Als op 21 februari 1994 William Mac Owen ontsnapt uit de Abu Salim gevangenis in Tripoli, weet President Clinton dat er onheil dreigt. Mac Owen duikt evenwel meteen onder, zonder ook maar enig spoor na te laten. Vermits niemand ook maar iets hoort van de beruchte misdaad keizer, gaat men ervan uit dat hij bij zijn ontsnappingspoging werd neergeschoten.

William Mac Owen, Bill voor de vrienden, duikt echter onder op de geheime basis die speciaal voor dit doel werd gebouwd in het zuiden van Tsjaad. Een zandmassa verbergt ’s werelds grootste militaire luchthaven. Want waar ter wereld is de mogelijkheid 100 F16s tegelijk (!) te laten opstijgen?

Met de gedrevenheid die Bill eigen is, begint hij aan de heropbouw van zijn misdaadorganisatie. We herinneren ons allen de gebeurtenissen in 1991, die leidden tot de ontbinding van de World Terror Organisation.

De WTO had zich in de jaren tachtig opgebouwd tot de machtigste misdaadorganisatie ter wereld. Vele regeringen en regeringsleiders waren gegijzeld door de organisatie die William MacOwen samen met 6 andere invloedrijke personen opzette. Namen als Hans Schumacher en Ion Petrescu klonken toen bekend in de oren. De organisatie begon als ‘Le mouvement terroristique pour la liberté des gens’, maar toen de eerste terroristische aanslagen bijzonder makkelijk gingen, heroriënteerde de organisatie zich, en begon met ongelooflijke ambities aan een reusachtig project: de grootste militaire luchthaven ter wereld bouwen in de woestijn in Libië.

Tot zijn eigen verbazing verwezenlijkte Bill ook deze ambitie met ongekend gemak, zodat hij op verschillende plaatsen ter wereld dergelijke bases opricht. Hoe hij dat deed? Chantage, drugshandel, wapenhandel, financiële misdaad,... alle misdaad die voldoende fondsen opleverde werd gebruikt door WTO. Als voormalig FBI topman en nummer 1 van de CIA, weet hij maar al te goed hoe misdaad in mekaar zit, en vooral hoe zijn voornaamste vijand – de Amerikaanse veiligheidsdiensten - werken.

Hans Schumacher vindt hij aan de top van de Stasi. Als nummer twee kon Schumacher zich verrijken ten tijde van de koude oorlog, waarbij hij ervoor zorgde dat zijn financiën goed geregeld in het buitenland zaten – Zwitserland is helemaal niet zo ver voor een Oost-Duitser. Ion Petrescu was de ongekroonde koning van Roemenië. Hij was het die de Securitate oprichtte, en zo ervoor zorgde dat Nicolae Ceaucescu kon president van Roemenië blijven. Waarom Ceaucescu dan toch gefaald heeft? Omdat Petrescu zich toen niets meer aantrok van de gang van zaken in zijn geboorteland, en een conflict met zijn oude vriend escaleerde. De macht van WTO en zijn medewerkers zorgde voor de aanzet tot de grote revolutie.

Na de val van het communisme ging WTO zich toeleggen op andere ‘probleemgevallen’. Saddam Hoessein bijvoorbeeld. Die had het gedurfd in maart 1990 te weigeren zijn ‘lidgeld’ te betalen, waarop William MacOwen furieus zijn top bijeenroept, en een topberaad beslist wraak te nemen.

Die wraak uit zich in een onwaarschijnlijke opeenvolging van acties: WTO pest Hoessein totdat die uiteindelijk Koeweit binnenvalt. Een grote fout, zo bleek, want de westerse wereld, met Verenigde Staten, Groot Britannië en Frankrijk aan de kop, snelt het kleine oliestaatje ter hulp, en dreigen er mee Irak aan te vallen en terug te drijven. Als Saddam in Januari van 1991 nog niet is teruggetrokken, en Bill enorm geagiteerd de bewegingloze troepen ziet, dringt WTO er bij de VS op aan de aanval in te zetten. Als dat dan eindelijk gebeurt, duurt ook dat te lang voor de WTO topman, waarop hij zijn militaire topmannen de opdracht geeft met eigen middelen de luchtaanvallen te ondersteunen. Vanuit de Libische woestijn stijgt een enorme vloot gevechtsvliegtuigen op, met bestemming Irak. Een oorlog die beslecht wordt met behulp van een terroristische organisatie? Inderdaad, en een gewapende vrede is het gevolg.

Helaas kon Khadaffi niet lachen met de hele situatie. WTO had zijn land uitgekozen om er een internationale –clandestiene- luchthaven te bouwen, en voerde ook van daaruit de luchtaanvallen uit over Irak. Het deel van de top dat in Libië aanwezig was, werd op bevel van Khadaffi gevangen genomen en ondergebracht in de Abu Salim gevangenis.

Het andere deel van de top verschool zich op dat moment al in een nieuwe –en eigenlijk nog niet voltooide- basis in de prefectuur Batha in het centrum van Tsjaad. Het was WTO (en niet Libië, zoals veelal gedacht) die Luitenant Generaal Idriss Deby aan de macht hielp in Tsjaad.

Idriss Deby was geboren in 1952, en werd president van Tsjaad in 1991, na een coup in 1990. Dat dit niemand opviel heeft alles te maken met de Golfoorlog die op dat moment aan de gang was. Het handboek Terrorisme voor beginnelingen raadt immers aan aanslagen en machtsgrepen te plegen tijdens een of ander groot conflict. Toen dus de hele wereld naar Irak en Koeweit keek, zag Deby zijn kans schoon.

Vanuit deze basis bouwde Mac Owen zijn organisatie opnieuw op. Met dezelfde praktijken die hem voordien al enorm macht hadden opgeleverd, vergaarde hij middelen en steun voor zijn terroristische vereniging.

Op de thee bij Clinton kreeg hij nog vrij veel gedaan, de steun vanuit de Verenigde Staten steeg elk jaar, zodat de verenigde staten ook konden rekenen op de steun van WTO in heikele situaties. Zijn opvolger George W Bush was echter minder toegeeflijk. De populariteitswedstrijd die het presidentschap in de VS is, wilde hij te lijf gaan met een mooie belastingsverlaging, en dat geld kwam uit de WTO pot. Dat terroristische topmannen deze praktijken wreken, is uiteraard te verwachten, zodat Mac Owen in Februari 2000 een telgram stuurt naar het Witte Huis met de melding: REVENGE WILL COME. PREPARE FOR WORST. DOMESTIC SITUATION WILL NEED FULL ATTENTION. BEWARE THE EAGLE.

Als de president dan na enkele maanden nog niets hort of merkt, gaat hij ervan uit dat het gevaar geweken is. Maar intussen is er een team op zoek naar kandidaten voor zelfmoordcommando’s, worden de tijdtabellen van alle luchtvaartmaatschappijen in de Verenigde Staten onderzocht en leggen aardrijkskundigen de basis voor weerkundige en cartografische voorbereidingen om een van ‘s werelds grootste terreurdaden te plegen. Hoe gaat dit in zijn werk?

WTO heeft een aantal locale organisaties, die moeten zorgen voor kleinschalige aanslagen, en die tevens instaan voor leden werving. Die locale afdelingen worden nu gevraagd kandidaten te leveren voor zelfmoordcommando’s, en die mensen op te leiden tot piloot op burgervliegtuigen. Daarbij gaat de aandacht niet enkel naar Boeing, maar ook naar Airbus, aangezien beide een ander besturingssysteem hebben. De kandidaten moeten diep gelovig zijn, en willen sterven voor hun geloof en hun land. De Egyptische organisatie al-Gamma al-Islamiya kwam al vrij snel met voldoende kandidaten op de proppen, zodat WTO zijn plannen kon beginnen ontvouwen.

Hoe krijg je een dergelijk team de Verenigde Staten in? Geen enkel probleem dacht Bill, de grenzen staan wagenwijd open. Prompt werden alle 16 kandidaten overgevlogen in een privé-jet van WTO naar de basis in de Colombiaanse wouden. Alle plannen zouden daar gecoördineerd worden, waarna een privé-vliegtuigje in drie keer alle deelnemers zou overvliegen naar Montreal, met een korte tussenstop in Costa Rica.

Aardrijkskundigen bestudeerden gedurende vele maanden de tijdstabellen van de luchthavens in het oosten van de VS. Men kwam dan eindelijk tot de conclusie dat de aanval moest plaatsvinden op een dinsdagmorgen, en welke vluchten nu precies zouden worden gekaapt.

Hun plan:

Primo:

Secundo:

Tertio:

Quarto:

Er wordt gekozen voor 4 vliegtuigen die een lange vlucht af te leggen hebben, en zodoende voldoende brandstof meedragen. Bij een crash zal die brandstof de onvermijdelijke branden aanwakkeren.

Volgende probleem: hoeveel bemanning zit er op die respectievelijke vliegtuigen? Empirisch onderzoek? Infiltreren? Inderdaad. Beide.

Na grondig onderzoek blijkt dat AA op vlucht 11 een elfkoppige bemanning meestuurt, waarvan twee piloten. Op vlucht 77 sturen zij een bemanning mee bestaande uit 4 flight attendants en 2 piloten. United Airlines stuurt op hun beurt 7 flight attendants en 2 piloten mee op vlucht 175 en 2 piloten met 5 flight atendants voor vlucht 93. Met deze informatie kunnen simulaties uitgevoerd worden om te controleren of deze operatie wel kan lukken.

Maar hoe raakt een driekoppig team binnen op een luchthaven (zeskoppig in het geval van Boston)? Een team van veertig beveiligingsexperts wordt op pad gestuurd om alle zwakke puntjes van de drie beoogde luchthavens in kaart te brengen. Maar studies worden uitgevoerd in 12 luchthavens aan de ‘east coast’. Na een uitvoerige studie keert het expertenteam terug naar de basis in Colombia met de nodige kaarten en documentatie. Het meest gedocumenteerde beveiligingsdossier wordt opgesteld teneinde de pros en contras tegen mekaar af te wegen. Het uiteindelijke plan wordt dat de teams Vertrekken vanuit Portland, Maine, en vandaar uit zich verspreiden naar Boston, Washington en Newark. Daar schepen de daders in, en nemen ondetecteerbare wapens mee: messen uit porselijn en plastic, en breekmesjes. Die worden verborgen tussen de rest van het scheergerei. De mannen moeten hun inscheping zo timen dat ze net op tijd zijn, zodat er minder tijd is voor een grondige controle van mensen en bagage.

Een generale repetitie vindt plaats op 4 september 2001 als 12 WTO-topmannen de gewraakte vluchten nemen. Als alles goed gaat, dan volgt er volgende week een ramp.

De Dag van de Rampen

Zeven uur negenenvijftig, op vlucht 11 van American Airlines, die net opgestegen is, zitten drie mannen vol ongeduld te wachten tot het vliegtuig goed en wel in de lucht is geraakt. 8:14, United Airlines vlucht 175 stijgt op. Eén minuut later, het commando op vlucht 11 begint aan de kaping. De Boeing 767 bevindt zich boven Worcester, Mass. Nog zes minuten later negeert de piloot van vlucht 11 het bevel te stijgen tot 31 000 feet. De luchtverkeersleiding begint zich vragen te stellen. Als dan ook nog eens de zogenaamde transponder uitgeschakeld wordt, kan het vliegtuig niet meer automatisch gevolgd worden, en weet de vluchtleiding dat er iets mis is. Op dat eigenste moment stijgt vlucht 77 van American Airlines op op Dulles International Airport met bestemming Los Angeles. Een minuut later belt een van de bemanningsleden van vlucht 11 het American Airlines Operations Center op, met de melding dat hun vliegtuig gekaapt is, tevens wordt terloops het stoelnummer van een van de kapers vermeld.

Negenentwintig over 8, AA11 vliegt over de driehoek Albany-Schenectady-Troy, en vliegt recht op New York City af. Eén minuut later daalt het vliegtuig tot 900 feet en steekt het de Hudson rivier over. Om 8 uur 43 stijgt United Airlines vlucht 93 op vanaf Newark International Airport. Vier minuten later maakt UA175 onverwacht een scherpe linkse bocht net ten westen van de George Washington brug in New Jersey. Een dozijn zakenmannen, leden van de exclusieve World Trade Center Club, genieten van het ontbijt in het Windows on the World restaurant op de 107de verdieping van One World Trade center (de noordelijke toren), als de kapers om 8:48 de boeing 767 die vlucht 11 verzorgde de toren injagen.

Elf minuten later maakt vluchtnummer UA175 weer een scherpe linkse bocht, en vliegt nu bijna recht op de zuidelijke toren af. Eén minuut later. De transponder van de Boeing 757 met vluchtnummer AA77 schakelt zijn transponder uit. Het vliegtuig vloog net boven Ohio. Om 6 over 9 duikt ook UA175 de vernieling tegemoet, en raakt onder een lichte hoek de zuidelijke toren, Two World Trade Center.

Negen uur 25, Barabara Olson, TV-commentator, belt haar man op, sollicitor bij het Department of Justice, en meldt dat haar vliegtuig (AA 77) gekaapt is door drie mannen. UA 93 maakt 12 minuten later een bocht in zuidelijke richting, en begint aan de terugtocht. Het vloog net boven Cleveland. Vijf minuten later, AA 77 komt op de radars te voorschijn. De luchtverkeersleiding merkt dat het vliegtuig de verboden zone ingaat die het Witte Huis omgeeft. Vliegtuigen van en naar Ronald Reagan National Airport horen boven de rivier, Potomac, te blijven vliegen, en mogen niet de zones in die Whitehouse en Pentagon omgeven. Drie minuten later duikt AA 77 het Pentagon in. Om 9:59 stort de zuidelijke WTC toren in, elf minuten later crasht UA 93 ten 80 mijl zuidoosten van Pittsburgh. De Apocalyps is compleet als om 10:28 ook de noordelijke toren instort.

Maar waarom deze doelwitten? Er moet een reden zijn, een logische reden waarom WTO net deze doelen uitkiest. WTO had besloten de nodige gelden, die nu niet meer van de regering kwamen, te gaan zoeken met spectaculaire beursexploten. En inderdaad, na weken short-selling heeft de financiële tak van de organisatie, die zich voordoet als beurshuis, een enorme portefeuille opgebouwd. Na de aanslagen beginnen zijn makelaars als ijverige mieren de portefeuille ‘terug te kopen’. De winsten zijn vrij gigantisch te noemen, vooral omdat de makelaars aandelen kochten van verzekeringsmaatschappijen …

George W Bush spreekt tot de terroristen, met de melding dat deze oorlogsverklaring genadeloos zal afgestraft worden. Hij kent de namen achter de aanslagen zeer goed, maar weet dat hij ze niet mag noemen. Deze aanslagen veroordelen mag hij wel, en inmiddels is ook de NATO de laatste grootmacht ter wereld bijgetreden. Mannen als Mac Owen, Petrescu en Schumacher zijn daar echter niet bang voor, hun basissen in Colombia en Tsjaad zijn beter beveiligd dan het Pentagon … lachten ze tijdens het diner in het restaurant van de El Sombrero basis in Colombia. Het menu vermeld die dag: kreeft in groene peper, geflambeerd (sic) met cognac.