Voor de laatste tocht waren 9 inschrijvingen. Om 08.30 uur stonden ze te trappelen om vanaf het terrein van de ENCI, iets ten zuiden van Maastricht, te vertrekken.
De deelnemers:
Philip HUL, Jean Pierre NOTTEN, Hans LEISTRA, Hans KOEDIJKER, Wim BIERBOOMS, Richard van AMEIJDEN, Michel SANCHEZ van GINKEL, Wim van ELS en Martin KOOL. Klik hier voor de lijst met BIG-leden en hun resultaten
De volgwagen werd bemand door Math HUL.
Phlip HUL de vertegenwoordiger van de BIG in Nederland had deze prachtige tocht uitgestippeld. De hellingen kwamen uit de grote encyclopedie van de cotacollen in Belgie. Dit door Daniel GOBERT en Jean Pierre LEGROS geschreven boek geeft een overzicht van 1000 hellingen in Belgie.
Kijk ook op deze site.
De route van de tocht staat op deze pagina.
De weersomstandigheden waren redelijk. Op een enkele kleine bui na bleef het droog en de temperatuur bleek prima voor deze zware tocht.
Lekker warmtrappen kon in de rustige aanloop langs het Albertkanaal. Al snel kwamen we in Vise aan.
Enkele kilometers voorbij Vise begon de eerste van de 12 gemene beklimmingen.
Het venijn van de klimmetjes van vandaag zat niet in de lengte (die varieerde van 700 tot 2300 meter) maar in de enorme hellingshoek.
De Vieille Voie vanuit Cheratte was een aardige graadmeter voor de rest van de dag. Met percentages van soms 15 tot 20 % was dit gelijk al een zotte kuitenbijter. Toch moest het echte werk nog komen.
De omgeving was hier nog niet inspirerend. We passeerden ogenschijnlijk verlaten dorpjes met mistroostige huizen zoals bijv. Cheratte, Wandre en Ninane.
De volgende helling, de Rue Tesny, bekend omdat hij zo steil is maar ook vanwege het slechte wegdek. Achteraf bleek dat voor meer hellingen te gelden.
Om de klim goed af te ronden moest iedereen regelmatig uit het zadel om de pedalen rond te kunnen laten draaien. Met hartslagen rond het maximum kwam iedereen nog steeds lekker boven.
Daarna beklommen we achtereenvolgens: Heid des Chenes, Haut Folie, Haie des Loups en de Voie des Chars. Allemaal krankzinnige beklimmingen uit de cotacollen encyclopedie. Onderweg was er pech voor Jean-Pierre die 2 keer met de fietspomp aan de gang moest.
Inmiddels zaten we goed in het dal van de Vesdre. De omgeving was hier een stuk fraaier. De Vesdre is een prachtig riviertje dat vanaf Verviers zijn einde tegemoet stroomt in de Maas bij Luik.
Nabij Fraipont begonnen we (nog steeds met 9 man) aan de beruchte Rue sur Steppes. Dit is de nummer 10 in de lijst van zwaarste beklimmingen van Belgie. Ook deze klim moest vanaf het begin met het kleinste verzet worden bedwongen. Door een schitterend landschap eindigden we bovenop een idyllisch stukje Belgie.
Hier bleek dat een kleine versnelling een "must" was voor deze barre tocht. De eerste en enige afvaller van vandaag kon de tocht met zijn"39 - 26" niet afmaken.
Veder dus met 8 man. Vlak na Nessonvaux begon de klim naar Bois d'olne. Ook hier was het landschap van een machtige schoonheid en was de helling moordend. Met de "30 - 25" kon ik de molen maar net draaiende houden.
Inmiddels leek het meest heftige gedeelte achter de rug te zijn.
Als je die gedachte toelaat blijkt dat je toch vaak nog behoorlijk moet afzien. Dat bleek ook nu weer.
De Drolenval werd door sommigen afgedaan als een makkelijke klim vergeleken met het eerdere geweld. Maar de Drolenval bedwingen met een achttal "killers" in de benen is toch iets anders. De gluiperige klim is in aanvang prettig maar naar het einde toe killing. Voortdurend uit het zadel, snel ademend, volop zwetend en stampend op de kleine molen konden de resterende deelnemers de klim voltooien.
Nu was het nog 35 kilometer terug naar Maastricht. Hierin nog een paar leuke bultjes zoals de Fays de Jose, Bolland en Dalhem. Ze vielen in het niet bij het eerdere klimwerk.
Het laatste stuk langs het Albertkanaal voor de wind naar Maastricht was een mooie afsluiting van deze geslaagde tocht.
's Avonds vonden de 22 BIG-leden (afkomstig uit Frankrijk, Belgie en Nederland) elkaar op het symbolische Drielandenpunt. In het zonnetje werden sterke (klim-)verhalen uitgewisseld, konden de koolhydraten worden aangevuld en de zwaar verzuurde benen weer enigzins tot rust komen.
Een mooi initiatief wat kan (nee....zal) leiden tot een jaarlijks terugkerend evenement.
Hieronder een korte foto-impressie.
Ook leuk om te lezen : http://members.lycos.nl/limburgroutes
