ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΙΠΤΑΜΕΝΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΣΤΩΝ ΤΗΣ “ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ”

Ο ηρωικός αγώνας των ιπτάμενων φροντιστών της Ολυμπιακής Αεροπορίας βάζει τη δική του ελπιδοφόρα σφραγίδα στο σκοτεινό τοπίο του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα που προωθούν από κοινού η πρασινογάλανη «επέλαση των βαρβάρων», το κεφάλαιο και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέσα στην αθλιότητα του αστικού πολιτικού συστήματος και τη φαρσοκωμωδία της «συμμετοχικής δημοκρατίας», ο αγώνας αυτός «έσπασε το τείχος της σιωπής» της τηλεοπτικής δικτατορίας, την πρωτοφανή απομόνωση και εχθρική στάση του υποταγμένου συνδικαλισμού της ΟΣΠΑ και της ΓΣΕΕ και κερδίζει όλο και περισσότερο την έμπρακτη αλληλεγγύη των εργαζομένων και του λαού. Παρά την συντονισμένη εκστρατεία εκμαυλισμού της λαϊκής συνείδησης, τους ύμνους στην αγορά και τις ιδιωτικοποιήσεις, παρά τις απέλπιδες – προεκλογικές – προσπάθειες για εμφάνιση «κοινωνικού προσώπου» στους μονομάχους της αστικής πολιτικής δεν μπορούν να κρύψουν την ένταση του κοινωνικού – ταξικού προβλήματος των εργαζομένων και το ακόμα πιο σκληρό μέλλον που τους ετοιμάζουν! Δεν μπορούν να κρύψουν το σκληρό αντεργατικό τους πρόσωπο, την απόλυτη εναρμόνισή τους με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους πολέμους της Νέας Τάξης, την ενίσχυση του κατασταλτικού και αυταρχικού προσώπου του κράτους και των μηχανισμών του.

Ο απεργιακός αγώνας των ιπτάμενων φροντιστών είναι αγώνας όλων των εργαζομένων αφού:

- Αντιμάχονται την ιδιωτικοποίηση της Ο.Α. και την παράδοσή της στους άγριους νόμους του καπιταλιστικού ανταγωνισμού με ότι αυτό σημαίνει για την ασφάλεια των πτήσεων, το επίπεδο των υπηρεσιών και το κόστος τους για τον έλληνα εργαζόμενο.

- Αντιπαλεύουν τα σχέδια της διοίκησης Καλόφωνου για μείωση αποδοχών, αύξηση ωρών εργασίας και εντατικοποίησή της, θεσμοθέτηση μορφών ελαστικής απασχόλησης και σύνδεση της αμοιβής με την παραγωγικότητα, που στην ουσία σημαίνουν αύξηση της εκμετάλλευσης και ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, ως προίκα στο νέο ιδιοκτήτη της εταιρείας. Το νέο αυτό εργασιακό μοντέλο δεν αφορά, ούτε γίνεται για τις ανάγκες δήθεν της Ολυμπιακής. Είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου για το σύνολο των εργαζομένων και γι αυτό αποκτά καίρια σημασία η ανατροπή του στην πράξη.

- Αποκαλύπτουν και ανατρέπουν στην πράξη τους βρώμικους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς που στήνει η διοίκηση, η κυβέρνηση και το κράτος με την ποινικοποίηση των αγωνιστών και το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος.

Τι κάνει όμως μέσα σε όλα αυτά το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα;

Κυριολεκτικά ότι περνάει από το χέρι του για να ηττηθεί αυτός ο αγώνας!!!

Αντί να κάνουν σημαία αυτή την απεργία σε όλους τους εργαζόμενους που αγαναχτούν κάτω από το βάρος του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα, να γενικεύσουν τις κινητοποιήσεις και να διευρύνουν το απεργιακό μέτωπο, να δημιουργήσουν δηλαδή μείζον πολιτικό πρόβλημα στην κυβέρνηση και το κράτος, προσπαθούν είτε να διασπάσουν – απομονώσουν τους απεργούς από τους υπόλοιπους κλάδους της Ολυμπιακής (βλέπε ΟΣΠΑ), είτε να ωθήσουν τους εργαζόμενους σε έναν απαράδεκτο συμβιβασμό υποταγής με την εταιρεία, για κάποια αμφισβητούμενα ψίχουλα και πενταροδεκάρες. Το ξεπούλημα έχει πια και τα όριά του! Όσο πιο γρήγορα ξεμπερδέψει από αυτούς το εργατικό κίνημα τόσο το καλύτερο για τους αγώνες.

Τι κάνει όμως και η κυρίαρχη Αριστερά;

Πέρα από κάποια λόγια υποστήριξης, ειδικά τώρα προεκλογικά, δυστυχώς τίποτα. Αν μάλιστα θυμηθεί κανείς την αριστερή πανκινητοποίηση που είχε γίνει πριν λίγα χρόνια στον αντίστοιχο αγώνα της ΕΑΣ, η σημερινή εικόνα είναι απογοητευτική. Το έλλειμμα αυτό δεν είναι τυχαίο αλλά εκφράζει τη στρατηγική φυσιογνωμία των δύο μεγάλων κομμάτων της Αριστεράς.

Ο Συνασπισμός με την φιλο - Ε.Ε. πολιτική του και τις «αμαρτωλές σχέσεις» του με το ΠΑΣΟΚ και την κεντροαριστερά, αδυνατεί να βάλει ανατρεπτική γραμμή στο κίνημα και τους αγώνες, και περιορίζεται στην απλή καταγγελία των πιο ακραίων μορφών της αντεργατικής πολιτικής. Ειδικά μπροστά στις εκλογές προσπαθεί να προπαγανδίσει την «ενότητα της αριστεράς», τη στιγμή που ποτέ όλα αυτά τα χρόνια δεν επεδίωξε την πραγματική ενότητα στη βάση των εργαζομένων και τους αγώνες τους αλλά αντίθετα στήριξε την «ενότητα» με τη ΓΣΕΕ και τους πουλημένους κυβερνητικούς συνδικαλιστές στις δευτεροβάθμιες ομοσπονδίες.

Από την άλλη μεριά το ΚΚΕ προωθεί μια αυτόκεντρη ανάπτυξη γύρω από τον εαυτό του, αρνούμενο οποιαδήποτε λογική μετωπικής εργατικής ενότητας, ενώ παράλληλα αντί να προβάλει στους εργαζόμενους ένα πρόγραμμα εργατικών δικαιωμάτων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, τους καλεί να υποστηρίξουν μια «εν πλήρη συγχύσει» λαϊκή συμμαχία και διακυβέρνηση με τις «υγιείς αντιμονοπωλιακές δυνάμεις της αγοράς και τις ευρύτερες δημοκρατικές δυνάμεις»!

ΜΕ ΤΟ ΜΕ.Ρ.Α. ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Συνάδελφοι εργαζόμενοι,

Αυτή η σκληρή εποχή της άγριας επίθεσης στα δικαιώματα και τις καταχτήσεις μας απαιτούν μια άλλη αριστερά και ένα άλλο εργατικό κίνημα.

* Που θα αντιμάχονται τον πυρήνα των αλλαγών του κεφαλαίου και της Νέας Τάξης από τη σκοπιά των αναγκών του κόσμου της εργασίας και όχι της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

* Που θα μετατρέπει την όποια εκλογική υποστήριξη σε αγώνες και όχι το αντίστροφο, να καπελώνει δηλαδή τα κινήματα για τους ψήφους.

* Που θα δίνει πολιτική δύναμη και θα συντονίζει – ενώνει τους εργαζόμενους σε ένα κοινωνικοπολιτικό μέτωπο ανατροπής της αντεργατικής επίθεσης, αντί να τους περιχαρακώνει στα διάφορα συντεχνιακά ή κομματικά μέτωπα και να τους κάνει ομήρους των διάφορων μορφών διαχείρισης της αστικής πολιτικής.
* Που θα ανοίγει το δρόμο στην κοινωνικοποίηση και κατοχή του πλούτου από τους ίδιους τους δημιουργούς του, στην αντικαπιταλιστική επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση.

Το Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς στηρίζει τους μαχητικούς εργατικούς αγώνες, παλεύει για τη νίκη τους, υποστηρίζει και πρωτοστατεί στην προσπάθεια για την ανάδειξη του τρίτου πόλο της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς, για τη δύναμη των αυριανών αγώνων, για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής και της ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης των πολέμων και της κρατικής τρομοκρατίας.

ΜΕΤΩΠΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (ΜΕ.Ρ.Α.)