---email-1---
Er is tot nu toe nog weinig bijzonders gebeurd. En ik stuur dit mailtje eigenlijk ook omdat hier zowaar een gratis email-computer staat! (je blijft Nederlander) En waar ik nu aan het emailen ben? Op de plek die volgens sommigen een van de mooiste uitzichten ter wereld heeft: Victoria peak met uitzicht op Hong Kong, het achterland en de oceaan. Ik zit nu in een bar die onder het uitkijk-platform zit. Als ik de ene kant op kijk zie ik een uiterst moderne bar (met uiterst moderne prijzen). Hong Kong is eigenlijk best rijk en westers. Als ik de andere kant op kijk zie ik door de ramen het langzaam donker worden. Rondom de zojuist door de zon verlichte baai van Honk Kong gaan nu langzaam de lichtjes aan en wordt het uitzicht weer op een heel andere wijze indrukwekkend.
Ik heb ook een bed gevonden in een prachtig echt Hong Kongse flat in hartje Hong Kong: een enorme flat met winkels, woningen, bedrijven, 'guesthouses' en nog veel meer (wat ik overigens niet weten wil).
---email-2---
Ik zit nu hier in een zweterig hok me af te vragen of ik niet beter had kunnen zoeken naar een internet-cafe met airco. Dit is Yogyakarta, het culturele centrum van Java, Indonesie. Ik ben alleen niet zo'n antropoloog en cultuur-liefhebber en dat moet je hier wel zijn. Morgen ga ik de wereldberoemde Borobodur-tempel bezoeken, gevolgd door een week van cultuurloze vulkanen.
Hong Kong: indrukwekkende skyline, interessant voor 1a2 dagen (langer niet), onaardige mensen en druk. Na twee dagen heb ik nog Macau bezocht, dat door de historische restjes, de paar casino's en de boottocht vanuit hong kong een leuke dagtrip was. (Macau is net zo'n speciaal geval van China als Hong Kong maar dan van portugal ipv engeland en veel kleiner) De winst in het casino zorgde er ook voor dat de dag incl overtocht per supersnelle boot, eten, etc. financieel gezien positief werd beeindigd:
Een drijvend casino uit een James Bond film bleek verlaten. Ik zocht vervolgens maar het grootste casino van Macau op en ik kwam een ruimte binnen met alleen maar chinezen. Niemand begreep mij en ik begreep niemand. De spellen waren ook allemaal onbekend. Toch maar na veel moeite, druk handgebarend, redelijk wat fisches gekocht. Tot mijn opluchting zag ik blackjack, maar de opluchting was alweer voorbij toen een dikke, grote Chinees me er op wees dat dat vakje toch echt ZIJN vakje was en iemand anders probeerde me duidelijk te maken dat de minimum inzet (omgerekend) 100 gulden was. Ik probeerde vervolgens maar een chinees dobbelspel te begrijpen en toen ik met 5% begrip genoeg vertrouwen had, gooide ik al mijn fisches op een bebaald vakje waarvan ik het vermoeden had dat dat niet heel dom kon zijn. Er werd gedobbeld en ik kreeg 10 keer zoveel fisches terug! Innen en terug naar de boot...
Indonesie, Java; 13-28 juli 2000.
13 juli, Jakarta. druk, groot (rond 14 miljoen mensen). De nederlandse historie van Batavia is vergane glorie. Je hoort nog wel af en toe iemand nederlands praten, zoals een man in een plaatselijk telefoon/internet winkeltje: hij vond het jammer dat ik geen chemie had gestudeerd ipv natuurkunde want zo iemand kon hij nog wel gebruiken. Hij had namelijk de lokatie van het(?) goud van Soekarno gevonden, dat hij (toen hij president was) op corrupte wijze van andere landen had verkregen. Hij had het echter omgesmolten en daardoor was het niet te bewijzen dat het van hem was. Iemand met een scheikunde achtergrond moest het eventuele bewijs maar vernietigen omdat het anders zou worden opgeeist door al die landen. Ik kon nog een oud-nederlandse generaal ontmoeten die er meer van wist, maar ik begon de draad van het verhaal kwijt te raken toen hij opmerkte dat het goud nu door demonen werd bewaakt. Ook de moord op Kenedy had ermee te maken....
De volgende stop was 'Pangandaran' aan de zuidkust van Java. Erg relaxed en nog niet door toeristen overspoeld. Een rustig strand met palmbomen en veel europeanen die het gehaaste europa zijn ontvlucht en hier zijn getrouwd met een indonesische (zal ik niet doen hoor). Ook wel weer een beetje vreemd met z'n wiet, gestrande levensverbeteraars en indonesische vrouwen die te geinteresseerd zijn in het geld van de europeaan.
En nu dus Yogyakarta: het meest toeristisch van alle plaatsen op Java, maar nog altijd relatief weinig westerlingen. Tot nu toe zijn alle indonesiers zo vriendelijk, maar hier moet je doordat het wat toeristischer is, oppassen: vriendelijkheid betekent dat ze je iets willen verkopen en je moet afdingen. Af en toe is het zo vermoeiend dat je geen zin meer hebt om iets te kopen terwijl het zo super goedkoop is.
Wel, alles gaat dus voorspoedig en ik ga weer terug naar mijn kamer naast het zwembad (ja, het leven is hier goedkoop). Ik zal jullie wel niet langer bezighouden, vervelen met dingen die ver, ver weg van nederland gebeuren. Ik geef je wel een week of twee rust en mail wel weer als ik op het stand van Bali ben aangekomen. (Is er trouwens nog iets te horen over de instabiele politieke situatie hier? want hier merk ik er weinig van)
De week na het vorige mailtje ging het vooral om vulkanen op Java. Na de drukte van Yogyakarta ging het naar een rustig dorpje naast 1 vd de meest actieve en gevaarlijke vulkanen ter wereld (Merapi). Het dorpje bleek de laatste jaren toch iets te dicht bij de vulkaan te staan: evacuaties en tientallen doden. De gids wilde ons dan ook niet verder brengen dan tot aan de voet van de vulkaan. Merapi was echter best rustig nu, maar zolang jejezelf maar goed overtuigde van het feit dat het toch een tijdbom is met een onbekende 'timer', was het toch best spannend.
Vervolgens nam ik de bus naar het 'Bromo-nationaal-park', het bekendste vulkanen-gebied van Java. En ik was weer blij dat ik er ook daadwerkelijk aan ben gekomen, want die bussen hier zijn toch net even iets anders dan in Nederland en ze doen er altijd een aantal uren langer over dan ze zeggen. En de kortere stukjes zijn vaak een poging om het wereldrecord hoeveel-mensen-passen-er-in-een-kleine-minibus(voor8pers.) te verbreken. En al buiten aan de deur hangend wordt de 25 vaak wel gehaald.
Het gebied was echt schitterend met z'n kraters en de hieruit opstijgende rookpluimen. Om toch het pad van de gemiddelde toerist even te vertalen, ging ik vervolgens 4 dagen lopen met mijn rugzak op in dit gebied om de hoogste vulkaan van Jave te beklimmen. En daar sta je dan alleen met je tentje op de helling van een actieve vulkaan. Op de 3700 meter hoge top was je zo'n 150 meter van de krater af, waaruit om de 20-30 minuten een enorme gele giftige rookpluim omhoog kwam. Een paar andere 'wandelaars' uit Indonesie vonden het erg bijzonder hier een westerling te zien en moesten allemaal een foto van me maken (?). (Dit gebeurde overigens vele malen langs de route). Toen ze aan de afdaling begonnen, dacht ik dat ik toch wel een betere foto kon maken als ik iets dichter bij de krater zou zijn. Ik wilde in een moment van rust even snel in de krater kijken. Vervolgens bleek de 20-30 minuten rust-periode opeens veel korter en de eropvolgende mini-uitbarsting veel heftiger dan alle voorafgaande. Nog erg dichtbij de krater was ik mijn fototoestel aan het klaarzetten, toen ik achter me opeens een enorm gerommel hoorde. Ik keek om en deze keer kwam er niet alleen een giftige geel-bruine gaswolk uit de krater maar het was tegelijk een explosie waarbij vele stenen tot 30 meter de lucht in werden geslingerd. Niks foto. rennen! Na deze explosie was het alleen nog gas, stoom en as. Ik had gelukkig rekening gehouden met de windrichting en kon nu de enorme 200m hoge paddestoel van geel-bruine rook bewonderen, die zich vlak boven en naast me ontwikkelde.
Op de weg terug, werd ik nog opgehouden door een familie die me uitnodigde voor een diner bij familieleden aan de andere kant van de jungle (2 uur hobbelen in een jeep).
Indonesie, Bali; 29 juli - 15 augustus 2000
Maar eenmaal terug van de voettocht, ging het de volgende dag richting de veerboot naar Bali, waar ik me voornam niet veel te gaan doen en zien, zoals op Java. Het werden dan ook 2 weken strand, zon, goedkope restaurants en feesten. De lokatie van 1 zo'n feest was geweldig: in de open lucht boven op de rand van een 150 meter hoge klif uitkijkend over de zee en een verlaten strand/baai; tot na zonsopgang.
Nog 1 dag en dan wordt het toch na enig uitstel tijd om naar Australie te gaan. Sydney. Weer terug naar de westerse wereld.
Het volgende mailtje komt dus vanuit Australie
Onder: De hoogste berg van Java, de 3700 meter hoge actieve vulkaan Semeru.
Terwijl het in Nederland langzaam herfst aan het worden is (of al is), wordt het hier nu echt zomers na eigenlijk ook best warm 'winterweer' in Sydney. Ik zit nu twee-en-een-halve week in Australie en dat betekent dat ik toch weer wat langer in Indonesie ben gebleven dan ik in het vorige mailtje vertelde.
Het werden nog een paar extra dagen Bali en een cruise naar de Gili-eilanden voor de kust van Lombok, het buureiland van Bali.
Australia; 16 augustus - ....
Vervolgens dus toch naar Australie: Van de hitte naar de winter in Sydney. Gelukkig bleek de winter in Sydney beter dan de gemiddelde zomer in Nederland en viel het allemaal nog wel mee. Wel vreemd om de lange broek weer uit de tas te moeten halen. De eerste dagen was het toch wel even wennen om weer in een westerse stad te zijn; westerse prijzen, hostels ipv hotels, bekenden achterlaten en alles is weer gewoon: je bent niet meer die rijke westerse reiziger die bijvoorbeeld constant op straat wordt aangesproken door de plaatselijke bevolking. Gewoon in een moderne stad.
Sydney: een mooie stad met z'n parken, water en moderne architectuur. Het is overal duidelijk dat de Olypische Spelen eraan komen (zoals sommige van jullie al van Marco hebben gehoord). Door de meeste 'backpackers' en inwoners wordt het wel een beetje overdreven. Terwijl het Olympisch vuur nog door Australie gaat, zie je op de televisie regelmatig australiers die helemaal buiten zinnen raken alleen al bij het zien ervan. En sommige backpackers vinden het niet eens erg om gedurende de Spelen 50 gulden voor een plekje in de slaapzaal van een hostel te betalen en niets van de Spelen te zien omdat ze bijvoorbeeld de hele dag wc's moeten schoonmaken. "Zolang ze maar in Sydney zijn tijdens de Spelen."
Ik blijf toch maar reizen en laat de Olympische Spelen maar voorbij gaan; het duurt immers ook nog drie weken voor het begint en Sydney is zonder de Spelen al duur genoeg. Ik zal met de bus richting het noorden gaan; de oostkust langs naar Cairns, de bekende route met de bekende "Oz-Experience" bussen.
Maar eerst nog even een weekend landinwaards (Thredbo). Nu ik hier toch in de winter ben kon ik dit niet voorbij laten gaan: Skien. Wel, mocht je nog een keer willen skien? Blijf vooral in Europa. (Leuk om tussen de Eucalyptus-bomen te skien, maar daar houdt het positieve ook eigenlijk wel op)
Vervolgens dus per bus richting noorden. De 'Oz-Experience' bus stopt op vele plekken langs de route en daardoor doe je dingen die je normaal ook niet zo snel zou doen. Eerst naar een schapen-boerderij waar we ook een poging tot scheren mochten doen (arm schaap). Vervolgens in een ander plaatstje in de middle-of-nowhere paardgereden en het was nog leuk ook. Vervolgens verder de kust langs met mooi weer, stranden en goede hostels. Het reizen is hier wel erg makkelijk, bijna te makkelijk. De bus stopt onderweg waar het de moeite waard is en stopt weer vlak voor je volgende hostel.
En nu zit ik dus in 'Surfers Paradise', vlakbij Brisbane. Het is een beetje zoals de Spaanse kust (strand en feesten). Het is wel wat stil omdat bijna iedereen in Sydney is. De zee is overigens te vlak om een surfers paradise te zijn.
Je bent weer even op de hoogte en ik heb weer een stukje tekst dat ik kan bewaren en ooit nog na kan lezen, mocht ik ooit vergeten dat ik in Australie ben geweest.
Recht: de Batavia, waarnaast later het Holland Heineken House voor de Olympische Spelen zou worden opgezet.
...........Nee, ik ben nog niet opgegeten door een haai of een kangaroo.
Ik heb al weer een tijdje weinig van me laten horen, maar dat komt ook doordat er niet altijd even veel te beleven en dus te emailen was. Op zulke momenten dacht ik overigens best wel eens: ik had nu toch best in Sydney willen zijn. Uiteindelijk bleek ik de OS leuker te vinden dan voorheen gedacht. Ik heb alles vnl. via de tv moeten volgen en ben nu helemaal op de hoogte van wat alle australische atleten hebben gedaan. Dat leverde vele uren tv met bijvoorbeeld schieten en paardrijden (de OS zijn toch niet voor dieren?). Van de buitenlandse atleten werd bar weinig getoond. Omdat onze "Pieder venden hoekenbend" tegen een australische held (tot op dat moment) zwom, was dat trouwens wel op alle tv's en in alle kranten te zien. Het was toen het gesprek van de dag. Ik heb nog wel een van de fakkels even mogen vasthouden toen een van de lopers er trots mee liep te pronken in een bar. Kortom, van de OS heb ik niet heel veel meegemaakt. Wat heb ik eigenlijk wel gedaan?
eens kijken...
Het laatste mailtje kwam uit "Surfers Paradise" iets ten zuiden van Brisbane aan de westkust. De daaropvolgende weken ben ik langzaam langs de kust richting noorden gegaan. Na 'Surfers' ging het dan ook naar Brisbane. De zogenaamde, hier erg bekende, Oz-experience bus had ik expres even niet genomen (ik heb al een ticket tot Cairns) en zelf de weg naar Brisbane zoeken (per trein) was echt even een verademing na het te makkelijke reizen met deze bus. Een auto kopen is toch de betere oplossing en misschien ga ik dat later nog wel doen.
Brisbane was een gewone moderne, wel vriendelijke, stad. Verder reizend via weer een paar overbodige Oz-experience-stops, was Hervey Bay de volgende plaats voor een stop van een paar dagen. Voor de kust ligt het grootste zandeiland ter wereld (er staan wel bomen op overigens) en alle hostels regelen 4x4 trips waar je met in totaal 8 anderen een landrover met alle camping-spullen tot je beschikking kreeg om gedurende 3 dagen op het eiland rond te crossen. Ik moet me straks thuis in Nederland echt inhouden om niet ook over de stranden te gaan rijden. Mijn groep bleek het begrip avontuur echter niet te kennen en dat leverde wel wat onenigheid op over de overnachtingsplaats: een echte camping of op het strand? De tweede grote atractie in Hervey Bay zijn de walvissen. Met een bootje walvissen kijken blijkt vaak omgedraaid te worden tot walvissen die naar het bootje kijken. Ze zwemmen soms op een meter afstand van de verbaasde groep mensen op de boot. Dat was echt heel indrukwekkend.
En dan ging het weer verder naar een enorme koeien-boerderij "in the middle of nowhere". We hebben echter meer bier dan koeien gezien. Maar ik weet nu hoe je een boemerang moet gooien en een zweep moet laten 'knallen'. Wie weet komt het nog een keer van pas in de rest van mijn leven op kantoor achter het buro...
En nu ben ik alweer veel te lang in Airlie Beach, weer iets verder naar het noorden. Voor plezier-boten is dit DE plek met de 'Great Barrier Reef' en een paar prachtige eilanden voor de kust. De gemiddelde backpacker komt hier om 3 dagen rond de eilanden te zeilen en vervolgens weer verder te gaan richting Cairns. Ik heb een paar trips op zo'n boot gewerkt, maar kreeg er niet voor betaald en ben toen verder gaan zoeken naar betaald werk. Maar ik heb wel de eilanden kunnen zien met prachtig blauw water, witte stranden, prima snorkelen en op zo'n boot is het eten prima (na weken lang pasta). Maar er moet dus geld verdiend worden want het is duur hier en het geld is op...
Na een te luie 2 weken heb ik nu werk gevonden op Hamilton Island, een paradijs voor de wat rijkere mensen. (De (waarschijnlijk "een") boot van Bill Gates ligt er ook.) Op dit eiland is het golfkarretje het transport voor de toerist en die karretjes moeten schoongemaakt worden en van plek naar plek gebracht worden. Ik begin morgen. Eens zien hoe het is om weer eens te werken...
Fraser
Island
Hamilton Island
Ik ben dus nog altijd in Australie. Ik kreeg al wat mailtjes van mensen die dachten dat ik nu toch al weer in een ander land zou moeten zitten. Als het geld niet op geweest was, was dat waarschijnlijk wel het geval geweest. Maar het geld was dus op in Airlie Beach. Ik ben vervolgens een dagje gaan rondkijken op Hamilton Island voor de kust van Airlie Beach, deel uit makend van de 'Whitsunday'-eilanden groep (Voor de geografisch ingestelde lezer). Hier konden ze bij de 'golfbuggy' verhuur wel iemand gebruiken. Nee, golf wordt niet gespeeld op dit eiland en als dat wel het geval was geweest zou ik daar uit de buurt gebleven zijn. Hamilton Island heeft ongeveer 3 km asfalt (van hotel naar restaurant, strand, winkels, haven, etc) en de gemiddelde toerist hier is lui en dus is er hier de golf-karretjes verhuur. Zo'n 400 rijden er op de paar wegen van het eiland.
En dus woonde ik bijna 6 weken op dit tropische eiland en moest golfkarretjes verhuren aan de gasten en moest het eiland rondrijden om de gasten op te pikken. Secundaire arbeidvoorwaarden: uitzicht op een prachtig azuur-blauwe zee, allerlei prachtige vogels en diersoorten, strand met palmbomen, etc.
Er woonden vele honderden medewerkers op het eiland en we hadden ons eigen deel op het eiland. Een staf-zwembad en bar. De huisvesting was slecht en goedkoop tot goed en duur. Ik koos natuurlijk voor slecht en goedkoop en had een 2 bij 2 meter houten hok voor deze weken. Ach, het was slechts om te slapen: Overdag moesten de gasten hun golfkarretjes krijgen, op vrije dagen was er bijvoorbeeld het strand en 's avond was er altijd wel iets te doen in een bar of disco. Ik was verbaasd dat er een disco was want het eiland is vooral voor (pasgetrouwde) stelletjes en die schijnen vaak andere plannen te hebben voor de avond/nacht. Vele waren Japans en wat die 's avonds doen weet ik niet, maar het is in elk geval niet de disco.
Het was goed even een vaste plek te hebben. En eindelijk kon ik ook eens Australiers ontmoeten. Veel jonge Australiers werken hier. In de hostels ontmoet je alleen de backpackers: Engelse, Ieren, Hollanders. Wel even wennen: "How're you going?" "What's happn'n?" "Hi mate/buddy" (dat laatste ook tegen onbekenden). En een uitspraak op Hamilton: "It's all good!".
Zeker de laatste paar weken weren goed. Ik ontmoette steeds meer medewerkers in hotels/restaurants, etc. Maar als je aan het reizen bent dan kan je niet te lang op 1 plek blijven. Je krijgt het gevoel verder te moeten; nieuwe dingen willen zien en beleven. Stilstand is nooit goed, maar als je aan het reizen bent voelt het extra vreemd. En een eiland is klein, in vele opzichten.
Vandaar: 19 november, de bus naar Cairns. Wat geld gespaard en weer op weg....
