Het terrasje langs de Moezel dat Peter heeft uitgezocht is perfect maar we moeten snel verder om in Bleialf nog de Schwarzer Mann (BIG 156) te rijden. Per auto overbruggen we de afstand in een klein uurtje. In Bleialf stappen we weer op de fiets voor de 8 km naar de top. Direct na het dorp gaat het lekker omhoog tot aan het bos. Dan hebben we het ergste wel gehad en volgen we de golvende bosweg naar mijn 164ste BIG.
Mijn fietsvrienden gunnen mij een moment van glorie door mij alleen de denkbeeldige finish te laten passeren. De Schwarzer Mann is de BIG die mij door de magisch barriére heen brengt. Het is geen heroische klim met uitstraling. Voor mij maakt het niet uit. Een BIG is een BIG en de beklimmingen brachten mij al op veel verrassende plekken. Drukke plekke, rustige plekken, legendarische plekken, saaie plekken, afzichtelijke plekken, overdonderende plekken, gedenkwaardige plekken en nog veel meer. Kortom BIG is voor mij een reden om me naar plaatsen te begeven waar ik anders nooit zou komen. Gecombineerd met de fysieke inspanning en het gevoel van de club is de BIG gewoon “mijn ding”.
Peter neemt me, met de videocamera in zijn hand, nog een “Frans Brommet-achtig” interview af en de mannen eren mijn prestatie door een menselijke 164 te vormen.
Peter, Koen en Mathijs, bedankt dat jullie mij vergezelden op dit gedenkwaardige tochtje. Het was prachtig!!!
