Den Helder-Petten-Den Helder         18 maart 2007

Met dank aan Erik Boschman voor de schitterende foto's

Herman Heijermans, dat is toch niet de eerste aan wie je denkt als je vlak voor de start van een MTB strandrace staat. De naam van de Nederlandse schrijver uit de vorige eeuw schiet toch een paar keer door mijn hoofd. "Op hoop van zegen" denk ik bij mezelf. En als ik om me heen kijk ben ik niet de enige. Witte maar vooral strakke bekkies in het startvak. Af en toe een flauw lachje maar verder is het heel stil in het anders zo luidruchtige rennersveld. En daar is alle reden toe. De westenwind is vanochtend aangewakkerd tot 8 met uitschieters naar 9. De zee is ontstuimig en door die westelijke wind is het water flink opgestuwd resulterend in een smal strandje. In het startvak lijkt het nog mee te vallen. In de luwte van de bossages en met het lekkere zonnetje op je kop lijkt het net lente. "Op hoop van zegen" moppel ik nogmaals als het startschot voor de strandrace Den Helder-Petten-Den Helder valt.

Ergens midden in het veld rijd ik over het fietspad vanaf de start bij Steakhouse Duinoord, naar de strandopgang. Als ik achter het struweel vandaan kom val ik bijna stil door de felle windvlagen. Het stuivende zand straalt mijn gezicht en ik prijs het moment dat ik bedacht om mijn fietsbril mee te nemen. Rennend met de fiets aan de hand leg ik de meters tussen het fietspad en de vloedlijn af. De wind doet verwoede pogingen om de fiets uit mijn handen los te rukken. Als ik eenmaal op mijn stalen ros zit heb ik nog steeds het gevoel dat de wielen onder me vandaan worden geblazen. Het idee om een leuk groepje op te pikken kan ik snel laten varen. De 600 deelnemers zijn in 9 groepen (per klasse) gestart. In de funklasse waar ik in uitkom hebben 200 MTB-ers de twijfelachtige eer om deel te nemen en als laatste te starten. Dat veld is dus al gelijk helemaal uit elkaar geslagen. Afwisselend rijdend door het water en over de minst zachte stukjes zand ploeter ik inmiddels gestaag richting Petten. Af en toe pik ik aan of wordt er bij mij aangepikt. Veel profijt heb je niet van elkaar want pal westenwind.

Na zo'n 10 van de in totaal 38 kilometer kom ik bij Callantsoog aan. Er is dan een klein uur verstreken sinds de start om 12.35 uur. Gelukkig mag je hier even het strand af om een klein asfalt ommetje te maken door het dorp. Hier staan een paar bekenden waaronder Theo Stroosnijder mij aan te moedigen. Dat heb ik echt nodig. Ik moet me aanzetten om door te gaan en niet hier al om te draaien en via dat mooie maar vooral harde en egale asfalt terug te gaan naar Den Helder. Eenmaal weer op het strand gaat het warempel best aardig. Inmiddels zie ik ook bekende MTB-vrienden om me heen fietsen en ik troost me met de gedachte dat ik dus niet alleen tegen de elementen strijd. Na een paar kilometer merk ik dat het strand heel smal aan het worden is. Ik pedaleer meer door het zoute zeewater dan over het drogere zanddeel. Het is in dat water nog uitkijken voor aanspoelende balken, koelkasten en ander overboord gekieperd materiaal. Gelukkig komen mijn fiets en ik er zonder kleerscheuren vanaf. Ook het rijden door het tot een soort slagroom opgeklopte zeewater is een speciale belevenis. De schuimvlokken vliegen om je oren en de wielen lopen tussen de spaken vol met dat witte goedje. Af en toe moet ik nu van de fiets af. De weerstand van de wind én het water wordt me af en toe teveel. Na een paar meter lopen jump ik op de fiets en zet weer aan. Dan doemt de strandafslag van St. Maartenszee op. Hier ga ik er echt af. Ik weet het zeker. Dit is gekkenwerk. Omhoog via de stelconplaten kom ik bij het fietspad. Ik twijfel niet en zet koers naar het oosten. De gebouwen van de kernreactor zie ik dan ineens voor me. Kom ik hier dan op het terrein van ECN? Dat doe ik niet dan maar weer terug. Ik keer om en besluit weer verder te gaan richting Petten.

Als ik weer op het strand rijd fiets ik ineens weer met 2 bekenden. Peter Stoop en Mike Meeken zijn tegen beter weten in vastbesloten om naar het keerpunt Petten te rijden. Er is dan al geen strand meer over(mooi te zien op de foto boven dit artikel).  We worden uit ons lijden verlost door een dwingende mededeling van de mannen van de reddingsbrigade. Op 459,6 meter voor het keerpunt moeten we terug naar St. Maartenszee en via het fietspad terug naar Den Helder. Na wat gemopper en gemompel draaien we toch maar om. Eenmaal weer op het asfalt lijken we te vliegen. De inmiddels iets naar het zuidwesten gedraaide wind in de rug doet natuurlijk ook wonderen. We rijden de frustatie van ons af en geven nog eens flink gas. Eenmaal terug in Den Helder wordt het echt leuk. Iedereen heeft natuurlijk zijn (sterke) verhaal. Hier blijkt ook dat de meeste deelnemers de hele race niet over het strand hebben kunnen rijden.  Alleen de allersterkte (elite) renners hebben dit gehaald. Omdat ze als eersten mochten starten (laag water) en natuurlijk veel sneller koersen is ze dat gelukt. Mathijs Wagenaar blijkt de winnaar. Buurtgenoot Bram Rood weet heel knap beslag te leggen op de 2e plaats. Voor mezelf klok ik een tijd van rond de 2.20 uur. Mijn fietscomputer heeft het niet feilloos kunnen registreren dus exact weten doe ik het niet. Veel gemopper is er op de organisatie. Hadden ze dan af moeten gelasten? Tuurlijk niet!! Het is een speciale jubilieumeditie (10e keer) geworden waar nog lang over gepraat zal worden. En terecht. Met volle benen en een van binnen en buiten gezouten fiets zet ik koers naar huis waar mijn "Kniertje" met een lekker bakkie op me zit te wachten. Ik ben nog dagen uitgewoond. De visch wordt duur betaald!  En toch had ik het niet willen missen.

Foto's: Erik Boschman Wim Lemmers Harfoto Rogier Bom Sita Falkema

De UITSLAG

Henk van Haaster rijdt door de "slagroom"

Callantsoog (Foto:Theo Stroosnijder)