Harry Potter ภาค The Weakest Link กำจัดจุดอ่อน

แต๊น แต๊น แตน.....!!!! (เพลงเปิดรายการ)

"สวัดดี นี่คือรายการ "กำจัดจุดอ่อน" ผม เซเวอรัส สเนป ผู้ดำเนินรายการ ผมจะไม่พูดมากล่ะ แต่รายการของเราจะนำเสนอว่าใครคือคนงี่เง่า ปัญญาอ่อน ไร้สมอง ที่สมควรถูกกำจัดออกไปจากฮอกวอตส์แห่งนี้ เรามาดูผู้ร่วมรายการในสัปดาห์นี้กันก่อน"

แต๊น แต่น แต๊น!!!(เพลงเร้าอารมณ์)

กล้องแพนไปที่ผู้เข้าแข่งขันคนแรก เขาเป็นเด็กชายรูปร่างอ้วนเล็กน้อย ใบหน้ากลม ท่าทางตื่นกลัว "สวัสดีครับ ผม เอ่อ ผมชื่อ...ชื่อ..."

"งี่เง่า! ไร้สมองที่สุด! แค่จะพูดชื่อตัวเองก็ยัง.." สเนปตะคอกขัดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อหันไปสบตากับสายตาห้ามปรามของผู้กำกับรายการ อัลบัส ดัมเบิลดอร์ ที่ยืนอยู่ด้านล่างเวที

ดัมเบิลดอร์ส่งสายตาให้กำลังใจมาที่เด็กชาย เพื่อให้เขาพูดต่อไป เด็กชายรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยและเริ่มพูดต่อ

"ผมชื่อ เนวิลล์ ลองบัตทอม...เอ่อ... เป็นนักเรียนชั้นปีที่ 4 บ้านกริฟฟินดอร์ เอ่อ...ครับ" เนวิลล์จบการแนะนำตัวอย่างยากลำบาก ตามด้วยเสียงตบมือพอเป็นพิธีจากผู้ชม

กล้องแพนไปที่ผู้เข้าแข่งขันคนที่สอง เป็นเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลฟองฟู ท่าทางมั่นใจ เธอแนะนำตัวเอง "สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ นักเรียนปีที่ 5 บ้านกริฟฟินดอร์ และเป็นที่หนึ่งของชั้นปีค่ะ"

ผู้ชมตบมือและมีเสียงเชียร์ดังขึ้นจากกองเชียร์บ้านกริฟฟินดอร์ แต่แทบจะในทันทีที่มีเสียงเชียร์ดังขึ้น สเนปก็ตวาดแทรกขึ้นเช่นกัน "หยุด! หยุดได้แล้ว ส่งเสียงน่ารำคาญ!"

เสียงเชียร์หยุดลงทันที กล้องจึงแพนไปที่ผู้เข้าแข่งขันคนที่สาม คนนี้เป็นเด็กชายผมสีบรอนซ์ ใบหน้าเสี้ยมแหลม เขาแนะนำตัวด้วยเสียงยานคาง "ผม เดรโก มัลฟอย นักเรียนปี 4 บ้านสลิธิริน และเป็นซีกเกอร์ที่เก่งที่สุดของสลิธิรินอีกด้วย"

พูดจบก็เกิดเสียงเชียร์อื้ออึงจากกองเชียร์ของบ้านสลิธิรินซึ่งนำด้วยแครบและกอยล์กำลังเป่าปากโห่ร้องอยู่ โดยที่สเนปไม่ได้มีท่าทีที่จะห้ามปรามเสียงดังนั้นแต่อย่างใด แต่กลับยิ้มอย่างพอใจให้กับมัลฟอย

ส่วนมัลฟอยนั้นหันไปยิ้มเยาะเย้ยให้เฮอร์ไมโอนี่ พร้อมกับกระซิบ "ไงล่ะ ยัยเลือดสีโคลน" ซึ่งมีเฮอร์ไมโอนี่คนเดียวเท่านั้นที่ได้ยิน แต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจเขา

หลังจาก 5 นาทีผ่านไป เมื่อดัมเบิลดอร์หันไปบอกให้กองเชียร์สลิธิรินเงียบเสียงลงได้แล้ว เพื่อจะให้รายการดำเนินต่อไป เมื่อเสียงเงียบลง กล้องก็แพนไปที่ผู้เข้าแข่งขันคนที่ 4 ซึ่งเป็นเด็กชายผมแดง ร่างสูง ใบหน้าตกกระ

"ผมชื่อ รอน วีสลีย์ นักเรียนปี 4 บ้านกริฟฟินดอร์ครับ" รอน แนะนำตัวเอง

"และบ้านผมยังยากจนมากจนต้องมาเข้าแข่งขันหาเงินไปช่วยครอบครัวแบบนี้" มัลฟอยพูดต่ออย่างเย้ยหยันใส่หน้ารอน

รอนทนไม่ไหวและกระชากคอเสื้อมัลฟอยจนเฮอร์ไมโอนี่ต้องเข้ามาห้ามและสเนปก็ตวาดขึ้น "หยุดนะวีสลีย์! ตัดคะแนนกริฟฟินดอร์ 50 คะแนน โอ๊ะ!" เขาหยุดเมื่อหันมาสบสายตากับดัมเบิลดอร์อีกครั้ง "ไม่ได้ซินะ โชคดีไปนะวีสลีย์ที่ตอนนี้อยู่ในรายการ ฉันไม่มีอำนาจในการหักคะแนนเธอ แต่ระวังไว้ในชั้นเรียนของฉันก็แล้วกัน เอาล่ะ เอาเป็นว่าพวกเธอพอแค่นี้กันได้แล้ว"

รอนและมัลฟอยแยกออกจากกัน มัลฟอยหันมายิ้มหยัน และรอนยังคงมีท่าทีกระฟัดกระเฟียด โดยมีเฮอร์ไมโอนี่คอยปรามพร้อมกับกระซิบว่า "อย่าไปสนใจ" ก่อนที่เธอจะเดินกลับไปประจำที่ของเธอ

เมื่อเหตุการณ์สงบลงแล้ว กล้องก็แพนไปที่ผู้เข้าแข่งขันคนที่ 5 เขาเป็นเด็กผู้ชายผมดำที่ดูยุ่งเหยิง ใส่แว่นตากรอบทรงกลม และมีแผลเป็นรูปสายฟ้าอยู่ที่หน้าผาก

"สวัสดีครับ ผม แฮร์รี่ พอตเตอร์ ครับ" เขาแนะนำตัว และทันทีที่พูดจบก็มีเสียงเชียร์ดังอื้ออึงของกองเชียร์จำนวนสามในสี่ แม้ว่าจะยังมีเสียงโห่ดังมาจากกลุ่มผู้ชมบ้านสลิธิรินก็ตาม

เมื่อเสียงเชียร์และเสียงโห่เงียบลงเล็กน้อย เขาก็พูดต่อ "ผมเป็นนักเรียนปี 4 บ้านกริฟฟินดอร์ และเป็นซีกเกอร์ของบ้านด้วยครับ"

เสียงเชียร์ดังขึ้นอีกครั้ง และเมื่อสเนปอดรนทนไม่ไหวเขาก็ตวาดขึ้นอีก

"เอาล่ะๆ พอได้แล้ว! จะได้เริ่มรายการกันเสียที" เสนปมีท่าทีหงุดหงิด และหันไปพูดกับแฮร์รี่ "พอตเตอร์ผู้มีชื่อเสียง เฮอะ!"

"เริ่มรายการกันได้แล้ว ฉันจะถามคำถาม และพวกเธอก็ตอบ ขอร้องว่าอย่าตอบอะไรที่งี่เง่าจนฉันรับไม่ได้ออกมา..." ประโยคหลังเขาหันไปจ้องหน้าเนวิลล์

"เมื่อหมดเวลาพวกเธอต้องเลือกคนงี่เง่า เอ่อ..ไม่ใช่ ต้องคนที่เป็นจุดอ่อนที่สุดออกมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะเป็นใคร..." ประโยคหลังสเนปมองเนวิลล์ด้วยหางตาอีก

แต๊น แต้น แต๊น!!!!!!........(เพลงเริ่มการแข่งขัน)

แต่น แต่น แต๊น!!!!!!

"พวกเธอมีเวลา 60 วินาที เริ่มได้!" สเนปพูดขึ้น

"ลองบัตท่อม! บอกส่วนผสมในการปรุงน้ำยาหดตัวมาซิ" สเนปหันมาถามเนวิลล์เป็นคนแรก

"เอ่อ..." เนวิลล์อึ้งไป คำถามแรกก็เจอคำถามยากสุดๆ เลย ยิ่งโดยเฉพาะวิชาปรุงยาซึ่งเป็นวิชาที่เขาไม่ชอบมากที่สุด

เมื่อเห็นว่าเนวิลล์ตอบไม่ได้ ด้วยความเคยชิน เฮอร์ไมโอนี่รีบยกมือขึ้นทันที แต่เมื่อสเนปหันมาส่งสายตาเย็นชาให้ เธอก็นึกขึ้นได้ว่ากำลังเล่มเกมอยู่ เธอจึงลดมือลงอย่างอายๆ โดยที่มีเสียงหัวเราะเยาะจากกองเชียร์สลิธิรินดังแว่วมา

"ข้าม ครับ" เนวิลล์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าตอบไม่ได้แน่แล้ว และจะทำให้เพื่อนๆ เสียเวลา

"โง่จริงๆ มีอะไรในวิชาของฉันที่ซึมเข้าไปในหัวโง่ๆ ของเธอบ้างเนี่ยฮะ ลองบัตท่อม..." สเนปพูดเย้ยหยัน

เนวิลล์ตัวสั่นและดัมเบิลดอร์ก็ส่งสายตาห้ามปรามมาที่สเนปอีกครั้ง เขาจึงหันไปที่เฮอร์ไมโอนี่

"เกรนเจอร์ ก๊อบลินใช้โรงแรมแห่งหนึ่งในฮอกส์มี้ดเป็นศูนย์บัญชาการในการก่อการปฏิวัติในปีอะไร"

"ปี 1612 ค่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงใส

แน่เสียยิ่งกว่าแน่ เฮอร์ไมโอนี่นั้นก็เหมือนกับตำราที่เคลื่อนที่ได้ ดังนั้นคำต่อมาที่ออกมาจากปากของสเนปก็คือ

"ถูกต้อง" สเนปพูดอย่างไม่ใส่ใจ และหันมาที่รอน "วีสลีย์ กากชารูปไม้กางเขนตะแคงมีความหมายว่าอย่างไร"

"เอ่อ..." รอนใช้เวลาทบทวนความจำประมาณ 3 วินาที "ตรวจสอบและเจ็บปวด ครับ"

"ถูกต้อง ฮึ! โชคดีมากนะ..." สเนปพูดอย่างไม่ค่อยพอใจนักที่รอนตอบถูกและหันไปที่มัลฟอย

"คาถาในการจุดไฟคืออะไร" สเนปถามคำถามแสนง่ายดายกับมัลฟอย

"ลูมอสครับ" มัลฟอยตอบสบายอารมณ์

เสียงเชียร์จากกองเชียร์สลิธิรินดังขึ้น และสเนปก็พูด "ถูกต้อง เก่งมากมัลฟอย" แล้วเขาก็หันมาที่แฮร์รี่

"ส่วนผสมของน้ำยาสรรพรสมีอะไรบ้าง" สเนปถาม ตาหรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด

"เอ่อ..หญ้าปม อ่า..." แฮร์รี่รีบนึกถึงตอนที่เขา รอน และเฮอร์ไมโอนี่ช่วยกับปรุงน้ำยาสรรพรส "ปลิง หญ้าน้ำประสาน..." แฮร์รี่พูดต่อพร้อมกับนับนิ้วเพื่อนับส่วนผสมให้ครบ "แมลงวันปีกลูกไม้ เขาไบคอร์นบดเป็นผง คราบงูเขียวพิษบูมชะแลง แล้วก็อะไรบางอย่างจากคนที่เราต้องการแปลงร่างเป็นครับ..."

"ถูกต้อง...แต่เห็นได้ชัดว่านักเรียนปี 4 ไม่ควรรู้วิธีปรุงยานี้ เพราะมันอยู่ในหนังสือที่อยู่ในเขตหวงห้ามในห้องสมุด นี่คงจะบอกอะไรได้... และนอกจากนี้ฉันยังพอจะรู้แล้วว่าใครกันที่ขโมยของในตู้เก็บยาของฉันไปเมื่อปีที่แล้ว..." สเนปหรี่ตามาที่แฮร์รี่อย่างจ้องจับผิด

"คัท!" เสียงตะโกนสั่งให้หยุดรายการดังมาจากผู้กำกับรายการ อัลบัส ดัมเบิลดอร์ รายการจึงหยุดลง แล้วเขาจึงเดินขึ้นมาหาสเนป

"เซเวอรัส ผมขอล่ะนะ คุณกำลังทำให้เวลาในการตอบคำถามของพวกเด็กๆ เสียไปโดยเปล่าประโยชน์นะ ต่อไปนี้ผมขอร้องให้คุณอย่าให้ความเห็นมากอะไร หรือถ้าทนไม่ได้จริงๆ ก็ขอร้องว่าให้พูดสั้นๆ ก็พอ หวังว่าคุณคงเข้าใจนะ..." ดัมเบิลดอร์พูดเสียงเข้ม

"ผมเข้าใจครับศาสตราจารย์ เอ่อ..ครับ ผู้กำกับ..." สเนปพูดอย่างไม่ค่อยจะยอมรับสักเท่าไหร่

จากนั้นรายการก็ดำเนินต่อไปในลักษณะคล้ายๆ เดิม คือสเนปถามคำถามหินๆ กับทุกคน ยกเว้นมัลฟอย สเนปนั้นพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่วิจารณ์ออกไปแรงๆ แต่ก็ยังไม่วายเหน็บแนมเมื่อแฮร์รี่ตอบไม่ได้ไปสองสามคำ

เมื่อหมดเวลาในรอบแรกลง ผลที่ได้คือเนวิลล์ตอบไม่ได้สักคำถาม แฮร์รี่กับรอนตอบได้บางคำถาม ส่วนมัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ตอบได้ถูกต้องหมดทุกคำถาม

"เอาล่ะ ต่อไปพวกเธอก็ต้องเลือกคนที่เป็นจุดอ่อนที่สุดออกไป อ้อ...รายการนี้มีกติกาพิเศษอยู่อย่างหนึ่ง คือไม่สามารถเลือกคนที่ตอบได้ถูกต้องทุกคำถามออกไปได้ เอ้า..เลือกได้..." สเนปบอกทุกคน

ในเมื่อไม่สามารถเลือกคนที่ตอบถูกทุกข้อออกไปได้ ดังนั้นแม้ว่าทุกคนจะอยากเลือกมัลฟอยออกไปใจจะขาดแค่ไหนก็ไม่สามารถทำได้ และเมื่อดูตามรูปการแล้ว ทุกคนจึงมีมติเป็นเอกฉันท์ที่เลือกให้เนวิลล์ออกไป

"ทุกคนเลือกเธอ ลองบัตท่อม เธอออกไปได้!" สเนปพูดกับเนวิลล์อย่างซะใจ แล้วเนวิลล์จึงเดินลงจากเวทีพร้อมกับเสียงสะอื้นและเสียงโห่ฮาจากกองเชียร์บ้านสลิธิริน

"เอาล่ะ ชมสิ่งที่น่าสนใจสักครู่ แล้วเราจะกลับมากับการแข่งขันในรอบต่อไป" สเนปพูดเย็นชาพร้อมกับสะบัดเสื้อคลุมและหมุนตัว

กล้องแพนออก พร้อมด้วยโลโกรายการ "กำจัดจุดอ่อน ฉบับฮอกวอตส์"

.........................................โฆษณา.....................................

แต่น แต่น แต๊น!!!!!!! (เพลงเข้ารายการ)

"เข้าสู่รอบสองแล้ว สำหรับรอบแรก ผู้เข้าแข่งขันที่เป็นจุดอ่อนที่สุดก็ได้ออกไปจากการแข่งขันคนหนึ่งแล้ว โดยที่ไม่จำเป็นต้องถามก็รู้ว่าทำไมถึงถูกคนอื่นเฉดหัวออกไป" สเนปพูดพร้อมกับปรายตาไปทางเนวิลล์ที่ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างเวที

แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ส่งสายตาเป็นเดือดเป็นแค้นมาที่สเนป ในขณะที่มัลฟอยยิ้มเยาะอย่างพอใจ

"เอาล่ะ ในรอบสองนี้เวลาจะลดลงเหลือ 40 วินาที กติกายังเหมือนเดิม เมื่อเวลาหมดลง พวกเธอต้องเลือกคนที่เป็นจุดอ่อนที่สุดออกมา และไม่สามารถเลือกคนที่ตอบถูกทุกคำถามออกได้" สเนปอธิบายกฏอีกรอบอย่างเบื่อๆ

"เริ่ม!" สเนปเริ่มการแข่นขันรอบสอง

การแข่งขันรอบสองก็ยังคงดำเนินไปเหมือนรอบแรก สเนปยังคงเข้าข้างมัลฟอยอย่างออกนอกหน้า เช่นคำถามที่ว่า "อาจารย์สอนปรุงยาที่ฮอกวอตส์คนปัจจุบันคือใคร" เป็นต้น ซึ่งทำให้มัลฟอยตอบได้ถูกหมดทุกคำถาม และสำหรับคนอื่นๆ สเนปเลือกถามคำถามที่ยากๆ มีแต่เฮอร์ไมโอนี่คนเดียวเท่านั้นที่ยังตอบคำถามเหล่านั้นได้ถูกทั้งหมด

"หมดเวลา!" สเนปตะคอกเมื่อเวลาหมดลง "เห็นได้ชัดว่าพอตเตอร์ผู้มีชื่อเสียงก็ใช่ว่าจะเก่งไปหมดซะทุกเรื่อง" เสนปหันมาพูดเย้ยหยันด้วยเสียงสะใจกับแฮร์รี่ เมื่อในรอบนี้เขาตอบคำถามได้ไม่ค่อยดีนัก

"เลือกคนที่คิดว่าเป็นจุดอ่อนได้!" สเนปตะโกน

แฮร์รี่นั้นคิดหนักในรอบนี้ แน่นอนว่าเขาไม่สามารถเลือกมัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ได้(ซึ่งสำหรับกรณีของเฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่รู้สึกดีใจ) ดังนั้นเขาก็จำเป็นต้องเลือกรอน

เขารู้สึกลำบากใจมาก เขาไม่สามารถทำใจให้เขียนชื่อรอนลงไปได้ "จริงซิ!" แฮร์รี่คิด "เราเลือกตัวเราเองออกไปก็ได้นี่นา" คิดได้ดังนั้นแฮร์รี่จึงเขียนชื่อตัวเองลงไปแทน

โชคร้ายนักที่ดูเหมือนว่ารอนและเฮอร์ไมโอนี่จะคิดแบบเดียวกับเขา รอนก็เขียนชื่อตัวเองลงไปเช่นกัน ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็ตัดสินใจไม่เขียนอะไรลงไปเลย

มัลฟอยเขียนชื่อ รอน...

"ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอพยายามจะเล่นอะไรกันนะ..." สเนปพูดเรียบๆ แต่ยังคงกระแสความเยียบเย็นไว้ "แต่คนที่ต้องออกไปในรอบนี้ก็ต้องเป็นเธอ วีสลีย์ เพราะมีคนเขียนชื่อเธอสองคน อ้อ! รวมทั้งตัวเธอเองด้วย อย่างน้อยเธอก็ยังรู้ตัวเองว่าตัวเองเป็นเช่นไร" สเนปเหน็บแนม

รอนเดินลงจากเวทีเงียบๆ โดยส่งสายตาเป็นกำลังใจมาที่แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่

"เราคงต้องถามเหตุผลกันเสียหน่อยว่าทำไมถึงพวกเธอถึงเลือกวีสลีย์ อ้อ! สำหรับเกรนเจอร์และพอตเตอร์ เราคงไม่จำเป็นต้องถามพวกเขา เพราะเห็นได้ชัดว่าพอตเตอร์คิดว่าตัวเองโง่เง่าที่สุด และเกรนเจอร์ก็ไม่มีสมองพอที่จะคิดตัดสินใจได้ว่าใครควรจะออกไป..." สเนปพูดแดกดัน

รอนเกือบจะกระโดดกลับขึ้นไปบนเวทีอีกครั้ง เขารู้สึกอยากบีบคอสเนปให้ตายคามือ แต่จินนี่ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ดึงเขาเอาไว้

"เรามาถามเหตุผมของมัลฟอยกันดีกว่า ทำไมเธอถึงเลือกให้เขาออกไป" สเนปหันมาถามมัลฟอย

"ผมคิดว่าเขายากจนและต่ำต้อยเกินกว่าที่จะมายืนอยู่ข้างผมครับ" มัลฟอยพูดถากถางด้วยความสะใจ

"แม้ว่าจะเป็นคำตอบที่ดูจะไม่เกี่ยวข้องกับการแข่งขัน..." สเนปพูดด้วยเสียงนุ่มนวลดุจใยไหม "แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธนะ" สเนปรับกับมัลฟอยได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย

รอนกระโดดลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่มีอะไรบางอย่างลอยข้ามหัวเขาไปตกลงบนเวที มันเป็นวัตถุบางอย่าง และทันทีที่มันตกถึงพื้นข้างตัวสเนป มันก็ระเบิดและส่งกลิ่นรบกวนประสาททันที มันคือระเบิดเหม็นนั่นเอง

รอนหันขวับไปดูและทันได้เห็นเฟร็ดกับจอร์จกำลังนั่งลงด้วยสีหน้าสะใจสุดๆ พร้อมกับขยิบตามาให้

"ถ้าฉันรู้ว่าเป็นฝีมือใคร..." สเนปพูดกัดฟันช้าๆ เสียงเย็น "เตรียมตัวเอาไว้ให้ดีเถอะในชั้นเรียนของฉัน" สเนปพูดพร้อมกับชำเลืองมองมาที่เฟร็ดกับจอร์จ จากนั้นเขาจึงโบกไม้กายสิทธิ์จัดการกับระเบิดเห็นนั่น จนทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติ

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลซึ่งนั่งอยู่แถวหน้าสุดของกองเชียร์ฝั่งกริฟฟินดอร์หันหลังไปส่งสายตาดุและมองหาตัวผู้กระทำผิด เมื่อสบตากับเฟร็ดและจอร์จ เขาทั้งสองคนก็ผิวปากทำเอาหูไปหน้าเอาตาไปไร่อย่างหน้าตาเฉย ศาสตราจารย์มักกอนนากัลถอนใจและหันกลับมา เธอไม่สามารถลงโทษพวกเขาได้เพราะไม่ได้เห็นกับตาว่าเป็นฝีมือใคร

แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ รวมทั้งกองเชียร์ของกริฟฟินดอร์(อาจรวมถึงกองเชียร์ของบ้านเรเวนคลอและฮัฟเฟิลพัฟด้วย) ต่างก็รู้สึกสะใจเป็นอย่างมาก

"แม้ว่าจะมีสิ่งรบกวน แต่ก็ไม่สามารถแก้ไขเรื่องที่วีสลีย์ต้องออกจากการแข่งขันไปได้ ซึ่งนั่นก็สมควรแล้ว ตอนนี้เราเหลือผู้เข้าแข่งขันเพียง 3 คน และก่อนที่จะพบกับการแข่งขันรอบต่อไป พบกับสิ่งที่น่าสนใจสักครู่ก่อน...แล้วก็อย่าให้ฉันรู้ว่าเป็นใครก็แล้วกัน..." สเนปยังคงกัดฟันด้วยความโกรธ พร้อมกับมองมาที่กองเชียร์กริฟฟินดอร์อีกครั้ง

แต่น แต่น แต็น!!!

กล้องแพนออก โลโก้รายการขึ้นอีกครั้ง.....พักโฆษณาจ๊ะ.....

แต่น แต่น แต๊น!!!!!!!!!!!! (เพลงเข้ารายการ)

"กลับเข้าสู่การแข่งขันในรอบที่สาม เราจะไม่อธิบายกติกาให้ยุ่งยากอีกนอกจากเวลาที่ลดลงเหลือ 30 วินาที เอาล่ะเริ่มได้" สเนปเริ่มรายการอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเขายังคงหงุดหงิดเรื่องระเบิดเหม็นอยู่

และรอบนี้ก็ยังคงเป็นไปตามคาดหมาย นั่นคือสเนปยังคงขี้โกงเช่นเดิม แต่แล้วก็เกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้นกับเฮอร์ไมโอนี่

เมื่อถึงคำถามที่ 5 สเนปหันมาถามเฮอร์ไมโอนี่ "การทำผิดกติกาในการแข่งขันควิดดิชเวิลด์คัพเมื่ปี ค.ศ.1473 ทั้ง 700 ข้อมีอะไรบ้าง"

เป็นคำถามที่ขี้โกงที่สุดอย่างหาที่เปรียบมิได้แล้ว เพราะถึงแม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะรู้(ซึ่งเธออาจจะจำได้ทั้ง 700 ข้อ) แต่เธอก็ไม่สามารถตอบให้ครบทั้งหมดได้ในเวลาไม่กี่วินาทีหรอก

"ข้ามค่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบในที่สุด

สเนปส่งสายตาเย้ยหยันมาให้เฮอร์ไมโอนี่ และหันไปถามคำถามง่ายๆ กับมัลฟอยต่อไป

"เอาล่ะ เลือกคนที่เธอคิดว่าเป็นจุดอ่อนที่สุดได้" สเนปพูดขึ้นเมื่อเวลาหมดลง และผลที่ได้ตอนนี้ก็คือคนที่ตอบได้ถูกหมดทุกข้อมีเพียงมัลฟอยเท่านั้น

แฮร์รี่คิดหนักอีกแล้ว เขาคิดที่จะเขียนชื่อตัวเองลงไปอีก แต่เมื่อคิดว่าเฮอร์ไมโอนี่ก็อาจจะทำแบบเดียวกัน แล้วทีนี้มันก็จะเหลือแค่มัลฟอยที่จะกลายเป็นคนตัดสินว่าใครจะต้องออกไป

แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นและมองไปที่เฮอร์ไมโอนี่ เมื่อพวกเขาสบตากัน แฮร์รี่ก็พยายามขยิบตาและส่งสายตาเป็นเชิงบอกว่าให้เฮอร์ไมโอนี่เขียนชื่อเขาลงไป เฮอร์ไมโอนี่ก็ส่งสายตามาที่เขาเช่นกัน และในที่สุดก็เหมือนเฮอร์ไมโอนี่จะเข้าใจ เธอพยักหน้านิดๆ เหมือนรับรู้

ปรากฏว่าทั้งแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ก็ต่างเขียนชื่อตัวเองลงไปอีก ส่วนมัลฟอยเขียนชื่อเฮอร์ไมโอนี่

"เธอคือจุดอ่อน เกรเจอร์! ไม่นึกว่ายายรู้มากน่ารำคาญอย่างเธอก็จะมีคำถามที่ตอบไม่ได้อยู่ด้วยนะ ลงไปได้!" สเนปตะคอกใส่

เฮอร์ไมโอนี่ส่งสายตาเย็นชาให้สเนป และขณะที่เธอเดินผ่านแฮร์รี่ แฮร์รี่ก็กระซิบถาม

"ทำไมเธอไม่เขียนชื่อฉัน ฉันส่งสายตาบอกให้เธอเขียนชื่อฉันยังไง"

"อ้าว..ฉันก็ส่งสายตาบอกให้เธอเขียนชื่อฉันลงไปเหมือนกัน ฉันก็นึกว่าเธอจะเข้าใจ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างงงๆ

"ฉันเห็นเธอพยักหน้ารับรู้แล้วด้วย" แฮร์รี่กระซิบ

"ฉันพยักหน้าว่าให้เขียนชื่อฉันลงไปต่างหาก" เฮอร์ไมโอนี่กระซิบตอบ "เอาเถอะ แฮร์รี่ ยังไงก็พยายามเข้านะ.." เฮอร์ไมโอนี่พูดให้กำลังใจก่อนเดินลงจากเวทีไปสมทบกับรอน

"เรามาถามเหตุผลของมัลฟอยกันดีกว่า ฉันว่าเราไม่ต้องถามพอตเตอร์หรอก เพราะเขาก็แสดงให้เราเห็นว่าเขาคิดว่าตัวเองไม่ได้เรื่องมาตั้งแต่รอบที่แล้ว" สเนปพูดขึ้นเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินลงไปแล้ว

เสียงหัวเราะด้วยความสะใจดังขึ้นจากกองเชียร์ฝั่งสลิธิริน

"ผมไม่ชอบนิสัยรู้มากเกินไปจนน่ารำคาญของเขาครับ และเขายังตอบคำถามง่ายๆ อย่างการทำผิดกติกาในการเล่นควิดดิชไม่ได้อีก งี่เง่าจริงๆ ครับ" มัลฟอยตอบหน้าระรื่น

มีเสียงหัวเราะดังขึ้นจากกองเชียร์ฝั่งสลิธิรินอีก

"ฉันเห็นด้วยกับเธอในข้อนั้น" สเนปพูด "ฉันก็ทนเขาไม่ได้มาตั้งแต่เริ่มการแข่งขันแล้ว น่ารำคาญ..." สเนปพูดหน้าตายพลางชำเลืองไปทางเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งอยู่ในที่นั่งผู้ชม

"เอาล่ะตอนนี้เราก็เหลือผู้เข้าแข่งขันแค่สองคนแล้ว และเรากำลังจะเข้าสู่....."

"ปัง!" เสียงประตูห้องส่ง(ซึ่งดัดแปลงคุกใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดในฮอกวอตส์ทำเป็นห้องส่ง ถ่ายทอดสดรายการนี้ไปทั่วโลกพ่อมดแม่มด) ดังขึ้นขัดจังหวะการพูดของสเนป

ทุกสายตาหันไปมอง และเห็นคนๆ หนึ่งซึ่งมีขาข้างหนึ่งทำด้วยไม้ เดินกระเผลกเข้ามา เขาคือ แมด-อาย มู้ดดี้ นั่นเอง

สเนปหันมาตกตะลึง มองตาค้างอยู่

"ทำไมล่ะ สเนป! ดำเนินรายการต่อไปซิ ต้องตัดเข้าโฆษณาไม่ใช่รึ หึๆๆ!" มู้ดดี้พูดเสียงเย็น

"พบ...เอ่อ...พบสิ่งที่น่าสนใจ...สักครู่..หนึ่ง" สเนปพูดช้าๆ ตายังคงจ้องมองที่มู้ดดี้ ซึ่งเดินกระเผลกมานั่งที่นั่งข้างดัมเบิลดอร์

กล้องแพนออกหลังจากช่างกล้องหายตกตะลึงแล้ว และฝ่ายเทคนิคภาพก็หายตกตะลึงทันพอดีที่จะแทรกโลโก้รายการขึ้นมาและตัดเข้าโฆษณาด้วยความเงียบกริบของทั้งห้องส่ง

.....แม้แต่ช่างเทคนิคฝ่ายเสียงก็ลืมเปิดเพลงเข้าโฆษณา....................

*****+++รายการกำจัดจุดอ่อน ฉบับฮอกวอตส์FinalRound!!+++*****

...............ยังอยู่ระหว่างพักโฆษณา.................

"นึกยังไงมาที่นี่ล่ะอลาสเตอร์" ดัมเบิลดอร์ถามมู้ดดี้เสียงล้อๆ พร้อมกับยิ้มนิดๆ

"ฉันดูอยู่ที่ห้องทำงานตลอดนั่นแหละ" มู้ดดี้ตอบ "ยิ่งดูนานเข้าๆ ยิ่งรู้สึกทนไม่ได้กับพฤติกรรมของมันเข้าทุกที ถึงต้องลงมาถึงนี่"

"คุณหมายถึงเซเวอรัสน่ะรึ?" ดัมเบิลดอร์แกล้งถาม มีประกายวิบวับหลังแว่นตา

"ก็จะใครซะอีกล่ะ อ้อ! แล้วยังเจ้าเด็กผมบรอนซ์นั่นด้วย ไม่ไหวจริงๆ ทำไมคุณถึงปล่อยให้มันทำอะไรตามอำเภอใจแบบนี้ล่ะอัลบัส ผมคิดว่าคุณน่าจะจัดการอะไรไปตั้งนานแล้ว แต่คุณก็ไม่ทำอะไร ผมถึงต้องลงมาดูนี่ยังไงล่ะ" มู้ดดี้ตอบอย่างหงุดหงิด

"ผมคิดว่ามันเป็นแค่เกมน่ะอลาสเตอร์" ดัมเบิลดอร์ตอบด้วยเสียงสนุกสนาน "แต่ผมก็คิดว่ารอบสุดท้ายนี่ผมคงต้องเตือนเซเวอรัสเสียหน่อยแล้ว เพราะไม่เช่นนั้นเขาคงถูกแฟนคลับของพอตเตอร์(และแดเนียล...^_^) รุมส่งจดหมายกัมปนาทมาหาเขาในเช้าวันพรุ่งนี้เป็นแน่"

"ให้ผมจัดการเองดีกว่าอัลบัส" มู้ดดี้พูดพลางล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุมแล้วหยิบม้วนกระดาษขึ้นมาอันหนึ่ง "ที่ผมลงมาช้าก็เพราะคิดไอนี่อยู่ด้วยนั่นแหละ"

มู้ดดี้คลี่ม้วนกระดาษออกให้ดัมเบิลดอร์ดู เขารับไปอ่านผ่านๆ แล้วยิ้มให้มู้ดดี้ "ดีเลยมู้ดดี้ ผมเองก็ว่าจะเปลี่ยนคำถามของเขาเหมือนกัน แต่คุณทำมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ใช้ของคุณละกัน"

มู้ดดี้ฉีกยิ้มที่ดูแล้วน่ากลัวมากกว่าเป็นมิตรให้ดัมเบิลดอร์ แล้วจึงเดินขโยกเขยกขึ้นไปหาสเนปบนเวที

"ใช้นี่แทนดีกว่านะสเนป!" มู้ดดี้พูดเสียงดัง "คงจะยุติธรรมกว่าคำถามของคุณเยอะเลย" มู้ดดี้ไม่พูดเปล่า แต่กระชากแผ่นกระดาษคำถามของสเนปมาและยัดกระดาษของเขาใส่มือสเนปแทน

สเนปรับกระดาษมาอ่านผ่านๆ แล้วเขาก็ต้องกัดฟันกรอด "ทำแบบนี้พอตเตอร์ก็ได้เปรียบน่ะซิ!" สเนปพูดโดยไม่ยอมมองตามู้ดดี้

"ไม่เห็นจะเกี่ยว" มู้ดดี้พูดเสียงดังอีกพร้อมกับใช้ตาวิเศษจ้องมองไปที่สเนป "ความรู้ทั่วไป สองคนนั่นก็เรียนมาเท่าๆ กัน เขาย่อมมีโอกาสเท่ากัน ส่วนคำถามอื่นๆ..." มู้ดดี้หัวเราะในลำคอ "นั่นก็เป็นเรื่องที่ใครๆ ก็ย่อมรู้ไม่ใช่หรือ?"

"ก็...ก็ได้!" สเนปตัดใจพูดโดยแทบจะไม่เผยอริมฝีปาก

มู้ดดี้เดินขโยกเขยกกลับมานั่งข้างดัมเบิลดอร์อีกครั้ง ทั้งคู่ส่งยิ้มให้แก่กัน

................................................

แต่น แต๊น!!!!! (เพลงเข้ารายการ สั้นลงกว่าเดิมเล็กน้อย เนื่องจากเจ้าหน้าที่ฝ่ายเสียงเป็นคนขวัญอ่อน ยังไม่หายจากอาการตกใจดีนัก...^_^)

"กลับ...กลับเข้าสู่..." สเนปยังไม่หายหัวเสีย "...รายการ....ตอนนี้เป็นรอบสุดท้ายแล้ว เราจะได้รู้ว่า....ใครแข็งแกร่งที่สุด....แม้ว่าจะ...." สเนปหยุดพูดเมื่อหันไปสบตากับตาวิเศษของมู้ดดี้

"ช่างเถอะ...." สเนปตัดใจไม่พูดประโยคที่เหลือ "กติกาในรอบนี้จะเปลี่ยนไป ฉันจะถามคำถามเธอคนละ 5 คำถาม ใครตอบได้ถูกมากที่สุด คนนั้นจะเป็นผู้ชนะ ถ้าครบ 5 คำถามแล้วเธอสองคนตอบได้ถูกต้องเท่าๆกัน ฉันจะถามคำถามเพิ่มทีละคำถาม ถ้าใครตอบผิดก่อน โอกาสจะเป็นของอีกคนนึงทันที" สเนปอธิบาย และสะบัดเสื้อคลุมอย่างหงุดหงิดเมื่อพูดจบ

"มัลฟอย เธอจะเริ่มก่อน เพราะเธอตอบคำถามได้ถูกต้องมากกว่าในรอบที่แล้ว" สเนปหันมาพูดกับมัลฟอย

"คำถามแรก..." สเนปก้มลงมองดูกระดาษที่มู้ดดี้ให้มา ซึ่งเขียนลำดับไว้ด้วยว่าให้ถามเรียงตามลำดับ ห้ามเปลี่ยนโดยเด็ดขาด

"คาถาที่ใช้ในการเสกผ้าพนแผลคืออะไร" สเนปถาม

มัลฟอยอึ้งไปสักครู่ คาถานี้ศาสตราจารย์ฟวิตวิกเคยสอนในชั้นเรียน แต่นั่นก็นานมาแล้ว และยังเป็นคาถาที่ไม่ได้เอามาสอบและไม่ได้ใช้ประจำ ทำให้มัลฟอยต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการคิด

สำหรับแฮร์รี่นั้น เขานึกออกแทบจะในทันที เพราะเขาได้เห็นการใช้คาถานี้เมื่อปีที่แล้ว ตอนที่ศาสตราจารย์ลูปินเสกผ้าพันแผลให้กับรอน

"เอ่อ...อืม..." มัลฟอยพึมพำ "อ๋อ! ใช่แล้ว เฟอรูล่า!" มัลฟอยตะโกนออกมาในที่สุดเมื่อนึกออกในนาทีสุดท้าย

"ถูกต้อง!" สเนปโล่งอก "เอาล่ะ ต่อไปก็พอตเตอร์..." สเนปหันมาที่แฮร์รี่ด้วยแววตาประสงค์ร้าย

"พ่อมดและแม่มดแอนนิเมจัสในศตวรรษนี้มีทั้งหมดกี่คน" สเนปยิ้มเยาะ เขาไม่นึกว่าแฮร์รี่จะจำเรื่องพวกนี้ได้หรอก

แต่สเนปคิดผิดเสียแล้ว เพราะการที่มีพ่อทูนหัวเป็นแอนนิเมจัสที่ไม่ได้ลงทะเบียนทำให้แฮร์รี่จำได้อย่างแม่นยำว่าในศตวรรษนี้มีแอนนิเมจัสอยู่กี่คน

"เจ็ดคนครับ" แฮร์รี่ตอบฉะฉาน

"ถูกต้อง....." สเนปพูดอย่างผิดหวัง "โชคดีมากนะพอตเตอร์..." ประโยคหลังสเนปกระซิบโดยไม่เผยอริมฝีปากกับแฮร์รี่

คำถามต่อๆ มา เป็นคำถามความรู้ทั่วๆ ไปที่ได้เรียนกันมาแล้ว ซึ่งมีความยากง่ายพอๆ กัน ทำให้ทั้งคู่ตอบถูกเท่ากัน จนต้องเล่นต่อหลังจากจบคนละ 5 คำถามแล้ว

"มัลฟอย...คำถามต่อไป ถ้าเธอตอบผิด ก็จะเป็นโอกาสของ..." สเนปหันมามองแฮร์รี่ด้วยแววตาไม่เป็นมิตร "...พอตเตอร์"

"ทีมใดในควิดดิชลีก ที่ชนะเลิศมากที่สุด และชนะเลิศทั้งหมดกี่ครั้ง"

"มอนโทรส แมกไพส์...ชนะทั้งหมด 32 ครั้งครับ" มัลฟอยตอบอย่างมั่นใจเพราะเป็นเรื่องที่ใครๆ ที่ชอบกีฬาควิดดิชย่อมจำได้

"ถูกต้อง" สเนปตอบพร้อมกับยิ้มอย่างพอใจ "พอตเตอร์..." สเนปหันมาทางแฮร์รี่ "คำถามต่อไป..."

"เทคนิคการเล่น มุขหลอกรอนสกี้เป็นอย่างไร" สเนปถามเสียงเย็นชา

แฮร์รี่จำได้ดี เพราะเขาประทับใจกับเทคนิคนี้ที่ครัมใช้เป็นอย่างมาก

"เป็นการหลอกให้ซีกเกอร์อีกฝ่ายบาดเจ็บ โดยแกล้งทำเป็นเห็นลูกสนิชและเชิดหัวขึ้นก่อนถึงพื้น ทำให้ซีกเกอร์อีกฝ่ายพุ่งชนพื้นครับ" แฮร์รี่ตอบ

"ถูกต้อง" สเนปพูดอย่างหงุดหงิด "ถ้าอย่างนั้นเราต้องเล่นกันต่อ....มัลฟอย" สเนปหันมาทางมัลฟอย "คำถามต่อไป...."

"ก่อนที่คอนีเลียส ฟัดจ์ จะมาเป็นรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ในปัจจุบัน เขาได้ดำรงตำแหน่งใดมาก่อน" สเนปตอบเสียงเครียด เพราะคำถามนี้ยากมากสำหรับเด็กที่เกิดในยุคหลังๆแบบนี้

มัลฟอยอึกอักเพราะเขาไม่รู้คำตอบ เด็กคนอื่นๆ ก็เช่นกัน เฮอร์ไมโอนี่นั้นถึงกับเผลอตัวทำตามสัญชาตญาณเดิมคือรีบยกมือขึ้นสูงทันที

"เธอจะบ้าหรือเปล่า..." รอนหันมาเตือนสติแล้วรีบดึงแขนเฮอร์ไมโอนี่ลง

เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงจัดค้วยความอาย

"หัวหน้า...เอ่อ...กองความร่วมมือระหว่างประเทศครับ" มัลฟอยตัดสินใจตอบ

"....ผิด..." สเนปพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังอย่างมาก "คำตอบคือ หัวหน้ากรมการจัดการภัยพิบัติแห่งเวทมนตร์..." มีเสียงครางด้วยความผิดหวังดังมาจากกองเชียร์สลิธิริน

"ตาเธอ พอตเตอร์" สเนปหันมาที่แฮร์รี่อีกครั้ง แฮร์รี่รู้สึกตื่นเต้นมาก ถ้าเขาตอบข้อนี้ถูก เขาก็จะกลายเป็นผู้ชนะ และที่สำคัญคือชนะมัลฟอยต่อหน้าพ่อมดแม่มดที่ชมการถ่ายทอดสดไปทั่วประเทศอีกด้วย

แฮร์รี่มองหน้าสเนป เขามั่นใจว่าสเนปกำลังภาวนาให้เขาตอบไม่ได้อยู่แน่ๆ

"คาถาในการเสกผู้พิทักษ์คืออะไร" สเนปยิ้มเยาะเมื่ออ่านคำถามจบ เขามั่นใจว่าแฮร์รี่ไม่มีทางตอบคำถามนี้ได้เพราะเป็นคาถาชั้นสูงที่ไม่มีในตำรา

แต่สิ่งที่สเนปไม่รู้คือเมื่อปีที่แล้วแฮร์รี่ใช้เวลาฝึกคาถานี้ทั้งปี และได้ใช้มันหลายครั้ง เขาไม่มีทางลืมคาถานี้ไปชั่วชีวิตแน่ หัวใจของแฮร์รี่ลิงโลดขึ้นในทันที เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อและหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา

"เอ็กเปกโต พาโตรนุม!" แฮร์รี่ตะโกนก้องไปทั่วห้องส่ง พร้อมกับชี้ไม้กายสิทธิ์ไปข้างหน้าตรงไปทางมัลฟอย

และทันใดนั้นก็มีกลุ่มควันสีเงินพวยพุ่งออกมาจากไม้กายสิทธิ์ กลายเป็นกวางตัวผู้สวยงาม และกลับวิ่งเข้าหาสเนปแทนพร้อมกับวิ่งวนไปรอบๆ จนเสนปต้องเอามือปัดเป็นพันวัล

คนทั้งห้องส่งและผู้ชมทางบ้านต่างพากันหัวเราะ ครู่ใหญ่ๆ กวางสีเงินตัวนั้นก็วิ่งกลับมาหาแฮร์รี่และหายไป ส่วนสเนปนั้นมีท่าทางโกรธมากขนาดอยากจะฆ่าแฮร์รี่ให้ตายเลยทีเดียว

ดัมเบิลดอร์เห็นว่าสเนปโกรธมากจนเกือบจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เขาจึงถอดเฮดโฟนที่สวมหัวออก(แบบที่ผู้กำกับรายการมักจะใช้) เปลี่ยนเป็นสวมหมวกพ่อมดแล้วเดินขึ้นไปบนเวที

"เป็นอันว่าเราได้ผู้ชนะในวันนี้แล้ว แฮร์รี่ พอตเตอร์ เป็นผู้ชนะครับ!" ดัมเบิลดอร์ตะโกนก้อง พร้อมกับชูมือแฮร์รี่ขึ้น ตามมาด้วยเสียงปรบมือและโห่ร้องดังสนั่น

สเนปได้แต่ยืนโกรธจนตัวสั่นอยู่ ส่วนมัลฟอยยืนอึ้ง และยิ้มอย่างขมขื่นด้วยความเจ็บใจ

"พอตเตอร์จะได้รับรางวัลเป็นจำนวน 500 เกลเลียน และได้รับตั๋วรถเมล์อัศวินราตรีฟรีตลอดชีพครับ!" ดัมเบิลดอร์กล่าวต่อ

"สำหรับในวันนี้ พวกเราทุกคนที่ฮอกวอตส์คงต้องขอลาไปก่อน แล้วพบกันใหม่ในโอกาสพิเศษครั้งหน้า สำหรับวันนี้ สวัสดีครับ" ดัมเบิลดอร์กล่าวปิดรายการอย่างร่าเริงพร้อมกับโบกมือให้กล้อง

กล้องโคลสอัพไปที่แฮร์รี่ซึ่งยิ้มกว้าง จากนั้นจึงแพนออก แล้วขึ้นโลโก้รายการพร้อมกับเพลงปิดรายการ(แต๊น แต่น แต่น แต๊น!!!!!!) ก่อนจะตัดเข้าสู่รายการอื่นๆ ของทางสถานีต่อไป....

..................................................................

...............หลังจากรายการจบลงแล้ว...............

แฮร์รี่เดินลงมาหารอนและเฮอร์ไมโอนี่ด้วยท่าทางรื่นเริงและสะใจที่เอาชนะมัลฟอยได้

"ยินดีด้วยแฮร์รี่! เธอทำได้!" รอนและเฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นพร้อมกัน

"ฉันดีใจที่เธอเอาชนะมัลฟอยได้" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างสะใจ

"แล้วยังผู้พิทักษ์ที่เสกใส่สเนปนั่นอีก" รอนพูดต่อ

แฮร์รี่หัวเราะร่วนและพูดขึ้น "จริงๆ แล้วฉันยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมมันพุ่งเข้าใส่สเนปทั้งๆ ที่ฉันหันไม้กานสิทธิ์ไปทางมัลฟอย"

"มันคงเห็นว่าสเนปน่าเกลียดพอๆ กับผู้คุมวิญญาณล่ะมั๊ง" รอนตอบ แล้วทั้งสามก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน

ทั้งสามหารู้ไม่ว่าสเนปค่อยๆ เคลื่อนกายมาอย่างงียบๆ และมาอยู่ข้างหลังพวกเขาแล้วในตอนที่รอนพูดประโยคนี้.....