به نام يگانه صاحب اختيار جهانيان

خرابكاري در تمامي اديان از طريق

شفاعت

حقيقت الهي، كلامي درست، ثابت در همه اعصار، و عاري از دروغ و ناپاكيهاست. اين كلام نيكو همچو درختي نيكو بر اصلي ثابت و پايدار يعني الله (همان يهوه، همان اهورامزدا، . . )، يگانه پادشاه آسمانها و زمين تكيه دارد كه اصل همه اديان است، و بدان زنده و پايدار است و شاخ و برگهاي اين درختِ حقيقت، بر گسترة زمين منتشر شود. ثمره‌اش تصديق كنندگان و تسليم شوندگان به آن حقيقت ثابت‌اند كه زندگيشان در دنيا و آخرت بدان تثبيت گردد. همانطور كه درخت نيكو بر اصل خود تكيه دارد و بدان زنده و پايدار است و داراي شاخ و برگهائي گسترده در آسمان متكي بر اصل خود است، و همواره ميوه‌اي خوب و نيكو به اجازه پروردگارش دهد. در مقابل، كلام خبيث يا موهومات مذهبي است كلامي كه متكي بر اصلي خبيث است و گستره شاخ و برگ آن بر زمين حاصل و ثمره‌اي ندهد مگر ناپاكان و ستمكاران. چنين كلامي سرانجامي ندارد مگر اينكه از زمين ريشه كن شود و محصولاتش در سراي دنيا و آخرت برقرار نباشند. همچو درخت نامرغوب كه جز ميوه بد ندهد و سرانجام از روي زمين براي هيزم ريشه كن شود و به درد چيزي جز سوزاندن نخورد. اما اصل خبيثي كه موهومات مذهبي از آنان زاده شود، همان منكرين حقيقت آسماني‌اند  كه بظاهر پيشواياني خيرخواه ولي در باطن گرگاني در لباس ميش‌اند، نه تنها آنرا منكرند بلكه با آلودنش به انواع شرك و شفاعت چنان تغييرش ‌دهند تا ديگران را نيز از منافع تربيتي آن باز دارند تا باشد كه از آنان براي هوسهاي خويش بهره‌كشند. از اينروي دنبالروان هوسهاي خويش را نه تنها از رفتن به حقيقت پرمنفعت أخروي مانع‌اند بلكه در خانه‌اي پر هلاكت ساكن مي‌نمايند[1].

بله همواره انذار و بشارت همه اديان، به داوري پروردگار يكتاي عالميان ميان دانايان و نادانان از پس مرگ بوده است كه در آن هنگامه به حق دانايان از نادانان جدا و متمايز مي گردند و هر كس پاداش خويش را بر حسب عملكردش كه شخصيتش را شكل داده است دريافت مي دارد. در طي زمان رهبران سوء استفاده‌گر مذاهب داوري نهائي را به انواع شفاعتهاي ناحق آلودند تا با تحميق مردمان و ميل دادن آنان به انواع فسادكاريها، هوسهاي ظالمانه خويش را دنبال كنند.

درتمامي اديان شفاعتها به نام هر كس يا هر چيزي باشند فرقي نمي كند و همگي از الگوي واحدي برخوردارند كه اين الگو در تمامي كتابهاي اصيل آسماني بوضوح شرح داده شده‌اند. قصد از اين مقاله روشن ساختن اين الگوست تا معلوم نمايد چگونه اكثر اديان فعلي به شفاعتهاي ناحق آلوده‌اند و از راه اصيل كتابهاي آسماني بسي دورند. مقالة حاضر خلاصه‌اي در قالب مباحثة منطقي دو دوست در باب حقيقت شفاعت است. يكي جوياي شناخت حقيقت شفاعت و علل آن در اديان است، و ديگري مطلعي به حقايق اكثر اديان از جمله اسلام است كه پاسخ گوئي شايسته بر آن است. اميد است براي طالبان حقيقت در اين خصوص مفيد واقع شود. سخن را كوتاه مي كنم و شما را به شنيدن اين مباحثه دعوت مي نمايم.

آغاز كار :

شاگرد : سلام عرض مي كنم استاد…

استاد : سلام از ماست. چقدر از ديدنت آقاي خردمند شاد شدم. باز هم طبق معمول بر سر قرار به موقع آمدي و اين نشانة اشتياق تو براي فهم حقيقت است. اگر اشتباه نكنم قرار بود در اين ديدار در باب شفاعت  نظر خود را بيان كنم. اجازه بده بي درنگ موضوع را تجزيه و تحليل كنيم و از وقت خويش حداكثر استفاده را ببريم. اگر عيبي ندارد دوست دارم كه در ابتدا بطور مختصر نظر خودت را در اين خصوص بدانم.

شاگرد : بيان خلاصه مطلب در چند جمله سخت است با اينحال به عقيدة من به هيچوجه شفاعتي وجود ندارد و قبول اين حرف منطقي نيست.

استاد : به عقيدة من سخن شما همانقدر مورد پذيرش است كه سخن كسي كه مي گويد قبول هر نوع شفاعت امري منطقي است چرا كه هر دو بدون هيچگونه ميزان صحيحي سخن مي گوئيد و تنها عقيدة خود را به شنونده مي خواهيد تحميل كنيد. اما مي دانيد براي گفتگو در باب مسائلي دقيق، بويژه در بارة مسائلي كه مربوط به الله است بايد از 3 ميزان صحيح استفاده كرد تا در پايان كار، دو طرف گفتگو بتوانند به يك نتيجة مشترك منطقي دست يابند، البته با توجه به صحبتهاي گذشته‏مان مي دانم خودت آن 3 ميزان را بخوبي مي شناسي.

3 ميزان براي شناخت :

شاگرد : بله ، اين 3 ميزان شناخته شده و مورد قبول اكثر خردمندان عبارتند از:

الف- علوم تجربي : دانشي است كه شناخت قوانين حاكم بر طبيعت را جستجو مي كند و از تجربيات سادة كسب شده در طول زندگي انسان آغاز مي شود تا به پيچيده‏ترين نوع آن يعني علوم تجربي مانند فيزيك، شيمي، زمين شناسي و زيست شناسي و غيره ختم مي گردد.

ب- علم بيان : دانشي است كه بيان آدمي يا بعبارتي استدلال محض انسان، آنرا شكل مي دهد كه اين ميزان از خصوصيت ذاتي فهم رياضي در بشر نشأت مي گيرد و از ساده‏ترين نوع استدلال تا پيچيده‏ترين نوع آن كه همان رياضيات عالي است را شامل مي گردد.

ج- كتاب منير : كتاب و ميزاني روشن و مورد قبول دو طرف گفتگو است و در مسائل ديني شامل تمام راهنمائيهاي پروردگار عالميان، در كتابهاي آسماني مي باشد، البته تا آنجائي كه اصالت آنها حفظ شده باشد[2].

خلاصة مقاله :

استاد: آفرين بسيار مختصر آنرا پاسخ گفتي پس بيا موضوع شفاعت را نيز كه يك بحث عام ، در ميان همة اديان است به همين طريق بررسي كنيم يعني در ابتدا به منابع علوم تجربي نظري بيافكنيم كه در اين مورد تنها كتب لغت براي معناي دقيق شفاعت به كمك ما مي آيند تا توسط آن به يك درك واحد از تعريف شفاعت ميان دو طرف دست يابيم و با اين ميزان واحد وارد مرحلة دوم شويم. در مرحلة دوم بر اساس معناي دقيق شفاعت مي توانيم يك تحليل دقيق و منطقي از شفاعت ارائه دهيم تا بتوانيم شفاعت درست از نادرست را تميز دهيم. در مرحلة سوم به كتابهاي آسماني نظري خواهيم انداخت تا درستي تحليل مرحلة قبل را با آن مقايسه كنيم.

تعريف شفاعت :

استاد : «شفاعت» در لغت به معناي واسط يا ميانجي شدن است و «شفيع يا شافع» به كسي يا چيزي گويند كه براي فردي واسطه يا ميانجي بسوي كسي يا چيزي ديگر گردد، و معمولا براي واسطه بسوي خير استعمال مي شود ولي در مورد ميانجيگري بسوي شر هم بكار آيد[3] . البته در مذاهب، طالبان عمل شفاعت، شفيعان خود را واسطه‏هائي ميان خود و خداوند براي كسب منافع يا دور كردن شر، تصور مي كنند كه اين تصور  را مي توان به دو دستة عمومي تقسيم كرد : 1- يا طالب خير دنيائي 2- يا طالب خير آخرتي براي خود مي باشند.

شناخت شفيعان مجاز براي كسب خير دنيائي :

درمرحلة دوم با اين تعريف عام كه ميان دو طرف استاندارد شد همة مواردي را كه اين تعريف آنها را در بر مي گيرد، بررسي مي كنيم. ابتدا ببينيم : چه شفيعاني در دنيا مسبب خير دنيائي براي انسان مي شوند؟ آيا با اين تعريف مي توان خورشيد را كه خير كثيري را براي انسانها به ارمغان مي آورد شفيعي براي انسانها دانست ؟ يا مي توان گياهان را واسطه‏هائي دانست كه اكسيژن مورد نياز بشر را فراهم مي كنند؟ آيا مي توان چهارپايان را ميانجياني دانست كه تمام نيازهاي دامي انسان را مهيا مي كنند؟

شاگرد : اگر تعريف فوق را قبول كنيم جواب همة سؤالات شما مثبت است و حتي منحصر به اين 3 عامل نمي شود بلكه اين تعريف تمامي عواملي كه در چرخه‏هاي حيات شركت دارند را در بر مي گيرد. مانند تمامي نباتات و چهارپايان مورد استفاده انسان، باران، باد، نور خورشيد، زمان سنجهاي طبيعي چون گردش خورشيد و تغييرات اهلة ماه، كوه‏ها و غيره، همگي به نوعي واسطه مي باشند كه روزيهاي انسان را فراهم مي كنند. اما بايد توجه داشت كه همة اينها بي اختيارند و فرمانبري مطيع نسبت به فرمان‏دهنده‏اي حكيم‏اند.

استاد : بله حق با شماست كه تمامي عوامل فوق، در انجام كاري كه مي كنند بي اختيارند ولي بايد توجه داشته باشي كه در تعريف شفاعت يا شفيع پارامتر اختيار شرط لازم نبود. البته از شما مي پذيرم كه بهتر است بعداز تشخيص شافعين، ميزان اختيار آنها را نيز روشن كرد. كاملاً واضح است كه تمامي شافعين ياد شده به تنهائي كاري از عهده‏شان بر نمي آيد، بعبارتي وجود شفيع چهارپا به ميانجيگري گياه وابسته است و وجود گياه و باردهي‏اش به ميانجيگري نور خورشيد وابسته است و نور خورشيد نيز بر بسياري از سيارات مي تابد ولي استفاده كننده‏اي چون انسان در آنجا حضور ندارد تا اين واسطه‏گري در جهت مفيدي بار دهي داشته باشد. بنابراين تمامي اين عوامل در زمين در يك همكاري بزرگ به كمك هم مي آيند تا برآيند كار متوجه باردهي به انسان باشد كه اين مطلب نشان مي دهد، يك هدف گيرندة مختاري وجود دارد كه براي هدفش : يعني انسان، عوامل فوق را در يك مجموعة پيچيده، برنامه ريزي و هماهنگ كرده است، در نتيجه يگانه شفيع كاملاً مختار براي انسان، تنها اوست و الباقي، شفيعاني بي اختيار يا با اختيارات جزئي به اجازة او در جهت هدف اويند. منظور از شفيعان با اختيارات جزئي، اشاره به شفيعان انساني در كسب منافع دنيائي براي انسانهاي ديگر است مانند ميانجيگري كه والدين براي فرزندان و يا كارفرمايان براي كارگران يا كارگران براي كارفرمايان در كسب منافع دنيائي دارند. خلاصة اين تبادل نظر چنين مي شود :

«تك تك عوامل دخيل در چرخه‏هاي حيات واسطه يا شفيعاني بي اختيار براي انسانها بسوي كسب منافع دنيائي مي باشند، و اگر هم به اين مجموعه عوامل بصورت يك سيستم كه هدف واحدي را دنبال مي كند نگاه كنيم بايد بگوئيم كه هيچ شفيع كاملاً مختاري براي انسان جز الله در كسب خير دنيائي وجود ندارد.»

شفيعان مجاز براي كسب خير آخرتي :

اينها همة آن شفيعاني بودندكه الله اجازه داده است در كسب منافع دنيائي براي بشر واسطه شوند. اكنون نگاهي معقول به شفاعتهائي خواهيم انداخت كه در كسب منافع آخرتي از طرف پروردگار عالميان اجازه داده شده است. آيا مي توانيم بگوئيم پيامبران شفيع يا واسطه‏اي ميان الله (يا راهنمائيهاي الله) با بشر مي باشند تا هدايتها را به گوش جهانيان برسانند؟ يا مي توانيم بگوئيم ملكهائي چون جبرئيل همان روح القدس، واسطه‏اي ميان الله و پيامبران در ابلاغ پيامهاي آخرتي هستند؟

شاگرد : بله، همينطور است.

استاد : حال حد اختيارات اين شفيعان را بررسي مي كنيم. شما اگر به اين سؤالات پاسخ دهيد اين موضوع نيز روشن مي شود.

       1.         آيا اختيار پيامبران در گزينش آنها به پيامبري دخيل بوده است؟

       2.         آيا بعداز بعثت هر پيامبري اختيار آنان در انتخاب زمان و مكان وحي مؤثر بوده است؟

       3.         آيا پيامبران اختيار دخل و تصرفي در آنچه بر آنان وحي مي شد را داشتند؟

       4.      آيا پيامبران حق انتخاب در گزينش مردم بسوي ايمان را داشتند بطوريكه آناني را كه دوست مي داشتند، مؤمن نمايند و گروهي ديگر را محروم دارند؟

شاگرد : پاسخ سؤالات شما را بترتيب مي دهم :

   1.     پارسائي و تقوي شرط كافي براي پيامبري نيست و هر انساني هر چقدر هم راه تقوي را برگزيند تا زمان و مكان وحي كه بر اساس برنامه‏هاي از پيش تقدير شدة الله است، فرا نرسد گزينش شخصي به پيامبري در كار نخواهد بود. از اينرو اختيار پيامبران در انتخاب نبوت نقشي نداشته است.

   2.     از آنجا كه وحي بر پيامبران گاه در ميانة انجام كاري بر آنان نازل مي شد مثلاً در ميانة بحث و گفتگو با فرد يا گروهي، معلوم مي دارد كه اختيار آنان در زمان و بالطبع مكان وحي نقشي نداشته است.

   3.     مسلماً آنان مجبور بودند آنچه را كه الله بر آنان وحي مي كرد را عيناً انتقال دهند و حق كوچكترين دخل و تصرفي در آنرا نداشتند.

   4.     كسي كلام وحي را تصديق كرده و به آن عمل مي كند كه حقيقتاً صاحب خرد باشد و كارها و افكار پيش از آشنائي او با كلام وحي اين شايستگي را به اثبات رسانده باشد. بنابراين اينگونه شايستگان به كلام خداوند ايمان مي آورند و علاقة پيامبر بر ايمان آوردن فردي موجب نخواهد شد كه آن فرد به كلام وحي ايمان آورد مگر آنكه حقيقتاً شايستة ايمان آوردن باشد، و ميانجيگري پيامبران، تنها براي ابلاغ هدايتهاست نه اجبار ديگران به قبول آن.

جالب است، با توجه به جواب اين سؤالات بنظر مي آيد بعضي از شفاعت كنندگان بسوي منافع دنيائي صاحبِ اختيارات جزئي بودند مثلاً يك كارفرما در مورد وساطت براي كارگرش بسوي منفعتي، داراي اختياراتي است، يعني مي تواند زمان و مكاني را براي برآورده كردن نياز او مقرر دارد يا در ميزان آن كاستي و افزوني قائل شود يا به هر كس بخواهد آن خير را بدهد يا ندهد. در حاليكه پيامبران، اين ميانجيگران خير آخرتي حتي از داشتن اين اختيارات جزئي در مأموريت خويش بي بهره بوده‏اند.

استاد : آقاي خردمند، آفرين بر شما مقايسه بجائي انجام داديد پس اين نشان مي دهد با اينكه پيامبران شفيعاني به اذن الله براي بشريت بسوي هدايتهاي الله هستند ولي شفيعاني بي اختيار مي باشند، و آنان تنها، شفيع ابلاغ هدايتهاي خداوند به بشريت هستند و ميانجي اصلي براي كسب منافع آخرتي همان راهنمائيهاي الله در كتابهاي آسماني و عمل به آنها مي باشد. به همين طور مي توانيم در مورد ملكهائي چون جبرئيل كه شفيعاني به اذن الله براي ابلاغ هدايتهاي الله مي باشند همين استدلال را بكنيم يعني آنان در انجام مأموريتشان اختياري در انتخاب پيامبران و زمان و مكان وحي ندارند و آنچه را كه الله مقدر كرده است نه كم، و نه بيش انجام مي دهند. پس باز هم در اين موارد آن واسطة كاملاً مختار براي بشر بسوي كسب منافع آخرتي فقط الله است و الباقي، شفيعاني بي اختيار براي بشر مي باشند. پس بطور خلاصه شفيعان مجاز براي كسب منافع آخرتي چنين مي شود : «پيامبران و يا ملائكه‏اي چون جبرئيل شفيعاني به اذن الله براي ابلاغ راهنمائيهاي الله مي باشند كه در مأموريت خويش بي اختيارند و اما راهنمائيهاي خداوند در كتابهاي آسماني تنها واسط يا شفيع براي سازگار ساختن افكار و رفتار فرد به كسب منافع آخرتي مي‏باشد مشروط بر اينكه آن راهنمائيها را تصديق كرده و به آن عمل كند.»

آيا تا اينجاي كار گمان نمي كني كه در اظهار نظر اوليه خود بايد تجديد نظر كني؟

شاگرد : البته قبول دارم كه مطلق گوئي من خطا بود و متوجه شدم كه شفيعان مجازي هم همانطور كه توضيح داده شد وجود دارند، ولي در آغاز، منظور نظر من بيشتر آن قانونمندي واحدي بود كه در تمامي اديان منحرف شده از حق وجود دارد يعني اكثر عوام هر فرقه بر مبناي اقوال نقل شده از رهبران آن فرقه، مقدسين مرده، خصوصاً پيامبران خويش و حواريون آنان  را در كسب حوائج يا زدودن  ناراحتيهاي دنيائي شفيعاني قرار مي دهند، بطوريكه آنان را براي رفع مصيبتهاي واردة دنيائي مي خوانند و يا اينكه آنان را شفيعان خويش براي خلاصي از عذاب جهنم تبليغ مي كنند.

شفيعان غير مجاز در كسب خير :

استاد : بله، استدلال ما هم در مرحلة دوم هنوز به پايان نرسيده است. تا حال ما دو دسته شفيع يا ميانجيگران خير كه الله آنرا اجازه داده است را منطقاً بررسي كرديم : يك دسته ميانجيگران خير دنيائي، دستة ديگر ميانجيگران خير آخرتي. اكنون نگاهي منطقي به آن نوع شفيعاني كه شما ياد كرديد مي اندازيم. در ابتدا به شفيعان دنيائي نظر مي افكنيم. 1- مي دانيم پيامبران و تابعين آنان در زمان حيات خويش مي خوردند و مي آشاميدند و نكاح مي كردند پس آنان خود نيازمند به همة عوامل دخيل در چرخه‏هاي حيات بودند كه در ابتداي بحث ياد كرديم كه ديگران نيز به آن محتاج بودند و هستند. پس آنان آنقدر مالك نفس خويش نبودند تا خود را از اين قيد رها كنند.  2- پس از قبول نيازمندي آنان در حد نياز ساير ابناء بشر، همه قبول دارند، آنان قادر نبودند در زمان حيات خويش، در رفع نيازهاي خود تنها خير دنيائي را براي خويش كثير گردانند و از آسيبهاي دنيائي خود را بر حذر دارند. پس همين دقت نظر معلوم مي دارد آنان آنقدر دانش فراگير بر عوامل آشكار و پنهان حاكم بر قوانين طبيعت و نيز قدرت كنترل بر آن را نداشتند تا فقط خير دنيائي را براي خويش طلب كنند و از آسيبهاي آن در امان باشند. پس چطور ممكن است كسي كه صاحب آن نوع قدرت و دانش در رفع نيازمنديهاي خويش نيست براي ديگران در رفع همان نوع نيازمنديها آن هم پس از مرگش قادر باشد؟ و كسي كه چنين دانش فراگيري نداشته باشد طبيعتاً قادر به تصميم گيري درست در مورد رفع معضلي كه نيازمند چنين وسعتي از دانش است نمي باشد و بالنتيجه چنين كسي تسليم تصميم و فرمانهاي كسي است كه دانش و قدرت او بر همه چيز احاطه دارد يعني همان الله كه فراگيري دانش و قدرت او بر همة زمانها و مكانها تعلق مي گيرد كه غلبه كننده يا كمك كننده‏اي در اين خصوص براي او نمي تواند باشد. علاوه بر قدرت و دانش فراگير او در همه چيز، او هميشه زنده‏اي است كه نمي ميرد تا نيازمند به جانشين بعداز خود باشد و او را نه خواب و نه چرت مي گيرد تا نيازمند به معاون در اوقات استراحت خويش گردد و چون حاضر در همه جاست نيازمند به واسطه‏اي براي انتقال اطلاعات از تحولات نقطه‏اي از جهان به خودش نيست. نتيجه اينكه قبول چنين شفيعان انساني كاري بي خردانه است و بعداز دقت نظر به چنين نيازمنديهائي در آنان، سخني جاهلانه‏تر خواهد بود كه چنين افرادي را فرزندان خدا كه در ذات با او مشترك هستند بخوانيم. نتيجه اينكه اينان از زمرة شفيعان اذن يافتة الله براي كسب منافع دنيائي كه قبلاً بررسي كرديم نمي باشند.

اما ميانجيگري آنان براي امت خويش در سراي آخرت : اگر آن بزرگان شايستگاني براي خير آخرتي باشند مسلماً اين شايستگي را روي اطاعت از فرمانهاي پروردگار جهانيان كسب كرده‏اند و چنين افرادي هيچگاه چيزي را به غير سزاوار براي كسي نمي خواهند، و چه حكمي در آخرت براي كسي شايسته‏تر از حكم داناي به آشكار و پنهان هر چيز مي تواند باشد؟ كه او بخاطر احاطة كامل دانش‏اش بر هر چيزي بهترين حكم دهندگان براي هر فرد است. و چطور مي شود كه بزرگان مطيع الله حكمي ديگر ولو با تفاوت ناچيز در حكم خداوند را براي ديگري طلب كنند؟ در آنصورت چنين درخواستي بنفع كسي غير سزاوار خواهد بود. به قطع آن مطيعان چنين رفتاري كه مغاير با شخصيت شكل گرفته گذشته شان كه همانا اطاعت محض از الله است از خود نشان نخواهند داد. بنابراين قبول چنين شفاعتي نه تنها براي هر صاحب خردي معقول نيست بلكه توهين و افتراي بزرگي بر الله آن داناي بر هر آشكار و پنهان مي باشد.

اكنون بد نيست خلاصة مطالب تا اينجا را با رسم يك جدول طبقه بندي كنيم :

خلاصه سخن :

اگر در اين جدولي كه كشيدم دقت كني متوجه مي شوي كه مثالهاي شفاعتهاي نادرست را با لفظ «گمان به» آغاز كردم در حاليكه در مثالهاي شفيعان درست، مورد مثالهائي ملموس آورده شد. علت آن است كه شفاعتهاي نادرست در جهان خارج واقعيتي ندارند و تنها نوعي تصور و گمان‏ از جانب گروهي‏اند و برعكس، مثالهاي شفاعتهاي درست را  همگان لمس كرده‏اند و با آن آشنائي كامل دارند. آيا تا اينجاي مطلب به سؤال شما منطقاً پاسخ داده شد.

بررسي شفيعان در كتاب آسماني :

شاگرد : گمان مي كنم پاسخ خود را يافتم با اينكه بر طبق ميزانهاي ياد شده در آغاز بحث قرار شد در انتها، درستي تحليل منطقي فوق را با كتابهاي آسماني ميزان كنيم. بنابراين هنوز نمي توانم به قطع به اين سؤال شما پاسخ مثبت دهم.

خصوصيتهاي كتاب اصيل آسماني :

استاد : بله حق با شماست. پس بهتر است وقت را تلف نكنيم و به سراغ قرآن و كتاب مقدس برويم و البته اگر از اين دو مرجع فقط ياد كردم مفهوم اين نيست كه تنها كتابهاي آسماني در طول تاريخ بشريت منحصر به اين دو كتاب بوده است بلكه هر انسان خردمندي هر سخني را كه حقيقتاً از جانب پروردگارش باشد مي پذيرد چون همانطور كه صحبت شد پيامبران تنها ابلاغ كنندگاني بي اختيارند و مطالب مُنْزَل، سخنان ارزشمند يك عالم بزرگ است كه برنامه‏هاي مقدر شدة بشري كه از جانب خودش تقدير شده است را بيان مي كند، و بخاطر اينكه گويندة كتاب و مطلب مورد بحث آن يكي است پس بايد مضمون تمام كتابهاي آسماني نيز يكسان باشد و در مورد برنامه‏هاي مقدر شدة آفرينندة بشر، براي بشر سخن گويد. بنابراين سخن اين كتابها نه محلي بلكه عمومي و جهاني و غير متأثر از زمان و مكان است و همان چيزي است كه يك صاحب خرد به دنبال آن براي جواب به سؤالات مشكلش در باب حكمت وجودي انسان مي گردد و منطقاً چون مضمون تمامي اين نوع كتابها يكسان است براي جهانيان يك كتاب حقيقتاً آسماني براي رفع سؤالات مشكل در اين خصوص كافي است، خواه اين كتاب به زبان عبري يا عربي يا يوناني و يا چيني باشد. بنابراين ما هيچگونه تعصبي روي يك كتاب آسماني خاص نداريم  چون مي دانيم در واقع كتابهاي آسماني مختلف، كتابي با يك موضوع و يك نويسنده با زبانهاي مختلف است. اما هيچ علاقه‏مندي به كتاب آسماني وجود ندارد كه بخواهد كتاب يا سخنان انساني را بجاي سخنان خداوند به او قالب كنند. بنابراين خردمندان علاقه‏مند به كتاب آسماني فقط به دنبال برنامه‏هاي تقديري پروردگارشان كه  براي بشر سروده است، هستند نه بدنبال سخنان تقلبي يا سخنان تحريف شده‏اي از او، برنامه‏اي كه در آن شرحي از خواست حكيمانة الله براي موجود خردمند و شرحي از چگونگي اجراي آن خواست از گذشته به حال و از حال به آينده وجود دارد. چرا كه انسان دانا مي خواهد قانونمنديهاي حاكم بر زندگي خويش را شناخته تا با تطبيق زندگي خود با آن قانونمنديها بهره‏مندي بيشتري در زندگي‏اش كسب كند. نتيجه اينكه در چنين كتابي فقط سخن از الله بايد باشد و لا غير : يعني صحبت از تقدير حكيمانة او براي بشر و شرح اجراي آن برنامه در گذشته توسط او، و شرح كنترل آن برنامه در زمان حال از جانب او، و شرح چگونگي رسيدن به سر مقصد منظورِ نظرِِ او. پس يكي از مشخصات مهم كتابهاي اصيل آسماني توصيف يگانه سياست كننده و تدبير كنندة امور بشر يعني الله و برنامه‏هاي اوست در نتيجه چنين كتابي بايد عاري از غلو در باب شخصيتهاي انساني و غير باشد كه دخالتي در برنامه‏هاي تقدير شده براي بشر نداشته و ندارند. طبيعتاً بايد شرح برنامه‏هاي اجرائي از گذشته به حالِ آن كتاب براي بشريت با واقعيت نيز منطبق و شرح برنامه‏هاي آينده در قالب وعده‏ها راست آيد.

از ميان تمامي كتب مشهور به كتابهاي آسماني تنها قرآن است كه امروزه از چنين مشخصه‏اي برخوردار است  چرا كه در تمامي اين كتاب جز بزرگيهاي الله توصيف ديگري ديده نمي شود واين بزرگيها در قالب شرح نقشه‏هاي او براي بشر از گذشته به حال و از حال به آينده وصف شده است. نظير شرح مراحل تكامل آسمان و زمين مطابق با خواست از پيش تقدير شدة او بجهت ايجاد محيطي متناسب براي بهره‏گيري موجود باشعور، و نيز شرح چگونگي پيدايش انسان بر روي زمين و از پس آن كنترل جوامع انساني مطابق با نقشة او بجهت اعلام خطر آيندة بشري براي پرورش خردمندان، كه تمامي اطلاعات بر حقايق گذشته، با واقعيتهاي شناخته شده در حيطة دانش منطبق است. و نيز در اين كتاب شاهد شرح حكيمانة  نقشه‏هاي الله براي آيندة بشري مي باشيم كه قصد او در نهايت جدا كردن خردمندان از بي خردان است كه قدرت خرد خويش را بوسيلة حلّ كردن مسئلة مشكل طرح شده توسط الله يعني همان مسئلة قيامتي، مورد آزمايش قرار داده‏اند. برعكس در اين كتاب شاهديم كه چگونه خصوصيات پيغامبران در حد مشخصات انساني توصيف به واقعيت شده است و از ضعفهاي بحق آنان در مقابل مأموريت سختشان ياد مي شود، و گاه ضعفهائي از آنان را آشكار مي كند كه بطور طبيعي همة انسانها خواهان پنهان كردن آن از ديگرانند[4]، و يا چنانچه خواهيم ديد آنان را مأموريني كاملاً بي اختيار در ابلاغ رسالاتشان ياد مي نمايد.

اين است همة آن قرآني كه امروزه در دست است، در حاليكه مطالب ساير كتب موجود، كم و بيش آلوده به غلو شخصيتها و نيز عاري از ارائه نقشه‏هاي تقدير شده براي آينده بشر است، كه همين رد پاي انسان ستمكار را براي قالب كردن سخن ظالمانة خويش به نام خدا نشان مي دهد. بوسيلة همين كتاب اصيل آسماني كه در موضوع و مؤلف با ساير كتابهاي آسماني واحد است مي توان به اصالت كتابهاي دست برده شدة پيشين نيز دست يافت و طريق اصلاحي آنان را يافت تا آنكه اهل آن كتاب به راستي افتخار نمايند آنچه را كه از پيشينيان خود به ارث برده بودند حقيقتاً كتابي حق از جانب پروردگار جهانيان بوده است.

البته من كمي از موضوع بحث انحراف يافتم ولي اين سخن لازم بود در اينجا تذكر داده شود تا قبل از ورود به موضوع اصلي كه همانا ميزان كردن بحث دو طرف گفتگو با ميزان كتابهاي آسماني بود، بدانيم كدامين كتاب موجود به دليل اصالت تأليف آن از جانب الله شايستگي ميزان كردن سخنان را داراست. آن هم نه بعنوان يك ميزان محلي كه از طرف يك قوم يا يك فرقة ديني حمايت مي شود بلكه بعنوان يك ميزان جهاني، كه هر قوم منتسب به قرآن تا زمانيكه اعمالش مغاير با آن كتاب است ادعايش تظاهري بيش نيست، و برعكس خردمندان هر مكتبي منتسب به هر كتاب آسماني حقاً كلام قرآن را همان مژدة پروردگار خويش خواهند يافت. تا اينكه من و تو نيز به اين تعهد كه از ابتداي بحث با يكديگر آغاز كرديم همچنان پايدار بمانيم و آن تعهد، عموميت دادن سخن در باب شفاعت بود نه آنكه آنرا از ديدگاه يك قوم يا يك دين يا مكان و زمان خاصي ببينيم كه قرآن نيز چنان كه خواهيم ديد همينطور برخورد كرده است.

با تمامي اين احوال نگاهي به كتاب عهد جديد از كتاب مقدس نيز خواهيم انداخت تا نشان دهيم حتي در اين كتاب هم با اينكه از شرايط يك كتاب اصيل آسماني خارج گشته است منتهي آن نيز از شفاعتهاي نادرست مشهور در بين اهل آن كتاب دفاع نمي كند. آيا تا اينجاي مطلب سؤال يا اعتراضي داري؟

شاگرد : نه، به  عقيدة من مبحث لازمي را مطرح كرديد كه در عين جالبي براي من تازگي داشت.

استاد : بسيار خوشحالم. حال اجازه بده در مرحلة سوم، از اين ميزان اصيل كتاب آسماني در اين باب كمك بگيريم. اگر اشتباه نكنم حدود24 يا 25 آيه در قرآن در موضوع سخن ما وجود دارد كه در آن كلماتي هم خانوادة  كلمة «شفاعت» قيد شده است. چنانچه خواهيم ديد تمامي اين آيات در قالب همان طبقه بندي ياد شده در جدولي كه به كمك هم كشيديم جاي مي گيرند.

شفيعان غير مجاز در كسب خير آخرت :

ابتدا تمامي آياتي كه عمل شفاعت در آخرت براي رهائي از عذاب جهنم، در آن نفي شده است را ياد مي كنم كه عبارتند از:

بقره:48و123    ،    انعام:51و70و94   ،   اعراف:53    ،   شعرا:100   ،   غافر:18   ،   مدثر:48   ،   روم:11-14

بطور خلاصه مجموعة اين آيات اعلام مي دارند كه در روز قيامت از شايستگان عذاب، عمل ميانجيگري يا همان شفاعت و گرفتن مال بعوض پذيرفته نمي شود و كسي هم نخواهد بود كه به ايشان كمك كند. آيه بقره:48  را بعنوان نمايندة آيات فوق ترجمه مي كنم:

با توجه به تمامي آيات نام برده، در روز قيامت كسي مالك عمل شفاعت براي رهائي خويش از عذاب جهنم نيست

كتابهاي آسماني ميانجياني براي كسب خير آخرت :

مگر اينكه از ميانجي درستي كه الله در دنيا اجازه داده است بهره برده باشد اين مضمون در آيات مريم:85-89  ،  زخرف:86  ،  سباء:23  ،  طه:108-110 ياد شده است، و اين اجازه همان عمل وساطت كتابهاي آسماني براي كساني است كه آنرا تصديق كرده و عمل نمودند تا به كمك راهنمائيهاي آن، شخصيتي متناسب با ساكنين سراي نيكوكاران براي خويش سازند. مضمون اين سخن در آيات زير ياد شده است :

دو چيز در تمام آيات ياد شده مشترك است و بايد به آن دقت شود.      ١- به لفظ مصدري «شفاعة» كه «عمل ميانجيگري» را يادآور مي شود كه با «شفيع» به معناي شفاعت كننده متفاوت است. پس در اين آيات اشاره به سلب مالكيت از شفيعان خيالي ستمگران در قيامت نيست، بلكه تمامي اين آيات چنين بيان مي دارند كه مبلغين و معتقدين به شفاعتهاي خيالي بر خلاف ادعايشان در روز داوري، اختيار دار بر استفاده از چنين ميانجيگري نيستند پس آنان از چنين شفاعتي منتفع نشوند.     ٢- بعد اين نكته، روشن مي شود كه فاعل جملات، بعداز ادات استثناء «الاّ»  همان گمان بران به شفاعتهاي خيالي‌اند و لفظ ماضي افعال بعداز ادات استثناء اشاره به شفاعت مجازي دارد كه آن رحمان براي رستگاري و دوري از عذاب، پيش از زمان داوري، در دنيا اجازه داده است[5] و آن همان عمل ميانجيگري كتابهاي آسماني براي تصديق كنندگان و عمل كنندگان به آن است تا با شكل دهي به شخصيت خويش به كمك هدايتهاي آن بسوي شخصيت مورد رضايت الله بصورت نيكوكاران خردمند آماده شوند.

آية مريم:78 بخوبي روشن كنندة «تعهدي» است كه در آية مريم:87 تكرار شده است كه نشان مي دهد آن «عهد»، پيماني است كه الله در هدايتهاي ارسالي خويش به تصديق و عمل كنندگان راهنمائيهاي خودش براي كسب منافع آخرتي داده است. آيات رديفهاي شمارة 2 (مريم:87) و شمارة 3 در عين شباهت، مكمل يكديگرند، از اينروي توضيحات اضافي داخل پرانتز يك آيه، ترجمة جملة صلة آية ديگر است، كه در مجموع اعلام مي دارند:

«كساني كه همراه با فهم، به حقيقت كتابهاي آسماني شهادت داده‏اند تعهدي را از الله براي كسب خير آخرتي گرفته‏اند و اين تنها تعهد و اجازه‌اي است كه الله براي كسب منافع آخرتي به همة ابناء بشر داده است».

آيات رديف‏هاي 4 و 5 نيز بسيار شبيه يكديگرند و مجموعاً اعلام مي دارند كه : براي كسب منافع آخرتي نزد الله شفاعتهاي خيالي پذيرفته نيست بلكه واسطه‏اي كه استفاده از آنرا خودش در دنيا مجاز دانسته است پذيرفته است كه همان اطاعت و اجراي فرمانهاي الله مندرج در كتابهاي آسماني است و اين نيز به شايستگي استفاده كننده از آن كتابها مشروط شده است.

پيامبران شفيعان ابلاغ هدايتها براي كسب خير آخرتي:

در قرآن علاوه بر آيات فوق، شفيعان ديگري مرتبط با كسب منافع آخرتي از طرف الله معرفي شده است و آن شفاعت پيامبران و ملائكه براي ابلاغ كتابهاي آسماني است، كه آيات آن بدين صورت است :

در رده‌بندي 6 اعلام شده كه پيامبران بندگاني نيكوكار بودند كه به فرمان الله عمل مي كردند و اضافه بر سخن او چيزي نمي گفتند و اين نسبتهاي غلو آميز تا حد نسبت فرزندي آنان با الله افترائي پوچ است چرا كه الله بر گذشته و حال آنان كاملا آگاهي داشت. ديگر اينكه آنان آنقدر اختيار نداشتند تا در آنچه واسطه شده‏اند آن مطالب را به هر كس دوست دارند بدهند و هر كس را دوست دارند محروم دارند[6] بلكه ايشان تنها واسطة خير براي كساني بودند كه حقيقتاً خردمنداني شايستة آن راه بودند پس الله بر اين شايستگي رضايت داشت و اگر يكي از پيامبران، خود را صاحب اختياري به غير الله در مأموريت خويش معرفي كند در مورد او استثناء بر چشيدن عذاب جهنم وجود ندارد.

در رده‌بندي 7 الله به مؤمنين، همه كارگي خودش در روز قيامت كه دوستي و شفاعت و مال براي كسي كاري نخواهد كرد را توجه مي دهد، و با اختيار كامل بدون هيچ ضعفي جريان برنامه‌‏هاي بشري در دنيا را نيز تدبير مي كند[7]، كه در اين برنامه‏ها هيچ موجود بشري نه دخالت و نه اطلاع داشته و دارد مگر آنكه كساني را (پيامبران) به اجازة خود واسطه براي اعلام اين برنامه‏ها نمايد كه در آنصورت تمام تحركات گذشته و حال آنان تحت نظارت كامل الله است، و آنان آنچه از پنهانهاي تقديري براي بشر خبر مي دهند احاطة دانش ايشان نيست بلكه دانش لازمي از الله براي بشر است كه خودش خواسته است. بعبارتي پيامبران تنها واسطه‏اي كاملا بي اختيار براي اعلام هدايتها به بشرند.

در رده بندي 8  نيز كاملا مشخص است كه شفاعت كنندة مورد اشاره، فرشتگاني مي باشند كه به خواست و نقشه‏اي از الله بر كساني كه الله مي خواهد و شايسته مي داند فرود مي آيند.  با توجه به قبل و بعد آيه و نيز آيات اول سوره نجم كه از مجادلة مردم مكه با پيامبر در خصوص جبرئيل خبر مي دهد،  در اينجا نيز اشاره به جبرئيل يا كلا به مأمورين وحي اشاره دارد، كه در حقيقت واسطه‏هائي بي اختيار براي اعلام هدايتهاي خداوندي به هر كس كه او مي خواهد و شايسته مي داند مي باشند.

پندار وساطت پيامبران بعداز مرگشان  براي كسب خير دنيائي:

حال بپرداريم به آياتي از قرآن كه در آن شفيعان غير مجاز براي كسب منافع دنيائي ياد شده‏اند:

از رديفهاي 9-11 معلوم مي شود پيشينيان ما نيز اعتقادي بمانند فرزندانشان در عصر حاضر داشتند، بطوريكه الله را بعنوان خالق جهان و صاحب اختيار كل قبول داشتند و شفيعاني را براي خويش به نزد او تصور مي كردند. گويا پروردگار خود را در برآورده كردن حوائج دنيائي خويش كافي نمي ديدند. با توجه به اعراف:194 و انبياء:26 پدران ما نيز بمانند فرزندان خود در عصر حاضر، بندگاني صالح بويژه پيامبران و حواريون آنان را بعداز مرگشان با بنا كردن سمبلهائي واسطه‏اي تصور مي كردند. در اين آيات متذكر شده است كه آنان مالك خيري نيستند و اگر بر شما ضرري رسد نه آنرا مي فهمند و نه قادر به رفع آن ضررند. بنابراين بر طبق متن كتاب آسماني : هيچيك از بندگان صالح الله بعداز مرگشان توان وساطت براي دوري شر دنيائي و نزديكي خير دنيائي به نفع خوانندگان خويش را ندارند و اعتقاد به چنين پنداري دور از حقيقت، و گمراهي آشكاري بيش نيست.

شفيعان مجاز براي كسب خير دنيائي:

خداوند، هر آنچه در آسمان و زمين است اعم از خورشيد و ماه و ستارگان و نعم گسترده بر زمين را متناسب با بشر آفريد و آنان را تماما براي استفاده آدمي مسخر نمود. خورشيد و ماه و ستارگان ميانجياني بجهت شناخت گذر زمان، و خوان گسترده بر زمين واسطه‌هائي جهت حفظ حيات آدميان‌اند تا آدمي در تلاشي بي پايان براي رفع نيازمنديهاي خويش  اطلاعاتش را از جهان اطراف افزون كند و با افزوني معرفت، پروردگار عالميان را بهتر بشناسد. از اينروي تمامي اين تسخير شدگان آدمي حقيقتا ميانجياني از جانب الله در كسب خير دنيائي‌اند بر خلاف ميانجيان قبل كه در جهان واقع تنها پنداري در اذهان موهوم گويان مذهبي مي باشند. در قرآن از تمامي اين نعمات نه بعنوان شفيعان، بلكه مسخر شدگان آدمي ياد مي كند[9]  چرا كه آنان كاملا در اختيار منافع آدميانند در حاليكه شفيعان در همة احوال بجهت خير رساني واسطه نمي شود. با همه اين احوال تاكيد شده آدميان بايد بر كسي تسليم باشند و اظهار اطاعت كنند كه اين همه را مسخر آدمي كرد كه هم خودشان و هم كاري را كه انجام مي دهند به خواست و برنامه  الله انجام مي شود :

با اينكه كسب خير از تمامي اين مكلف‌شدگان مجاز است و آنان تماما در جهت منافع بشر عمل مي كنند ولي اظهار تسليم و خضوع نسبت به آنان شرط خرد نيست بلكه بايد به آنكسي تسليم شد كه اينهمه را آفريده و براي بشر مسخر كرده است. امروزه آلودگي اديان به اين نوع انحراف نسبت به گذشته كمتر مشاهده مي شود. اما گذشتگان ما عوارض طبيعي چون خورشيد و ماه و ستارگان و غيره را در كنار آفريدگار بزرگ، شفيعان يا واسطه‌هائي براي كسب خير دنيائي قرار مي دادند.

اينجا لازم است كه كمي از موضوع براي نكته‌اي قابل ذكر خارج شوم. بسياري از تاريخ نگاران عصر جديد به روند تكامل اديان در طي ادوار تاريخ  از اديان چندخدائي[11] به اديان توحيدي[12] اعتقاد دارند. براستي چگونه ممكن است آفريدگاري  قادر و دانا و ناظر  بر جهانيان وجود داشته باشد و تنها از عصري به بعد اِعمال نظر كند تا به يگانگي شناخته شود؟ مگر اينكه بمانند چنين معتقداني بر اين باور باشيم كه خداي واحد نيز زادة پندار گذشتگان ماست همانطور كه خدايان متعدد نيز پنداري در اذهان گذشتگان ما بودند.  حقيقت اين است كه در همه اعصار پروردگار جهانيان با تثبيت هدايتهاي آسماني در اجتماع، ناظر و عامل اصلي بر سمت و سوي حركت اجتماع بوده است تا همچنان محيط را براي بهره‌گيري خردمندان مناسب گرداند. اين مهم با ارسال پيامبران و معرفي يگانگي اختيارش در برنامه‌هاي بشري از گذشته به حال و از حال به آينده به انجام رسيده است. اين عمل در سوي مخالف تلاش تحريف گران هدايتهاي آسماني بوده است كه با تحريف و معرفي شفيعان و صاحب اختياراني ديگر همچو مسخرشدگان بالا كلام پاك را به انواع ناپاكيها مي آلودند تا به تحميق امت خويش بعنوان رهبران آئين تحريفي، بهره‌هاي دنيائي را از گروندگان خويش نصيب برند.

صحت اين كلام، از آثار باقيمانده كتب مذهبي پيشين و هم از شواهد تاريخي ياد شده در كتاب اصيل آسماني قرآن  بدست مي آيد. بعنوان شاهد مثال مي توان از آئين زرتشتي ياد كرد كه قدمت آن به حدود ٣٠٠٠ سال پيش از اين مي رسد. با اينكه در مجموعه كتب اوستا بويژه در كتاب گاتاها كه قدمت آن از مجموعه كتب ديگر اوستا بيشتر است به وضوح يكتا پرستي اين دين مشخص است و در آن ياد شده است كه پيشوايان گمراه ستوران و خورشيد را به زشتي ياد مي كنند[13] ولي با اينحال در كتاب يشتها ستايش ارباب انواع از جمله ستايش خورشيد را شاهديم، تا آن حد كه خورشيد را چشم اهورا مزدا ياد مي كند[14] و در ستايش خورشيد فصل جداگانه‌اي را بخود اختصاص مي دهد[15]. تمامي محققين متفق القولندكه يشتها و خرده اوستا مدتها بعداز گاتاهاي زرتشت كه اهورامزرا را به يكتائي ياد مي‌كند نگاشته شده است چراكه از لحاظ گرامري با آن متفاوتند و زبان گاتاها به زبان ودائي نزديكتر است. همه اينها نشانه‌اي است كه بعدها ستمگران بمرور در جهت منافع خويش آنرا به تعاليم افزوده‌اند. مثال ديگر، مجموعه كتابهاي ودا[16] به زبان سانسكريت است كه مجموعه آئيني در ميان ملل هند و آريائي بوده است كه آئين ايرانيان و هنديان قديم نيز از آن منشاء مي گيرند. قدمت آنرا حدود ١٥٠٠ – ١٢٠٠ ق.م مي دانند و مقدم به آئين زرتشتي بوده است. اين مجموعه مالامال از ستايش ارباب انواع ازجمله ستايش ميترا (خورشيد)[17] است با تمامي اين احوال در قسمت اعظم ماندالاي دهم[18] از خالقي يكتا كه آفريننده آبها و آسمان و زمين و كوه‌ها و حتي آفريننده خدايان ديگر است و خلاصه، جهان هستي از اوست سخن بميان مي آورد[19]. بعبارتي مي توان اعتقاد به يگانه خالق جهاني را در آئين قديم ودائي نيز مشاهده كرد منتهي همانطور كه گفته شد بمرور زمان آنرا براي سوء استفاده به خرافات آلودند. و بدين خاطر نيز از جانب پروردگار جهانيان هدايتهاي آسماني به آئين زرتشتي تجديد گرديد. از قرآن نيز چهار شاهد مثال مي توان در اين خصوص ياد كرد اول اينكه مردم مكه نيز همانطور كه گفته شد سر به ستايش خورشيد و ماه نيز داشتند[20] و اين در حالي است كه آنان به الله آفريدگار آسمانها و زمين و روزي دهنده تمامي خلق معتقد بودند[21]. شاهد مثال دوم ملكه سباء در جنوب يمن است كه با سليمان پادشاه در حدود ٩٥٠ ق.م همعصر بود او و قومش با اينكه سر به ستايش و احترام شمس (خورشيد) داشتند[22] با اينحال الله را يگانه پروردگار عالم و عالميان مي دانستند[23]. شاهد مثال سوم حضرت ابراهيم در محدوده ٢٠٠٠ ق.م است كه با قومش در ستايش خورشيد و ماه جدل داشتند[24] ولي خودش رهرو حضرت نوح بود[25] و اين نشان مي دهد كه يكتاپرستي نوح[26] در ميان قوم ابراهيم قابل شناخت بود. از طرفي قوم نوح را مي‌توان قديمي‌ترين شاهد دانست كه در حدود 6000 ق.م مي زيستند اينان نيز با وجود بتان مختلفي كه داشتند[27] به الله بعنوان خالق يكتا معتقد بودند[28] .

 كمي از موضوع اصلي بحث خارج شدم اما اين توضيحات لازم بود تا بدانيم كه اگر گذشتگان ما مسخر شدگان آسمانها و نظاير آنرا واسطه‌ها يا شفيعاني براي كسب خير مي دانستند مفهومش اين نيست كه به خالق آسمانها و زمين معتقد نبودند. اين نيز بمانند انحراف اديان امروزي وسيله‌اي بود در دست پيشوايان آن آئين انحرافي تا بدينوسيله از قومشان براي منافع خويش بهره نادرست ببرند بطوريكه براي تمامي اين مسخرشدگان شخصيتي قائل مي شدند كه تا زمانيكه بدانان احترام كنند حامي آدميانند و اين طريقي بود كه پيشوايان پيشكشهاي معتقدين را بعنوان نمايندگان آنان دريافت كنند.

شاگرد: با طرح اين موضوع نكته جالبي بنظرم رسيد كه از مقايسه ميان عقايد انحرافي پيشينيانمان با معاصرانمان حاصل مي شود. با اينكه تحريف گذشتگان ما بر اديان آسماني عملي نادرست و مشابه عمل معاصران ما بود، اما توجيه آن بر اقوام كاري سهل‌تر مي نمود، چرا كه منافعي كه آدميان از اين ميانجيان مي‌بردند منافعي حقيقي و ملموس بود، و مسخرشدگان آسماني و مانند آن حقيقتا ميانجي بودند منتهي ميانجياني بي اختيار بودند، تنها دادن شخصيتي مستقل بر آنان بصورت صاحب اختياران، سخني غير واقع و مهمل بود. در حاليكه اعتقادات معاصران ما مبني بر توسل به مقدسان مرده براي كسب خير دنيائي، از بنياد بي‌پايه است كه ميانجيگري مقدسان مرده براي زندگان در كسب خير دنيائي با توجه به سخناني كه استدلال شد در جهان واقع تنها پنداري در اذهان موهوم گويان مذهبي است. اين نشان مي دهد كه يا مكر رهبران آئين انحرافي قويتر شده است يا مريدان اين رهبران، پست‌تر از پيشينيانشان شده‌اند و جالب است كه اينان بر بي‌خردي پيشينيانشان خرده مي گيرند و آنان را در عقايد، پست‌تر از خود مي شمارند.

استاد: بله حق با شماست. اين واقعيتي تلخ است كه بايد بدان اذعان داشت. اكنون مي توانيم مجموعه آيات را به فرم جدول يك خلاصه كنيم:

آيا به جواب كامل سؤال اوليه دست يافتيم؟

اجابت درخواستهاي مؤمنين از طرف خداوند :

شاگرد : بله. ولي اگر اجازه دهيد در مورد آخرين سخن شما ابهامي در ذهن من هست . بر طبق استدلال شما از متن كتاب آسماني در طلب خير دنيائي شفيع مختاري به غير الله وجود ندارد و اعتقاد به شفاعت مردگان نيكوكار پنداري خلاف حقيقت بيش نيست و درخواست، درخواست كنندگان را اجابت نتوانند كرد، كه البته در آن شكي ندارم ولي الله كه شفيعي كاملاً مختار است درخواست خوانندگان را چگونه پاسخ مي دهد؟ ظاهراً ما پاسخي نمي شنويم.

استاد : هر جانداري تلاش مي كند تا بقاي خويش را حفظ كند از اينروي هر چيز كه بقاي او را به خطر مي اندازد از آن دوري مي كند و هر چه كه پايداري آنرا بهتر تضمين كند، مي طلبد. در مورد انسان نيز به دليل كثرت نيازمنديهايش اين خصوصيت جلوة بيشتري دارد. از اينروي همة خواستهاي ما بر اساس نيازمنديهاي ما مي باشد، و هر چه را كه براي رفع اين نيازمنديها طلب مي كنيم درخواست ما محسوب مي شود، چه آنرا به زبان بيان كنيم و چه فقط از طريق كوشش خود براي رفع آن نياز، اقدام كنيم. پس عزيز من زماني كه انرژيهاي سلولي تو كاسته مي شود، پروردگارت سيستمي را بنا نهاده است كه درخواست آنان را از طريق احساسي كه بر آن نام گرسنگي نهاده‏اي به تو اعلام مي شود و پيش از آنكه اين درخواست خود را بر زبان براني، از طريق فراهم آوردن فرآورده‏هاي متناسب با نيازت كه به توسط آفتاب پرورده شده‏اند به تو پاسخ مثبت مي دهد. اگر نتواني بطور موقت با نوش جان كردن طعام پرورده شده در زير تابش اجاق آسماني خود را سير نمائي، با فرمان دادن به اين محتاجان سلولي به استفاده از منابع ذخيرة چربي بدنت بطريق ديگري به تو پاسخ مثبت مي دهد. زمانيكه در استفاده كردن از انرژي ذخيره شده در منابع غذائي، به ناچار دچار كمبود آب مي شوي تا به وساطت اين محلول، عمل بيرون كشيدن انرژي از دل واكنشهاي شيميائي مواد آلي براي تو ميسر شود، پروردگارت سيستمي را بنا نهاده است كه آنرا از طريق احساسي به نام تشنگي مي شناسي كه پيش از آنكه تو و پدرانت درخواست خود را براي رفع تشنگي به زبان بسرائيد به همگي شما با فراهم آوردن آبهاي شيرين حاصل از چرخه‏هاي اكو سيستم خشكيها پاسخ مثبت داده و مي دهد. و زمانيكه اين دشمنان ذليل و ناپيداي جانت به تو حمله ور شده و انسان تنومندي را چون كوهي از گوشت بر زمين مي زنند كه از شدت ضعف و تب، توان طلب كمك نداري، او با قرار دادن مدافعيني كه از وجود آنان حتي آگاهي نداري به جنگ با آن دشمنان ناشناخته پرداخته و با باز گرداندن سلامت و صحت به خواستي كه بر زبانت هويدا نشده بود پاسخ مثبت مي دهد . پس آقاي خردمند به من بگو كدامين درخواستي از جانب تو براي رفع نيازمنديت و نيز دور كردن دشمنان آشكار و پنهانت بدون پاسخ از جانب او باز گردانده شده است؟

تمام اين درخواستهائي كه به زبان رانده نشده بودند از جانب الله پاسخ مناسب و مثبت داده شده است. و اما درخواستهائي كه به زبان نيز آشكار مي شود اگر درخواستي شايسته و مناسب باشد بقطع الله آنرا پاسخ مناسب خواهد داد ولي حق است كه هيچ درخواستي از الله و چه از غير او، زمانيكه اجابت كردن آن شايسته نيست برآورده نشود كه در آنصورت كاري ستمگرانه خواهد بود. اين سخن را با مثالي بر تو روشن خواهم كرد. فرض كن معلم درسي بر تعداد مشخصي از شاگردان مي باشي و طبيعتاً در ميان اين تعداد از شاگردان، تنوع نفرات را خواهي ديد. بعضي از اين شاگردان از تو درخواست دارند كه به آنان اجازة بازي و صحبت كردن با يكديگر را بدهي. به يقين چنين درخواستي از طرف تو به دليل عدم شايستگي درخواست با منافع جمع و محيطي كه براي كار ديگري بنا شده است اجابت نخواهد شد. يا شاگرد كاهلي كه به علت عدم تلاش براي يادگيري درس در طول سال بعداز عدم موفقيت در امتحان از تو درخواست امتحان مجدد مي كند كه تو اين درخواست او را به دليل نامناسب بودن با تلاش گذشته‏اش شايسته نخواهي ديد پس آنرا اجابت نخواهي كرد. اما  ممكن است شاگرد ساعي و درس خواني بر اثر حادثه‏اي ناخواسته دچار مشكلي شود كه عدم حضور لازم در كلاس درس، موجب عدم فهم درس براي او شود. درآنصورت اگر چنين درخواست كننده‏اي از تو طلب كمك كند شايسته است كه تو با توجه به سابقة فرد و نيز هدفي كه آن مكان را بدان منظور بنا كرده‏اند به آن فرد در حد توانت پاسخ مثبت دهي.

از اينرو درخواست زباني ما از طرف مربي و پروردگارمان زماني شايسته اجابت خواهد بود كه با هدف تشكيل آسمانها و زمين به جهت تربيت موجودات خردمند متناسب باشد و نيز با تلاش گذشتة درخواست كننده براي برآورده كردن همان خواست هماهنگي لازم را داشته باشد. پس درخواست زباني سائلين هم، از طرف الله به شرط شايسته بودن آن، برآورده خواهد شد.

آيا اكنون ذهنت از اين ابهام رهائي يافت؟

شاگرد : بله حقيقتا پاسخ سؤالم كامل شد و از شما متشكرم.

بررسي شفاعت در كتاب عهد عتيق :

استاد : اكنون اجازه بده به سراغ كتاب آسماني ديگر يعني كتاب عهد جديد كه از اصالت آن به دليل دخالت ستمگرانة بشر كاسته شده است برويم، كه با تمامي اين احوال در آن مشاهده كنيم چطور اين كتاب، شفاعت مشهور در ميان مسيحيت فعلي را كه عيسي بن مريم را شفيع همة گناهكاراني كه به وي متوسل مي شوند معرفي مي كند، رد مي كند. براي اولين بار چنين پنداري را بصورت خفيف آن در متي21:1 مي بينيم:

كه البته اين متن مي توانست اشاره به رهائي شايستگان، از خرافات مذهبي و راه يابي به هدايتهاي صحيح الله باشد كه آنرا از مفهوم اصيل آن خارج كرده‏اند. البته اين پندار غلط در رساله‏هاي پولس و يوحنا به اوج خود مي رسد در رساله‌‏هاي پولس به عبرانيان25:7 و رساله پولس به روميان:34:8  آمده است:

در رساله اول يوحنا ٢: ١-٢ آمده است:

و حال آنكه در انجيل متي باب 7 خلاف چنين تربيتي را مي بينيم كه اجراي فرامين پروردگار آسمانها شرط رستگاري در آخرت براي هر كس اعلام شده است نه اينكه مسيح را صاحب اختيار يا بعبارتي خداي خويش انتخاب كند:

پيش از آنكه اين باب را شرح دهم لازم است لفظ «پدر» را كه در متن براي الله آمده است روشن كرد و همچنين لفظ «پسر» را كه براي عيسي مسيح در بسياري از مطالب انجيل مختص شده است روشن نمود. لفظ «پدر» در اكثر زبانها بويژه در عربي و عبري و يوناني معاني مشتركي با لفظ «ربّ» يا پروردگار دارد چنانچه هر دو داراي معاني مشتركي چون رئيس ، حاكم، مالك مي باشند[29] همينطور است لفظ «پسر» كه با لفظ «بنده» يا «عبد» معاني مشتركي دارند. چنانچه عبد يا بنده را براي فرزند پسر ، غلام يا نوكر هر دو استفاده مي شده است. سوء استفاده‏كنندگان از اين اشتراك معاني سوء استفاده كرده‏اند و در متن اصيل كتاب آسماني انجيل، پدر را بجاي پروردگار و پسر را بجاي عبد يا بنده جانشين كرده‏اند و سپس عيسي مسيح بندة الله را با اين نيرنگ پسر پدر آسماني معرفي نموده‏اند. در حاليكه در كتاب عهد عتيق در آيات :

سفر خروج4: 22 ، سفرتثنيه32: 6  ،  كتاب دوم سموئيل7 : 14  ،  مزاميرداود89 : 26-27  ، اشعياء63 :16  اشعياء64 : 8

بوضوح لفظ «پدر» بعنوان مالك و همه كارة مردمان استعمال شده و لفظ «پسر» بعنوان آفريدگان مطيع يا همان بنده بكار گرفته شده است.  از اينروي لفظ پدر مختص پدري براي عيسي مسيح نبوده و لفظ پسر نيز براي همة بندگان الله بكار گرفته شده است. حتي در انجيل متي23 : 9 نيز اين مفهوم ياد شده است:   «هيچكس را بر زمين پدر مخوانيد زيرا پدر شما يكيست كه در آسمانست…»   در اين آيه بخوبي عموميت لفظ «پدر» را براي همة بندگان اوكه همان پروردگار يا صاحب اختيار است معلوم مي دارد.

بعداز اين سخن اكنون نگاهي به متن مي اندازيم . آية 21 نوعي پيشگوئي است مبني بر اينكه پيروان و مبلغين ظاهري دين، كارشان در آينده به جائي خواهد رسيد كه ديگران را به خدائي و صاحب اختياري عيسي مسيح مي خوانند و چنين خوانندگاني رستگار نخواهند شد و حتي عيسي مسيح نيز بعداز شناخت ايشان در سراي آخرت از آنان بيزاري مي جويد[30] پس در اين آيه بصراحت اعلام شده است كه تنها راه رستگاري در ملكوت آسمان اجراي فرامين الله است و لا غير. تمامي آيات ديگر اين باب به اين موضوع مربوط است، بطوريكه به طرفداران حقيقي دين خداوند از چنين مبلغيني كه بظاهر ميش ولي در باطن گرگي مي باشند هشدار مي دهد(آيه 15). اينان همان كسان‏اند كه ديگران را به راه و هدايتهاي خداوندي مي خوانند بعبارتي خس را در چشم آنان تذكر مي دهند در حاليكه چوب چشم خويش يعني بزرگترين توهين و افترا به الله را با نسبت دادن عيسي به خدائي و فرزند خدائي نمي بينند (آيات 2-5) . اينان همان مشوقين ورود به دروازه‏هاي گشاد شفاعت‏اند دروازه‏اي كه در نظر معتقدين، راه‏هاي ستمكارانه براي كسب منافع دنيائي سهل و ساده جلوه مي كند ولي براي آنان در نهايت هلاكت آخرتي را خواهند آورد (آيات13-14) و پيش از آن، مذلتهاي فساد اجتماعي حاصل از افكار خويش را بر دوش خواهند كشيد (آيات 15-20). در هر حال اين باب تعليمي براي خردمندان مشتاق به راه خداوند است تا بدانند تنها راه رستگاري، اجراي فرامين الله از متنهاي اصيل آسماني است كه براي نيل بدين منظور بايد بخواهند و خواست خويش را با تلاش در راه شناخت آن متنها و فهم آن دنبال كنند كه در آنصورت الله به خواست آنان پاسخ مناسب خواهد داد (آيات 7-12)

نتيجة عمومي از بحث :

 باري اجازه بده در تحليل اين باب نيز از يك مفهوم محلي دست بكشيم و به يك نتيجه گيري عمومي دست يابيم . اين نتيجه گيري اين است كه :  بايد تمامي خردمندان هر مذهبي، دروازة گشاد بي مسئوليتي معتقدين به شفاعتها را بشناسند شفاعتهائي كه به ناچار با غلوگوئي نسبت به  پيام آوران كتابهاي آسماني و حواريون آنان همراه است پس راه خود را از اين خيل عظيم وارد شوندگان به چنين دروازة گشادي جدا سازند و بدانند تنها راه رستگاري آنان اطاعت از فرامين الله در كتابهاي اصيل آسماني است كه بايد آنرا با تلاش و كوشش بدست آورده و بفهمند.