[Complain or Opinion]

COMPLAIN OR OPINION

สื่อลามก : สิ่งสนองความต้องการพื้นฐานที่ควรควบคุม ::
จากหนังสือพิมพ์ผู้จัดการ ฉบับวันที่ 15 ตุลาคม 2544 โดย สามารถ มังสัง

เพื่อความเป็นระเบียบของสังคมโดยรวมแล้ว ในบางครั้งและในบางเรื่อง เราทุกคนในฐานะสมาชิกของสังคมอาจต้องตำหนิหรือประมาณสิ่งที่เราเองต้องการจะได้มาเพื่อสนองความต้องการของตนเองเป็นการเฉพาะตัวและการสนองความต้องการในลักษณะนี้ อาจขัดต่อหลักของสังคมรวมก็ได้

ดังนั้น จึงมิใช่เรื่องแปลกหรือผิดปกติที่ในสังคมของมนุษย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสังคมที่เจริญด้วยวัตถุ จะมีสิ่งสนองความต้องการขั้นพื้นฐานเกิดขึ้นมาสนอง ทั้งๆ ที่โดยระเบียบหรือกติกาของสังคมเช่น คำสอนของศาสนา วัฒนธรรม ประเพณี เป็นต้น มีข้อกำหนดหรือมีบทบัญญัติว่าเป็นสิ่งไม่ดีไม่งาม ไม่เหมาะไม่ควรที่จะนำมาเปิดเผยต่อสาธารณชนเช่น ภาพโป๊ภาพเปลือยที่ทำให้ผู้พบเห็นแล้วนำไปสู่การยั่วยุให้เกิดการกระทำผิดทางเพศเกิดขึ้นได้

แต่อย่างไรก็ตาม ในทุกสังคมย่อมมีทั้งคนดี คนไม่ดี คนโง่และคนฉลาด และการที่คนในสังคมมีข้อแตกต่างกันในด้านจิตใจนี้เอง ที่เป็นเหตุให้ต้องมีการควบคุมสื่อเหล่านี้มิให้กลายเป็นเหตุจูงใจให้ผู้ที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์เช่น เด็กที่อยู่ในวัยที่ยังไม่มีวุฒิภาวะสูงพอที่จะควบคุมตนเองได้ตกเป็นเหยื่อของสื่อเหล่านี้ และกลายเป็นอาชญากรทางเพศเกิดขึ้นเป็นปัญหาสังคม

ในขณะนี้ประเทศไทยเองก็เป็นหนึ่งในสังคมมนุษย์ที่กำลังประสบปัญหาสื่อลามกแพร่หลาย และก่อให้เกิดผลกระทบต่อศีลธรรมอันดีของสังคมอยู่ในขณะนี้

ส่วนว่าสื่อลามกมีมากน้อยแค่ไหน และมีความเลวร้ายเพียงใด ถึงขั้นที่ควรจะต้องมีการควบคุมหรือยังนั้น ถ้าฟังจากการให้สัมภาษณ์ของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยที่ปรากฏทางสื่อที่ว่า สื่อลามกมีทั้งหนังสือ ซีดีอยู่ทั่วไป จับกุมเมื่อไหร่ ค้นเมื่อไหร่ได้เมื่อนั้น ก็หมายความว่ามีอยู่ทั่วไปและหาได้ง่ายเหมือนสินค้าอื่นๆ ถ้าเป็นเช่นนี้ก็แปลว่า สังคมไทยในขณะนี้ถูกมอมเมาด้วยสื่อลามกเรียบร้อยไปแล้ว

ยิ่งกว่านี้ ในขณะนี้ได้มีปรากฏการณ์แปลกใหม่เกี่ยวกับสื่อเกิดขึ้นอีกประการหนึ่งคือ สิ่งตีพิมพ์แนะนำสินค้าและบริการเกี่ยวกับบริการทางเพศเช่น วารสารแนะนำเกย์ทัวร์ที่เชียงใหม่ที่ใส่ชื่อ Yai Yow อันบ่งถึงองค์ประกอบของสิ่งที่เกี่ยวกับการแสดงพฤติกรรมทางเพศได้อย่างตรงไปตรงมา ชนิดที่คนโง่ที่สุดก็สามารถเข้าใจได้ว่าหมายถึงอะไร

จากเหตุการณ์ที่ปรากฏเกี่ยวกับสื่อลามกดังกล่าวมาแล้วข้างต้น แสดงให้เห็นว่า ประเทศไทยในขณะนี้ถึงเวลาแล้วที่จะต้องทำการควบคุมการผลิต และจำหน่ายสื่ออย่างจริงจังแล้ว ทั้งนี้เพื่อให้เด็กไทยในวัยนี้ไม่ตกเป็นเหยื่อของสื่อเช่นนี้แล้วกลายเป็นผู้ใหญ่ที่พิการทางด้านจิตใจ อันเนื่องการบริโภคสื่อโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก่อนถึงวัยอันสมควร

เมื่อเห็นว่าสื่อลามกเป็นของต้องห้าม ทำไมไม่ป้องกันโดยการทำการจับกุมและกวาดล้างให้หมดไปโดยสิ้นเชิง หรือว่าแท้จริงแล้วสื่อเหล่านี้ยังมีอะไรอยู่เบื้องหลังที่ทำให้การดำเนินการเช่นนี้ไม่ได้?

เพื่อให้มองเห็นประเด็นแห่งปัญหานี้ได้อย่างชัดเจนยิ่งขึ้น ผู้เขียนใคร่ขอให้ท่านผู้อ่านลองย้อนมาถามใจตนเองก็จะพบว่า แท้จริงแล้วที่สื่อลามกเกิดขึ้นและดำรงอยู่ได้ในเชิงธุรกิจนั้น ขึ้นอยู่กับปัจจัยหลักดังต่อไปนี้

1. สื่อลามกที่ว่านี้ ไม่ว่าจะเป็นรูปภาพ สิ่งตีพิมพ์หรือแม้กระทั่งซีดี แท้จริงแล้วคือภาพสะท้อนความต้องการส่วนลึกที่มนุษย์ปุถุชนหรือคนมีกิเลสต้องการอยากจะรู้ อยากจะเห็น อยากจะกระทำ และนี่เองที่ถือเป็นมูลเหตุจูงใจให้มีการผลิตและการขาย เพราะมีตลาดรองรับอยู่แล้วเพียงแต่เป็นตลาดที่ไม่เปิดเผยหรือพูดง่ายๆ ก็คือ แอบขายและแอบซื้อกัน

ยิ่งกว่านี้ลูกค้าที่ซื้อสินค้าประเภทนี้ส่วนหนึ่งอาจมาจากผู้ที่รับผิดชอบในการปราบปรามหรือป้องกันมิให้การขายสิ่งเหล่านี้อย่างเปิดเผยนั่นเอง

เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงยากแก่การป้องกันการลักลอบผลิตและลักลอบขาย

2. สังคมไทยเป็นสังคมเปิดรับวัฒนธรรมจากทั่วทิศ จึงเป็นโอกาสให้สื่อลามกเช่นนี้เข้ามาได้ไม่มาก และเมื่อเข้ามาแล้วก็ไม่ยากเช่นกับที่จะทำการเผยแพร่ในหมู่ผู้ที่มีรสนิยมเหมือนกัน

3. ถึงแม้ว่าประเทศไทยจะมีกฎหมายและข้อห้ามทางศีลธรรมเกี่ยวกับเรื่องลามกไว้ค่อนข้างรัดกุม

แต่ในทางปฏิบัติแล้วผู้รักษากฎหมายมีจำนวนและประสิทธิภาพเพียงพอมากน้อยแค่ไหน โดยการปราบปรามสื่อเหล่านี้รวมไปถึงการเปิดเผยไม่ได้ดำเนินการ อันเนื่องมาจากผลประโยชน์ร่วมกันด้วย

เมื่อดูจากสาเหตุที่กล่าวมาแล้วข้างต้นจะเห็นว่ายากที่จะจัดการแก้ปัญหานี้ โดยใช้กฎหมายเป็นเครื่องมือ ดังนั้น ทางแก้จึงเหลืออยู่ทางเดียวคือการให้การศึกษาและฝึกอบรมเพื่อกระตุ้นจิตใจของผู้คนในสังคม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผู้ที่ทำการผลิตหรือให้เกิดความสำนึกรับผิดชอบต่อสังคม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เอกชนและเลิกละหรือลดการแสวงหาประโยชน์ โดยการมอมเมาด้วยสื่อที่บ่อนทำลายศีลธรรมอันดีของสังคม

นอกจากนี้ผู้รับผิดชอบเกี่ยวกับการศึกษาของประเทศคือ รัฐบาลจะต้องนำเรื่องนี้มาศึกษาวิเคราะห์และกำหนดแนวทางแก้ไขป้องกัน ซึ่งสามารถจะดำเนินการได้เป็นขั้นตอนดังนี้

1. ทบทวนหลักสูตรและวิธีการสอน รวมไปถึงการอบรมและกิจกรรมในการปลูกฝังคุณธรรมในสถานศึกษา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในระดับต่ำกว่าอุดมศึกษาว่ามีเพียงพอที่ช่วยบรรเทาหรือยับยั้งการแสวงหาสื่อลามกอนาจารเพื่อสนองความต้องการของกิเลสเบื้องต่ำได้หรือไม่

ถ้าพบว่ายังมีไม่เพียงพอก็ควรอย่างยิ่งที่จะใช้โอกาสในการปฏิรูปการศึกษาที่กำลังดำเนินการอยู่ในขณะนี้ ปรับปรุงใหม่ทั้งในส่วนเนื้อหาของหลักสูตร และวิธีการสอนให้สอดคล้องกับปัญหาที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน

2. ในด้านผู้ปกครองและประชาชนทั่วไป ก็ควรที่ให้ความสนใจและศึกษาปัญหาของเด็กที่เกี่ยวกับการบริโภคสื่อให้มากกว่า ซึ่งเป็นอยู่และหากพบว่าเด็กในปกครองของตนมีพฤติกรรมหมกหมุ่นกับสื่อเหล่านี้ ก็ควรที่จะได้ประสานงานกับครูหรือผู้รับผิดชอบเด็กในสถานศึกษาที่สังกัดอยู่เพื่อจะให้ช่วยกันแก้ไขป้องกันปัญหาร่วมกัน

3. สถาบันอีกแห่งหนึ่งที่ควรจะได้เข้ามามีส่วนในการแก้ปัญหานี้ก็คือ สถาบันศึกษาควรจะได้จัดกิจกรรมทางสังคมโดยให้เด็ก ผู้ปกครองและครูเข้ามามีส่วนร่วมกันบ่อยๆ และในการมีกิจกรรมทุกครั้ง ควรจะได้พูดถึงพิษภัยของสื่อประเภททำลายศีลธรรมและเสนอแนะวิธีการเลือกบริโภคสื่อให้สอดคล้องกับวัยของเด็ก

4. ประสบการณ์ก็คือ การแก้ไขกฎหมายให้ครอบคลุมสื่อทุกชนิด เพราะเท่าที่มีกฎหมายใช้อยู่ในขณะนี้ได้ออกมานานแล้ว และไม่ครอบคลุมสื่อที่เป็นอยู่ในขณะนี้แล้ว จึงกลายเป็นช่องว่างให้ผู้ประกอบการผลิตและขายสื่อให้แก่เด็กได้

อีกประการหนึ่ง เมื่อมีการแก้กฎหมายแล้วพฤติกรรมของผู้รักษากฎหมายก็ควรจะได้รับการปรับปรุงน้อย เพราะเท่าที่เป็นอยู่ในขณะนี้มีการเพิกเฉย ไม่ใส่ใจในการสอดส่องดูแลเท่าที่แควรจะเป็น

เท่าที่เขียนมานี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของแนวทางแก้ปัญหานี้ ทางที่ดีรัฐบาลน่าจะได้นำเรื่องนี้ออกมาทำประชาพิจารณ์เพื่อจะได้ข้อคิดเห็นจากประชาชนและเป็นการปลุกให้ประชาชนให้ตื่นขึ้นมาต่อต้านปัญหานี้ร่วมกับรัฐบาลเหมือนที่ได้เกิดขึ้นแล้วกับกรณีของสถาบันเทิง

ถ้าทำได้เช่นนี้จะได้ชื่อว่าเข้ามามีส่วนในการแก้ไขปัญหาศีลธรรมเสื่อมได้ทางหนึ่ง ถึงแม้จะไม่หมดไปก็พอจะบรรเทาได้บ้างก็ยังดีกว่าปล่อยให้ลุกลามต่อไป

>> กลับไปหน้าเดิมค่ะ...:)

| HOME | WORK'S EXPERIENCE | SIGN &VIEW GUESTBOOK |