De hele dag hik ik al tegen deze klim aan. Sterker nog, ik heb er buikpijn van. Is dit nog leuk? Moet dat nou? Waar doe je het voor? Dat soort gedachtes vragen om beurten de aandacht.
Toch is de drang om deze killer te bedwingen groot en aan het eind van de dag trek ik, en na enig aandringen Hans ook, de stoute fietsschoentjes aan.
De voet van de klim is op slechts 5 kilometer van de camping net even ten oosten van Gravellona Toce. De weg voert naar een granietgroeve en ook hier is de MTB eigenlijk een must. Hans heeft echter geen zin om een MTB te huren en gaat het op de racefiets proberen.
Na het passeren van een oud verroest bord met de mededeling dat we toch echt op weg zijn naar de Monte Camoscio worden de percentages hoger. Al snel fietsen we dan op een recht stuk weg af dat bijna loodrecht omhoog lijkt te lopen. Mijn HAC4 geeft hier percentages van boven de 20% aan. Nee dit is niet leuk. De benen doen pijn en het zweet gutst over mijn rug.
Na 2 kilometer staan we bij een geopende slagboom. Die ken ik van plaatjes op internet. Hier moeten we langs. Al snel is er geen asfalt meer en Hans haakt af. Ook mijn MTB heeft moeite met het korrelige wegdek en de steile passages. Ik moet hele stukken te voet. Na een kilometer zie ik dat de weg totaal geblokkeerd is. Overal liggen brokken steen en zo’n 75 meter boven mij staat een kraan die regelmatig grote stenen naar beneden laat rollen. Ik moet nog snel terug lopen om te voorkomen dat ik geraakt word door zo’n brok. $#@*&)^!
Ik maak nog wat plaatjes in de veronderstelling dat deze klim geschrapt moet worden als BIG en daal af.
Hans staat nog op mij te wachten en we dalen verder af naar de slagboom. Daar blijkt onze blunder. We hadden linksaf gemoeten voor de Camoscio. Daar staat na een paar honderd meter ook een slagboom. Het is dan nog 2500 meter naar de top. Het wegdek is overwegend asfalt maar de staat van onderhoud is heel slecht. De hellingshoek blijft erg heftig en de beentjes hebben de grootste moeite om mijn kleinste MTB verzetje rond te krijgen. Toch flikken we het om de top te bereiken. Ja, ook Hans op zijn racer. Hulde!!
De beklimming van de Camoscio was toch ook weer bijzonder. Een speciaal einde van een mooi weekje aan het Lago Maggiore.
