Να διαλέξουμε το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα! 

Να πάρουμε το μήνυμα της ελπίδας από τη νίκη της εξεγερμένης Γαλλίας!

         Σε όλη την Ευρώπη οι κυβερνήσεις αποτυγχάνουν να πείσουν τους λαούς ότι μπορούν να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον και επιμένουν πεισματικά στη γενίκευση της ελαστικής, ανασφαλούς, προσωρινής και κακοπληρωμένης εργασίας. Νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι, στην κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση, στηρίζουν την ίδια πολιτική και προσπαθούν να πείσουν τους λαούς ότι δεν υπάρχει άλλο μέλλον από τον εργασιακό Μεσαίωνα.

Την ίδια ώρα, ο "πολιτισμένος κόσμος" χορεύει ακατάπαυστα στους ρυθμούς του πολέμου. Από την εισβολή στο Αφγανιστάν, στην κατοχή του Ιράκ, στο στραγγαλισμό του λαού της Παλαιστίνης, στη σχεδιαζόμενη επίθεση στο Ιράν (την συμμετοχή της χώρας μας απαίτησε η Κοντολίζα..). Οι λαοί είναι αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού, που σκορπά φτώχεια, πόλεμο, λεηλασία της φύσης, βία και καταστολή. Τα πάντα υποτάσσονται στις ανάγκες του κέρδους και του ανταγωνισμού.

Στην Ελλάδα ζούμε στον αστερισμό της ουσιαστικής συναίνεσης και συμφωνίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αφού δεν μπορούν να διαφωνήσουν στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, δίνουν τη «μάχη» των «μοντέλων», Ιρλανδικό, ή Σουηδικό, αρκεί η συζήτηση να μην έρχεται στο «Ελληνικό» μοντέλο. Κάθε μέτρο της κυβέρνησης ή το έχει εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ (επιστρατεύσεις απεργών), ή είναι εφαρμογή ή συνέχεια δικιάς του πολιτικής (ιδιωτικοποιήσεις), ή το έχει εξαγγείλει ήδη ο Γ. Παπανδρέου (ασφαλιστικό, ανασφάλιστη εργασία για τους νέους).  

 Γι’ αυτό και η κυβέρνηση προσπαθεί τους τελευταίους μήνες να επιβάλει την παρατεταμένη καταλήστευση του εργατικού εισοδήματος, τη γενίκευση της ελαστικής και ανασφαλούς εργασίας (κατάργηση 8ωρου, κανονισμοί εργασίας στις ΔΕΚΟ, κατάργηση μονιμότητας στο δημόσιο), τις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ προετοιμάζει νέες επώδυνες αλλαγές στο ασφαλιστικό.

Απέναντι σε αυτά, άρχισαν να εκδηλώνονται οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, έγιναν οι περισσότερες απεργίες και κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων (τράπεζες – ναυτεργάτες – ΟΤΑ –  Λιπάσματα-Πανεπιστήμια κ.α.), ενώ ο αριθμός των απεργών σε κάθε κινητοποίηση αυξάνεται (απεργία 15 Μάρτη). Αλλά την ίδια στιγμή ο υποταγμένος συνδικαλισμός πρόδωσε ακόμη μια φορά τους εργαζόμενους.

Οι παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ και της  N.Δ στη ΓΣΕΕ όχι μόνο υπέγραψαν χωρίς ντροπή το περίφημο 0,77 λεπτά την ημέρα!, αλλά και προσέφεραν δύο χρόνια εργασιακής ειρήνης στους εργοδότες, που θησαυρίζουν. Ουσιαστικά ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ επιδιώκουν να μην υπάρξει κανένα ρήγμα στην κυρίαρχη πολιτική. Γι’ αυτό μιλούν για τις «αντοχές της οικονομίας», λες και είναι εκπρόσωποι των επιχειρήσεων, για αυτό ανταποκρίνονται σε κάθε κάλεσμα της κυβέρνησης για «διάλογο».  ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΩΡΑ!

Σε αυτή την πραγματικότητα δεν μπορεί να απαντήσει το ΠΑΜΕ, καθώς διαλέγει το δρόμο της απομόνωσης, αρνείται ουσιαστικά κάθε μορφή κοινής δράση με άλλα σωματεία, αντιμετωπίζει τις κινητοποιήσεις μόνο ως μοχλό πολιτικής καταγραφής και εκλογικής ενίσχυσης. Προβάλλοντας τη λογική ότι σήμερα κανένας αγώνας δεν μπορεί να νικήσει, οδηγεί στην ηττοπάθεια τους εργαζομένους, ενώ οι ομοσπονδίες που συμμετέχουν σε αυτό συχνά υπογράφουν συμβάσεις στα ίδια επίπεδα με τη ΓΣΕΕ.

Υπάρχει, όμως, και ένας διαφορετικός δρόμος: Μπορούμε να μπλοκάρουμε τον εργασιακό μεσαίωνα! Αυτό το μήνυμα μας έστειλαν οι νέοι και οι εργαζόμενοι της Γαλλίας λίγες μέρες πριν τη φετινή Πρωτομαγιά, ξεπερνώντας την απάθεια και τον ατομισμό, κάνοντας πέρα τις σειρήνες που εκλιπαρούσαν διάλογο. Στη Γαλλία εκατομμύρια νέοι, φοιτητές, εργαζόμενοι έδειξαν ότι την ιστορία τη γράφουν οι αγώνες των λαών και όχι τα σχέδια των κυρίαρχων.

Η φετινή Πρωτομαγιά πρέπει να είναι ένα δυνατό πολιτικό μήνυμα στο κεφάλαιο, στην κυβέρνηση και σε όλους τους επίδοξους μιμητές της. Να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται να ξεμπερδεύουν τόσο εύκολα με την οργή των εργαζομένων. Να δώσουμε το μήνυμα ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι αναλώσιμοι, αρνούνται να είναι τα “αναλώσιμα υλικά” της καπιταλιστικής κερδοφορίας, θέλουν να μπλοκάρουν τη μηχανή των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Με πανεργατικούς συντονισμένους αγώνες  στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων μπορεί να σπάσει ο αυταρχισμός και η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς και στους αγώνες, να ακυρωθεί η επίθεση περιορισμού των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, να δοθεί αποφασιστικά η μάχη για τη διεύρυνση τους:

ü                      πραγματικές αυξήσεις στα μεροκάματα, στους μισθούς και στις συντάξεις ώστε να ζούμε αξιοπρεπώς - ανατροπή της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης της δίχρονης εργασιακής ειρήνης που συνυπόγραψε η  ΓΣΕΕ - ελεύθερες συλλογικές συμβάσεις που να καλύπτουν όλους τους εργαζομένους

ü                      να ανατραπούν οι αντεργατικοί νόμοι - να μην περάσει η αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος - να μην περάσουν οι ιδιωτικοποιήσεις -  δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια για όλους.

ü                      Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, δραστική αντιμετώπιση της μαζικής ανεργίας -μείωση του χρόνου εργασίας, σύμφωνα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες της εποχής, με παράλληλη αύξηση των αποδοχών - κατάκτηση επιδομάτων ανεργίας αντίστοιχων των εργατικών μισθών για όλο το διάστημα της ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις- κατάργηση του διευθυντικού δικαιώματος στις «αναιτιολόγητες» απολύσεις

ü                      Aποτροπή της ελαστικοποίησης της εργασίας και της απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων  Όχι στην ημιαπασχόληση, στα STAGE, στην ωρομισθία, στην «απελευθέρωση» του ωραρίου στα εμπορικά - συνεχόμενο ωράριο- πενθήμερο - δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο.

ü                      Σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς ή στα 55, ίση με τον τελευταίο μισθό. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων.

ü                      Ίσα δικαιώματα στους μετανάστες.

ü                      Όχι στην Ε.Ε. , την ΟΝΕ,  το ευρωσύνταγμα, τα προγράμματα σταθερότητας

Με το χαμόγελο της ελπίδας από τη νίκη της εξεγερμένης Γαλλίας, με εμπιστοσύνη στη δύναμη των συλλογικών αγώνων, πιστεύουμε στη δυνατότητα των αγώνων να κερδίζουν, επιμένουμε στην ανάγκη να ανατραπεί το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο! Το δίλημμα: Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα είναι όχι μόνο επίκαιρο αλλά επιτακτικό, όσο ποτέ.