 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Dag 5 |
|
|
|
 |
|
|
|
|
Manghen |
|
|
|
|
|
|
|
|
Klik hier voor een routekaartje van dag 5 |
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Brocon |
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
De laatste dag van deze trip moest het hoogtepunt worden. Hans had een slechte dag. Hij voelde zich slap en had verhoging. Toch besloten we te starten. Vanaf het Hotel begonnen we aan de lange maar fraaie beklimming van de Passo di Rolle. Halverwege deze klim konden we op adem komen op het betrekkelijk vlakke gedeelte langs het stuwmeer. Op de Rolle was het betrekkelijk rustig en keken we uit op de imposante bergkam van pale di San Martino. De bijna 3200 meter hoge punten waren werkelijk fantastisch. Hier besloot Hans om de tocht voort te zetten. Er volgde een lange (bijna 30 km.) afdaling naar Imer. Na een kop koffie en een sanitaire stop begonnen we aan de beklimming van de Passo di Gobbera (988 m) en vervolgens aan de Passo del Brocon (1815 m). Op de Gobbera nam ons zelfvertrouwen toe toen we merkten hoe makkelijk we een Italiaanse klasbak "zoek" fietsten. De Brocon was een klim van bijzondere schoonheid door een rustig gedeelte van de Dolomieten. De afdaling naar Strigno was spectaculair. In Strigno bezochten we de plaatselijke pizzeria maar de kok had geen zin meer om voor ons te koken (14.00 uur). Gelukkig wilde de concurrent ons wel van dienst zijn en de wonderschone dochter van de chef serveerde ons weer pasta. Bellisimo. Na de lunch wachtte ons het hoogtepunt van de week. We hadden het niet mooier kunnen timen. De Manghen (2047 m) lag aan onze voeten. Het weer dreigde om te slaan in onweer en regen. Bij de start van de klim vielen er enkele spetters maar hoe hoger we kwamen hoe mooier het werd. De eerste kilometers (van de 23) voerden door een bos met vele omgevallen bomen. Dit onheilspellende begin ging al snel over in een lieflijk berglandschap. De (vanwege de Giro van begin jaren 90 geasfalteerde) weg werd steeds smaller maar nog steeds prima te fietsen. Op de weg koeien met bellen en maar heel weinig verkeer. De laatste klimkilometers van deze week waren loodzwaar maar bijzonder fraai. Op de top werd ik met applaus en Bravo geroep ontvangen door enkele Italianen. Kippevel. Ook hier was gelukkig weer een uitspanning. Philip kon het niet laten om zijn prestatie te vieren met een koud pilsje. De afdaling naar Cavalese ging voor het grootste deel achter een zwaar dieselende vrachtauto. Van Cavalese fietsten we door het dal naar Predazzo. We raakten nog gefrustreerd door het verbod om door de lange tunnel te fietsen. Uiteindelijk kwamen we voldaan in Predazzo aan. De laatste maaltijd was weer van topklasse en ook de Muller Thurgau smaakte weer uitstekend. |
|
|
|
 |
|
|
|
 |
|
|
|
Nog even !! |
|
|
|
|
|
|
|
Dit was TOP ! |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Uiteindelijk fietsten we zo'n 475 kilometer met daarin ruim 12.000 hoogtemeters!! |
|
