ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ
ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ:
Ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις των
Δημόσιων Κοινωφελών Επιχειρήσεων και στην
Εφαρμογή της Οδηγίας
Μπόλκεσταϊν
Προτείνεται η άμεση συγκρότηση στο επίπεδο της
Θεσσαλονίκης όσο και πανελλαδικά (Αθήνα, Βόλος, Λάρισα, Πάτρα, Ιωάννινα κλπ.)
ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου των αριστερών εργατικών και λαϊκών
δυνάμεων με στόχευση την ενωτική κινητοποίηση απέναντι στο νομοσχέδιο και στην
κυβερνητική πολιτική ιδιωτικοποίησης των ΔΕΚΟ, όσο και ταυτόχρονα ενάντια στην
ψήφιση και απόπειρα πανευρωπαϊκής εφαρμογής της κοινοτικής Οδηγίας Μπόλκεσταϊν.
Τα δύο αυτά πεδία της σύγχρονης ταξικής αντιπαράθεσης (μεταξύ των άλλων
σημαντικών όπως της εισοδηματικής πολιτικής οικονομικής εξόντωσης της εργατικής
τάξης, της μαζικής ανεργίας και της αναγκαιότητας δυναμικής διεκδίκησης
επιδόματος ανεργίας ίσου με τον τελευταίο μισθό κλπ.) αναδεικνύουν έναν κοινό
τόπο ενωτικής αριστερής παρέμβασης όπου καταγράφεται μια γενική σύγκλιση θέσεων
και τοποθετήσεων στη συγκυρία (πέρα από τις υπαρκτές στρατηγικές αποκλίσεις που
όμως δεν μπορούν να αποτελούν τροχοπέδη στην ενωτική τακτική παρέμβαση στη
συγκυρία), ικανή να τροφοδοτήσει μια πλατειά αριστερή εργατική ενωτική μαζική
δράση (με ανοιχτό προφανώς το ζήτημα της δημοκρατικής κατάκτησης της ηγεμονίας
σ’ αυτό το κίνημα).
Είναι γεγονός ότι οι απόψεις και τοποθετήσεις στον αριστερό τύπο και
έντυπα βρίθουν σήμερα από κριτικές δημοσιεύσεις απέναντι σ’ αυτά τα δύο σύγχρονα
εγχειρήματα του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού σε ελληνικό και ευρωπαϊκό
επίπεδο. Ωστόσο όμως στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο καταγράφεται μια άνευ
προηγουμένου αριστερή λαϊκή «άπνοια» στη θέση της αναγκαίας ενεργού
αντιπολιτευτικής αντιπαλότητας. Ήδη η συντριπτική ήττα του αριστερού εργατικού
κινήματος που σημειώθηκε μέσα στο καλοκαίρι με την θεσμοθέτηση της κατάργησης
του ιστορικού 8ωρου και την παντελή αποψίλωση της πανελλαδικής πανεργατικής
κινητοποίησης στα τέλη του περασμένου Ιουλίου 2005 με την καθολική απουσία
συμμετοχής και αποτελεσματικότητας δεν προοιωνίζεται μια ελπιδοφόρα εξέλιξη
στους ταξικούς συσχετισμούς των δυνάμεων. Αλλά και το ίδιο το Ευρωσύνταγμα
πέρασε εντελώς «αναίμακτα» στην ελληνική πραγματικότητα, μετά την συντριπτική
του επικύρωση στη βουλή από τις δυνάμεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, χωρίς να αναδειχθεί η
οποιαδήποτε ενεργός μαζική ενωτική ή παράλληλη αριστερή λαϊκή κινητοποίηση
εναντίωσης.
Η απεύθυνση γίνεται προς το συνολικό φάσμα των αριστερών πολιτικών
σχηματισμών από το ΚΚΕ μέχρι την ΚΟΕ και από το ΚΚΕμ-λ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ. Γίνεται
εξίσου προς το σύνολο των αριστερών κοινωνικών δυνάμεων είτε ευρύτερης είτε
επιμέρους αναφοράς από τις Εργατικές Συσπειρώσεις – Κινήσεις μέχρι το ΠΑΜΕ κι’
από την Αυτόνομη Παρέμβαση μέχρι την Αντεπίθεση των Εργαζομένων. Γίνεται τέλος
προς τον ευρύτερο κόσμο της μισθωτής εργασίας της καπιταλιστικής παραγωγής και
του δημόσιου τομέα, όπως και σε κάθε μορφής συλλογικότητα που ενδιαφέρεται να
αναπτύξει την παρέμβασή της σ’ αυτή την ενωτική κατεύθυνση αντιπαλότητας προς
την εργοδοτική επιχειρηματική εξουσία, προς τη μετωπική νεοσυντηρητική
κυβερνητική διαχείριση του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, προς τους
θεσμικούς μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εκλύουν ατελεύτητα μέτρα ενός
νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού.
Ήδη η εμπειρία που έχει αναδειχθεί στο γαλλικό πολιτικό και κοινωνικό
κίνημα έχει αποδειχθεί γόνιμη από την άποψη της αποτελεσματικότητάς της. Έτσι,
σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της εκστρατείας για το δημοψήφισμα του Ευρωσυντάγματος
το «αριστερό όχι» προωθήθηκε από την ενωτική και παράλληλη δράση των αριστερών
πολιτικών και κοινωνικών σχηματισμών (από την Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα
μέχρι τη Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας κι’ από την κίνηση Κοπέρνικος μέχρι το
γαλλικό ΚΚ), πράγμα που συνέβαλε καθοριστικά στην κατάκτηση του απορριπτικού
55%. Ταυτόχρονα οδήγησε στην ανάδειξη πολλών εκατοντάδων περιφερειακών ενωτικών
αριστερών συλλογικοτήτων που συνέρχονται αυτή την περίοδο σε εθνική οριζόντια
συνάντηση. Εξίσου αντίστοιχα πραγματοποιείται μέσα στον τρέχοντα Νοέμβριο 2005
γενική εκστρατεία με ενωτικά αριστερά χαρακτηριστικά (συγκεντρώσεις και πορείες)
με επίκεντρο την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων επιχειρήσεων όπως της
παραγωγής ηλεκτρισμού ή των σιδηροδρόμων.
Στο επίπεδο των δημόσιων κοινωφελών επιχειρήσεων η κυβερνητική διαχείριση
του ΠΑΣΟΚ (1996 – 2004) σε συνέργεια με τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες των
εργατικών ομοσπονδιών των ΔΕΚΟ και του ευρύτερου θεσμικού συνδικαλιστικού
κινήματος, προώθησε σε μεγάλο βαθμό την αποκρατικοποίηση του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των
δημόσιων έργων κλπ. Η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, που διέπεται από τον
αγγλοσαξονικής έμπνευσης νεοσυντηρητισμό, επιχειρεί με το σχετικό νομοσχέδιο να
ολοκληρώσει την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων κοινωφελών επιχειρήσεων από όλες τις
απόψεις, με άμεσες αιχμές την Ολυμπιακή, τον ΟΣΕ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο
κ.ά.: Ιδιωτικοποίηση του εργασιακού καθεστώτος, της ιδιοκτησίας, της
επιχειρηματικής διαχείρισης, της κοινωνικής λειτουργίας, του ελέγχου του συνόλου
της δημόσιας κοινωφελούς δραστηριότητας.
Από την άλλη πλευρά με την ώθηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το Ευρωπαϊκό
Κοινοβούλιο έχει ήδη εγκρίνει στην επιτροπή εσωτερικής αγοράς την Οδηγία
Μπόλκεσταϊν από τον Μάϊο 2005, αυτό το σύγχρονο «βρυκόλακα» του Ευρωσυντάγματος
(που δημοκρατικά και πλειοψηφικά καταψηφίστηκε στο γαλλικό και ολλανδικό
δημοψηφίσματα), με την συντριπτική κοινή ψήφο νεοφιλελευθέρων, συντηρητικών και
σοσιαλιστών, των εκροσωπήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην Ευρωβουλή
συμπεριλαμβανομένων. Η επικείμενη πανηγυρική της έγκριση στο Ευρωπαϊκό
Κοινοβούλιο και η απειλή εφαρμογής της από την αρχή του 2006 από την Ευρωπαϊκή
Επιτροπή οδηγεί στην πλήρη απελευθέρωση της αγοράς παροχής υπηρεσιών στη
διευρυμένη Ευρώπη των 27 επιφέροντας ένα άνευ προηγουμένου κοινωνικό ντάμπινγκ
στα εργατικά δικαιώματα, συνδικαλιστικές ελευθερίες, αμοιβές της μισθωτής
εργασίας, προστασία του περιβάλλοντος, φορολογικών απαλλαγών του κεφαλαίου,
κατάργησης των δημόσιων υπηρεσιών όχι μόνον στο πεδίο των κλασικών επιχειρήσεων
κοινής ωφέλειας, αλλά επιπρόσθετα στο επίπεδο των δημόσιων υπηρεσιών υγείας και
εκπαίδευσης.
Η ενωτική αυτή πολιτική και κοινωνική ταξική κινητοποίηση περιλαμβάνει
μεταξύ των άλλων αναγκαίων παρεμβάσεων :
Την διοργάνωση ανοιχτών κοινών διαφωτιστικών εκδηλώσεων τόσο κεντρικά όσο
και στις συνοικίες και σε χώρους παραγωγής.
Την κυκλοφορία κοινών προκηρύξεων, αφισών, εκδόσεων σ’ όλα τα επίπεδα της
κοινωνικής και πολιτικής ζωής των μεγάλων πόλεων.
Την πραγματοποίηση ενωτικών μαζικών πορειών με απαίτηση τη ματαίωση της
ιδιωτικοποίησης των ΔΕΚΟ και εφαρμογής της Οδηγίας
Μπόλκεσταϊν.
Την οργάνωση απεργιακών κινητοποιήσεων τόσο ευρύτερου γενικού χαρακτήρα,
όσο και επιμέρους χώρων, καθώς και καταλήψεων παραγωγικών εγκαταστάσεων,
δημόσιων υπηρεσιών, μέσων μαζικής ενημέρωσης για την δυναμική προαγωγή αυτών των
ζωτικών στόχων.
Ειδικότερα στο επίπεδο της πόλης της Θεσσαλονίκης προτείνεται αφετηριακά
η πραγματοποίηση μιας κοινής σύσκεψης του συνόλου των αριστερών πολιτικών και
κοινωνικών δυνάμεων με αντικείμενο την προώθηση αυτής της ενωτικής κινητοποίησης
(και αντίστοιχα στις άλλες πόλεις της χώρας), στο τρέχον δεύτερο δεκαπενθήμερο
του Νοεμβρίου μετά από σχετικές κατάλληλες συνεννοήσεις.
ΑΝΕΣΤΗΣ ΤΑΡΠΑΓΚΟΣ
Δ.Σ. Σωματείου Μισθωτών
Τεχνικών
Μέλος Εργατικών Κινήσεων –
Παρεμβάσεων