| Ο Βυθός Σε μιά θάλασσα ήρεμη, σε νερά διάφανα θέλω νά 'μαι μιά γλυκειά μουσική, μελωδία υπέροχη ν' ακούω σαν κοιμάμαι.... Το ρολόϊ του σύμπαντος που δολεύει απόκοσμα ν' αφουγκράζομαι νά 'μαι σαν πέτρα στο γιαλό και μ' ένα χάδι αλμυρό να ξεκουράζομαι... Νά 'ναι η σκέψη μου αδειανή, στον θαλάσσιο ορίζοντα να πλανιέται και το σώμα μου αδύναμο, σαν το φύλλο στον άνεμο να νικιέται.... Για ταξείδι στο άγνωστο, χωρίς πυξίδα και σκοπό να κινήσω ησυχία να βρώ κι ανακούφιση, ευτυχί' απερίγραπτη να γνωρίσω.... Μόνος να μένω στο βυθό, σε κόσμο ήσυχο κι υγρό να νοιώσω ένα εκεί κι εγώ, που μ' έχει μαγέψει το νερό. |
| Έρωτας Τι πράγμα νά 'ναι ο έρωτας που κλεβει τις καρδιές μας γεννιέται μιά ανύποπτη στιγμή, στοιχειώνει τις ψυχές μας κάνει τις μέρες δύσκολες, τις νύχτες φυλακές και μας ξεφεύγει, μας γελά με άδειες Κυριακές... Σαν θάλασσα μας κερνά χαρές κι απίθανες καταιγίδες σχεδία τ' όνειρο και γλυστρά στου πόθου τις πλημμύρες και μένει η λαχτάρα μοναχά, καρφί στη λογική το χρόνο καρφώνει στο λυγμό, σκορπά την αντοχή.... Μόνο ρωγμές στα δύσκολα ανοίγει τη χαρά του και μας γελάει μ' ευωδιές και μας καλεί κοντά του και μοιάζουν εκείνες οι στιγμές, τ' ονείρου παραθύρια σταγόνες αθάνατο νερό, της φύσης στολίδια μύρια. |
| Στην γειτονιά των άστρων..... Ανάβουν τ' άστρα μιά φωτιά και με καλούν κοντά τους όταν απλώνεται η νυχτιά και η ψυχή μου ανοίγει κοιτάζει ψηλά τον ουρανό, τρέχει στη γειτονιά τους, να ψιθυρίσει τον καημό, που την ημέρα πνίγει... Κι είν' η φωτιά πολλές καρδιές, που ανάβουνε τη μέρα όλες πονώντας όμοια κάποιο χαμένο ταίρι ή κάποιον έρωτα κρυφό που ζεί μακριά τους, πέρα και μές στη νύχτα τον ζητούν, να'ρθεί με κάποιο αστέρι. |
 |
 |
| Τα ποιήματα είναι του φίλου Βυθού... συντροφεύουν τα κοράλια και καμμιά φορά ανοίγουν φτερά και πετούν στους αιθέρες λευτερα ... Φίλε μου σε ευχαριστώ και περιμένω συνέχεια... |
 |
 |
| Μιά ζωή..... μιά στιγμή... Η ζωή μου ως τώρα μιά πνοή του ανέμου της αυγής είν' η ώρα στον αχό του πολέμου ένα στίγμα στο χρόνο, που ποιός ξέρει πού αρχίζει μιά σταγόνα στη μπόρα, που άλλη δύναμη ορίζει... Ενός τόμου γραμμένου, ένα κόμα μικρό σε μιάν άκρη ριγμένο, ποιός θυμάται γι αυτό ; και σαν λείψει, θ' αλλάξει της γραφής η ροή ; και ποιό νόημα τάζει, πως να ορίσει μπορεί ; Η ζωή του ανθρώπου, ένα αστέρι που πέφτει ένα σκέρτσο της φύσης, τ' ουρανού ένα ξέφτι κι άν σπιθίζει κιάν λάμπει στου καιρού τη στροφή τα στολίδια του κόσμου δεν αλλάζουν μορφή. |
| Όνειρο Σαν κλείνουν τα βλέφαρα στον ύπνο ανοίγουν τα μάτια της ψυχής μπαίνουν σε κόσμους μυστικούς και ζούν άλλες αλήθειες... Αυτά που η μέρα κυνηγά η νύχτα τα αγγίζει κι ότι ξορκίζει το μυαλό μες στη καρδιά γυρίζει... Τ' απίθανα γίνονται δυνατά όλοι οι κρυφοί μας πόθοι ξυπνούν και ζούν με τη φωτιά και γράφουν τα όνειρά μας... Και μας βαφτίζουνε ξανά με φόβους και μ' ελπίδες σ' άλλους χρόνους, σ' άλλους καιρούς περίεργα ταξίδια..... Ξυπνάς κι απορείς τί σήμαινε ; του άυριο αν είν' σημάδι ή ένα παιχνίδι της ψυχής που βλέπει στο σκοτάδι... |
| Στροβιλίσματα .... Αγάπη που ζείς μες στην καρδιά και όλα τα ομορφαίνεις γεμίζεις το σώμα και το καίς και το μυαλό παιδεύεις σε μονοπάτι' απόκρυφα γυρνάς ταξίδια και όνειρα γεννάς τον ήλιο σημαδεύεις σαν άνεμος και με φυσσάς στις θάλασσες ταξιδεύεις ανάσα από κήπους δροσερούς και γαλαξίες μακρινούς στο φώς σου μ 'αναδεύεις σαν της βροχής τη μουσική πνοή στο σύμπαν μυθική από αρχαίους μύθους ζωή μου χαρίζεις, με μεθάς μες στη λαχτάρα με σκορπάς χαρές με κερνάς και πόνους και των φιλιών σου το κρασί σαν πίνω γίνομαι εσύ άγγελος μεθυσμένος χαράζω ρότες με το νού γυρνώ στα πλάτη του ουρανού πλανήτης μαγεμένος..... |
 |
|
|