Slow Knowledge เขียนโดย David Orr : สมเกียรติ ตั้งนโม : เรียบเรียง ความรู้เร็วคือความรู้ที่เกี่ยวกับการแก้ไขปัญหาต่างๆ ในทางตรงข้าม ความรู้ช้าเป็นความรู้ที่เกี่ยวกับการหลีกเลี่ยงปัญหาต่างๆ Fast knowledge is about solving problems whereas slow is about avoiding problems in the first place.

ในช่วงระหว่างปี 1978 และ 1984 ธนาคารพัฒนาแห่งเอเชียได้ใช้เงินจำนวน 24 ล้านเหรียญเพื่อปรับปรุงเกษตรกรรมบนเกาะบาหลี. เป้าหมายสำหรับการปรับปรุงครั้งนี้ก็คือ การปรับปรุงระบบการเกษตรโบราณที่รวบรวมกันขึ้นมาจากหมู่บ้านต่างๆประมาณ 173 หมู่บ้านซึ่งทำงานร่วมกัน โดยได้มีการเชื่อมโยงกันผ่านเครือข่ายอันหนึ่งของวัดต่างๆ ซึ่งได้มีการปฏิบัติการในชื่อโครงการว่า"water priests"

โครงการ"water priest" เป็นโครงการที่จัดตั้งขึ้นมาเพื่อรับใช้ต่อเทวีแห่งน้ำ, นามว่า Dewi Danu, ซึ่งองค์เทวีองค์นี้ ปกติแล้วจะไม่ค่อยได้รับการสนใจจากบรรดานักเศรษฐศาสตร์การพัฒนาเท่าใดนัก และไม่เคยได้รับการประดิษฐานอยู่ในมหาวิหารอันศักดิ์สิทธิ์ของผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ด้วย.

ไม่น่าประหลาดใจเลยว่า แผนการใหม่อันนี้ ต้องใช้เงินลงทุนขนาดใหญ่ เพื่อสร้างเขื่อนต่างๆและคลองส่งน้ำ และเพื่อการจัดหายาฆ่าแมลงและปุ๋ยต่างๆเป็นจำนวนมาก. แผนการดังกล่าวยังรวมถึงความพยายามต่างๆ ที่จะสร้างทรัพยากรต่างๆอันไร้ประโยชน์(ในสายตานักเศรษฐศาสตร์)ขึ้นมาด้วย นั่นคือ ความเป็นบาหลีและผืนแผ่นดินของพวกเขา, รวมเข้ากับผลผลิตในรอบปี. การดำเนินการต่างๆดังที่กล่าวข้างต้นนี้ ตามมาและลงเอยด้วยการยกย่องสรรเสริญชุมชน และพิธีกรรมต่างๆ.

แต่ในอีกด้านหนึ่งนั้น ผลลัพธ์ต่างๆที่ตามมาซึ่งเป็นที่น่าสังเกตุก็คือ ได้ก่อให้เกิดความหายนะอย่างใหญ่หลวงสำหรับกิจกรรมมูลค่า 24 ล้านเหรียญนี้: นั่นคือ มันได้ส่งผลให้เกิดความเสื่อมทราม แมลงและโรคร้ายแพร่ขยายมากขึ้น และสังคมชนบทในหมู่บ้านเริ่มแยกตัวออกจากกันเป็นอิสระ ไม่มีความสัมพันธ์เชื่อมโยงกันเหมือนก่อนอีกต่อไป.

บทบาทของพระในศาสนาพื้นเมือง ซึ่งเคยเป็นนักวางแผนผู้มีความเชี่ยวชาญในทางนิเวศวิทยาทั้งหลาย โดยการธำรงรักษาระบบความสอดคล้องอย่างประณีตในการสร้างผลผลิต บทบาทของพระเหล่านี้ได้ถูกบรรดาผู้เชี่ยวชาญทางด้านการพัฒนาแย่งชิงไปและรื้อทำลายลง ซึ่งอันที่จริงแล้วระบบดังกล่าว มันทำงานได้เป็นอย่างดีมานับเวลาเป็นพันๆปี แต่บรรดาผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายได้นำบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ทำงานเข้ามาแทนที่ และไม่ก่อให้เกิดประสิทธิผลแต่ประการใด.

เรื่องราวข้างต้นเป็นอุทาหรณ์สำหรับประวัติศาสตร์ของศตวรรษที่ 20 ที่มีอยู่อย่างมากมาย ซึ่งเป็นเรื่องของความรู้ใหม่ที่พยายามทำให้เป็นแบบเดียวกัน(homogenized knowledge)เพิ่มมากขึ้น มันได้มีการนำมายึดถือเป็นสรณะและใช้ประโยชน์อย่างรวดเร็วมาก และในสัดส่วนที่กว้างใหญ่กว่าที่เคยเป็นมาก่อน บ่อยทีเดียวด้วยผลที่ตามมาซึ่งได้สร้างความหายนะและไม่อาจคาดการณ์ล่วงหน้าได้เลย. ศตวรรษที่ 20 เป็นยุคแห่งความรู้เร็ว(fast knowledge) ซึ่งได้รับการขับเคลื่อนโดยการเปลี่ยนแปลงทางด้านเทคโนโลยีที่เป็นไปอย่างฉับพลัน และการถือกำเนิดขึ้นมาของเศรษฐศาสตร์ลูกโลก(global economy - หมายถึงเศรษฐศาสตร์ที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันหรือสัมพันธ์กันทั้งโลก). ความรู้เร็ว การเปลี่ยนแปลงทางเทคโนโลยี และเศรษฐศาสตร์โลกาภิวัตน์ เป็นเครื่องมือที่ไปขุดเซาะความเป็นชุมชน รวมทั้งวัฒนธรรม และศาสนาต่างๆ ซึ่งครั้งหนึ่ง อัตราของการเจริญเติบโตและการเปลี่ยนแปลงเป็นไปอย่างเชื่องช้า และได้มีการกลั่นกรองความรู้ที่เหมาะสมขึ้นมาจากเสียงอันแหบห้าวที่ไม่ประสานกันของข้อมูลใหม่ๆ.

ความรู้เร็ว(Fast knowledge)คือ โดยกว้างๆในปัจจุบันเชื่อว่า เป็นตัวแทนแก่นแท้เกี่ยวกับ ความก้าวหน้าของมนุษย์. ขณะที่ในเวลาเดียวกันนั้นก็ยอมรับกันมากขึ้นว่า ปัญหาต่างๆถูกทำให้เกิดขึ้นมาโดยการสะสมตัวขึ้นมาของความรู้เร็วอันนี้ ซึ่งส่วนใหญ่เชื่อว่า เรามีทางเลือกอยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดังนั้นจึงต้องดำเนินการต่อไป.

ยิ่งไปกว่านั้น, การวิจัยในเรื่องอาวุธยุทโธปกรณ์ใหม่ๆ และและสำหรับผลผลิตใหม่ โดยรวม ได้รับการพิสูจน์บนพื้นฐานต่างๆอันนี้ที่ว่า "ถ้าหากเราไม่ทำ, ก็จะมีคนอื่นทำ และด้วยเหตุนี้เราจึงต้องทำมันก่อน". แน่นอน คนอื่นๆก็ได้คิดและดำเนินการไปบนสมมุติฐานอย่างเดียวกันนี้ทุกประการ. และในทางที่เพิ่มขึ้น, ความรู้เร็วได้รับการพิสูจน์แล้ว บนรากฐานของมนุษ์อันเป็นปัจจัยที่สำคัญที่ว่า เราจะต้องรีบเร่งฝีเก้าของเราเกี่ยวกับการวิจัย เพื่อที่จะไปบรรจบกับความต้องการต่างๆของจำนวนประชากรที่เพิ่มขึ้น.

ดังนั้น ความรู้เร็วจึงได้พัฒนาขึ้นมาบนเส้นทางที่กล่าวข้างต้น. มันมีประสิทธิภาพและพลังอำนาจอย่างบริบูรณ์ มันกำลังก่อรูปทางการศึกษาขึ้นมา, สร้างรูปแบบชุมชนขึ้นมาใหม่, สร้างวัฒนธรรม, สร้างสไตล์การใช้ชีวิต, จัดให้มีการขนส่ง, ทำให้เกิดเศรษฐศาสตร์และการเมืองใหม่ซึ่งแตกต่างไปจากเดิม. สำหรับสิ่งเหล่านี้ ณ ยอดบนสุดของสังคมข่าวสารข้อมูล มันกำลังมีความเบิกบานใจและกระทั่งกำลังมึนเมา. มันเป็นเรื่องของประสิทธิภาพ, พลังอำนาจ, ความคิดใหม่ เหล่านี้มันเป็นเรื่องที่สามารถก่อให้เกิดผลกำไรได้อย่างงาม.

อัตราความเร็วที่เพิ่มขึ้นของความรู้ ได้ถูกยอมรับกันกว้างๆในฐานะที่เป็นพยานหลักฐานที่แน่นอน เกี่ยวกับความก้าวหน้าของมนุษย์ และความเป็นนายเหนือธรรมชาติของมนุษย์. แต่จำนวนมากของความป่วยไข้ทางด้านนิเวศวิทยา, เศรษฐกิจ, สังคม และทางด้านจิตวิทยานั้น ที่ได้มากลุ้มรุมทำร้ายสังคมร่วมสมัย ในทุกๆด้าน สามารถที่จะได้รับการอ้างเหตุผลถึงความรู้ที่ได้รับมา และมีการนำไปใช้ ก่อนหน้าที่เราจะมีเวลาคิดถึงมันอย่างไตร่ตรองตลอดสายด้วยความระมัดระวัง.

เราได้วิ่งเข้าไปหายุคแห่งเชื้อเพลิงฟอสซิล เพียงเพื่อที่จะค้นพบปัญหาต่างๆของการถลำตัวเข้าไปสู่ความเป็นกรด ความรุนแรง และการเปลี่ยนแปลงของบรรยากาศ. เรารีบเร่งพัฒนาพลังงานนิวเครียล์โดยปราศจากไอเดีย หรือด้วยความคิดที่กระปลกกระเปลี้ยที่สุด เกี่ยวกับสิ่งที่จะต้องทำลงไปกับการสูญเสียไป โดยเปล่าประโยชน์กับกัมนตภาพรังสี. อาวุธนิวเครียล์ต่างๆได้รับการสร้างขึ้นมา ก่อนที่เราจะมีเวลาครุ่นคิดถึงความเกี่ยวพันต่างๆของมันอย่างเต็มที่. ความรู้เกี่ยวกับการที่จะฆ่าได้มากขึ้น และกระทำมันอย่างมีประสิทธิภาพได้อย่างไรนั้น ได้รับการเร่งขึ้นจากงานวิจัยเพื่อการใช้ประโยชน์ โดยปราศจากคำถามมากนัก เกี่ยวกับผลที่เกิดขึ้นของมันต่อพฤติกรรมของคนอื่นๆ และต่อพฤติกรรมของตัวเราเอง.

 

สรุปก็คือ ความรู้เร็ว(fast knowledge) ได้กัดเซาะและเจาะทลวงความยั่งยืนในระยะยาวด้วยเหตุผลเบื้องต้นสองประการ. ประการแรก, ทั้งหมดที่เกี่ยวกับการสนับสนุนที่เข้มแข็งของยุคข้อมูลข่าวสารและความเร็ว ซึ่งมนุษย์ได้อ้างหรือเข้าใจเอาเองว่าเรียนรู้. แต่ข้อเท็จจริงต่างๆกลับบอกกับเราว่า อัตราการเรียนรู้ในลักษณะสั่งสม(collective learning): ค่อนข้างเป็นไปอย่างเชื่องช้า. ครึ่งศตวรรษกว่ามานี้ หลังจากความตายของบุคคลสำคัญ, ยกตัวอย่างเช่น, คานธี, เราแทบจะไม่เริ่มต้นหยั่งถึงความหมายอันบริบูรณ์เกี่ยวกับความคิดของคานธี ในเรื่องเกี่ยวกับการไม่ใช้ความรุนแรง(nonviolence) หรือหลักอหิงสา หรือเรื่องอันนั้นที่เกี่ยวกับ"จรรยาแห่งแผ่นดิน"(land ethic). เกือบจะหนึ่งศตวรรษครึ่งมาแล้ว หลังจากหนังสือเรื่อง The Origin of Species เราก็ยังคงต่อสู้ดิ้นรนเพื่อจะทำความเข้าใจถึงความเกี่ยวพันอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเรื่องของวิวัฒนาการ. และเป็นเวลาหลายพันปีหลังจาก โมเสส, พระเยซู, และพระพุทธเจ้า เราก็ยังคงไม่ฉลาดพอ หรือยังโง่เขลาในเรื่องของจิตวิญญานเช่นดังที่เป็นมาอยู่ดี. ปัญหาก็คือว่า อัตราซึ่งเราเรียนรู้ในลักษณะสั่งสม(collectively learning) และการดูดซับความคิดใหม่ๆต่างๆนั้น มันเกี่ยวข้องกันเพียงเล็กน้อยกับเรื่องความเร็วของเทคโนโลยี่ในการสื่อสารของพวกเรา หรือเกี่ยวข้องกับปริมาณของข้อมูลข่าวสารที่มีมาถึงเราน้อยมาก. อันที่จริง, ความเชื่องช้าเกี่ยวกับการเรียนรู้ของมนุษย์ โดยตัวของมันเอง มันเป็นการปรับตัวในลักษณะที่ค่อยเป็นค่อยไป มากกว่าจะเป็นอะไรที่ได้มาอย่างรวดเร็ว. แม้ว่า มนุษย์สามารถที่จะเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว แต่การใช้ประโยชน์เกี่ยวกับความรู้เร็ว(fast knowledge)ได้ก่อให้เกิดปัญหาต่างๆที่ตามมาทันที มากกว่าที่เราจะสามารถจำแนกแยกแยะและตอบโต้กับมันได้ทัน. เราไม่สามารถที่จะมองเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าได้ตลอดสาย เพราะระบบของธรรมชาติมันมีความสลับซับซ้อนมาก และปัจจุบัน ธรรมชาติกำลังมีปฏิกริยาโต้ตอบต่อการเปลี่ยนแปลงต่างๆซึ่งมนุษย์เป็นผู้นำมา ในขนาดสัดส่วน ขอบเขต และอัตราความเร็วที่มีอยู่ดังในปัจจุบัน. นอกจากนี้ องค์กรทางความรู้ในลักษณะที่แบ่งแยกซึ่งลึกลงไปในรายละเอียด ทั้งทางด้านสาขาวิชา และแรงงาน ได้ไปส่งเสริมข้อจำกัดต่างๆเกี่ยวกับความสามารถของเราที่จะทำความเข้าใจผลกระทบที่เกิดขึ้นมาอย่างเป็นระบบต่อกลไกของธรรมชาติที่เป็นองค์รวม. โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อการสร้างสรรค์ความรู้แบบเร็ว(fast knowledge)ขึ้นมาในพื้นที่หนึ่ง แล้วนำไปใช้ มันกลับทำให้เกิดปัญหาต่างๆตามมาในอีกพื้นที่หนึ่งในเวลาต่อมา จนเราไม่อาจจับต้นชนปลายได้ถูก. ผลที่สุดก็คือ, เรากำลังเล่นไล่จับให้ทัน, แต่เราก็กำลังถูกทิ้งให้ไกลออกไปและไกลออกไปเบื้องหลังมากขึ้นทุกทีๆ. ท้ายที่สุด, ความรู้เร็ว(fast knowledge)ได้สร้างโครงสร้างทางอำนาจขึ้นมา ซึ่งบทบาทหน้าที่ของมันก็คือการประจันหน้ากับกระบวนทรรศน์ที่เป็นทางเลือก และโลกทัศน์ที่อาจจะทำให้ความเร็วของนาฬิกาแห่งการเปลี่ยนแปลงช้าลง สู่อัตราความเร็วที่มนุษย์สามารถจัดการหรือบริหารมันได้. ที่ผ่านมานั้น ระบบของความรู้แบบเร็วได้สร้างกับดักหรือหลุมพรางต่างๆทางสังคมขึ้นมา ซึ่งผลประโยชน์ต่างๆเพียงเกิดขึ้นมาในชั่วเวลาสั้นๆเท่านั้น ขณะที่ราคาค่างวดหรือต้นทุนต่างๆได้ถูกผัดผ่อนไปสู่สิ่งอื่นๆและต้องจ่ายคืนในเวลาต่อมาเป็นจำนวนมาก.

- สิ่งที่ทำให้เราได้รับความทุกข์ทรมานนั้น เราเคยคิดไหมว่า มันเกี่ยวข้องกับ"การขาดแคลนทางด้านความรู้"น้อยกว่า"ความรู้ที่มีมากจนเกินไป ซึ่งเป็นความรู้ที่ไม่เหมาะสม" และความรู้ที่มากจนเกินไปนี้ มันก่อให้เกิดความยุ่งยากเกี่ยวกับการดูดซับหรือย่อยมัน ก่อให้เกิดความยากเย็นในการนำมาใช้ประโยชน์ และยากขึ้นไปอีกถ้าเผื่อว่ามันก่อให้เกิดปัญหาแล้วจะทำให้มันคืนกลับสู่สภาพเดิม. นอกจากนี้ ความรู้ดังกล่าวยังขาดเสียซึ่งความเห็นอกเห็นใจและการตัดสินใจที่ดีด้วย. - สุ้มเสียงที่เกิดขึ้นมาของความรู้ ไม่สามารถที่จะชดเชยหรือทดแทนสุ้มเสียงที่เกิดขึ้นมาบนความผิดพลาดต่างๆ ซึ่งได้ถูกทำให้เกิดขึ้นโดยการทุจริตต่อหน้าที่และความโง่เขลา (ส่วนใหญ่แล้ว สิ่งเหล่านี้ได้ก่อตัวขึ้นมาโดยความรู้ที่ไม่เหมาะสม). ท เราเคยคิดไหมว่า คุณสมบัติที่ดีของบรรดาผู้ที่สร้างความรู้ ส่วนใหญ่แล้ว จะไม่เป็นไปในลักษณะซึ่งไม่สอดคล้องไปกับความเป็นจริงที่พวกเขาตั้งใจที่จะทำให้เกิดความก้าวหน้า และผลที่เกิดขึ้นในทางเลวร้ายอย่างกว้างขวางของมัน.

ความแตกต่างระหว่าง"ความรู้เร็ว" และ "ความรู้ช้า"
เพื่อที่จะเห็นภาพของความแตกต่างกันอย่างชัดเจนเกี่ยวกับความรู้เร็วและความรู้ช้า ขอให้เราลองมาดูตัวอย่างเปรียบเทียบระหว่างความรู้ทั้งสองชนิด ดังต่อไปนี้

- ความรู้เร็วจะโฟกัสลงไปที่การแก้ปัญหาต่างๆ, ปกติแล้ว ก็โดยการกำหนดเทคโนโลยีลงไปอันหนึ่งที่มีความแน่นอน หรือไม่ก็เทคโนโลยี่อีกอันหนึ่งที่แน่นอนขึ้น(โดยไม่คำนึงถึงความรุนแรงที่แฝงเร้นมา). ส่วนความรู้ช้า ประการแรกสุด เป็นความรู้ที่เกี่ยวกับการหลีกเลี่ยงปัญหาต่างๆ.
- ความรู้เร็วจะเกี่ยวพันกันกับสิ่งต่างๆที่แยกออกจากกันหรือไม่ปะติดปะต่อกัน; ขณะที่ความรู้ช้าจะเกี่ยวข้องกับบริบท, แบบแผนต่างๆและความสัมพันธ์เชื่อมโยงกัน.
- ความรู้เร็วเกิดขึ้นมาจากการแบ่งเป็นลำดับชั้นสูงต่ำตามแนวตั้งและการแข่งขัน; ส่วนความรู้ช้าจะถูกแบ่งปันอย่างอิสระตามแนวนอนภายในชุมชนหนึ่ง.
- ความรู้เร็วเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับ know-how หรือความรู้ในเชิงปฏิบัติ(practical knowledge)[ในลักษณะที่นำเอาความรู้มาปฏิบัติการอย่างไร]; ส่วนความรู้ช้าจะเป็นความรู้ที่เกี่ยวกับ know-why หรือความรู้ในลักษณะที่ว่าทำไม.
- ความรู้เร็วเป็นเรื่องของการกระตุ้นให้เกิดการแข่งขันและเป็นเรื่องผลประโยชน์ของของปัจเจกและขององค์กร; ส่วนความรู้ช้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับความเจริญรุ่งเรืองของชุมชน.
- ความรู้เร็ว เป็นเรื่องของการดำเนินไปเป็นเส้นตรง(หรือการดำเนินไปเป็นลำดับก่อนหลังทีละขั้นๆ); ขณะที่ความรู้ช้าจะมีลักษณะเป็นวงจรหรือวงกลม, สลับซับซ้อนและมีความสัมพันธ์ระหว่างคนกับสิ่งแวดล้อม.
- ความรู้เร็วได้ถูกสร้างอัตลักษณ์ขึ้นมาโดยพลังอำนาจ; ส่วนความรู้ช้าได้รับการรับรู้โดยความงดงามของมันและความสามารถในการฟื้นคืนกลับสู่ความเป็นปกติและมีความยืดหยุ่น.
- ความรู้เร็ว บ่อยครั้ง ได้รับการพิจารณาในฐานะที่เป็นทรัพย์สินส่วนตัว; ขณะที่ความรู้ช้าเป็นไปในทางตรงข้าม มันไม่ได้ถูกเป็นเจ้าของโดยใคร ดังนั้นใครๆก็ตามสามารถที่จะเป็นเจ้าของความรู้ได้โดยไม่มีการเฉพาะเจาะจง.
- ในวัฒนธรรมของความรู้เร็ว "มนุษย์คือมาตรวัดของสรรพสิ่งทั้งปวง". ในทางตรงข้าม, ความรู้ช้าเกิดขึ้นมาในฐานะที่เป็นกระบวนการวิวัฒนาการของธรรมชาติร่วมกัน ทั้งมนุษย์, พืช, และสัตว์ชนิดอื่นๆ รวมถึงสิ่งแวดล้อมที่เป็นถิ่นที่อยู่อาศัยที่มีส่วนร่วมปันกัน.
- ความรู้เร็ว บ่อยทีเดียว เป็นลักษณะนามธรรมและลักษณะของทฤษฎี, มีความผูกมัดเชื่อมโยงกับส่วนหนึ่งของจิตใจเท่านั้น. ส่วนความรู้ช้า, ในทางที่ตรงข้ามกัน, ผูกพันอยู่กับความรู้สึกทั้งหมด และขอบเขตอันบริบูรณ์เกี่ยวกับพลังทางด้านจิตใจของเรา.
- ความรู้เร็ว มักจะเป็นเรื่องใหม่ๆเสมอ; ส่วนความรู้ช้า บ่อยครั้ง เป็นเรื่องที่เก่ามากๆ.
- บาปที่มากลุ้มรุมทำร้ายเราอย่างไม่หยุดยั้ง ซึ่งมีอยู่แต่กำเนิดในความรู้เร็วคือ ความเย่อหยิ่งทะนงตน, ความเชื่อในความมีอำนาจเช่นดั่งพระเจ้าในมนุษย์ ซึ่งปัจจุบันมีหลักฐานและขยายขอบเขตแผ่ไพศาลให้เห็นประจักษ์กันไปทั่วไปทั้งโลก. ส่วนความรู้ช้านั้น อาจเป็นเพียงแค่เรื่องของท้องถิ่น เรื่องแคบๆ มีขอบเขต และมีความต้านทานต่อความต้องการการเปลี่ยนแปลง ไม่เย่อหยิ่ง ไม่ต้องการมีอำนาจ.

โอกาสไหนล่ะ ที่เราต้องการความรู้เร็ว(fast knowledge) ? ยกตัวอย่างเช่น การวิจัยทางการแพทย์ที่รวดเร็ว เป็นสิ่งที่ดีใช่ไหม ? ใช่, แต่ก็ต้องเป็นไปอย่างมีเงื่อนไขที่เกี่ยวพันกับปัญหาต่างๆที่มีนัยสำคัญอย่างแท้จริง. มีหลายสิ่งหลายอย่างในวงการแพทย์ปัจจุบันที่นำพามนุษย์ไปสู่ความเสี่ยงมากขึ้นโดยไม่จำเป็น. การแพทย์สมัยใหม่ พยายามมุ่งมั่นที่จะแก้ปัญหาอย่างรวดเร็วโดยผ่านวิธีการหรือขั้นตอนทางการแพทย์ที่สลับซับซ้อนและมีราคาแพง ทั้งนี้เพราะการแพทย์ปัจจุบันได้ไปสัมพันธ์กับเรื่องของผลประโยชน์ ทำให้มีการผลิตความรู้แบบเร็วขึ้นมา ซึ่งได้มาทำลายโภชนาการด้านสุขภาพ และสนับสนุนการดำรงอยู่ในแบบยึดติด และสร้างสิ่งแวดล้อมที่เสี่ยงต่ออันตรายมากขึ้น. ตัวอย่างที่พบเห็นกันในปัจจุบันก็คือ จะเห็นว่า ได้มีความพยายามที่จะสร้างวัฒนธรรมอันหนึ่งขึ้นมา ซึ่งให้การปกป้องและสนับสนุนในเรื่องสุขภาพ, อุตสาหกรรมต่างๆทางการแพทย์ได้อุทิศตัวให้กับการวิจัยหรือการค้นคว้าทางด้านนี้กันอย่างแข็งขัน และก่อให้เกิดขายผลิตภัณฑ์ทางด้านสุขภาพ และเครื่องมือหรืออุปกรณ์เกี่ยวกับการออกกำลังกายที่ยุ่งยากซับซ้อน มีราคาแพงต่างๆ. บ่อยครั้งสิ่งเหล่านี้มันรักษาได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น นอกจากนี้ มันยังได้ก่อให้เกิดความไม่สบายหรือความเจ็บป่วยอันไม่จำเป็นตามมามากมายด้วย. สำหรับเหตุผลในทำนองเดียวกัน ที่ว่า, เราจะต้องเรียนรู้อย่างรวดเร็ว มากเท่าที่จะเป็นไปได้เกี่ยวกับระบบบรรยากาศของโลกว่ามันทำงานอย่างไร และเราควรจะทำรายงานสรุปเกี่ยวกับชีววิทยาท้องถิ่นทั้งพืชและสัตว์ของโลกเอาไว้อย่างครบถ้วน ใช่ไหม ? คำตอบก็คือ ใช่, แต่อย่างไรก็ตาม, อีกคำรบหนึ่งที่ว่า, ความเร่งรีบที่ได้มาโดยจังหวะก้าวและเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจของมนุษย์ ในเรื่องระบบต่างๆทางธรรมชาติ - ผลลัพธ์ของความรู้เร็วที่ถูกนำมาใช้ประโยชน์โดยไม่มีการความห่วงกังวลใดๆ, ในประเด็นนี้ ดังที่นักบัญชีทุกๆคนทราบดีก็คือว่า มันมีความแตกต่างกันระหว่างรายได้ทั้งหมดที่ยังไม่ได้หัก กับ รายได้สุทธิ. และในท้ายที่สุดของต้นทุนของความรู้เร็วมันจะต้องถูกหักออก, หลังจากนั้นก็จะเห็นรายได้สุทธิที่ได้รับมากับความรู้มากมายดังกล่าว ซึ่งจริงๆแล้ว มันน้อยกว่าที่เราเชื่ออย่างน่าใจหายเลยทีเดียว. แล้วอะไรบ้างล่ะ ที่สามารถทำได้ ? เราอาจจะถามอย่างนั้น. เพราะเท่าที่ผ่านมาข้างต้น ดูเหมือนว่าคำตอบที่ได้จะไปทำลายต้นตอต่างๆของพลังที่ให้เชื้อเพลิงต่อความรู้เร็วให้หดหายไปจนเกือบจะหมดสิ้น. อันที่จริงแล้ว เราอาจจะไม่ไร้พลังไปเสียทีเดียวเช่นนั้น. ปัญหาอันนี้เป็นที่ชัดเจน: เราไม่ต้องการความรู้เร็วมากไปกว่านี้ ซึ่งได้ไปตัดเอาบริบทของสิ่งแวดล้อม นิเวศวิทยา และสังคมออกไป เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น มันก็เป็นความรู้ที่เต็มไปด้วยอวิชชา. ในหลักการ, การแก้ปัญหาเป็นเรื่องที่ชัดเจนเท่าๆกัน: เราต้องการที่จะค้นให้พบ และบางครั้งค้นพบใหม่อีกหน เกี่ยวกับความรู้ในสิ่งต่างๆ อย่างเช่น โลกของเรานี้ทำงานอย่างไร ? ทำอย่างไรจึงจะสร้างชุมชนที่ยั่งยืนและถาวรขึ้นมาได้ ซึ่งมีความเหมาะสมสอดคล้องกับขอบเขตปริมณฑลของสถานที่นั้นๆ ? ทำอย่างไรจึงจะยกระดับและให้การศึกษาแก่พวกเด็กๆให้เป็นคนที่สมบูรณ์(มีใจกรุณาและโอบอ้อมอารี) ? และทำอย่างไรจึงจะเตรียมให้ตัวของเราเองเป็นคนที่ซื่อสัตย์ ยุติธรรม และอยู่ในข้อจำกัดทางด้านนิเวศวิทยาได้ ? เราจะต้องจำไว้ว่า สิ่งเหล่านี้ทั้งหมด มีความจำเป็นที่จะต้องระลึกว่า โลกของเรานี้ถูกทำให้ร้าวรานด้วยการแข่งขัน, ความกลัว, ความโลภ, และการมองไปข้างหน้าแต่เพียงสั้นๆเท่านั้น. ถ้าหากว่าไม่มีการบำบัดรักษาอย่างรวดเร็วทันกาลพอ, เราก็จะไม่มีหนทางที่จะสร้างสรรค์ความสมดุลย์ที่ดีขึ้น ระหว่าง"ความต้องการที่แท้จริงของสังคม" และ "ความรู้" ขึ้นมาได้.

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สถาบันอุดมศึกษาและมหาวิทยาลัยทั้งหลาย, ข้าพเจ้าขอเสนอขั้นตอนดังต่อไปนี้โดยมีจุดมุ่งหมายที่จะทำการปรับปรุงคุณภาพของความรู้ ด้วยการทำให้มันช้าลงเกี่ยวกับการได้มาซึ่งความรู้ เพื่อที่ว่าเราจะสามารถบริหารและจัดการมันได้.

ประการแรก, บรรดานักวิชาการทั้งหลายควรจะได้รับการส่งเสริมสนับสนุน ในการรวบรวมนักปฏิบัติการต่างๆ และบุคคลทั้งหลาย ให้เอนเอียงไปในทิศทางที่มีการจัดความสำคัญก่อนหลัง สำหรับการได้มาซึ่งความรู้ตามความต้องการของสังคม และสิ่งแวดล้อมที่ดีอย่างแท้จริง.

ความรู้ในแบบมืออาชีพหรือผู้เชี่ยวชาญที่แยกตัวออกไปเพิ่มมากขึ้นจากความต้องการต่างๆของผู้คน และในปริมณฑลอันนั้น มันจะเป็นอันตรายต่อความหวังต่างๆข้างหน้าที่ใหญ่โตของเรา. เราไม่ได้มีความต้องการจะแสดงความคับแค้นใจ เกี่ยวกับการไม่มีส่วนร่วมในทางการเมืองและสังคมของชุมชน และประชาชาติ, ขณะที่เราได้ปล่อยให้ผู้ป้อนความรู้แบบเร็วทั้งหลาย ส่งความรู้เหล่านั้นให้กับนักการเมืองตัดสินใจหรือกำหนดเงื่อนไขต่างๆที่เป็นจริงในสภาพที่เราอาศัยอยู่ โดยไม่มีการเรียกร้องหรือคัดค้านมากเท่าที่ควร. ความรู้จะมีผลที่ตามมาทางด้านสังคม, เศรษฐกิจ, การเมือง และนิเวศวิทยา ซึ่งอันนี้เป็นที่แน่นอนเท่าๆกับพระราชบัญญัติทุกๆฉบับของรัฐสภาหรือสภานิติบัญญัติ, และเราควรที่จะเรียกร้องการเป็นตัวแทนในการจัดการเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆเหล่านี้ ซึ่งอาจจะเสนอเป็นหัวข้อต่างๆของการวิจัยด้วยเหตุผลในอย่างเดียวกันกับที่เราเรียกร้องมันในสาระสำคัญต่างๆเกี่ยวกับการเสียภาษี. การเรียกร้องควรจะครอบคลุมและรวมไปถึงการวิจัยแบบช้า ซึ่งสามารถที่จะควบคุมได้มากกว่า ขณะเดียวกันก็ปรับปรุงคุณภาพของมันขึ้นมาด้วย.

ประการที่สอง, สติปัญญาความสามารถ ควรจะได้รับการส่งเสริมสนับสนุนในทุกๆทางเท่าที่จะเป็นไปได้ เพื่อขยายงานวิจัยและทุนทางการศึกษาให้กว้างออกไปคลุมถึงบริบททางนิเวศวิทยา, จริยธรรม และสังคม.

บรรดาทุนการศึกษาและทุนวิจัยควรจะได้รับการสนับสนุนเพื่อส่งเสริมนักศึกษาและนักวิจัยให้ค้นหาความรู้ดั่งเดิมและความรู้ที่แท้จริงกันอีกครั้ง และเพื่อให้การยอมรับปัญญาญานที่มีมาก่อน. นอกจากนี้ สถาบันอุดมศึกษาและมหาวิทยาลัยต่างๆควรจะให้การส่งเสริม และสนับสนุนการให้รางวัลแกความพยายามมุ่งมั่นต่างๆมากยิ่งขึ้น กับการที่นักวิชาการทั้งหลายได้ทุ่มเทความรู้และสติปัญญาของพวกเขาไปเพื่อการสอน และประยุกต์เอาความรู้หรือภูมิปัญญาที่มีอยู่แล้ว เพื่อนำมาแก้ปัญหาที่แท้จริงในชุมชนต่างๆของพวกเขา.

ประการที่สาม, สถาบันอุดมศึกษาและมหาวิทยาลัยต่างๆควรจะให้การอุปถัมภ์การถกเถียงอภิปรายที่มีอยู่อย่างต่อเนื่อง และจริงใจเกี่ยวกับอัตราความเร็วของความรู้ และผลกระทบต่างๆของมันที่มีต่อความหวังข้างหน้าที่ใหญ่กว่าของพวกเรา.

เราซื้อหรือยอมจ่ายให้กับอุดมการณ์เกี่ยวกับความรวดเร็วไปเป็นจำนวนมาก ในฐานะที่มันเป็นสิ่งซึ่งดีกว่า โดยปราศจากการหยุดคิดหรือตระหนักเกี่ยวกับมันด้วยการพิจารณาใคร่ครวญตลอดสาย. เราสื่อสารด้วยอิเล็คทรอนิคเพิ่มขึ้นไม่ว่าจะเป็นจดหมายด่วนหรืออิเล็คทรอนิคเมล์ และอินเทอร์เน็ท. ผลที่ตามมา, ข้าพเจ้าเชื่อว่า ใครบางคนสามารถตรวจพบการเสื่อมทรามลงอย่างเงียบๆเกี่ยวกับการสื่อสารของเรา และบางทีในอารยธรรมของเราด้วย, ในสัดส่วนความสัมพันธ์ที่แน่นอนกับอัตราความเร็วของมันและจำนวนปริมาณ.

ความรู้เร็วได้แสดงให้เห็นถึงความหายนะในโลกเรานี้ ทั้งนี้เพราะเผ่าพันธุ์ Homo Sapiens ไม่ได้มีความเฉลียวฉลาดมากพอที่จะจัดการบริหารหรือควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างได้ มันเป็นไม่ไปได้สำหรับจิตใจของมนุษย์ที่จะค้นพบและสร้างสรรค์ไปได้ตลอด (เนื่องจากวันหนึ่ง มันจะถึงจุดตีบตันของปัญหาที่เกินไปกว่าความสามารถของมนุษย์).

ในคำกล่าวของ Wendell Berry, ดังต่อไปนี้ ถือว่าเป็นความโง่เขลาเบาปัญญาที่สุดอันหนึ่งซึ่งฝังมาแต่กำเนิดของมนุษย์ เท่าที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินมาเลยทีเดียวเกี่ยวกับความเชื่อที่ว่า "อันดับแรก เราสามารถที่จะสร้างปีศาจร้ายต่างๆให้แพร่หลายไปทั่วได้, และถัดจากนั้น ด้วยเหตุใดเหตุหนึ่ง, เรากลายเป็นคนที่ฉลาดขึ้นมาและเก่งพอที่จะควบคุมมันได้".

ความรู้ช้า อันที่จริงแล้ว ไม่ใช่ความเชื่องช้าแต่อย่างใด. มันเป็นความรู้ที่ได้มาและถูกนำไปใช้ได้อย่างรวดเร็วเท่าที่มนุษย์สามารถจะเข้าใจมันได้ และนำเสนอมันออกมาได้อย่างมั่นใจและใช้ได้ดี. ความสลับซับซ้อนของโลกและความลึกล้ำเกี่ยวกับความอ่อนแอและบอบบางของมนุษย์เรา, อันนี้ต้องใช้เวลาและมันมักจะต้องการเช่นนั้นเสมอ. ข้อมูลข่าวสาร สามารถที่จะถูกส่งผ่านถ่ายทอดและใช้ได้อย่างรวดเร็ว, แต่ความรู้ใหม่มันเป็นบางสิ่งบางอย่าง บ่อยครั้ง มันต้องการโลกทัศน์และกระบวนทัศน์ต่างๆที่มีการจัดการกันใหม่อีกครั้ง ซึ่งสิ่งเหล่านี้อาจได้รับการกระทำอย่างช้าๆเท่านั้น.

แทนที่จะเพิ่มความเร็วในการพูดจาของพวกเรา, เรากลับต้องการที่จะเรียนรู้เพื่อที่จะฟังอย่างตั้งใจและใส่ใจมากขึ้น. แทนที่จะเพิ่มปริมาณการสื่อสารของพวกเรา, เรากลับควรที่จะปรับปรุงเนื้อหาของมันมากกว่า. แทนที่จะสื่อสารให้ขจรขจายออกไปกว้างไกล, เราควรที่จะสนทนาพูดคุยกันให้เข้มข้นมากขึ้นกับเพื่อนบ้านของเรา โดยปราศจากการช่วยเหลือของเทคโนโลยีใดๆทุกชนิด. สำหรับสิ่งเหล่านี้ "มันไม่ต้องเร่งรีบ, มันไม่ต้องความรีบร้อนแต่ประการใด"