Η ΒΑΣΗ ΤΟΥ 10 ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ!

Ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα; Η βάση του 10 ή ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα βγάζει ολοκληρωμένους και πραγματικά μορφωμένους ανθρώπους με κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα;

Ο πρωτοφανής αριθμός μαθητών (68.000) που φέτος έμειναν έξω από την τριτοβάθμια εκπαίδευση καταδεικνύει δυο πράγματα:
Α) τις στοχεύσεις και τις μεθοδεύσεις της κυρίαρχης πολιτικής στη χώρα μας, Β) την εκπαιδευτική πραγματικότητα και την αποτυχία του υπάρχοντος εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Αξίζει όμως να εξετάσουμε την κατάσταση από πιο πριν.
Την προηγούμενη δεκαετία βασικό θέμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ήταν το άπλωμα και το δήθεν «άνοιγμα» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κατά το «Ασλανίδιο πρότυπο» κάθε πόλη και Πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και ΤΕΙ. Χωρίς σχεδιασμό και προπάντων χωρίς τη δημιουργία όλων εκείνων των προϋποθέσεων για την ανάπτυξη και την άνθιση αυτών των σχολών (συγκεκριμένο αντικείμενο με εργασιακές προοπτικές, οικονομική ενίσχυση των σχολών, πρόσληψη καθηγητών, δημιουργία κατάλληλων κτιριακών υποδομών -αίθουσες, φοιτητικές εστίες, λέσχες, βιβλιοθήκες κτλ, σχέση του τόπου με το αντικείμενο.)
Επιλέχθηκε έτσι η αύξηση των εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσω της δημιουργίας τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ που ακόμα και σήμερα είναι άγνωστο ή ασαφές το αντικείμενό τους και απόλυτα σαφής η επαγγελματική τους προοπτική: η απόλυτη ανεργία και φτώχεια!!!

Βασικό μέλημα υπήρξε η απορρόφηση των διάφορων κοινοτικών κονδυλίων όπως- όπως (που ταΐσανε αρκετές… χορτάτες κοιλιές), σε συνδυασμό με μια κακώς εννοούμενη ανάπτυξη της περιφέρειας. Η «ανάπτυξη» αυτή αποδείχτηκε ότι ήταν τα συμφέροντα των ενοικιαστών διαμερισμάτων που λεηλατούν κάθε χρόνο το εισόδημα χιλιάδων άλλων οικογενειών με τις κραυγαλέα υπέρογκες απαιτήσεις τους, των εμποράκων κάθε λογής και των ιδιοκτητών καφετερίας!
Φυσικά όλοι οι «υπεύθυνοι πολιτικά» βουλευτές και υπουργοί που έσπευδαν να υποσχεθούν και από μια σχολή στην περιοχή όπου εκλέγονταν απέβλεπαν -όπως πάντα- στους ψήφους των πολιτών των τοπικών κοινωνιών, αδιαφορώντας για την ποιότητα των σχολών αυτών και πολύ περισσότερο μη δίνοντας δεκάρα για το μέλλον των σπουδαστών που θα αποφοιτούσαν από αυτές. (τα δικά τους παιδιά δεν επρόκειτο φυσικά να φοιτήσουν εκεί!)

Σήμερα με την κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρείται στο όνομα μιας «ποιοτικής αναβάθμισης» της εκπαίδευσης (αλήθεια η βάση του 10 είναι η αναβάθμιση;) το «ξεσκαρτάρισμα» από αυτούς ακριβώς που όφειλε η ίδια η πολιτεία να εκπαιδεύσει και να μορφώσει.
Βεβαίως –τι διαβολική σύμπτωση!-η μεγάλη πλειοψηφία των «κομμένων» ανήκει στα φτωχά λαϊκά στρώματα (αλήθεια όταν έχεις τόσο χαμηλές αποδώσεις ποιος είναι ο αποτυχημένος οι μαθητές ή το εκπαιδευτικό σύστημα που εφαρμόζεται;)
Δεύτερη διαβολική σύμπτωση: οι ανεπιθύμητοι της υποτιθέμενης δημόσιας εκπαίδευσης είναι οι επιθυμητοί των διαφόρων μεταλυκειακών σχολαρχών, των ιδιωτικών ΙΕΚ, της περίφημης ιδιωτικής πρωτοβουλίας και γιατί όχι των ιδιωτικών πανεπιστημίων αύριο. Και όλως τυχαίως αυτή η «πελατεία» των διάφορων ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων αυξάνεται τη στιγμή που η κυβέρνηση της ΝΔ επιλέγει να καταργήσει το άρθρο 16 του συντάγματος για τη δωρεάν δημόσια εκπαίδευση!
Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερον ποιους ενισχύει και που στοχεύει η ΝΔ.

Παράλληλα για να κοπάσει το «γοερό κλάμα» των διαφόρων τοπαρχών (Δημάρχων και Νομαρχών, ΚΕΔΚΕ κλπ ) που «θρηνούν» –προεκλογικά - την χαμένη ανάπτυξη (ενοίκια, καφετερίες κλπ), τους τάζει μια νέα πελατεία με μεταφορά 3.000 θέσεων εισακτέων από το κέντρο στη περιφέρεια και ανακατανομή των σχολών.

Εκείνοι που βιώνουν πραγματικά το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας (μαθητές, δάσκαλοι, καθηγητές και γονείς) ξέρουν καλά ότι βρίσκεται σε κρίση σε όλες τις βαθμίδες του.
Η βασική αιτία της υποβάθμισής του είναι ο προσανατολισμός του. Αντί ο στόχος να είναι η δημιουργία μέσω ποικίλων εκπαιδευτικών και παιδευτικών διαδικασιών ολοκληρωμένων, καλλιεργημένων, ευρύτατα μορφωμένων, κοινωνικά χρήσιμων ανθρώπων, το σύστημα παράγει μαζικά εξειδικευμένους αλλά στην ουσία αμόρφωτους πτυχιούχους σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και τις απαιτήσεις των αφεντικών.
Από ΄κει πηγάζει και ο προσανατολισμός ιδιαίτερα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στις πανελλήνιες εξετάσεις. Όλα μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα, δυστυχώς, δουλεύουν για αυτές. Βασική επιδίωξη είναι οι μαθητές να εμπεδώσουν από τα γεννοφάσκια τους ακόμα αν γίνεται, ότι πρέπει διαρκώς να δίνουν εξετάσεις, διαρκώς να αξιολογούνται, και διαρκώς να κρίνονται ανεπαρκείς για τη μόρφωση σήμερα, για το δικαίωμα στην εργασία αύριο. Η μόρφωση και η εργασία παύουν να θεωρούνται αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός και μετατρέπονται σε προσωπική επιτυχία ή αποτυχία ανάλογα με τις βιολογικές αντοχές των μαθητών στις απαιτήσεις των εξαντλητικών εξετάσεων και τις οικονομικές αντοχές των γονιών τους στις υπέρογκες απαιτήσεις των φροντιστηρίων!

Έτσι λοιπόν οι εξετάσεις αποτελούν τη στρόφιγγα που έχει ρυθμιστεί ώστε να επιτρέψει σε κάποιους να περάσουν και κάποιους άλλους όχι.

Αν πραγματικά λοιπόν νοιάζονταν οι διάφοροι τοπάρχες για την παιδεία των παιδιών μας θα ξεσηκώνονταν για μια καθολική, δωρεάν, υπό πλήρη κοινωνικό έλεγχο εκπαίδευση, που θα διαπαιδαγωγεί και θα διαμορφώνει ανθρώπους αγωνιστές της ζωής ικανούς να στήσουν μια πραγματικά όμορφη και δίκαιη κοινωνία.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΡΕΒΕΖΑΣ