de kannibaal halverwege
de Stockeu.
Om 08.30 uur valt het startschot voor de deelnemers aan de 165 kilometer lange (3.100 hoogtemeters) Gran Fondo Eddy Merckx. Om kwart voor acht parkeren we de auto aan de rand van Hamoir en vertrekken naar de sporthal voor het ophalen van startbewijs en de cadeaus die je tegenwoordig bij het rijden van zo'n cyclosportieve krijgt. Na het zien van de lange rij wachtenden voor de enkele toiletten in de sporthal besluiten we om onze grote boodschap maar heel discreet langs de spoorlijn achter te laten.
Wat is het doel voor vandaag? Uitrijden natuurlijk maar stiekem denk ik toch ook een beetje aan GOUD. Dan moet ik (leeftijdklase 45 - 50 jaar) binnen de 6.30 uur binnen zijn. Haalbare kaart zou je zeggen.
De eerste klim, de Xhoris, begint direct na de start. Deze gaat mooi rustig omhoog. Na de afdaling rijden we een vlak stuk van zo' 10 kilometer langs Ourthe. Afschuwelijk is de aanblik van een paar gevallen renners op dat vlakke deel. Een goed gesoigneerde renner ligt er niet best bij. Bewegen doet hij niet en zijn arm ligt in een wel erg gekke positie. Gelukkig is er al hulp en met extra aandacht voor de veiligheid peddel ik door. Op de 3-sprong van Ourthe en Ambleve (Comblain au Pont) slaan we rechtsaf om de Ambleve te volgen richting Aywaille. Dan is het flink schrikken als we vrij plotseling rechtsaf de Chambralles dienen te beklimmen. Als een muur doemt deze stevig klim voor ons op. Inmiddels ben ik Hans kwijtgeraakt. In de drukte (zo'n 1200 deelnemers) is dat natuurlijk ook geen wonder. Die Chambralles eist zijn tol al direct. Veel deelnemers weten het kleinste verzet niet snel genoeg te schakelen en vallen als boomstammen om. Ik weet aardig door te trappen op de 30 X 25 maar als vlak voor mij een grijzende man ook zijn evenwicht verliest moet ik toch van de trappers. Om weer op te stappen valt niet mee op een stuk van zo'n 12 %.
Het 1e uur gaat met een gemiddelde van ruim 28 km. Dan lig ik ruim op goudkoers. Of dat zo blijft betwijfel ik. De zwaarste stukken komen nog en in de laatste uren tellen de kilometers natuurlijk extra zwaar.
Via de Warmonfosse en Xhierformont bereik ik na 52 kilometer L' Ancienne Barriere. Hier ben ik al een paar keer eerder geweest. Een lange klim naar een naargeestig stukje Belgie. De keren dat ik hier eerder was leken de weergoden me niet welgezind. Dat is dit keer anders. Het weer is fantastisch. Mooi zonnig en absoluut niet te warm. Bovenop deze klim is de eerste pitstop. Na een snelle hap en met met 2 volle bidons stap ik weer op richting Trois Pont. Daar begint de Daisomont die me in Wanne brengt. Via een mooie afdaling rijd ik dan naar Stavelot en kom aan de voet van de zwaarste klim van vandaag: de Stockeu. We rijden deze klim natuurlijk vanwege het monument van de Kannibaal dat halverweg de klim is opgericht. Veel oog heb ik er niet voor want ik voel hier de eerste krampverschijnselen. En ik zit nog niet eens op de helft!
Rustig doortrappen in een klein verzet helpt. Drinken ook! Bovenop krijg ik weer moraal ondanks dat mijn gemiddelde snelheid flink gezakt moet zijn. Ik rijd voornamelijk alleen en af en toe weet ik een leuke clubje op te pikken om me aan op te trekken. Bij beklimmingen is zo'n groepje vaak helemaal uit elkaar geslagen en moet je weer op zoek naar nieuwe groepjes.
Na de lange maar milde Werbomont is er weer een verversingspost. Eten is altijd de grote bottleneck tijdens mijn cyclos. Ooit heb ik in mijn eerste cyclo (Fietschallenge) flink moeten kotsen aan de meet. Veel zoet spul naar binnen gewerkt dat niet goed in het lichaam werd opgenomen. Nu werk ik koek en bananen naar binnen. Flink drinken doe ik hier ook. Af en toe speelt de kramp namelijk nog op.
Nu nog de laatste fase met daarin de befaamde Roch-a-frene. Twee kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 9,5%! Oef dat hakt er in. Helemaal alleen moet ik het doen. Ik wordt echter niet meer ingehaald en weet zelf nog wel enkele deelnemers te verschalken. Dat geeft wel moed.
Dan volgen er nog 4 beklimmingen (van de in totaal 17) waarvan de laatste drie niet moeilijk zijn. Ook de wegen zijn hier breed en van mooi asfalt voorzien. Vanaf de Côte d'Ouffet is het alleen nog maar afdalen naar de finish. Veel power zit er dan niet meer in. Goud heb ik een paar uur geleden al vaarwel gezegd. Het wordt uiteindelijk zilver in 6.44 uur. Niet slecht hoor maar toch weer dichtbij mijn eerste cyclo-goud.
Hans komt zo'n 13 minuten later binnen. We zijn allebei dik tevreden. We hebben heerlijk gereden onder prima omstandigheden. De organisatie was goed alleen werd er hier weer niet met een chip gewerkt. Dat scheelt bij de start (in ons geval) toch weer zo'n 5 minuten. Op naar de volgende cyclo, de Velomediane eind augustus?
