วก็มาหยุดอย฿ที่ แม้ด – อาย มู้ดี้ ซึ่งตอนนี้กำลังส่งยิ้มที่ดูเหมือนตรามารมากกว่า

ทันที ที่มัลฟอยสบสายตากับมู้ดดี้ เด็กชายก็ดูเหมือนว่าได้หยุดหายใจไปแล้วสัก 10 นาที แล้วก็รีบฟื้นคืนสติกลับมาพูดต่อโดยแทบจะไม่มีเรื่องใดที่เกี่ยวข้องกับเสนปอีก

“ เอาละครับ เรามารู้จักผู้เข้าประกวดแต่ละคนเลยนะครับ “ ……

แตน ตะละแล่น แต่นแตน แต่น แต๊นนนน!!!!!! ( ดนตรีเร้าอารมณ์ )

” คนแรก อัลบัส ดับเบิลดอร์ ชายผู้มีแต่ความคิดอันน่าสงสาร และเอ่อ…..แฝงไปด้วยความฉลาดอันล้ำลึก “ ( ประโยคหลังที่พูดเพราะถูกสายตาที่ไม่เป็นมิตรจับจ้องอยู่ )

“ ขอบใจ มิสเตอร์เดรโกร “ ดับเบิลดอร์กล่าว พลางส่งยิ้มอันบริสุทธิ์ไปทั่วห้อง

“ ครับ วันนี้ท่านมาในชุด ที่พวกมักเกิ้ลเห็น เป็นต้องโทรเรียกศรีธัญญามาแน่ๆเลยนะครับ “ มัลฟอยกล่าวอย่างปกปิดความรู้สึกลึกในใจไม่มิด

ช่างบังเอิญอีกแล้วที่ตาทั้ง สองข้างพามัลฟอยให้พบกับสัญญาณอันตรายซึ่งบัดนี้เคลื่อนที่มาอยู่ตรงหน้าแล้ว “

“ พูดต่อสิ เจ้าเด็กไร้มารยาท “ มู้ดดี้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น พลางกัดพายฟักทองอย่างแรง จนมัลฟอยต้องสะดุ้ง

“ เอ่อ …. เรามาดูผู้เข้าประกวดรายต่อไปเลยนะครับ “ คราวนี้พูดสุภาพขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แตน ตะละแล่น แต่นแตน แต่น แต๊นนนน!!!!!! ( ดนตรีเร้าอารมณ์ )

“ ผู้สมัครหมายเลข 2 เซเวอรัส เสนป ………….. สุดหล่อของเรา “ เสียงเชียร์ของสลิธีรินดังลั่นเสียจนกลบเสียงโห่ร้องของกริฟฟินดอร์ และบุคคลที่ชังน้ำหน้าเสนป

“ ครับ ผมเป็นอาจารย์สอนวิชาปรุงยาในฮอกวอตส์นะครับ “ เสนปโค้งคำนับให้กรรมการตัดสินอย่างสวยงามในชุดทักซิโด้ที่มีเสื้อคลุมขาดรุ่งริ่งอยู่ด้วย

“ ครับชุดทักซิโด้ โบว์หูกระต่าย น่าทึ่งมากครับ “ มัลฟอยกล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชมเต็มประดา

“ ต่อไป ผู้สมัครหมายเลข 3 รูเบอัส แฮกริด “ คราวนี้เสียงเชียร์ของชาวกริฟฟินดอร์ดูเหมือนจะมีโอกาสได้เล็ดลอดออกมาเสียที

“ ฮึ!!!! ก็แค่ลูกครึ่งยักษ์ ไม่เห็นมีดีอะไรเลย “ เสียงถากถางของมัลฟอยหยุดลงเมื่อเจอตาวิเศษของมู้ดดี้ ที่กำลังเพลิดเพลินกับการจับผิดคน

“ อ๊ะ!!!!!! ขอบใจนะอ๊ะ ที่เชียร์ “ แฮกริด ซึ่งตอนนี้กำลังทำตัวเหมือนซานตาครอส หน้าแดง ที่เป็นขวัญใจของเด็กๆ

“ คิดว่าดูดีมากรึไง กับชุดซานตาครอสบ้าๆของเจ้า เจ้าลูกครึ่งยักษ์ “ เสนปแกล้งกระซิบใส่แฮกริดที่นั่ง หน้าชาอยู่ข้างๆ

แต่ทว่า ความจริง เสนปพูดซะดังจนกล่าวได้ว่า โก่งคอพูดให้ทั่วทั้งห้องโถงได้ยินอย่างชัดเจนเลย พวกสลิธีรินหัวเราะเสียงดังอย่างชอบอกชอบใจ ต่างจากแฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ที่พยายามส่งสายตาให้แฮกริด แบบอ่านได้ว่า “ อย่าไปสนใจเลย พวกเราว่าคุณดูดีสุดแล้ว “

นั่น แหละที่ทำให้แฮกริดยอ้มออกมาได้

“ เรามาดูท่านต่อไปกันเลยนะครับ คราวนี้เป็นสุภาพสตรีบ้าง “

“ ผู้สมัครหญิงคนแรก ศาสตราจารย์ มิเนอร์วา มักกอนนากัล “ เสียงเชียร์ของกริฟฟินดอร์ตะโกนกึกก้อง จนใครๆอาจคิดว่าที่นี่คือแหล่งวิทยุกระจายเสียงที่ระบบควบคุสเสียงกำลังเจ๊ง

“ เธอดูดีกว่า การรวบผมเหมือนยายแก่ นังเหี่ยวมากนะครับ “ หันไปเจอมู้ดดี้

“ เอ่อ …… ผมคิดว่าเธอดูสวยงามมาก ในชุด กระโปรงลูกไม้ติดระบายสีฟ้าอ่อนๆ ที่เข้ากันได้ดีกับผ้าคลุมไหล่ผืนบางสีเงินที่ดูลื่นไหล “ มัลฟอยเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เขาคิดว่านี่แหละ คือคำชื่นชมอย่างสุดซึ้ง

มัลฟอย เริ่มบรรยายการแต่งตัวของผู้เข้าแข่งขันคนต่อไปอย่างเมามัน และพอครบทุกคนซึ่งจบลงด้วย การกล่าวหาว่า ศาสตราจารย์ซีบิล แต่งตัวได้ไร้รสนิยมจริงๆ ( เป็นครั้งแรก ที่แฮร์รี่กับรอนดูเหมือนจะมีใจตรงกับมัลฟอย )

การถ่ายทอดสดทั่วฮอกวอตส์ยังคงดำเนินต่อไปโดยไร้โฆษณามากั้น

มัลฟอยทำตัวทุเรศมากเสียจนกระทั่ง นิกหัวเกือบขาดต้องโยนทีวีทิ้งไปในโถส้วม ( บังเอิญเป็นเมอร์เทิล กำลังลอยออกมา ………. ลงท้ายด้วยเสียงกรี้ด กรี้ด อันชวนหดหู่ของเมอร์เทิล ซึ่งทำตัวน้ำลายยืด เหมือนหมาบ้า )

“ เอาละครับ มาถึงการประกาศผลผู้เข้ารอบ 2 คนที่จะต้องไปชิงตำแหน่ง เบลาส์อวอร์ด กันแล้ว “ เสียงยานๆของมัลฟอยแทรกขึ้น ….. ในขณะที่คนอื่นๆกำลังมีความสุขกับรสชาติของอาหาร

“ ผลการตัดสินของคณะกรรมการ อันประกอบด้วย มักเกิ้ลที่มีสติไม่สมบูรณ์ 3 คน พ่อมดที่เป็นบ้า 1 คน และสุดท้าย แม่มดที่เป็นโรคจิตอีก 1 คน “ เสียงขยะแขยงของเด็กผมบรอนด์เอ่ยออกมา

“ เราจะประกาศผู้ที่เข้ารอบคนแรกก่อนนะครับ …. “ ชูซองสีแดง 2 ซอง แล้วยิ้มให้เสนปอย่างรื่นเริง

บัดนี้ บรรดาผีทีฮอกวอตส์และรูปภาพต่างๆที่กำลังดูการถ่ายทอดสดอยู่ในห้องอาจารย์ ( เนื่องจากนิกหัวเกือบขาดทำลายทีวีของบรรดาผีๆไปแล้ว ) กำลังอารมณ์บูดสุดๆ ที่จู่ โทรทัศน์ขาว-ดำ 12 นิ้วก็เกิดไข้ขึ้นมาซะเฉยๆ จนพีฟส์โกรธแทบจะเขมือบมันพังไปแล้ว ( เหตุที่โกรธไม่ใช่อะไรหรอก มันอยากเห็นสีหน้าของอาจารย์ที่ตกรอบ โดยเฉพาะดับเบิลดอร์ )

อันที่จริง โทรทัศน์ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่สาเหตุเนื่องมาจาก มืออันสั่นเทาของแฮร์รี่ที่กำลังจับกล้องอยู่ด้วยความลุ้นระทึก ว่า ใน2ซองนั้นจะมีรายชื่อของ แฮกริดอยู่รึเปล่า

“ ผู้ที่ผ่านเข้ารอบคนแรกคือ …… “

แตน ตะละแล่น แต่นแตน แต่น แต๊นนนน!!!!!! ( ดนตรีเร้าอารมณ์ )

“ ศาสตราจารย์ เซเวอรัส เสนป ครับ “ เสียงเชียร์ของบ้านสลิธีรินดังกึกก้องราวกับ พื้นดินจะถล่มทลายไป

“ ผมนึกแล้ว ว่าเค้าต้องเลือกผม “ เสนปกล่าวอย่างอวดๆ

“ ใช่ ฉันก็ไม่แปลกใจหรอกนะ ที่เสนปผ่านเข้ารอบ “ รอนเอ่ย อย่างเหยียดๆ แล้วชายตามองเหล่าคณะกรรมการซึ่งตอนนี้ทำตัวเหมือนเด็กอนุบาล

“ คนที่ 2 คือ…… “

แตน ตะละแล่น แต่นแตน แต่น แต๊นนนน!!!!!! ( ดนตรีเร้าอารมณ์ )

“ ว้า ไม่น่าเลย รูเบอัส แฮกริด ผ่านเข้ารอบนี้ “ เสียงเชียร์ของนร.ทุกบ้าน ( อาจยกเว้นสลิธีริน ) ดังสนั่นลั่นห้อง จนเสนปยังอดพูดถากถางแฮกริดต่อไม่ได้

“ นั่นก็หมายความว่า ท่านดับเบิลดอร์ผู้อยู่ในชุดโรคจิตของพวกมักเกิ้ล ไม่ถูกใจกรรมการโรคจิตของเรา แล้วก็ชุดนางวีล่าของศาสตราจารย์มิเนอร์วาก็ไม่ได้เรื่อง รวมทั้งชุดของศาสตราจารย์คนอื่นๆด้วย “ เสียงมัลฟอย เยาะเย้ยมากกว่าเก่า และก็เงียบลงในทันที เมื่อมีสายตาหลายคู่จ้องเขม็งมา ( ในนี้รวมมู้ดดี้ด้วย )

“ โอ้!!! ไม่นะ มัลฟอย เธอไม่น่าพูดอย่างนั้นเลย ฉันว่า ศาสตราจารย์มักกอนนากัลดูดีออก แล้วก็มาดามพินซ์ รวมทั้งมาดามพอมฟรีย์กับมาดามฮูชด้วย “ เฮอร์ไมโอนี่รำพึง

“ ทีนี้ก็เหลืออยู่ 2 คนสินะ “ ……. “ ใครจะเป็นผู้ครองตำแหน่งเบลาส์อวอร์ดของค่ำคืนนี้ต้องรอลุ้ม ช่วงนี้เชิญสนุกสนานตามสบายก่อนนะครับ “ พูดจบก็ก้าวลงเวทีอย่างสบายใจ พลางตวัดสายตาอันน่าเกลียดมาทางแฮร์รี่

“ ว่าไง เจ้าหัวเป็นแผล อยากจะเปลี่ยนหน้าที่กับฉันไหม “ มัลฟอยตะโกนข้ามหัวนร.ปี 5ของฮัฟเฟิลพัฟคนหนึ่งมา

“ ฉันคิดว่า งานนี้เหมาะสำหรับฉันแล้วล่ะ “ แอร์รี่โต้ตอบอย่างใจเย็น

“ แล้วไงวีสลีย์ พวกเค้าจ่ายเงินให้นายบ้างรึเปล่าล่ะ กับการเป็นเด็กรับใช้ของพวกกรรมการบ้าๆนั่น “ ทันทีที่มัลฟอยพูดจบ ก็มีอะไรเย็นสาดมาที่หน้าของมัลฟอยทันที

“ วีสลีย์!!!!! นี่แกกล้าทำร้ายฉันเรอะ ไอ้….. “ มัลฟอยพูดค้างไว้แค่นั้น แล้วก็รีบเดินจากไป

“ ว่าไง พอตเตอร์ มันมาก่อความวุ่นวายเรื่องอะไรอีกล่ะ “ มู้ดดี้ยักคิ้วเป็นเชิงถาม

“ คือมัน มา… “

“ พอแล้ว มิสเตอร์วีสลีย์ ฉันรู้แล้วว่าเธอกับเขามีเรื่องอะไรกัน วันหลังเอาหนักๆกว่านี้หน่อยสิ “ มู้ดดี้ยิ้มกว้างให้กับรอน

“ ครับ วันหลังผมกับแฮร์รี่ จะอัดมันให้คว่ำเลย “ รอนพูดอย่างดีใจ ราวกับเขาได้ทองทั้งถุง

เวลาผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง

มัลฟอยเดินทอดน่องกลับมาขึ้นเวทีอีกครั้ง คราวนี้ผมที่เปียกเริ่มแห้งแล้ว

“ มาถึงช่วงที่ 2 ของการประกวดกันแล้วนะครับ อีกไม่นานเราก็จะได้รู้กันสักที ว่าใครคือผู้ที่สมควรจะได้รับรางวัล “ เด็กชายไล่สายตาเป็นทางแฮร์รี่ แล้วส่งยิ้มกวนๆมาให้

“ ต้องเป็นฉัน อยู่ล้วล่ะ พวกนั้นไม่ต้องดูความสามารถก็น่าจะรู้นะว่าผู้ชนะคือใคร “ เสนปยังพล่ามไม่หยุด

“ ภารกิจต่อไปที่ผู้เข้าประกวดจะต้องทำคือ “

แต่น แต่น แต๊น!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“ แสดงความสามารถที่ดีที่สุดของตนออกมา “ มัลฟอยอ่านภารกิจอย่างเนือยๆ

“ ขอผมก่อนฮะ ขอผมก่อน…” เสนปลุกขึ้นตะโกนอย่างดัง จนนร.แต่ละบ้านคิดว่าเสนปบ้าไปแล้ว ( ยกเว้นสลิธีริน ซึ่งคงคิดว่าเป็นการกระทำของวีรบุรุษผู้เสียสละ )

“ ได้เลยครับ อาจารย์ ผมเชือว่าทุกคนก็คงอยากจะดูนะครับ “ มัลฟอบรับคำอย่างกระตือรือร้น

“ แน่นอนละ ฉันคนหนึ่งละที่อยากดู การหน้าแตกของเสนปอีกครั้งหนึ่ง “ รอนกล่าวอย่างนึกสนุก

“ ฮ่า ๆๆๆ “ ทั้ง สามคนบรรจงปล่อยเสียงหัวเราะออกมา จนทำให้เสนปละสายตาจากหม้อใหญ่ที่กำลังโยนอยู่

“ ครับ เป็นการแสดงที่สุดยอดเลยนะครับ “ มัลฟอยยังบรรยายการแสดงของเสนปไม่หยุด

“ ลัล ลา ลัล ลา ลาลา ลัล ลา “ เสนปฮัมเพลงเบาๆไปพร้อมกับการแสดงโยนหม่อใหญ่ โดยภายในบรรจุน้ำยาตัวพองไว้เพียบ

“ นอกจากนี้ เสนปยังแสดงการเต้นบัลเล่ต์ สลับกับการโยนรับหม้อใหญ่ อย่างไม่บกพร่อง

“ ปรี้ด ปรี้ด ปรี้ด “ เสียงนกหวีดหมดเวลาดังมาจากรอน ซึ่งทำหน้าที่แทนกรรมการ คนหนึ่งซึ่งนอนหลับฝันดีไปแล้ว

“ ครับ เป็นการแสดงที่เยี่ยมยอด ถูกใจกรรมการทุกท่านมากทีเดียว “ มัลฟอยพูดเองเออเองอีกแล้ว

ทันทีที่เสนปโค้งคำนับจนติดพื้นเวที มัลฟอยก็

“ คนต่อไป รายนี้ไม่ต้องแสดงก็รู้อยู่แล้วว่าแพ้ “ เสียงเหยียดหยามของมัลฟอยดังขึ้น

“ อึอึ อืม !!!! เดรโกร ฉันคิดว่าถ้าเธอบรรยายดีๆไม่เป็น หน้าที่นี้ก็คงต้องมอบให้แฮร์รี่ไปนะ “ มู้ดดี้กล่าว พลางส่งสายตามาหาแฮร์รี่ ที่จู่ก็เกือบทำกล้องวีดิโอสำหรับถ่ายทอดสดหล่น

ถ้าทางของแฮกริดบ่งบอก คำพูดเมื่อสักครู่ของมัลฟอยยังคงติดตรึงไว้ในหัวใจของเขาอยู่

“ อ๊ะ!!!!!! วันนี้คงไม่มีหนอนฟลอบเบอร์มาอวดหรอกนะ แฮกริด “ ดับเบิลดอร์กล่าวเหย้าแหย่กับแฮกริด ซึ่งตอนนี้กำลังยิ้มหน้าบานอยู่

แฮกริดเริ่มแสดงความสามารถในการร้องเพลง ทั้งภาษาเงือก ภาษาก็อบลิน และสุดท้าย……”

“ ในโอกาสนี้ผมขอร้องเพลงที่ผมชอบที่สุด เพลงนี้ แม่ของผมเคยร้องให้ผมฟังเมื่อครั้งที่ผมยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ “ ………….. “ นั่นคือเพลง ????? ( ภาษายักษ์ ) “

มีเสียงอื้ออึงดังมาจากทั่วทุกทิศ จนแม้แต่กล้องที่แฮร์รี่ควบคุมอยู่ ก็ยังสั่น

“ ?????? ????? ??? ??????? ( ภาษายักษ์นะ ) “ แฮกริด ร้องเพลงต่อไปจนจบ หากแต่ว่าไม่ได้รับการปรบมือจากนร.สักเท่าใด ยกเว้น แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ ที่ช่วยกันปรบมือ กลบเสียงโห่ของพวกสลิธีริน

“ ฮึ เป็นการแสดงที่ป่าเถื่อนที่สุด “ เสนปพูดพลางส่งสายตาเหยียดหยามไปที่แฮกริด ซึ่งเดินลงจากเวทีอย่างเงียบๆ

“ ครับ มันเป็นการแสดงที่สุด….. ( บังเอิญสบสายตากับมู้ดดี้ ) ที่ … ที่วิเศษที่สุด “ มัลฟอยพูดอย่างฝืนๆ

เวลาผ่านไป จนนักเรียนหลายคนเริ่มฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

“ เมื่อไหร่จะประกาศผลสักทีเนี่ย “ เสียงเสนปโวยวายออกมาดังๆ

“ เอาละครับ ผลรางวัลอยู่ในมือของผมแล้ว ศาสตราจารย์เสนปอยู่ไหนครับ ผมขอเตือนให้อาจารย์เตรียมให้พร้อมนะครับ “ เด็กชายกล่าวอย่างผู้ชนะ

แตน ตะละแลน แต่น แต่น แต่น แตน แต๊น!!!!!! ( เพลงเร้าใจ )

“ และแล้ว ช่วงเวลาอันสำคัญก็ได้มาถึงแล้ว “ มัลฟอยพูดยิ้มๆ พลางแกะซองสีขาวที่รอนยื่นมาให้

“ ขอบใจวีสลีย์ ระวังมือของนายจะมาโดนเสื้อคลุมอันสะอาดของฉันล่ะ “ มัลฟอยวางกร้ามใส่ จนรอนแทบจะทำงานประกาศผลรางวัลยุติลง

“ ผลรางวัลออกกำลังจะออกมาแล้ว “

ระหว่างนี้ เสนปกำลังจัดแต่งตัวองให้ดูดี เพื่อเตรียมขึ้นรับรางวัล

ต่างจากแฮกริกที่นั่งหมดอะไรตายอยากอยู่

“ โอ้ !!!!! ไม่นะ พระเจ้าเป็นพยาน พวกกรรมการบ้านั่นให้เจ้ายักษ์ แฮกริด เป็นผู้ชนะ “ มัลฟอยตะโกนเสียงหลง พร้อมกับพวกสลิธีรินที่กำลังอ้าปากค้าง

แต่แล้ว เสียงเชียร์ก็ดั่งกระหึ่มขึ้นจากนร.จากบ้านกริฟฟินดอร์ เรเวนคลอ และฮัฟเฟิลพัฟ ที่ต่างก็สะใจที่เสนป ตกรอบ

แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกเลย

ส่วนแฮกริดที่นั่งอย่างเหงาหงอยก็แทบช็อกเมื่อได้ยินว่า ตัวเองเป็นผู้ชนะ

ผิดกับเสนป ซึ่งดูผิดหวังมาก จนถึงขั้น เป็น บ้าเลย

“ ไม่จริ๊งงงงงง ไม่จริง ใครก็ได้บอกฉันว่าไม่จริง มัลฟอยเจ้าเด็กโง่ แกอ่านชื่อผิด ต้องเป็นชื่อฉัน ต้องเป็นชื่อฉัน เจ้าเด็กโง่ สมองเสื่อม อ่านชื่อเซเวอรัส เสนปไม่ออกรึไง ….” เสนปอาละวาดหนัก แล้วเริ่มลงมือ บีบคอของมัลฟอยที่บัดนี้กำลัง ขาดอากาศอย่างหนัก

ดับเบิลดอร์ และศาสตราจารย์คนอื่นๆต้องมาช่วยกันแยกร่างมัลฟอยกับเสนปออกจากกัน

“ สตูเปฟาย “ ดับเบิลดอร์ชี้ไม้กายสิทธิ์ค้างไว้ทางเสนป วึ่งบัดนี้นอนสงบนิ่งเสียแล้ว

“ เอาล่ะ ดับเบิลดอร์ ดิฉันคิดว่า ควรจะปิดงานนี้เสียทีนะค่ะ “ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพันมากระซิบกับดับเบิลดอร์ แล้วหันกลับไปมองมาดามพอมฟรีย์ที่กำลัง ดูแล มัลฟอย กับ เสนปอยู่

“ อือ!!! ผมรู้แล้ว “ ดับเบิลดอร์รับคำอย่างว่าง่าย

“ ผู้ที่ชนะงานนนี้คือ รูเบอัส แฮกริด รางวัลที่เขาจะได้รับคือ เงิน 1000 เกลเลียน และสิ่งที่ผู้เข้าประกวดอยากได้ที่สุด ( ในที่นี้คือ ไข่มังกรพันธ์ฮังการีหางหนาม ) “ ดับเบิลดอร์กล่าวอย่างยิ้มแย้ม

ส่วนมัลฟอยนั้น มัวแต่ตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่ผ่านไปเมื่อสักครู่ จนพุโอะไรไม่ออกเลย

แม้แต่ แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ ก็แตกตื่นเหมือนกัน ที่อยู่ดีๆ ดับเบิลดอร์ก็มอบไข่มังกรพันธ์ที่ดุที่สุดให้แฮกริดนำไปเลี้ยง

“ ฉันล่ะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกเขาจะให้ไข่มังกร ซึ่งในกฏหมายมันเป็นของต้องห้ามนี่ “ เสียงเฮอร์ไมโอนี่ครางออกมาอย่างตกใจ

------------------------------------- จบ -----------------------------