Onze zintuigen verleiden ons. Wanneer wij een rivier scheppen tussen ons bewustzijn (dus onze gedachten, gevoelens etc.), verkrijgen wij op die manier veel informatie en/of inzicht. Het is erg moeilijk om helemaal nergens aan te denken, en om helemaal niets te voelen. Probeer het zelf maar eens... nergens aan denken... Dus ook niet denken: " Ik denk nergens aan "! Tja, moeilijk huh?!
Er bestaan vele meditatietechnieken; het staren in een vlam, het concentreren op de klanken van een lied, van getrommel of een klankschaal, het concentreren op de ademhaling, het uitvoeren van een rustgevende bezigheid... Zo dus ook jezelf vrij maken van gedachten en gevoelens.
Heel simpel maak ik het onderscheid in de Oosterse en de Westerse methode. Ik ben van mening dat men zelf uit moet zoeken welke methode het beste bij dezegene past. Het mentale lichaam is een uiterst beweegbare energie denk ik. Onze gedachten zijn meestal heel kort, en sommigen worden zich er op den duur van bewust van voor een rotzooi er binnen ons mentale lichaam heerst. Velen van ons hebben het mentale lichaam zo nu en dan even niet onder controle. We liggen dan 's nachts wakker, lopen te peinzen, te tobben... en fin, ik denk dat iedereen het wel kent.
Daarom is de Westerse manier van mediteren in mijn ogen erg geschikt voor de Westerse manier van leven. Bij deze manier van mediteren concentreer je je wel op iets, maar je laat vervolgens al je gedachten de gang gaan. Je verwerkt ze. Ze komen in je op en daarom werkt het rustgevend. De gedachten rangschikken zich weer, en de niet-nodige gedachten verdwijnen. De rust weerkeert.
Anders is de methode waarmee ik op jonge leeftijd in aanraking kwam. Hierbij worden de gedachten niet geordend, maar stopgezet. Het is eigenlijk het scheppen van een blokkade, die een nieuwe mogelijkheid schept. Hoe tegenstrijdig dit ook klinkt; het werkt! Er is weinig voor nodig, alleen zeer veel geduld en oefening. Ik heb dit lange tijd minimaal twee keer per dag geoefend. Eerst kon ik het net twee seconden. Het is werkelijk heel moeilijk vrij te zijn van gedachten, emoties en handelingen. Langzaam aan begon er vooruitgang op te treden. En ik oefende rustig verder.
Op een dag vroeg ik me af waarom ik dit nou eigenlijk deed... Ik vroeg het hem. Voor mijn ogen liep hij over kolen. (Deze gebeurtenis is natuurlijk een verhaal apart, maar ik heb hier niet de ruimte en het doel daarover uit te wijden. Vandaar de makkelijke woordkeuze, die misschien niet op zijn plaats is.) Ik wist niet wat ik zag. Ik was toen ongeveer bezig met 1,5 jaar oefenen. Ik heb hem schijnbaar ongelovig aangekeken, want hij antwoordde: " Als je wilt, probeer maar, ze zijn zeker niet van koud plastic! " En daarop vervolgde hij: " Ik ben niet verantwoordelijk... " Ik vertel het hier in het kort, het was voor mij een wonderbaarlijk moment en in de tekst waar ik mee bezig ben in boekvorm beschrijf ik het dan ook veel uitgebreider.
Ik dacht, ja jeetje, ik ben onwijs lang bezig met oefenen, en ik kan het dus vast wel. (Ach ja, soms ben ik wat naief, niet vaak, maar ik ben en blijf een mens...) En ik zette na veel getwijfel, (welke ik niet probeerde te uiten) de stap... Meteen bij de eerste aanraking brandde ik mijn voet. De lidtekens zijn gedeeltelijk nog zichbaar, ik had gelukkig mijn hiel neergezet, wat een niet bepaald overgevoelige plek is. (Dat gelukkig zeg ik nu achteraf, toen echter zakte ik huilend naast hem neer. Ondertussen pakte hij ijs. Hij leek helemaal niet voldaan om te zien dat ik het niet goed had gedaan, maar hij toonde verder ook geen medelijden. Ik heb heel veel van deze man gehouden, en dat doe ik nu nog steeds. Maar af en toe herinner ik me weer de momenten dat ik hem vanbinnen ontzettend van binnen verafschuwde... Nu doe ik dat niet meer, ik weet dat het bij mij lag, niet bij hem. Er was nooit iets aan hem te zien. Geen emoties. Hij had wel een heel sprekend gezicht, (in hoeverre je dat dan nog kan zeggen) maar er was niet te zien hoe hij zich vanbinnen voelde. Ik heb me achteraf ontzettend geschaamd om dit moment, het moment dat ik hem wantrouwde, mezelf overschatte, en me zo voor het blok zette... Ik weet echter ook dat hij het toen begreep.
Na drie jaar en een paar maanden verhuisde hij naar een andere stad, vele kilometers van mij weg. Ik ben een paar maanden terug naar hem toe geweest, ik had toen ongeveer 3,5 jaar geoefend en van hem geleerd. Tot mijn verbazing vroeg hij mij over kolen te lopen. Ik had gedacht dat hij me dat nooit zou vragen. Dat als ik het al wilde, er zelf mee aan zou moeten komen. Ik dacht even aan de gebeurtenis van twee jaar daarvoor, en aan de littekens op mijn hiel... ik had nog een lange tijd last gehad van de blaren... Toen keek ik naar hem. Zag zijn gezicht, en besefte me, dat hij dit het juiste moment vond, en ik hem moest vertrouwen. Bovendien wilde ik hem niet teleurstellen.
Ik bedacht me wel dat wanneer ik het te graag wilde, het heel moeilijk zou zijn me volledig af te sluiten voor invloeden van buiten, maar net zo goed voor de invloeden van mijn eigen lichaam. Er mocht absoluut geen gedachte of gevoel doorkomen... Het idee " Het lukt! Ik loop op kolen! " is ook een gedachte, en dus niet denkbaar (ja wel denkbaar, maar liever niet!) Ik besloot het te doen, waarna ik toch weer de twijfels terugkreeg, omdat ik bang was dat het niet zou lukken en ik me heel erg zou branden. Behalve de eerste stap volgen er namelijk nog meer, ik moest er niet aan denken daar met twee voeten te staan en plotseling het besef dat die dingen heet zijn terug te krijgen. Hij benadrukte nogmaals dat je in de goede conditie moest zijn, maar hier hadden we het al zo vaak over gehad. Dus ik heb me eerst een tijdje geestelijk voorbereid, en heb het toen toch gedaan... Geen brandblaartje! Achteraf zakte ik weer huilend naast hem neer... (ik heb wat afgehuild bij die man..) En hij leek toch wel ergens trots. Pas toen ik weer thuis was, begreep ik wat ik gedaan had. Dat ik het afgesloten had... Ik had een jaren van hem mogen leren, en nu was het tijd om zelf verder te gaan. Hij woonde ver weg, en ik had zowel voor hem als voor mezelf een soort bewijs/beloning voor alles wat ik geoefend en geleerd had... Ik had geen enkel gevoel van trots, maar werd wel geinspireerd door te gaan en ik wist wat ik aan mezelf had.
Maar om terug te komen op de titel: Misleiding.
Laten we eens kijken naar de volgende wijsheid: