| Διάλογος (brujo, diesirae, thalassini, Ira - Chat in.gr) brujo- Αγριεύει η μελωδία τούτη να! σαν το πρωτόγνωρο φιλί που έκαψε τα δάση φόβων κι ενοχών του γήινου ονείρου... Φωτιά που έρχεται τριγύρω κι αγκαλιάζει τη σκιά, ψυχή της δίνει και πύρινη μορφή... Καίει και καίγεται η χαρά και στροβιλίζεται στο πύρινο φουστάνι της κάνοντας τους θεούς μου να λυγίζουν, να υποκλίνονται!!! diesirae- Νυχτερινό ψιλόβροχο... οι νεραντζιές ευωδιάζουν... θυμάμαι το φιλί σου... ηδύ και σκοτεινό λουλούδι... thalassini- αφήνω τον αλήτη τον άνεμο να τραγουδά στις ρωγμές της άνοιξής μου... μπαίνω στις μουσικές στιγμές του ήχου σου και ακροβατώ στην υγρασία του χώρου σου... brujo- χώρος που δεν αγγίζεται και δεν νοείται... δεν είναι ανύπαρκτος μα ούτε κοντινός... είναι ο κόσμος που ονειρεύτηκα ο έγχρωμος!!! diesirae- λέμε "αντίο"..... ξημερώνει.... μέρα οργής.... Ira- Φως μέσα στο σκοτάδι, να το πιάσω δεν μπορώ, μόνο να το γευτώ. Σκορπάς ελπίδες κι ονειρα μα η φωνή δεν φτάνει ν'ακουστεί... Κλείνω τα μάτια και δικό μου μονοπάτι χαράζω, πιο αγνό πιο τρυφερό, από των νερών τα βάθη βγαλμένο, μέσα απ' της φωτιάς το καθαρτήριο κι απ' του ανέμου το ξέπνοο φύσημα... Υπόκλιση και προσταγή μια φύση που γιορτάζει... κι η ώρα τέλειωσε την σκέψη... και το τσιγάρο απόμεινε βουβό ανάμεσα από μια ανεπαίσθητη μικρούλα ρυτίδα των χειλιών να στάζει δάκρυ τη τελευταία στάχτη του στης νύχτας το ξεψύχισμα... |
| ΔΙΑΛΟΓΟΙ.... ΚΑΙ ΑΛΛΑ... |
 |
 |
|
| ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ... Ξημερώνει... δες, ο ήλιος φωτιά, κόκκινο βαθύ χαμένο μέσα σε πόθους και πάθη... Ζωές κόκκινες, μαβιές στο χρώμα των μούρων των μεστών, ζουμερές χυμούς γεμάτες και γεύσεις γλυκές από ξανθό μέλι καμωμένες. Μέλισσες τρελλές χορεύουν τριγύρω τους, ζουζουνίζουν με κείνο τον ήχο τον βαρύ με μέλια φορτωμένο, που τά κλεψαν απ' των χειλιών την άκρη σαν σώθηκε το φιλί. Ψευδαίσθηση φλόγα άγγιγμα πουθενά, μόνο στις λέξεις λύτρωση... Ο νους κατεβάζει το διακόπτη, της σκέψης τα πολύφωτα να σκοτεινιάσει να μή θυμάμαι, να μή θέλω, όχι άλλο πια... Τέρατα που μήτρα έχουν τα λάθη μου, φλόγες που καίνε την ψυχή ξερνούν... Χορεύουν ανήλεα και βασανιστικά στο καμένο κουφάρι μου, που μάταια εκείνη τη γλύκα των χειλιών που κούρσεψαν οι μέλισσες ποθεί... Τύψεις με νύχια κοφτερά χαράζουν μονοπάτια στην κόκκινη, μμαβιά ζωή μου κι οι φλόγες τους ρουφούν των μούρων τη δροσιά... Λύτρωση μόνο στις λέξεις κρυμμένη μέσα στη ψευδαίσθηση του γυάλινου τούτου κόσμου... Κι όμως ακόμα σας αγαπώ.... Ira... |
Τα σπίρτα αντέχουν περισσότερο στο κερί και τα καράβια στα βράχια.... Ο ερωτευτής πόθων, βρέχεται στο λιοπύρι. Το κερί χύνεται σε καλούπι. και δε θυμάται τις προηγούμενες μορφές του. Το κουπί σκίζει τη θάλασσα γιατί δεν κρατά στη λεία επιφάνεια ίχνος από τον αφρό... Ο αφρός βασανίζει τις νύχτες σου με την κόκκινη πανσέληνο του αίματος ________________________ Στα άνθη του κακού, δενόμαστε κόμπος, ξεχνάμε τα περιβόλια του καλού, και χανόμαστε μέσα στις γύρες των λουλουδιών, παρασυρμένοι από την οφθαλμαπάτη του ολιγόλεπτου, αλλά πολυέξοδου έρωτά μας... Ένας φίλος... |
| Βλέπω τη Σελήνη Με τα μάτια κλειστά Απέναντι στ' άστρα Το στόμα ανοιχτό Μυρίζει αλάτι Στα μαλλιά νερό ψίθυροι ποθητοί Το σώμα στενάζει Έχω ξεχάσει Έχω ξεχάσει JohannVanTag... |
| Στης νύχτας το σκοπό μια σκιά, έξω στο κρύο, αλήθεια μήπως μου μοιάζει; Όχι, εγώ είμαι ζεστή, ακόμα το ξύπνημα αργεί κι ο ήλιος έχει αφήσει τα χνάρια του παντού... Κι άν είναι η σκιά μου; Τότε την έχασα και ζω χωρίς αυτή, μέσα σε μονοπάτια αόρατα από γυαλί φτιαγμένα, μέ ήχους φάλτσους και παράτονους. Μα άκου, πάλι η μουσική κυλάει μέσα μου... Τότε πρέπει νά ' ναι εκείνο το όνειρο που παιχνιδίζει με τη σκιά και νότες σκαλίζει πάνω της το δρόμο να ξανάβρει... Κοκκινο κρασάκι... |
 |
|
|