KENDİME idili ŞİİR ( I )
bir eşek var idi
zafı rüzgar
gah oto
gider idi
gah boka
yadigar

varlıklardan
var olmayı
yokluklardan
yok olmayı
hiçliklerden
piç olmayı seçmişti

tutu-i mucize-i guyem
ne desem
cik cik
demiş idi
demiş idi de yola
çıkmış idi
uçurtmalar yapmış idi
takmış idi

nuh un gemisine yetişememiş
ama gene de kalmışların soyundan idi
yetişmişlere yuhhh olsun idi
yetişmek istememişlere tuhhh olsun idi

yuhhhlularla
tuhhhluların savaşının tam ortasında kalmış idi
yüreğindeki rüzgara vermiş idi kendini
macera macera diye inler idi

“To be or not to be” idi
arada kalmışlığın boksal deviniminde
dipte en dipte idi
kafasını bazenden daha az kaldırıp
guguk dediği de olur idi

yıldızları sünnet edip
ayı kırpıp kırpıp yıldız yaptığı da olur idi

gelen zaman
giden zamanı kovalıyor sanırken
çölde devesini arayan kutup ayısına sormuş idi
demişti ki arayan

“zaman akmaz devran döner
göte giren şemsiyede açılmaz
insanlar insancıklar
evrenin bok böceği siz zavallılar
zaman akmaz devran döner

görür isen
durur zaman
görmez isen akar devran”
tutmuştu da kutup ayısını arayan
bağırmıştı devran yok mu
zamanı siken”
jan PAÇAL/Masal Bekcisi