Alleen op de wereld
De Collade de Roques Blanches (BIG 363) oefent al een tijd een enorme aantrekkingskracht op mij uit. Bij het lezen van de ervaringen over het beklimmen van deze col van Luc Oteman en Dennis Waterman heb ik een onbedwingbare drang om deze, slechts per MTB te bereiken col, aan mijn palmares toe te voegen. Ook Hans is wel in voor dit avontuur. We besluiten om de route zoals Luc die ooit reed, te volgen. Dus niet vanuit Prats de Molo maar vanaf onze camping in Vernet les Bains, via de (verharde) klim naar de Mantet (BIG 362).
Het is nog vroeg als we de camping verlaten. De weersomstandigheden zijn prima. Niet koud en het zonnetje is er alweer bij. We pakken de D27 naar Sahorre. Daarna beginnen we aan de Mantet over de D6. Het is hier nog niet al te heftig en we genieten van de schitterend kabbelende Rotja aan onze rechterhand. Dat het verderop zwaarder zal worden weet ik inmiddels. Een week geleden reed ik al eens met de auto naar de top van de Mantet. Met het zweet in de handen legde ik deze weg toen af. Elkaar passeren is bijna onmogelijk en de afgrond begint enkele centimeters naast het asfalt. Oppassen dus.
Tot Py geen problemen. In dit dorp beginnen de eerst steile passages. Dit Pyreneeėndorpje is nog in oorspronkelijke staat. Midden in het dorp staat een cafeetje met een dakterras vanwaar er een mooi uitzicht over het dal van de Rotja te verkrijgen is.
Wij gaan echter verder. Net buiten het dorp lopen 2 ezels op de weg. Ze keuren ons geen blik waardig en wijken geen centimeter.
In de verte zien we de top van de Mantet al. Het is dan nog wel 8 kilometer klimmen met een gemiddeld percentage van 9 procent!
Zon eerste klim is altijd wel goed te verteren en met slechts hier en daar een vloek en veel zweetdruppels slechten we deze barričre. De D6 loopt na de top nog door naar het plaatsje Mantet maar verder kan je echt niet. Wij gaan op de top linksaf voor de Collade de Roques Blanches (CRB). Hier geen asfalt meer maar grof gesteente en een nauwelijks herkenbaar pad. Wel mooie uitzichten naar het noordoosten. We blijven klimmen maar opeens gaat het pad naar beneden. Veel te lang naar onze mening. We zouden nu toch wel weer omhoog moeten. Dan komen we bij een brug over de Rotja. Onze bidons zijn dan al bijna leeg en we vullen ze met het water uit de glasheldere en hier vlakbij ontspringende Rotja. Het smaakt prima en is heerlijk koud. Dan begint de weg (nou ja weg?) weer te stijgen. Steeds slechter wordt de ondergrond maar fietsen is nog goed mogelijk. We hebben er brede (2.25) MTB banden onder liggen en dat is maar goed ook. Na een paar kilometer krijgen we zicht op de CRB. Het witte gesteente tekent zich goed af tegen de groene ondergrond. Een hele troep paarden loopt hier rond. We passeren ze op enkele meters. Zoekend naar de beste ondergrond en daarbij van links naar rechts sturend fietsen we door. Dan zien we de top. Er staan hier warempel nog bewegwijzeringsbordjes (mooi woord voor scrabble). Op de top komen 3 paden bijeen t.w. 1 vanaf Prats de Mollo, 1 vanaf de Mantet en 1 vanaf de col de Jou. Boven onze cirkelen 4 gieren die zich op de thermiek mee laten voeren. Ze hopen natuurlijk dat we hier neervallen maar wij hebben nog wat anders in petto. Je waant je hier echt alleen op de wereld. Het uitzicht is wijds, het weer fantastisch en de stilte enorm. Na wat plaatjes stappen we weer op om naar de col de Jou af te dalen. Eerst nog verder omhoog voor de Puig de Collada Verde en de Cime de Cums. Tussen deze twee toppen is de weg compleet weggeschoven. Met de fiets aan de hand moeten we hier langs. Een steenarend komt poolshoogte nemen en scheert op 50 meter langs ons.
Dan verder over een grasvlakte met veel kuilen langs een veld waar ecologisch onderzoek wordt uitgevoerd. Gelukkig hebben we de beschrijving van Luc Oteman meegenomen en weten we dat we goed zitten. Dan het pad omlaag. Met voortdurend ingeknepen remmen hobbelen we naar beneden. Men heeft hier het pad geblokkeerd door er grote steenhopen op te werpen. Het blijft onduidelijk waarom.Met de fiets op de schouders lopen we er overheen. In de afdaling komt een MTB-er ons tegemoet. Het blijkt een Belg die vanaf Vernet les Bains omhoog is gekomen. Hij is voornemens om dezelfde tocht als ons te maken maar dan omgekeerd. We dalen verder af en belanden bij Mariailles. Van daar gaat het beter hoewel er hier zeer steile stukken tussen zitten. Op de Col de Jou ontwaren we weer asfalt en dan kunnen we pas echt volle bak terug.
Na 4 uur en 3 kwartier hebben we 56 km afgelegd en zijn we terug op de camping. Deze tocht wordt met gouden letters in het logboek bijgeschreven.
