ما آدم بزرگا

دوست دوران بچگيم بود. همسايه ديوار به ديوار. يادم مياد هميشه از ديوار خونه بالا می رفتيم سريع می پريديم اون طرف ديوار و پيش به سوی تاب درخت شاتوت. يه طناب رو وصل کرده بوديم به يکی از شاخه های قطور درخت و يه بالش گذاشته بوديم روش که البته چندان هم فايده نداشت و بعد از مدت کوتاهی تاب سواری پشتمون زخم و زيلی می شد. تابستونا هم کارمون اين بود که از درخت شاتوت بالا بريم و شاتوت بچينيم. بماند که تمام پوست دست و پامون کنده می شد و شاخه های تيز درخت حسابی ازمون پذيرايی می کردند اما کی اهميت به اين می داد که دست و پاش خونی و مالی بشه؟ يه لبخند کافی بود که تمام درد ها رو از تن به در کنه. فقط يک نگاه. ساده بوديم. بی آلايش. دور از هر چی زشتی و سياهيه. کی فکرشو می کرد که اخر و عاقبتمون به اينجاها بکشه؟؟؟؟؟
دبستان تموم شد. پشت سرش راهنمايی و بعدش دوران خوش دبيرستان. ديگه برا خودمون آدم بزرگ شده بوديم. مثلا حاليمون شد که دنيا دست کيه. خيلی درسا رو ياد گرفتيم. مهم تر از همه شناختيم در کنار عشق کلمه ی ديگه به نام نفرت هم هست که مثل عشق برای خودش دنيايی داره. ياد گرفتيم که خيلی زود فراموش کنيم تا عذاب وجدان کمتری داشته باشيم نه مثل زمانی که اتفاقی دختر همسايه رو توی بازی انداختيم زمين و تا يک ماه براش گريه می کرديم. نه. ديگه فهميديم که وقتی يکی افتاد زمين با سرعت ازش دور شيم تا گرفتاريش دامن ما رو هم نگيره. آره. بزرگ شديم. بالغ شديم. حالا من اينجام و اون يه حای دور. مدتی ميشه که از هم خبری نداريم. کارو بهانه کرديم. زندگی کاريش نميشه کرد. اخه می دونيد ما ديگه بچه نيستيم. آدم شديم

They will never know.....

The last words until you believe….
Here is a song, not from me.
But if you listen you will find me….
Inside the words and maybe then
you understand what you’ve missed…….

Nazanin B

"Looking In"

You look at me and see the girl
Who lives inside the golden world
But don’t believe
That’s all there is to see
You’ll never know the real me.

She smiles through a thousand tears
And harbors adolescent fears
She dreams of all
That she can never be
She wades in insecurity
And she hides herself inside of me

Don’t say she takes it all for granted
I’m well aware of all I have
Don’t think that I am disenchanted
Please understand

It seems at though I’ve always been
Somebody outside looking in
Well here I am for all of them to bleed
But they can’t take my heart from me
And they can’t bring me to my knees
They’ll never know the real ME.

Unknown
_______________________________

No. they will never know the real me.
You don’t cry. Just let them to see what they see. They never look at the other side and that is what it means. I wish you could see, with open eyes. But then, you wouldn’t see the real us.

Nazanin B

درود سالی که گذشت...

يا مقلب القلوب و الابصا ر
يا مدبر اليل و النهار
يا محول الحول و الاحوال
حول حالنا الي احسن الحال

امسال نيز گذشت

خداحافظ

سلام

به اميد انکه امسال سالی پربار تر و با برکت تر از ساليان پيش همراه با موفقيت ، شادمانی و سلامتی برايتان باشد. نوروزتان پيروز باد.

سال تو مبارک
رسيد مژده که ايام غم نخواهد ماند
چنان نماند چنين نيز نخواهد ماند
چو پرده دار بشمشير هی زند همه را
کسی مقيم حریم حرم نخواهد ماند
چه جای شکر و شکايت ز نقش نيک و بد است
چو بر صحيفه هستی رقم نخواهد ماند
سرود مجلس جمشيد گفته اند اين بود
که جام باده بياور که جم نخواهد ماند
غنيمتی شمر ای شمع وصل پروانه
که اين معامله تا صبحدم نخواهد ماند
بدين رواق زبرجد نوشته اند بزر
که جز نکويی اهل کرم نخواهد ماند
ز مهربانی جانان طمع مبر حافظ
که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند

عشقی به رنگ؟؟؟

(فصل دوم ،کتاب عشقی به رنگ هفت رنگ اثر: نازنين .ب)

زيبايی را در اندام زنی ديد که شب ها با پارچه ای کوچک از جنس حرير صورتی رنگ بدن برهنه خود را پوشانيده بود و رقص کنان از آغوش آن مرد به دستان مردی ديگر پناه می برد. در حسرت لحظه ای با او بودن او را می سوزاند و با آتش می کشيد. با چشمان پر تمنا به زن نگاه می کرد تا بلکه برای لحظه ای او را اسير خود کند و آتش شهوتش را با عشق بازی خاموش سازد. به گمانش عاشق شده بود. آن شب گذشت. اما آتش همچنان شعله ور بود و از داخل او را به مهمانی خود دعوت می کرد. چشمانش را که باز کرد خود را در آستانه در همان خانه ای ديد که شبی نه چندان دور دلش را در آنجا گم کرده بود. داخل شد. همه جا را نور فرا گرفته بود و با هجوم آن همه دود سيگار چشم تنها برای ديدن کافی نبود. کورمال کورمال صندلی را پيدا کرد و خود را رويش رها کرد. با کنجکاوی به اطراف خود نگاه می کرد. تنها به دنبال يک نفر بود. به دنبال يک بدن نيمه عريان و زيبا. بلند و باريک و برجسته در جای خود. به دنبالش می گشت که ناگهان دستی از پشت به آرامی شانه اش را تکان داد. ”چه می بينم؟“ زن با خنده ای شيرين او را پذيرا شد. مجال حرف و سخنی نبود. يک چشم بر هم زدن و يکی شدن. به سادگی و سرعت يک طوفان. آمد و رفت....... باران می بارد. از پشت شيشه مرد را ميبينم که لحظات را حريصانه می بلعد و در آغوش می کشد. زنی که پيراهنش حرير طلايی رنگ است... و من می نويسم از عشقی که با عريانی زنی آغاز شد و با برهنگی زنی ديگر به پايان رسيد

شهزاده قصه ها

من همان هنای قصه ام که مانند سيندرلا به دنبال عشق حقيقی خود می گردد به بالای قصری می رود موهايش را به اميد شاهزاده روياهايش بلند می کند اما باد بی رحمانه گيسوانش را از او می گيرد. پس به خانه هفت مرد کوچک می روم شايد او را در آنجا بيايم. روزی پيرزنی مهربان به نزدم آيد و سيبی را از او گيرم. زهرش کار خود را ميکند. و داستان در همين جا به اتمام ميرسد. من تا انتها در تابوت شيشه ای خود خواهم ماند و مردان کوچک هميشه برايم اشک خواهند ريخت.......

دل سوخته

از قول نيما:
هست شب
يک شب دم کرده و
خاک
رنگ رخ باخته است
با تنش گرم بيابان دراز
مرده را ماند
در گورش تنگ
به دل سوخته من ماند...
......................................
الهامی از نيما:
زهر را نوشم با تبسم راحت
دل را می سپارم به خاک بی رنگ
صدايش محو در باد چهره اش...
چهره اش همانند عکس ماه
در برکه ای ناپديد می شود بالا می رود دود می شود بخار می شود ابر می شود
می بارد بر پيکر من
و من مانم همانند مرده ای در گورش تنگ
می ستيزم با خود
می گريزم از خود...

نازنين.ب

NO!!!

He is not going to get me. Never. I promise...