 |
| EΛΕΓΕΙΑ ΣΕ ΤΟΝΟΥΣ BLAZE Από τότε που σε γνώρισα, Η νύχτα στέκει μακριά μου σαν καράβι σ έρημα νερά. Ω γυναίκα μακρινή και τρομαγμένη απ αγάλματα σπασμένα και φευγαλέα φυλλοροήματα ανέμων με σχισμένα χείλη. Αλλοτε μπαίνει ο γαλαξίας ανάμεσα μας Και άλλοτε καθημερινά τριμμένα μικροπράγματα. Ετσι στην εποχή που πελώρια ποντίκια τρώνε τα όνειρα, και εραστές πνιγμένους, κατεβάζουν τα ποτάμια. Οι ρίζες μου εισχωρούν στις ρίζες σου, Και ένα όνειρο γεμίζει την ψυχή μου. Είναι μια πολιτεία έρημη, με σταματημένα ρολόγια στις πλατείες κι εγώ έρχομαι και σε παίρνω από το χέρι και ταξιδεύουμαι μαζί, απ τον αστερισμό της Μ. Αρκτου, ως τον Ωρίωνα. 12/10/00 |
ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΜΕ ΤΑ ΧΡΑΝΘΕΜΑ Γιέ της Αφροδίτης Εσύ που καρδιές θνητών και ανθρώπων διαφεντεύεις πες μου, Τι πρέπει να κάνω για να μπώ στον κήπο με τα χράνθεμα? Για να μπείς στον κήπο με τα χράνθεμα, τους ήλιους των ματιών της πρέπει να αντικρύσεις. Αμα έχεις μάτια θολά, Η λάμψη τους για πάντα θα σε τυφλώσει. Για να μπεις στον κήπο με τα χράνθεμα, Το εβένινο ποτάμι των μαλλιών της πρέπει να κατεβείς. Αν το χέρι σου μέσα δεν αφήσεις μέσα του να πλανηθεί το ρέμα θα σε πνίξει. 21/10/00 |
| ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ Τρέχει ο ήχος της φωνής μας μέσα από τα σύρματα. Τρέχει το αίμα μέσα στις βλέβες και εγώ το νοιώθω να κοχλάζει να φουσκώνει και να σκα, σαν ηφαιστείου λάβα, να κατακλύζει το μυαλό και να χτυπά η ροή στα μηνίγγια μου στον ρυθμό της ξέφρενης λύρας που κλαίει δίπλα μου. Ολοι κατεβαίνουν σε κάποιο σταθμό και ο καθένας παίρνει την ιστορία στους ώμους του και θα κινήσει την πορεία του και εγώ θα μείνω μόνος , όπως ξεκίνησα μόνος. 22/10/00 |
| ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΕΟΙ Αν υπάρχουν θεοί, τον χρόνο μια βδομάδα πίσω ας γυρίσουν, και εγώ έναν ναό, που θάχει την λάμψη των ματιών της θα τους χτίσω. …………………………………….. Αν υπάρχουν θεοί, την ύβρη ας με συγχωρέσουν. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι ποιο λαμπρό από τα μάτια της. 28/10/00 |
| ΕΙΚΟΝΑΣ ΜΝΗΜΕΣ Αδικα κοιτάζω το χαρτί. Ξέρω ότι δεν είσαι εκεί, Αλλά είναι το μοναδικό μέρος Που μπορώ να σε δω. 30/10/00 |
| ΕΠΙΒΙΩΣΗ Δεμένος στο μεσιανό κατάρτι σε ξεπέρασα σειρήνα. Μα όταν με λύσαν οι σύντροφοι μου, Απ την καρδιά μου, έλειπε ένα κομμάτι, σε σχήμα χράνθεμου. |
| Σωτηριάδη Πέτρου Νάβια Αντί προλόγου Δεν έχει σημασία που, ούτε γιατί γράφηκαν αυτές οι γραμμές. Απλά πιστεύω ότι τις άξιζε ένα κομμάτι χαρτί, έστω και ανακυκλωμένο. |
 |
 |
|
|