Afstanden in de bergen zijn totaal niet te vergelijken met afstanden in ons vlakke landje. Even de files buiten beschouwing gelaten kan je in Nederland nog wel uitgaan van 80 a 100 km per uur gemiddelde snelheid als je van A naar B over snel-/provincialewegen wilt rijden. In de Pyreneeën mag je al blij zijn als je 50 km in 1 uur rijdt. Toch is het heel aantrekkelijk om een dagje naar Ax-Les-Thermes te gaan. Het ligt op 100 km van Vernet aan de voet van 3 mooie beklimmingen die nog meetellen voor het BIG-brevet ook. Het zijn Plateau de Beille(BIG no. 346), Port de Pailhères (BIG no. 358) en de Col du Pradel (BIG no. 357).
De wekker staat op 6 uur en dit keer verslaap ik me niet. Het is doodstil op de camping als ik om 6.30 uur vertrek. Ook de wegen zijn op deze vroege vrijdagmorgen nog heerlijk rustig. Net als 2 dagen geleden gaat de rit over de N116 naar Bourg Madame. Vandaar over de N320 naar Ax. Dit keer ga ik niet over de pas van Puymorens maar door de tunnel. Voor 8.50 euro heb je een retourtje. In Ax over de N20 naar Les Cabannes. De N20 is dan ook al weer behoorlijk druk en niet geschikt voor de fiets. In Les Cabannes een plekje voor de auto zoeken is heel eenvoudig. Even een paar km vlak en dan (8.30 uur) beginnen aan de klim naar Plateau de Beille. Een klim waar zowel Pantani (1998) als Armstrong (2002) al eens een tour-etappe wisten te winnen. Het gemiddelde stijgingspercentage is maar liefst 8% over 15!km.
Heel rustig en gedoseerd fietsend naar boven dus. Op het wegdek herinneren de met witte verf gekalkte namen van de tourvedetten aan de eerdere etappes die hier langskwamen.
De triple komt hier weer goed van pas. Het kleine binnenblad doet goede dienst. Rustig roulerend en in een gelijkmatig tempo verschalk ik de klim. Vlak voor de top verdwijnen de bomen en opent het mooie berglandschap zich. Een wolkendek trekt langs de tot dan ruimhartig schijnende zon. Het is opeens toch wel koud op 1700 meter. Opvallend veel wandelaars langs de route naar boven. De top is saai. Een supergrote parkeerplaats waarop een kudde bergkoeien rustig rondloopt. De uitspanning is nog gesloten. Alleen ’s middags is hier wat te halen. Het uitzicht is wel fraai en terwijl ik op adem kom probeer ik van de omgeving te genieten. Een paar plaatjes schieten voor de site en dan weer retour.
Eenmaal weer bij de auto besluit ik om toch maar per auto naar Ax te gaan. De 15 km door het dal over de N20 zie ik met die verkeersdrukte echt niet zitten.
Vlak voor Ax stap ik weer op en al snel begint midden in het centrum bij de rotonde de klim naar zowel de Pradel als de Pailheres. De eerste 6 kilometers doen 5 a 6 %. Na 1 kilometer komt een jonge Nederlander groetend voorbij. Die komt nog wel denk ik dan. Al snel is de lichtgewicht echter uit het zicht verdwenen. Voorbij Ascou vlak na de camping (met heel veel Nederlanders) is de splitsing, linksaf voor de Pradel en rechtdoor voor de Pailheres. Eerst de Pailheres maar. Die is echt het zwaarst. De weg is prima en hier en daar wel 30 meter breed. Omdat het ook heel wijds oogt lijkt het van afstand niet zo steil. Ook hier moet het binnenblad er weer op. Op 8 km voor de top passeer ik 2 Nederlanders die zwoegend omhoog trappen. Het zijn een vader en zijn zoon van een jaar of 15 zo taxeer ik. We wisselen een paar woorden maar ik wil m’n prettige cadans wel houden. Dit laatst heftige deel van de klim gaat eigenlijk best lekker. Je merkt dat de eerdere klimmen hun vruchten beginnen af te werpen. Ook hier is het weer heerlijk rustig. De enige auto’s die ik hier zie zijn van Nederlanders. Op de top ligt nog de finishlijn voor de bergtrui uit de Tour van 2005. Georg Totschnig is hier een paar dagen voor mij als eerste bovengekomen alleen dan vanaf de andere kant. Hij wint later ook de etappe die in Ax-3-Domaine finished. Je hebt hier nog een mooi uitzicht op een paar flinke sneeuwvelden. Een fransman komt vanaf de andere kant boven. Nadat de hartslag weer wat is gedaald snel ik terug naar de splitsing voor de beklimming van de Pradel.
Wat een verschil met de Pailheres. Het doet qua stijging niet veel onder maar het is een heel smal weggetje met hier en daar een bar slecht wegdek. In het midden van de weg is op veel plekken veel begroeiing te zien. De omgeving is er niet minder om. Ondanks dat het al de 3e klim van vandaag is kom ik, mede door de schitterende omgeving, lekker boven. Ook hier weer slechts 1 auto en ja hoor ook weer Nederlanders. De afdaling naar Ax gaat weer van een leien dakje. Net als de thuisreis naar Vernet trouwens. Ik begin te wennen aan de bergen. Vandaag trap ik zo’n 90 kilometer weg met bijna 3.000 hoogtemeters.
