| ΚΑΠΕΤΑΝ ΝΙΚΟΣ (ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ) |
 |
|
| Θεσσαλονίκη ΙΙ Στη Μυρτώ Κουμβακάλη "Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης κι' ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή. Γραφή από τρεις και μούγινες μοτάρι και καρφί. Με έριχνε η Τούμπα, σε διπλό κρεβάτι, τα χαρτιά της. Τη μάκινα για τον καπνό και το τσιγαροχάρτι την έχασες, την ξέχασες, τη χάρισες αλλού. Ήτανε τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι. Τα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού. Και τί δεν έχω υποσχεθεί και τί δεν έχω τάξει, μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ -της Άγρας τη μακριά σαριά, του Σάντουν το μετάξι- και τα θυμάμαι μόλις δω αναθρώσκοντα καπνό. Το δαχτυλίδι πούφερνα μου τόκλεψε η Οράγια. Τον παπαγάλο-μάδησε κι έπαψε να μιλεί. Ας εκατέβαινε έστω μια, στο βίρα, στα μουράγια, κι' ας κοίταζε την άγκυρα μονάχα, που καλεί. Τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει,- έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά. Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά. Εμούτζωσε τη θάλασσα και τήνε κατουράει. Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι. Να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ από τη στεριά. Κι' αν κάποια στην Καλαμαριά πουκάμισο μου ράβει, μπορεί να ρθώ απ' τα πέλαγα με τη φυρονεριά" |
| Καφάρ Στο Γιώργο Παπά "Να ζεις στην ίδια πολιτεία παντοτινά και να 'χεις των αναχωρήσεων τη μανία, μα φεύγοντας απ' το γραφείο τα βραδινά να κάνεις οφθαλμοπορνεία στα καφενεία. Άλλοτες είχαμε τα πλοία κρυφό σκοπό μα ο κόσμος έγινε σαν αδειανή φυλλάδα, είναι το ίδιο πια να μένεις στην Ελλάδα με το να ταξιδεύεις στο Fernando Po. Τα φορτηγά είναι κακοτάξιδα κι αργούν, μέσ' στα ποστάλια πλήττεις, βλέποντας τουρίστες, το να φορτώνεις μήνες ρύζια στο Ραγκούν είν' πράμα που σκοτώνει τους αρτίστες. Οι πόλοι γίνανε σε μας πολύ γνωστοί θαυμάσαμε πολλές φορές το βόρειο Σέλας, κι έχουν οι πάγοι χρόνια τώρα σκεπαστεί από αδειανά κουτιά σπανιόλικης σαρδέλας. Στην Ταϊτή έζησε μήνες κι ο Λοτί, αν πας λιγάκι παρακάτου, στις Μαρκίζες, που άλλοτες τρώγανε μπανάνες κι άγριες ρίζες, καλλυντικά τώρα πουλάνε του Coty. Οι Γιαπωνέζες, τα κορίτσια στη Χιλή κι οι μαύρες του Μαρόκου που πουλάνε μέλι, έχουν σαν όλες τις γυναίκες τα ίδια σκέλη και δίνουν με τον ίδιο τρόπο το φιλί. Η αυτοκτονία, προνόμιο πια στα θηλυκά- κάποτες κάναμε κι εμείς αυτή τη σκέψη. Πεθαίνεις πιο σιγά με τα ναρκωτικά, μα τελευταία τα 'χουν κι αυτά πολύ νοθέψει" |
 |
 |
 |