6 uur kwam verloskundige Annemie, eigenlijk alleen voor bloedprikken en voor de bloeddruk te controleren. De bloeddruk was schrikbarend hoog, dus het bloed ging diezelfde avond nog met spoed naar het lab.Als we rond tien uur die avond niets hoorde was het goed maar anders moest de baby de volgende dag ingeleid worden. 22.10 telefoon, het bloed was slechter geworden dus na overleg met twee gyns vond Annemie het beter om de boel maar op gang te zetten. Vriendin gebeld die Sam op zou vangen en die was uiteraard welkom om 9.45 stond hij daar met tas luiers voor de deur. Ineens kom je er dan achter dat het joch nog nooit langer als een uur van huis is geweest. De oudste twee waren op weekeindloge.
We reden eerst naar de praktijk van Annemie en om half elf waren we in het ziekenhuis.
Daar werd ik meteen aan de monitor gelegd en bloeddruk werd gemeten om de tien minuten.Infuus vocht en weeopwekkers en dan maar hopen dat het allemaal een beetje wilde gaan vlotten.
In vijf uur gebeurde er wat normaal in een paar daagjes gebeurd, kleine rommels in de buik die in vlot tempo, zonder dat je lijf kan wennen aan opbouwende weeën. Dat is afzien ja!!Waarom begint een mens aan kinderen zodra je weet dat die ooievaar niet bestaat???
De gynaecoloog kwam binnen om de vliezen door te prikken en dan komen die weeën helemaal vlot en heftiger. Rob was uiteraard toeschouwer van iets waarvan hij niet wist hoe dat kon voelen en voelde zichzelf knap klote in die rol. Hij was super met Zn natte washandjes en zn lieve woordjes.
In de verloskamer stond een prachtig bad waar je in kon baren maar dat vond ik aan mij niet besteed.
Tot...de weeën wel erg werden en ik dacht toch dat bad maar eens te gaan bekijken. Al was het alleen maar om die weeen op te vangen.
Toen ik eenmaal in bad zat vond ik drie maal niks dat hele bad niet.Ik informeerde eens voorzichtig of het allemaal nog lang ging duren, de ontsluiting was 8 cm, het was toen half vier. Annemie dacht geen twee uur meer maar kon niets beloven.
Na die woorden kreeg ik binnen drie minuten heftige persweeën en de wonderboy was er met een uitdrijving van 1 minuut. De zogenaamde zachte bevalling waarbij je niet mee perst maar probeert alle weeën weg te zuchten en te wachten tot het joch zelf op het grandioze idee komt om het buitenlicht eens te gaan bekijken.
En daar was ie dan toch.......of alles erop en eraan zat interesseerde me totaal niet.(Rob wilde dat bad wel inspringen want die zag zijn zoon al helemaal verzuipen.) Het was achter de rug. Achteraf was er geen betere beslissing geweest dan hem halen, zijn activiteiten waren minimaal op de monitor en dat is niet het allerbeste teken.
Maar nu is hij er, gezond en wel. Blauwe ogen donkere haartjes met om de vier uur een beetje honger maar niet genoeg om te brullen. Hij heeft het bij een bescheiden:” Naah “ gehouden.
De rest van de week verloopt wat als een roesje. De oudste kinderen komen de volgende dag thuis en zijn verbaasd over hun nieuwe broertje. We hadden ze nog twee weken wachten beloofd, maar ze zijn zeer tevreden met zijn komst.
De tweede verloskundige Jessie komt elke dag voor de controle van Raven en ze is zeer tevreden over hem. Hij doet het goed! Kraamhulp hebben we niet, Rob is tenslotte thuis en die is kaptein op “mijn schip” .
Dat is de hele zwangerschap goed gegaan, kinders lieten mama braaf rusten en trokken met hun meeste verhalen naar pappa.
Nu de baby er is komen ze toch weer wat meer naar mamma toe, en probeert mam haar schip weer te veroveren, tot…..
het weer tijd is om te rusten.
