หน้า 1/3
บ้านสงเคราะห์สัตว์พิการ ปากเกร็ด นนทบุรี
ก่อตั้งขึ้นโดยมีวัตถุประสงค์หลักในการช่วยเหลือสัตว์พิการจรจัดทั่วๆไป
ให้ได้รับการรักษาและการเลี้ยงดูตามอรรถภาพ โดยมีคุณ จุลพงษ์ - เรณู
จุลสุคนธ์ เป็นผู้บุกเบิกและดำเนินการมาโดยตลอดตั้งแต่ปี พ.ศ. 2524 ซึ่งในระยะแรกจะเป็นการช่วยเหลือสุนัขและแมวที่ได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุข้างถนน
รวมทั้งสัตว์อื่นๆ เช่นสัตว์ปีกและสัตว์น้ำที่ป่วยหรือพิการจากร้านค้าสัตว์เลี้ยงทั่วไป
โดยเฉพาะที่ตลาดนัดสวนจตุจักรจะพบเห็นสัตว์ป่วยพิการจำนวนมาก สัตว์เหล่านี้จะถูกนำมาดูแลรักษาและเลี้ยงดูไว้ที่บ้านพักเช่าแถวลาดพร้าวเมื่อสัตว์แข็งแรงหายเจ็บป่วยแล้วก็เลี้ยงไว้เป็นเพื่อนแก้เหงาจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของสมาชิกภายในครอบครัวไป
ต่อมาจำนวนสัตว์พิการเพิ่มจำนวนมากขึ้นทำให้สถานที่พักเริ่มคับแคบ สัตว์เลี้ยงเริ่มส่งเสียงดังและกลิ่นเริ่มรุนแรงรบกวนเพื่อนบ้านจึงจำเป็นที่ต้องหาทางขยับขยายที่อยู่ออกไป
จนในปี พ.ศ.2526 จึงได้ขนย้ายสัตว์ประมาณ
40 ตัว ไปเช่าอาศัยบ้านอยู่นอกตัวเมืองที่ตำบลคูคต อำเภอลำลูกกา จังหวัดปทุมธานี
ในเนื้อที่ 200 ตารางวา ทำให้การช่วยเหลือดูแลสัตว์เลี้ยงพิการทำได้สะดวกขึ้น
จำนวนสัตว์เลี้ยงโดยเฉพาะสุนัขได้เพิ่มขึ้นเป็นร้อยตัว จึงได้ตั้งชื่อสถานที่เลี้ยงสัตว์เหล่านี้ว่า
"บ้านสงเคราะห์สัตว์พิการ"
จากภาวะที่ต้องดูแลรักษาสัตว์ป่วยที่เพิ่มจำนวนมากขึ้น
ทำให้ค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูสัตว์เหล่านี้เพิ่มตามขึ้นอย่างมาก จนทำให้ผู้เลี้ยงจำเป็นต้องออกหางานพิเศษทำในวันหยุด
ในปี พ.ศ. 2529 อาจารย์ พิเคราะห์ อาจทรงคุณ
อาจารย์ในคณะสัตวแพทย์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยและคณะผู้ริเริ่มก่อตั้งสถานสงเคราะห์สัตว์ทุ่งสีกันได้เข้าเยี่ยมชมและให้กำลังใจ
บ้านสงเคราะห์สัตว์พิการพร้อมทั้งนำเรื่องราวต่างๆของบ้านสงเคราะห์สัตวืพิการ
ลงตีพิมพ์ในหนังสือ เมตตาของสมาคมสงเคราะห์สัตว์ จากนั้นนิตยสารแพรว
รายการตามไปดู ได้นำเรื่องราวของสัตว์พิการเผยแพร่ออกไป ทำให้ประชาชนรู้จักบ้านสงเคราะห์สัตว์พิการเพิ่มมากขึ้น
อีกทั้งสื่อมวลชนทั้งในและต่างประเทศทำเป็นข่าวเผยแพร่ออกไปเป็นระยะ
ก่อให้เกิดผลกระทบ 2 ด้าน ด้านดีคือมีคนรักสัตว์นำอาหารมาเลี้ยงสัตว์ในวันหยุดงาน
มอบเงบินไว้ให้เป็นค่าอาหารสัตว์ บ้างก็อาสาสมัครเข้ามาช่วยเลี้ยงดูสัตว์พิการเหล่านี้
และอีกด้านคือด้านเสียก็คือ จะมีผู้คนนำสัตว์เลี้ยงที่มีอาการครบสมบูรณ์มาปล่อยทิ้งไว้ให้เป็นภาระมากขึ้นแทบทุกวันจนทำให้สัตว์ปกติสมบูรณ
มีจำนวนมากกว่าจำนวนสัตว์พิการ ทำให้เกิดการแย่งที่อยู่อาศัย แย่งอาหารการกินของสัตว์พิการที่อ่อนแอกว่า
หน้าต่อไป
