Maandag zijn we dus weer terug gegaan. Weer een andere dierenarts, deze constateerde al toen we binnenkwamen uit het rapport dat Serra iets heel anders had... Namelijk hartproblemen. Zijn vermoeden bleek juist, haar hartje zat verkeerd om in haar lijfje, had de slokdarm geblokkeerd en afgekneld en daardoor kreeg ze geen voeding binnen. Staand voeren zou kunnen helpen, dan kon haar slokdarm terug in model trekken als ze dat maar lang genoeg volhield. Als ze sterker was, kon ze worden geopereerd en daar hoopten we dan ook op. Totaal verslagen gingen we naar huis, met opnieuw een spuitje en speciaal voer. Dinsdag kochten we een speciaal huisje voor haar, zo een voor theelichtjes waar ze staand van kon eten en ze wende gelijk eraan. Het ging goed, ze kwam aan tot een magisch record van 512 gram.
Woensdagochtend kwam ik beneden en zag al dat er iets met haar was, ze wilde niet eten, wilde niet van haar lekkere plekje af en keek me vragend pijnlijk aan... Na het staand voeren begon ze weer te spugen, och nee, mijn meisje toch… Ik heb mijn man gebeld en gezegd dat ik het niet meer aan kon zien, ze was bijna een uur bezig met spugen, haar oogjes gingen opbollen en ik voelde me zo verschrikkelijk machteloos... Daarop heb ik huilend de dierenarts gebeld en met snikken en stoten vertelde ik, dat ik haar toch wilde laten inslapen. De dierenarts kon dat volkomen begrijpen, hij had de foto nog eens bekeken en snapte niet dat ze nog leefde. Ze had namelijk 2 verknellingen en een slokdarm die 4 keer zo lang was als normaal. Eigenlijk had de dierenarts gehoopt, dat ze vredig thuis dood zou gaan, maar het risico dat ze haar slokdarm uitspuugde werd heel groot.
's Middags om 15.15 uur zaten we bij de DA. Ik heb zo gehuild en zelfs de dierenarts huilde, hij kon het niet begrijpen. Heel triest was nog dat hij zei, dat als de andere dierenarts een foto had gemaakt met 6 weken, ze met een heel simpele ingreep gewoon had kunnen leven. Ons kleine meisje, in mijn armen is ze gestorven, ze had de magische grens van 500 gram bereikt en we moesten het opgegeven.
Thuis is ze begraven in de achtertuin. Haar mama heeft eerst afscheid van haar genomen. Scarlett heeft echt gehuild, haar ogen waren nat, niet-begrijpend wilde ze Serra bij het nekvel plukken en meenemen... Samora wilde hetzelfde doen, Dea tikte tegen Serra en Aylis likte haar schoon. Azira, Serra haar beste vriendin die eigenlijk nooit van haar zijde week, was helemaal verdrietig. Ze heeft heel wat afgemiauwd en wilde in het doosje bij Serra kruipen. Ook de kinderen waren hevig onthutst, arme Jeroen, in zo een korte tijd heeft hij zoveel diertjes dood zien gaan. Eerst zijn eigen Teig en toen 3 kittens... En weer moesten we afscheid nemen nu van een vrolijk klein humpie wat al door het huis had gerend, zo lief was en zo kroelig. Ze was echt een supermeisje. Zo dapper, maar helaas was haar leven niet van lange duur. Dea groeide lekker door, deed het enorm goed en leeft als enige kitten nog uit een nest van 5 kittens. Nu woont ze bij een superleuk gezin, die dolblij zijn met haar, maar eigenlijk voor Serra waren gevallen...
