Hul Classic 8 en 9 mei 2004
De club voor La Grande Cure
Al maanden geleden nodigde fietsvriend Philip Hul uit Maastricht ons uit voor een mooie tocht door het Waalse land. De reden? Philip bereikte de 40 jarige leeftijd. Hans Koedijker en ik waren natuurlijk meteen enthousiast. We blijven toch liefhebbers van het klimmen en dan zit je hier in Noord-Holland Noord natuurlijk niet goed. Met de Mont du Chat in Heiloo als zo'n beetje de hoogste puist in de buurt is het echt behelpen. De tocht dopen we tot "Hul Classic".
De overige deelnemers waren: Hans Leistra, Jean-Pierre Notten, Diederik Berghs en Charles Wijnands.
Op 8 en 9 mei moest het allemaal gebeuren. Philip had een heen- en terugreis naar La Roche uitgezet.
Hans K. had in de week voorafgaand een trainingskampje in het Zwarte Woud belegd en meldde zich in goede vorm om 10 uur in Maastricht (vanuit Freiburg). Ikzelf zat al om 6.30 uur in de auto om op tijd voor het vertrek in het zuiden te zijn. Onderweg droog maar in Zd-Limburg begon de regen. De temperatuur? Net aan 6 graden.
Om 10.30 uur was het gezelschap compleet en onder toezicht van Math Hul (Lomme) in de ploegleiderswagen vertrokken we. Het was inmiddels droog maar nog niet veel warmer. Dat beloofd wat in de Ardennen.
Door het verassende Jekerdal verlieten we Maastricht en in no-time zaten we in het Belgische land. De 1e klim was de Cote de Lixhe (of te wel de Hallembaye -bekend van de AGR- vanaf de noordzijde). Een leuke klim om er in te komen en daarna de snelste afdaling van vandaag. Met ver boven de 70 denderden we naar beneden richting Visee. Daar naar de oostzijde van de Maas door een afzichtelijk stukje Belgie. In Jupille sloegen we linksaf voor de 2e kuitenbijter van vandaag de Cote des Trixhes. Niet lang (1500 m.)maar oeiii wat steil (gem. 7,7 % en max 13 %). Bovenop een plas- en eetpauze en weer verder naar de Cote de Sprimont. Een leuke klim maar niet al te moeilijk.
Daarna door naar Aywaille voor de Cote de Kin. Hierin splitste het gezelschap zich in 2 groepen. Een groep ging de gemakkelijke weg naar Chevron en de andere groep wilde de Hes Grevis bedwingen. Ooit had ik deze klim al eens gereden. Steil (6,6 gem. en 16% max) maar schitterend door het bos slingerend.
Nu nog zo'n 10 kilometer naar het lunchadres: L'Ancienne Barriere. Na de instantsoep en droge tosties (maar wel gezellig) weer verder. Maar wat was het hier koud! Voor een enkeling begonnen ook de kilometers (80 inmiddels) te tellen. Ook de tijd tikte door en als we het voorgenomen parcours wilden afmaken dan zou het " nachtwerk"  worden. Daarom schrapten we de Pied Monti (oftewel Mur de la Vélomédiane) en de Hausirre Sud. Nu naar Baraque Fraiture. Via Lierneux naar deze hoge top in Belgie. Een mooie en voor Belgische begrippen lange beklimming. Vanaf hier was het een makkie naar La Roche. Alleen nog maar afdalen. In La Roche weer 2 groepen: 1 richting de toog voor een trapist en 1 door naar ons logeeradres in Marcourt.
In La Grande Cure werden we weer (we waren hier al eens in 1999) hartelijk ontvangen door gastvrouw Hélène. Deze Nederlandse uit Oude Niedorp runt hier met haar man een top-hotel met een dito restaurant.
Snel naar de kamers, die na 1999 prima verbouwd zijn, een douche en dan de benen rust geven. Ruim 135 kilometers met veel klimwerk gaan toch tellen.
Er werd een pracht diner geserveerd en Philip werd in het zonnetje gezet. Een mooie collage van al z'n fietsreizen van de afgelopen jaren viel erg in de smaak.
De deelnemers aan de Hul Classic verbleven in Auberge La Grande Cure te Marcourt
Klik op het logo.
Na een lekker ontbijt de fietsen weer gereed maken voor de terugreis. De meeste benen voelden nog niet echt hersteld. Maar na een paar kilometer merk je toch dat warmtrappen heel veel stramheid uit de spieren haalt. Ook de tempertuur was iets aangenamer en het was droog.
De eerste helling van vandaag is de cote de Beffe. Een leuke klim over een brede weg met steile passages. Hier splitsen we weer in 2 groepen. Een groep volgde de Ourthe (lekker vlak) naar Hamoir en de rest ging via een klimroute naar diezelfde plaats.
Door via Magoster en Amonines en een mooie beklimming (naam ff vergeten Col de Rideux?) naar Erezee. Vandaar naar de zware pukkel van Roche a Frene. Wat een rust hier. En wat een klim! 't Is alsof de tijd hier heeft stilgestaan.
Na Roche a Frene is het even zoeken naar de weg richting Hamoir. Uiteindelijk komen we zo'n 3 kwartier later dan de "vlakke groep" in Hamoir aan.
Snel een hap en weer verder. De tijd is beperkt want Hans en ik moeten nog terug naar het Noorden.
Door het dal van de Ourthe en bij Pont de Sclay rechtsaf het dal van de Ambleve in naar Remouchamps. Dan ben je snel bij de voet van de Redoute. Toen ik hier in 1999 met m'n Concorde (zonder triple) reed moesten de voeten aan de grond. Dat zou me nu niet gebeuren. Zonder noemenswaardige problemen kwam iedereen boven. Nou ja zwaar was het natuurlijk wel. We moesten ook nu weer inkorten. We wilden de laatste kilometers van LBL in onze route meenemen. Dat laten we maar achterwege en gaan de kortste weg naar Maastricht terug. Nog enkele klimmen waarin we het competitie-element een rol laten spelen, een lekke band en dan door het Maasdal en langs het Albertkanaal naar huis.
Een geslaagd weekend. Een prima manier om je verjaardag te vieren. Wie volgt??