 |
| ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ Καρδιά μου πάψε να πονάς να χαίρεσαι και ν' αγαπάς, είναι η αγάπη φυλακή το σπίτι της σαν είν' η γη. Κι εσύ που θέλεις να πετάς σαν ξωτικό να τριγυρνάς, να βλέπεις τόπους μακρινούς ν ακούς τους αναστεναγμούς, πάντα εσύ θ' αναζητάς νεράιδες και πλανέματα, πάντα εσύ θα κυνηγάς τα ηλιοβασιλέματα πανσέληνους και χαραυγές τις πιο πλανεύτρες μουσικές, δέσμια θάσαι μιας λαχτάρας φυλακισμένη μιας κατάρας. Καρδιά μου πόσο αγαπάς στη γη για νάσαι κι ας πετάς... |
| ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ.. Ποιός είδε το σκοτάδι σε μια μέρα γεμάτη φως, ηλιόλουστη σε ποιά χώρα μακρινή που μήτε άνθρωποι κατοικούν μα μήτε και θεοί Tι σ' έφερε εκεί ποτέ σου δεν θα μάθεις, αν κάτι έψαχνες να βρεις ή σ' έφεραν στοιχειά που τις ημέρες και τις νύχτες σου συντρόφευαν. Ίσως ένα τραγούδι νάτανε κάποιας παλιάς μπαλάντας, μία χορδή ξεκούρδιστη που έπαιζε μελωδία στο πεντάγραμμο της σκέψης σου... Ίσως ο ήλιος νάτανε που χαμογέλασε στην άνοιξη, και τα λουλούδια ανθίσανε στο πέρασμά της ή πάλι η πανσέληνος ενός καλοκαιριού, που ένα γίγαντα πανσέ αγάπησε μια μόνο νύχτα πριν χαθεί για πάντα και τα μαβιά του πέταλα ακουμπήσουνε το χώμα.. Ίσως πάλι νάτανε το παραμύθι ενός αλόγου και μιας λεύκας, που τη ψυχή σημάδεψε για να μάθει να πονά για όσα έζησε κι όσα θα ζήσει, αναίτια ίσως μόνο και μόνο επειδή κάπιοι της είπαν πως υπάρχει και πως μπορεί να είναι τόσο όμοια όσο και διαφορετική από τις άλλες που συνάντησες στο διάβα σου. Ποιός να ξέρει αληθινά, τι σ έφερε ως εδώ καρδιά μου σ' αυτό το μακρινό το τόπο για να δεις ότι είδες και να νοιώσεις, κι ακόμα δεν ξέρεις πώς ένοιωσες κι αν είδες το σκοτάδι ή το φως, μόνο για τη χαρά πως ταξίδεψες μπορείς να μας μιλήσεις και για το πόνο σαν δεν βρήκες τό σκοπό και τις αιτίες κι αυτούς που θάθελες να μοιραστείς το θαύμα της ύπαρξής σου και της μεταμόρφωσης, κι αναρωτιέσαι ακόμα. Μόνο ένα τάμα έκανες σ' αυτόν το τόπο σ ένα θεό ανύπαρκτο να βρείς τον εαυτό σου και να τον μάθεις για να τον δεχτείς όπως θα ήθελες να τον δεχτούν οι άλλοι, σαν άνθρωπο και σαν μικρό θεό, σαν ένα μόριο συμπαντικό που ταξιδεύει, γύρω και μέσα σε ήλιους και πανσέληνους σε τόπους κοντινούς και μακρινούςγνωστούς κι άγνωστους συνάμα, που μήτε άνθρωποι μα μήτε και θεοί ποτέ τους όρισαν.... |
| ΚΗΠΟΣ Σ' ένα παγκάκι ξύλινο κυτώ την ομορφιά σου πώς μες σε τάφρο χάραξες θαρρώ την αρχοντιά σου Φοίνικες μέσα εξωτικοί της άνοιξης λουλούδια δέντρα και φύλλα ασημιά χορεύουν στα τραγούδια, που έν' αεράκι δροσερό παίζει στην αγκαλιά σου τα φύλλα σου χαϊδεύοντας χορεύουν τα κλαδιά σου. Τα χρώματα των λουλουδιών πολύτιμα στολίδια και τα πουλιά που κελαηδούν γαλήνια τραγούδια, μια συναυλία μαγική που τη ψυχή χαϊδεύει την ομορφιά σου σαν κυτώ τους φόβους γαληνεύει. Τα χέρια απλώνω σαν φτερά στο κήπο να πετάξω θέλω να νοιώσω τη χαρά το όνειρο να φτάσω, πως είμαι τάχα αερικό, νεράϊδα μ' ένα ταίρι που ολημερίς το καρτερώ στου κήπου μου τα μέρη. Τα χέρια μου είναι πουλιά τα χείλη μου έχουν μέλι των λουλουδιών την ομορφιά και στη καρδιά έν' αστέρι, αυτό που τώρα καρτερώ στου κήπου το παγκάκι μέσα σε τάφρο πέτρινη στης Κύπρου το κονάκι. |
| ΣΤΟΙΧΕΙΑ Στο παραμύθι της ζωής στοιχειά έιμαστε κι εμείς κλαίμε γελάμε τραγουδάμε φεύγουμε κι όλο αναζητάμε ποιοί τάχα είμαστε που πάμε, πιο δρόμο πάλι θα διαβούμε ποιάν άβυσο να βυθιστούμε, αγάπη για ν' αγαπηθούμε. Καημοί μιας νότας μαγικής στον "Άγιο Έρωτα" της γης.. |
 |
 |
| Ποιήματα από την secret_garden |
 |
| ΒΟΥΤΙΑ Κλείνω τα μάτια τα φτερά διπλώνω, βουτάω βαθιά κόσμων παράξενων δικών μου ν’ αντικρίσω τη θωριά. Σε κήπο μπαίνω μυστικό μα φωτισμένο κι ύστερα σε σκοτεινό βυθό μα με κοράλλια στολισμένο. Άλλοτε πάλι μια έρημος να με προσμένει, τη μυστική της όαση να βρω με περιμένει. Ίσως εκεί πηγή να βρω να ξεδιψάσω κι ύστερα τη φουρτούνα της καρδιάς να υποτάξω. Είναι οι φωνές αυτές που με καλούν κοντά τους, πότε σαν μούσες μοιάζουν πότε ερινύες που ανταμώνουνε στη μοναξιά τους. Όλοι δικοί μου κόσμοι στη ψυχή κλεισμένοι ένα τραγούδι η ζωή που μία μπάντα περιμένει, να ταξιδέψουν ήχοι μες το φως, σ’ αέρα κι ουρανό Κι ύστερα πάλι να ενωθούν με της καρδιάς μου το παλμό. |
 |
|
|