 |
 |
| ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ Κάποτε η πόλις ησυχάζει Είναι πρωί κι ακούω πουλιά φωνές μια μηχανή μακριά. Ακούω το νερό 'ςτα χέρια 'ςτα μάτια μου ένας βράχος Μια γριά που απολιθώνεται καθώς κοιτάζει 'ςτον ακάλυπτο λουλούδια Μαραίνονται σα νιότη Μιά νέα γυναίκα ανασαίνει τον αέρα 'ςτο στήθος της Τραγουδάει -λες η ζωή μας από άλλη ζωή- τα δώρα της αγάπης. Άγγελος Καλογερόπουλος |
 |
 |
| ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ ΚΑΘΩΣ ΠΕΡΝΩ Γυρίζουν πίσω οι στιγμές Διάφανες σαν τη βροχή του πρωινού Κάθονται την ώρα του καφέ πάνω στη μνήμη. Οδός Ακαδημίας. Θυμάμαι τα μάτια σου. αφού μέσα στα μάτια υπάρχουν τα τοπία Ποτάμια βουερά και πέλαγα Και λέξεις που αγαπήσαμε μέσα στο χρόνο. Βλέπω τα μάτια σου και πνίγομαι. Μόνο τα μάτια σου θυμάμαι Κι αναβλύζουν δάκρυα και αρώματα Απ' όλη μου την ύπαρξη. Βλέπω ολάνθιστους κάμπους Βλέπω τη συντριβή μου. Δημήτρης Κανελλόπουλος |
| ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΕΠΟΧΗ Είναι το σούρουπο Που βυθίζεται στην αδιαφορία Μέσα στο πρόσωπο του άλλου. Περνά αθόρυβα, χάνεται. Είναι σα να μήν υπάρχεις. Είναι σα να μήν υπάρχει κανείς Μέσα στο αβέβαιο αύριο που υποχωρεί. Είναι ο καιρός που αιχμαλωτίζει όνειρα Πνίγει υποσχέσεις στη θάλασσα του αλκοόλ Καταργεί δρομολόγια Και γεμίζει τα μάτια μελαχολία. Δημήτρης Κανελλόπουλος |
| ΜΕΤΟΙΚΕΣΙΑ Είναι ωραία τα μάτια σου ανοίγουν πρωινά 'ςτις εσοχές του ουρανού. Δροσίζουν οι σιωπές τα βλέφαρά σου Τη νύχτα οι άνεμοι σου κλέβουν τα φιλιά Η θάλπη του πηλού μας ωριμάζει Καρπίζει σαν στάχυ 'ςτο σώμα σου η αγεώργητος ύλη. Ο φόβος κάποτε σκαλώνει 'ςτα σπαράγματα των τοίχων. Ξεκίνησες; ή ρέει η πόλη 'ςτην απέναντι φορά; Αφηρημένη μοναξιά. Θολώνει τους καθρέφτες σου η υγρασία μιας μακρινής μετοικεσίας 'Αγγελος Καλογερόπουλος |
| Ο ΘΕΡΙΝΟΣ ΑΦΡΟΣ Ξημέρωσε βρέχοντας Ταξίδεψε ως τον βαθύ ακάλυπτο ο θερινός αφρός. 'ςτα φευγαλέα κορίτσια 'ςτα φυλλοβόλα τους μάτια δίνει ο θάνατος μικρή παρηγοριά. Στριμώχνομαι ψιχαλισμένος στο τρόλλεϊ ξένα σώματα, υφάσματα, μύρα. Αργοκίνητα μάτια επιστρέφουν στη μέρα Άγγελος Καλογερόπουλος |
 |
|
|