al snel duidelijk. Het onweert met echt vreselijke kabaal. Onze Maxi is helemaal in paniek en heeft in haar paniek INDI ook over de emmer geholpen. Rob is inmiddels ook beneden gekomen. Ik wil de honden in huis halen maar Rob ziet dat niet zitten, het onweer zwakt ten slotte al af. Dan rest mij maar 1 ding en dat is de honden te laten zwijgen met een grotere bek als zij hebben:”KLAAR ZWIJG.” En het helpt. We wachten een minuut of 10 en het omweer lijkt gedaan, de honden zijn stil en wij gaan weer naar bed. Rob valt weer binnen 3 seconde in slaap en ik wacht en luister. Een kwartier later hoor ik INDI weer wild gaan en het gehuil komt niet uit de richting van hun hok. In rap tempo sta ik naast mijn bed en gil (snauw??) Rob toe:”Ze zijn losgebroken!!” Ik snel de tuin in met Rob op mijn hielen en roep daar INDI binnen. Ze komt vanuit de hoek van de tuin die aan de straat grenst. Als INDI binnen is snel ik de voordeur uit. Inwendig sterf ik duizenden doden en ben stiekem nijdig dat ik mijn zin niet door had gedreven om ze al meteen binnen te halen. Rob roept de andere twee honden vanuit de achtertuin terwijl ik aan de voorkant van het huis de straat opga. Ik fluit op mijn vingers, (en geloof me dat kan ik beter en harder dan wie ook.) wacht even luisterend en fluit nog enkele malen. Na een minuut of twee, die uren lijken, komt de zwarte snelheid, Flatco, al aan. Ik moedig hem aan met een:”Jaaaa jong.” En hij geeft nog eens gas bij, met zwierige elegantie komt hij voor me zitten alsof we een zitvoor oefening op lange afstand aan het trainen waren. Ik klop hem op zijn kop en fluit nog eens.Er, moet er nog een thuiskomen, en daar komt dan ook Maxi aan. Zenuwachtig en angstig rent naar het hek, ik stuur Flatco naar Maxi om haar te halen en samen gaan ze door de voordeur naar binnen waar INDI in haar eentje wacht. Rob had Maxi al bij het hek zien staan en is ook weer binnen. En nu is er geen discussie mogelijk, ze BLIJVEN BINNEN.