La Roche en Ardenne 27 augustus 2005
Hans boekt een middenklas hotel (Le Brisson) in Hotton, zo’n 18 kilometer van La Roche, de startplaats van de Velomediane. Dat we ruim op tijd waren voor de inschrijving bleek uit onze startnummers (783 en 784). Of we waar voor onze 29 euro inschrijfgeld zouden krijgen moest toen nog blijken.
Op vrijdag 27/8 op pad voor de reis naar La Roche. Dat de A2 op vrijdag een helletocht is mag geen geheim meer zijn. Rond het middaguur slibt deze “snelweg” naar het zuiden al vol. Uiteindelijk zijn er 3,5 uur voorbij als we in Maastricht zijn. Daarna gaat alles vlot. De fileproblematiek heeft oostelijk België kennelijk nog niet in zijn greep.
Om de door de autorit stram geworden benen lekker los te trappen maken we een ritje van Hotton naar La Roche v.v. En passant reserveren we alvast een tafeltje bij de plaatselijke Italiaan voor later op de avond. Dat blijkt een gouden zet. Als we die avond heerlijk aan de pasta zitten komt de ene na de andere groep wielerfanaten het resto binnen voor een plekje. Verreweg de meesten verlaten het pand zonder de ozo noodzakelijke koolhydratenrijke maaltijd.
Als we terug naar Hotton fietsen komt het water gestaag uit de hemel. Onze mooi gepoetste karretjes ondergaan een ware metamorfose.
Na een prima nachtrust en een evengoed ontbijt vertrekken we zaterdagmorgen om 8 uur naar de startplaats. De buitentemperatuur is dan slechts 8 !! graden. Ruim voor La Roche staat het al aardig vol met auto’s van deelnemers. Veel van hen trappen dan de benen warm. Wij vinden vlak voor La Roche ook een goede plek. Een mooi vlak weggetje langs de Ourthe is voor het warmrijden prima geschikt.Om 8.50 uur (10 minuten voor de start) melden we ons in het startvak. Achteraf is dat niet zo’n gelukkige keuze. Het zal 1 van de redenen zijn waarom we net geen goud halen. Zo’n 1500 van de ruim 2000 deelnemrs staan voor ons. Het duurt een kleine 10 minuten voordat wij de startlijn passeren na het startschot van Claude himself. En de officiële tijdregistratie start gelijk met het startschot!
Dat warmtrappen ook wel prettig is blijkt als we na 100 meter de 1e beklimming al voor de kiezen krijgen. De Côte de Beausaint is namelijk bijna 3 km lang en doet 5,4 % gemiddeld.
Na de afdaling vanaf Hubermont denderen we La Roche weer binnen. Het staat nu stampvol met toeschouwers en dat motiveert natuurlijk. Midden in het centrum gaat het dan rechts af voor de klim naar het Parc à Gibier. Het is niet lang (300 meter) maar wel heel steil (15 %). Direct na deze klim gaat het over in de beklimming van de Col de Haussire. Volgens de cottacol encyclopedie is dit de zwaarste beklimming van Belgie. Een plaquette op de top bevestigt dit nog eens.
Na de afdaling verlaten we La Roche voor de 3e keer om aan de noordelijke en tevens grootste lus te beginnen. We hebben er dan 80 van de 172 kilometer op zitten. De temperatuur is dan ook flink opgelopen en de omstandigheden zijn eigenlijk perfect om te fietsen.
Via Samree, Dochamps, Odeigne, Malempré en Manhay zetten we koers naar Heyd. Daar ligt de col du Rideux Nord op ons te wachten. Ondertussen weten we aardig wat renners in te halen.
Opvallend veel Denen bevolken het peloton maar de Nederlanders en Belgen vormen toch het leeuwendeel van het peloton. Ook renners van Alcamaria (zo zag ik Kasimir den Hertog met pech langs de kant staan), Heerhugowaarders in pakjes van Jos Rood en een Langedijker in het tricot van metselbedrijf Kos weten we op te rapen. Na 124 km is in Fisenne de 2e ravitaillering. Het is goed verzorgd en er is van alles te krijgen. Een paar minuten (net als bij ravitaillering no. 1) gunnen we ons om de bidonnen te vullen en wat voedsel naar binnen te werken. Snel weer op de fiets voor de laatste 50 kilometer. We voelen dat het goed gaat en zetten nog eens flink aan. Nog steeds fietsen we samen en dat gaat best lekker. Regelmatig voeren we de groepen waar we in fietsen aan en we zwepen elkaar zo ook een beetje op. De klimmen beginnen dan wel zwaar aan te voelen maar nog steeds weten we ook daar veel renners te passeren. Na de col de Beffe, die niet voor de poes is, volgen nog 4 relatief eenvoudige beklimmingen. Na Dochamps begint de laatste klim van de dag. Omdat we weten dat de finish in zicht is persen we er alles uit. Een categorie 6 of 7 renner (dus dik 50+), zo schatten wij, in een Fred Rompelberg shirt nestelt zich dan aan kop. Hij geeft er een flinke snok aan, zou Maarten Ducrot zeggen, en sleept een 20-tal bikers mee omhoog.
Dan de ultieme afdaling. Zo’n 8 kilometer mooi asfalt ligt verleidelijk te wachten. Super gaat het en we trappen met de 52X12 nog flink bij. Afwisselend doen we kopwerk en stormen La Roche voor de laatste maal binnen. Door een haag mensen worden we naar de sportvelden geleid. Zijn we er dan nog niet? Het blijkt mee te vallen en na enkele honderden meters staan we in de rij voor het scannen van ons kaderplaatje. Het duurt weer een kleine 10 minuten voor we aan de beurt zijn. Uiteindelijk blijken we 6 uur en 34 minuten nodig gehad te hebben voor de 172 kilometer en de 3.300 hoogtemeters. Niet slecht maar 14 minuten te veel om voor goud in aanmerking te komen.
Trek je er de lange wachttijd voor de start en bij het eindpunt vanaf dan was goud ons deel geweest.
Toch jammer dat de organisatie, ondanks het hoge inschrijfgeld, niet gekozen heeft voor registratie via een chip. Het is dan mogelijk om individueel te registreren en het doet meer recht aan ieders prestatie.
Dat de deelname toch geslaagd was in het licht van het uiteindelijke doel, de Alpen, moge duidelijk zijn.
Voor de uitslag en meer: http://www.velomediane.com
