Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εργατική τάξη βιώνει σήμερα, στο
σύνολό της, μια απίστευτης έκτασης επίθεση στα δικαιώματά
της. Η αλαζονεία του πρωθυπουργού στις εξαγγελίες της ΔΕΘ, το καυτό καλοκαίρι
των δομικών μεταρρυθμίσεων και ο ψυχρός( δε δίνεται ούτε καν επίδομα
θέρμανσης…)χειμώνας που επίκειται είναι οι πιο σαφείς ενδείξεις της βίαιης
προσαρμογής στη βαρβαρότητα της δίχως όρια ανταγωνιστικότητας. Αυτό το
αντεργατικό πραξικόπημα της κυβέρνησης της ΝΔ αποτελεί έκφραση της συνολικής
ανάγκης του συστήματος, του κεφαλαίου και της ΕΕ για βάθεμα της εκμετάλλευσης
και νέο συνδυασμό απόσπασης υπεραξίας. Η κρίση υπερσυσσώρευσης του ολοκληρωτικού
καπιταλισμού και οι απαιτήσεις του κεφαλαίου για την αναπαραγωγή του καθιστούν
την ανάγκη αυτή αδήριτη και μοναδική επιλογή στην προσπάθεια να περιοριστούν οι
επιπτώσεις της κρίσης για τους κεφαλαιοκράτες. Η επίθεση έρχεται να καθυποτάξει
με τον πιο βίαιο τρόπο τόσο την εργατική τάξη των βιομηχανικών κλάδων όσο και το
προλεταριάτο των σύγχρονων συνδυασμών χειρωνακτικής – πνευματικής εργασίας(στη
βάση της νέας σχέσης επιστήμης και παραγωγής), των επιχειρήσεων και υπηρεσιών
αιχμής. Η ανάγκη λοιπόν συνολικής απάντησης – αντεπίθεσης και ενιαίας έκφρασης
της κατακερματισμένης εργατικής τάξης έρχεται με τον πιο έντονο τρόπο στο προσκήνιο.
Οι κινητοποιήσεις του καλοκαιριού και της ΔΕΘ ήταν σίγουρα ένα πρώτο βήμα και οι
επόμενες οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Αρχικά ,
δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη για την ιστορική κρίση και χρεοκοπία του
επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος. Κι αυτό δεν είναι μια
αβασάνιστη κρίση αλλά απορρέει απ΄ την ανάλυση όλων των δεδομένων που συνθέτουν
τη φυσιογνωμία και υπόσταση της ΓΣΕΕ (περιεχόμενο και αιτήματα, μορφές συγκρότησης και
πάλης, δρόμοι συντονισμού και αλληλεγγύης, σχέση με το κράτος
και την πολιτική πάλη, εσωτερική ζωή και τρόπος λειτουργίας κτλ.) Αποτελεί έναν
αστικοποιημένο εργοδοτικό
συνδικαλισμό που με το χειραγωγητικό του ρόλο ψαλιδίζει
και καθηλώνει τις όποιες αγωνιστικές εργατικές διαθέσεις στα όρια της
αστικής πολιτικής. Πολλές φορές μάλιστα προδίδει κατακτήσεις της εργατικής
τάξης(πρόσφατο παράδειγμα η επαίσχυντη συμφωνία που υπέγραψε η ΟΜΕ – ΟΤΕ),
προτείνει και υλοποιεί αντιδραστικά μέτρα(πχ. ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων)
και μετατρέπεται με ενεργητικό ρόλο σε πολιτικό μηχανισμό
εχθρικό προς την εργατική
πλειοψηφία. Στη συγκυρία παλεύει για ένα ελεγχόμενο κίνημα
διαμαρτυρίας(ούτε καν αντίστασης) όχι ενάντια στις μεταρρυθμίσεις( που τις
θεωρεί αναγκαίες) αλλά για την επαναδιαπραγμάτευση των ακραίων σημείων τους και
την προώθησή τους μέσα από τον κοινωνικό διάλογο (εργατοπατέρες – κυβέρνηση –
ΣΕΒ). Σ’ αυτό το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες των εργαζομένων κυρίαρχο ρόλο
έχει η ΔΑΚΕ που «αντιπολιτεύεται» δήθεν για τα μάτια του κόσμου ή μάλλον για να
μη τις βγάλει ο κόσμος τα μάτια και η ΠΑΣΚΕ που προσπαθεί όχι να πυροδοτήσει
αλλά να ενσωματώσει και να εγκλωβίσει κομμάτι της υπάρχουσας λαϊκής δυσαρέσκειας
μέσω της ΓΣΕΕ για να προωθήσει τη νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία και κυβέρνηση
στις επόμενες εκλογές
Μεγάλες όμως είναι και οι ευθύνες της
Αριστεράς για την κατάσταση στο εργατικό κίνημα:
Το ΚΚΕ συγκρότησε εδώ και χρόνια το
ΠΑΜΕ που κατά τις εξαγγελίες του θα έδινε διέξοδο στους αγώνες που
έχει ξεπουλήσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ. Ο τρόπος συγκρότησής
του, οι πολιτικές του αναλύσεις και η καθημερινή πάλη απέδειξε ότι αποτελεί άλλη
μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Τα σωματεία ανεξάρτητα απ’ το δυναμικό
χαρακτήρα της ταξικής πάλης παίρνουν ες αεί απόφαση συμμετοχής στο ΠΑΜΕ που
προτείνει απλά αντίσταση στα μέτρα(ισότιμα εργάτες, μικρό κεφάλαιο, αγρότες) κι
ενίσχυση του ΚΚΕ. Ακόμη και τα αιτήματά του που ίσως δείχνουν προωθημένα
τίθενται απ΄τη σκοπιά της τόνωσης της εθνικής οικονομίας (πχ. 1200 κατώτερο μισθό για να αυξηθεί η αγοραστική δύναμη
των καταναλωτών και να αποφευχθεί η ένταση της κρίσης) ενώ ακόμη κι έτσι υπάρχει
τεράστια απόσταση λόγων και έργων( υπογραφή κατάπτυστων συλλογικών συμβάσεων εργασίας που θα
ζήλευε και η ΓΣΕΕ σε ομοσπονδίες που ελέγχει όπως στους οικοδόμους και η
συνειδητή απουσία δράσης στις κατασκευές την περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων) . Σε
επίπεδο δράσης αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία με σωματεία που δεν ελέγχει και
ειδικά με αυτά που έχουν πλαίσια στ’ αριστερά του(πχ. άρνηση συντονισμού δράσης
με το σύλλογο βιβλιουπαλλήλων Αθήνας για το ωράριο, το Σωματείο Μισθωτών
Τεχνικών ή την Πρωτοβουλία κοινής δράσης στους τραπεζοϋπαλλήλους). Το ΚΚΕ δεν
είναι όμως μόνο κομματικοκεντρικό και σεχταριστικό. Καταλήγει να φαίνεται έτσι
γιατί δεν έχει γραμμή ενοποίησης του αντικαπιταλιστικού δυναμικού, ούτε
αντικαπιταλιστική πρόταση που να ικανοποιεί την εργατική χειραφέτηση, αφού με
την αδιέξοδη λαϊκή συμμαχία – εξουσία δε στοχεύει στην ανάπτυξη κινήματος και
νικηφόρων αγώνων.
Ο ΣΥΝ απ’ την πλευρά του στηρίζει κομμάτι των αναδιαρθρώσεων ,
στηρίζει στρατηγικές επιλογές ΕΕ- κεφαλαίου και αντιδρά στις ρυθμίσεις απ’ την
οπτική του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο. Θεωρεί ότι η αντεργατική επίθεση
δεν είναι αδήριτη επιλογή συνολικά του κεφαλαίου αλλά των μεγάλων πολυεθνικών
και των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων. Προωθεί την παναριστερά από τα πάνω και
γραφειοκρατικά απ’ την ανάγκη της κοινοβουλευτικής του επιβίωσης
ενώ ανακαλύπτει αντι- νεοσυντηρητικές δυνάμεις σ’ ότι κινείται, κολυμπάει
και πετάει . Γι ‘ αυτό λοιπόν από τακτικές- στρατηγικές επιδιώξεις ενός
ουτοπικού αντι-νεοφιλελεύθερου μετώπου επιδιώκει να αποτελεί το αριστερό
πεζοδρόμιο μορφωμάτων σαν της ΓΣΕΕ. Ευθύνες βέβαια έχουν και οι διάφορες
οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που εδώ και χρόνια αποτελούν το
ακροατήριο των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ. Προβάλλοντας το μύθο( γιατί πρόκειται
ολοκληρωτικά περί μύθου) ότι η ΓΣΕΕ συνενώνει σήμερα την εργατική τάξη κι
εμπνέει τους εργαζομένους παρεμβαίνουν στη ΓΣΕΕ με την ψευδαίσθηση ότι
αποκόπτουν τη βάση απ’ την ηγεσία. Εκτός της ανυπαρξίας του επίσημου
συνδικαλιστικού κινήματος στους ιδιωτικούς υπαλλήλους ,του γεγονότος
ότι μόνον το 11% του εργατικού δυναμικού της χώρας ψηφίζει στις εκλογές
των σωματείων, ελάχιστοι συμμετέχουν στη γραφειοκρατικοποιήμένη εσωτερική ζωή
του επίσημου σ.κ. κι ακόμη λιγότεροι(έως ανύπαρκτοι…) εμπνέονται ή κατεβαίνουν
στο δρόμο υπό την αιγίδα της ΓΣΕΕ( τρανό παράδειγμα οι κινητοποιήσεις του
καλοκαιριού και η απαξίωση της ΓΣΕΕ στη συνείδηση του κόσμου), σε κάθε κρίσιμη
κινητοποίηση(απεργίες, διαδηλώσεις κτλ.) είναι πλέον όρος επιτυχίας
η δράση και έξω και ενάντια στο επίσημο σ.κ.. Είτε λοιπόν στέκονται δύο ή
τέσσερα βήματα πίσω απ΄ τα μπλοκ της ΓΣΕΕ, είτε βρίζουν είτε όχι τον
Πολυζωγόπουλο σίγουρα δε συμβάλλουν στην αναγέννηση του εργατικού κινήματος αν
δε κάνουν άθελά τους το αντίθετο.
Είναι
λοιπόν ανάγκη των καιρών η πιο συνειδητή εμφάνιση της λογικής του νέου εργατικού
κινήματος.- μια ριζική τομή και ανασυγκρότηση της εργατικής πάλης τόσο σε
επίπεδο δομής και λειτουργίας όσο και σε επίπεδο περιεχομένου και έκφρασης των
αγωνιστικών διαθέσεων. Ένα περιεχόμενο που θα χρωματίζεται από τις σύγχρονες
ανάγκες της νεολαίας και των εργαζομένων. Που θα συνενώνει την πάλη χωρίς να
διαχωρίζει τον πολιτικό από τον άμεσο οικονομικό αγώνα , σε μια ενότητα τακτικής
- στρατηγικής με την στρατηγική στο τιμόνι. Γιατί σημασία δεν έχει μόνο να
παλεύουμε για να ανεβεί η «τιμή» της εργατικής δύναμης, αλλά και η πάλη για την
κατάργηση αυτής της αγοραπωλησίας εν γένει. Πόσο μάλιστα σήμερα που για να
κερδίσει έστω και το παραμικρό το εργατικό κίνημα θα πρέπει να αμφισβητήσει
βασικά θεμέλια και δομές του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Μία
λογική που απαιτεί δουλειά και παρέμβαση εντός, εκτός και ενάντια στο επίσημο σ.κ. Χρειάζεται συγκροτημένη παρέμβαση στα
πρωτοβάθμια σωματεία για την πραγματική λειτουργία τους, ρήξη με τη
γραφειοκρατία, πάλη για τον εργατικό πολιτισμό που πρέπει να αποπνέουν οι
συλλογικές διαδικασίες, δημιουργία σωματείων όπου δεν υπάρχουν και διάσπαση των
υπαρχόντων όπου δεν μπορούν να εκφράσουν ταξικά τα συμφέροντα των
εργαζομένων(πχ. προτάσεις για σωματεία μισθωτών λογιστών, δικηγόρων κτλ. στη
βάση της προλεταριοποίησης κομματιών της μισθωτής διανόησης). Κι αυτή η λογική
της διάσπασης (απ’ την αστική πολιτική, απ’ τα διαταξικά σωματεία, απ’ τη
συνδικαλιστική γραφειοκρατία) δεν είναι παρά μέσον για να επιτευχθεί ουσιαστική
ενότητα και πραγματικοί νικηφόροι αγώνες. Πέραν της δράσης στα σωματεία και της
δημιουργίας επιτροπών αγώνα απαιτείται ο συντονισμός τους σε κινηματικό επίπεδο
μέσα από ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα που να συνενώνει
σωματεία, επιτροπές αγώνα, συνδικαλιστές και να εκφράσει όλα τα αγωνιστικά
σκιρτήματα προωθώντας τα σε συνολικό αντικαπιταλιστικό αγώνα. Η λογική αυτή δεν
είναι εγκεφαλικό δημιούργημα αλλά έχει ήδη αρχίσει να δοκιμάζεται στους
εργατικούς χώρους και στην ταξική πάλη, εκεί που τελικά τα πάντα κρίνονται. Η
δημιουργία του Σωματείου Μισθωτών τεχνικών και του συνδικάτου Ενέργειας στην
Πτολεμαίδα , η δράση σε κάθε κινητοποίηση μέσα από κινήσεις και Πρωτοβουλίες και
η πρώτη έκφραση ενός κόσμου του αγώνα μέσα απ’ αυτή τη λογική αποτελούν θετικά
παραδείγματα. Επίσης, ιδιαίτερη σημασία έχει η πρώτη προσπάθεια συνένωσης των
εργατικών σχημάτων μέσα απ’ τις Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις που έχουν
βέβαια αρκετό δρόμο να διανύσουν για ν’ αποτελέσουν την αντικαπιταλιστική
πτέρυγα του εργατικού κινήματος. Τέλος πολύ θετική είναι και η εμπειρία της
Πρωτοβουλίας Νέων Εργαζομένων Θεσσαλονίκης που προσπαθεί να απευθυνθεί
προνομιακά στη νεολαία της εργασιακής περιπλάνησης και να
συμβάλλει στην ταξική έκφραση των συμφερόντων τους σε χώρους που δεν υπάρχει καν
προσδοκία δικαιωμάτων. Τελευταία μάλιστα δημιουργήθηκε σωματείο στον ΟΤΕ όπου
απασχολούνται αποκλειστικά φοιτητές\τριες ενώ η πλαισίωση του εγχειρήματος με
αρκετό νέο κόσμο δείχνει τη σημασία της Π.Ν.Ε για την δράση
στη νέα εργατική βάρδια και τη συνολική ενίσχυση των
Παρεμβάσεων.
Το επόμενο εξαιρετικά κρίσιμο
διάστημα καλούμε σε μαχητική εργατική – λαϊκή
αντιπολίτευση για την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής. Καλούμε σε
πραγματική συζήτηση όλες τις δυνάμεις που δραστηριοποιούνται στο εργατικό και
νεολαιίστικό κίνημα σε μια αγωνιστική – ανατρεπτική κατεύθυνση για τη διαμόρφωση
ενός πόλου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που θα ενισχύσει την
αντικαπιταλιστική πτέρυγα στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα που από κάθε
άποψη όπως θα έλεγε κι ο ποιητής αποτελεί «… τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο
της οργής»
νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Γραφείο
Θεσσαλονίκης