ความพิการทางการได้ยิน

ความพิการทางการได้ยิน หมายถึง การที่บุคคลมีประสาทหูเสีย หรือประสาทหูพิการทั้ง 2 ข้าง

ประเภทของความพิการทางการได้ยิน

• หูหนวก สูญเสียการได้ยินมาก และไม่สามารถสื่อสารด้วยภาษาพูดได้

• หูตึง สามารถได้ยินบ้างแต่ไม่เท่าคนปกติทั่วไป และอาจมีความผิดปกติทางการพูด เช่น พูดได้ไม่ชัด หรือพูดได้น้อย แบ่งเป็น 2 ประเภทตามระยะเวลาที่เกิดสูญเสียการได้ยิน คือ

1.พิการทางการได้ยินแต่กำเนิด

2.พิการทางการได้ยินภายหลัง หมายถึง แรกเกิดมีการได้ยินปกติ ต่อมาจึงเกิดสูญเสียการได้ยิน

1. กรรมพันธุ์

2. ความผิดปกติขณะตั้งครรภ์ เช่น

• การติดเชื้อ เช่น หัดเยอรมัน ซิฟิลิส เป็นต้น
• พิษจากยาหรือสารบางประเภทที่ได้รับ
• ขาดสารอาหาร
• เลือดแม่กับลูกไม่เข้ากัน
• อุบัติเหตุที่กระทบกระเทือนการตั้งครรภ์

3. ความผิดปกติขณะคลอด

เช่น คลอดยาก คลอดก่อนกำหนด ท่าคลอดของเด็กผิดปกติ ใช้เครื่องช่วยคลอด หรือเด็กขาดออกซิเจน เป็นต้น

4. ความผิดปกติที่เกิดขึ้นทั่วไป เช่น

• การแพ้พิษยา หรือ สารบางชนิด เช่น ยาปฏิชีวนะ เป็นต้น
• การติดเชื้อ เช่น เยื่อหุ้มสมองอักเสบ เป็นต้น
• ความผิดปกติที่เกิดขึ้นภายในหู เช่น มีเนื้องอกในหู หูชั้นในอักเสบ เป็นต้น
• ได้ยินเสียงอึกทึกดังติดต่อกันเป็นเวลานาน เช่น เสียงปะทัด และเสียงเครื่องจักร เป็นต้น
• อุบัติเหตุที่กระทบกระเทือนบริเวณหู หรือ ประสาทหู

การรักษา

• ปัจจุบันยังไม่มีวิธีการใดๆ รักษาประสาทหูเสียได้ ยกเว้นคนที่ประสาทหูเสียภายหลังอย่างเฉียบพลันและได้รับการรักษา จากแพทย์ทันท่วงที 

การป้องกัน

• หญิงมีครรภ์ควรปฏิบัติดังนี้
  • ฝากครรภ์กับแพทย์ และรับการตรวจตามกำหนด
  • รักษาสุขภาพ รับประทานอาหารที่มีประโยชน์
  • หลีกเลี่ยงการฉายแสงเอกซเรย์
• หญิงทุกคนควรฉีดวัคซีนป้องกันหัดเยอรมัน เพื่อจะได้ไม่เป็นโรคนี้ขณะตั้งครรภ์
• หญิง-ชาย ควรตรวจเลือดก่อนแต่งงาน
• ห้ามซื้อยากินใช้เอง
• หากพบความผิดปกติเกี่ยวกับการได้ยินควรปรึกษาแพทย์ทันที
• เด็กแรกเกิดควรได้รับการฉีดวัคซีนภูมิคุ้มกันตามที่แพทย์กำหนด
• หลีกเลี่ยงการฟังเสียงอึกทึกดังมากเกินไป

หลักการระวังรักษาหูอย่างง่ายๆ

• อย่าแคะหู หรือนำสิ่งใดเข้าไปในหู
• ถ้าต้องการทำความสะอาดหู ควรใช้น้ำเช็ดเฉพาะรูหูตอนนอกเท่านั้น
• ป้องกันการกระทบกระเทือนอย่างแรงๆ บริเวณหู คอและศีรษะ
• ถ้าเด็กเอาสิ่งของใส่ในหู อย่าเขี่ยออกเอง ควรพบแพทย์
• เมื่อน้ำเข้าหู เพียงตะแคงหูไว้น้ำจะไหลออกมาเอง
• เมื่อมีมดหรือแมลงเข้าหู ให้ใช้น้ำมันเหลว หยอดในรูหูตะแคงหูนั้นขึ้นทิ้งไว้สักครู่ มดหรือแมลงจะตาย และหลุดออกมาเอง

• ให้สังเกตการได้ยินอยู่เสมอ ถ้าไม่ได้ยิน หรือได้ยินน้อยกว่าปกติควรรีบตรวจสมรรภภาพทางการได้ยินที่คลินิกโสตสัมผัสและ การพูดตามโรงพยาบาลต่างๆ

• ไม่แสดงอาการได้ยินเสียง แม้จะเกิดเสียงดังใกล้ๆ ตัว
• ไม่หัดเลียนเสียงพูด และสิ่งแวดล้อม
• หัดพูดช้ากว่าเด็กปกติ หรืออายุ 2 ขวบแล้วยังพูดไม่ได้
• ไม่ค่อยเข้าใจคำพูด
• พูดไม่ชัด หรือเสียงพูดผิดปกติ
• ชอบทำท่าทาง เพราะไม่สามารถบอกโดยการพูดได้
• ไม่ค่อยได้ยินเสียง หรือ ได้ยินเฉพาะเสียงดังมากๆ
• มีความรู้สึกไวต่อการสัมผัสและการเคลื่อนไหวรอบตัว

1.ยอมรับความจริงว่าลูกเป็นคนหูหนวก และต้องไม่ให้ลูกเห็นว่าท่านเสียใจที่มีลุกหูหนวก

2.ควบคุมความรู้สึกผิดหวัง เสียใจที่เกิดขึ้น เพื่อจะได้พิจารณาให้ความดูแลเอาใจใส่ลูกได้เต็มที่

3.เรียนรู้ข้อมูลการสูญเสียการได้ยินของลูก เพื่อประกอบการตัดสินใจเลือกแนวทางการพัฒนาทางด้านภาษาและการเรียน ให้กับลูกได้อย่างเหมาะสม

4.ให้ความรัก ความอบอุ่นแก่ลูกอย่างจริงใจและต่อเนื่อง เพื่อเป็นกำลังใจและให้ความมั่นใจให้ลูกรู้สึกว่าท่านไม่ทอดทิ้งเขา และจะรับฟังปัญหาที่เขามีเพื่อช่วยกันหาทางแก้ไขเสมอ

5.ให้ความเป็นธรรมเท่าเทียมกันทั้งลูกหูหนวกและลูกหูดี จัดหน้าที่และความรับผิดชอบไปตามความสามารถและอายุ พยายามให้ลูกมีความสามัคคี ชมเมื่อควรชม และตำหนิเมื่อต้องตำหนิ โดยมีเหตุผลชมเชยเมื่อพิการช่วยเหลือ ซึ่งกันและกันในครอบครัว

6.วางระเบียบกฎเกณฑ์รวมทั้งข้อมูลต่างๆ ให้สมาชิกในครอบครัวทราบ และถือปฏิบัติต่อเด็กหูหนวก

7.แนะนำเด็กทุกคนในครอบครัวให้ตระหนักว่าจะไม่มีการพูดเปรียบเทียบระหว่างคนหูดี และหูหนวกให้เกิดความน้อยใจ หมดกำลังใจ และท้อแท้ แต่ควรให้กำลังใจและชี้ให้เห็นทางออกที่จะสามารถแก้ไขอุปสรรคต่างๆ ได้ เรียนและใช้ภาษาสื่อสารกับลูกหูหนวก

8.ส่งเสริมให้ลูกได้รับการศึกษาพัฒนาตนเองตามความถนัด และความสามารถขอแต่ละคน โดยเปิดโอกาสให้เป็นตัวของ ตัวเองให้มากที่สุด เพื่อสามารถพึ่งตนเองได้

9.ให้ลูกรู้สึกมีความสำคัญ เป็นสมาชิกในครอบครัวโดยมีส่วนร่วมในการปรึกษปัญหาร่วมกัน ให้ความรู้สึกว่าลูกมีคุณค่าในครอบครัวเท่าเทียมกัน

10.พยายามบอกเล่าให้ลูกหูหนวกได้รู้ในเรื่องต่างๆ ตามอายุที่ควรจะรู้ เช่นเรื่องหูพิการ การไม่ได้ยินเสียง ความรู้ทางด้านภาษา เครื่องช่วยฟัง จริยธรรม และวัฒนธรรมที่ดีของสังคมที่เขาอยู่ เพื่อเขาจะได้ตอบสนองต่อสังคม รอบด้านได้ถูกต้อง

11.จัดให้ลูกมีส่วนร่วมในกิจกรรมช่วยเหลือเด็กหูหนวกอื่นๆ

12.จัดให้มีเวลาสำหรับลูกหูหนวกสองต่อสองอย่างสม่ำเสมอ เพื่อให้มีบรรยากาศปรึกษาหารือกันเป็นส่วนตัว ถ้าเป็นปัญหา ที่ต้องร่วมปรึกษากับลูกหูดีด้วย ต้องบอกให้ลูกหูหนวกทราบก่อน

13.ชี้แจงให้ลูกหูดีและสมาชิกทุกคนในครอบครัวทราบว่า ไม่ใช่ความผิดของเขาเลยที่เกิดมาเป็นคนหูหนวก รวมทั้งไม่เกี่ยว กับโชคเคราะหืหรือสิ่งเลวร้ายใดๆ ทั้งสิ้น

14.อนุญาตและยินดีต้อนรับเพื่อนหูหนวกของลูกมาที่บ้าน

15.ต้องสมานความเข้าใจทุกครั้งของลูกหูดีและหูหนวก อย่าปล่อยให้เกิดการเข้าใจผิดในเรื่องใดๆ ต่อกัน

• แนะแนวครอบครัว เพื่อช่วยให้พ่อแม่ผู้ปกครองเข้าใจและเลี้ยงดูผู้มีประสามหูพิการอย่างถูกต้อง
• แนะแนวด้านจิตใจและสังคมต่อผู้มีประสาทหูพิการ เพื่อให้สามารถดำรงตนอยู่ในสังคมอย่างมีความสุข และสามารถช่วยเหลือตนเองมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
• แนะนำการใช้เครื่องช่วยฟังสำหรับคนหูตึงว่าไม่ได้รักษาประสาทหูแต่อย่างใด เพียงแต่ช่วยขยายเสียงให้ดังในระดับที่คนใส่ได้ยินพอดี ส่วนคนหูหนวกที่มีประสาทหูพิการมาก มักใช้ไม่ได้ผล
• สอนวิธีสื่อความหมายให้เด็กประสาทหูพิการได้รับการพัฒนาด้านการรับรู้รักษา ฝึกฟัง ฝึกดูริมฝีปาก ฝึกพูด แก้ไขการพูด และพัฒนาทักษะการสื่อสารด้วยภาษาพูด หรือภาษามือตามศักยภาพของแต่ละคน
• แนะแนวการศึกษา โดยการแนะนำให้เข้าเรียนในโรงเรียนทั่วไป หรือโรงเรียนการศึกษาพิเศษ ซึ่งจัดการศึกษาได้เหมาะสมกับระดับการสูญเสียการได้ยิน และความสามารถในการสื่อความหมายสำหรับเด็กแต่ละคน
• แนะแนวอาชีพ โดยการแนะนำให้ผู้มีประสาทหูพิการประกอบอาชีพที่สอดคล้องกับศักยภาพของแต่ละคน

*** หากมีปัญหาเกี่ยวกับประสาทหูพิการแต่กำเนิดหรือหูตึง หูหนวก ควรปรึกษานักโสตสัมผัสวิทยาตามโรงพยาบาลต่างๆ

กลับสู่ด้านบน

• ปฏิบัติต่อคนหูหนวกในฐานะเป็นมนุษยชนเท่าเทียมกับคนทั่วไป
• ให้โอกาสคนหูหนวกแสดงความคิดเห็น และแสดงฝีมือในสิ่งที่เขาถนัด
• ถามคนหูหนวกว่าจะติดต่อสื่อสารด้วยวิธีใดจึงจะดีที่สุด
• ควรเตรียมกระดาษและปากกาให้พร้อมที่จะใช้ในการอ่าน-เขียนสื่อสารกับคนหูหนวก
• เรียนและใช้ภาษามือสื่อสารกับคนหูหนวก
• ควรให้เวลา และทำตัวตามสบายในการคุยกับคนหูหนวก
• ควรมองตรงไปที่คนหูหนวกตลอดเวลาขณะที่พูด
• สนับสนุนให้คนหูหนวกได้รับการศึกษาให้มากที่สุด
• ควรสนับสนุนการใช้ความสามารถของคนหูหนวก
• ไม่ควรบังคับให้คนหูหนวกพูดเปล่งเสียง
• ไม่ควรล้อเลียนหรือขบขัน เมื่อเห็นคนหูหนวกใช้ภาษามือ
• ถ้าไม่เข้าใจภาษามือควรบอกคนหูหนวก
• ไม่ควรอมอะไรในปาก หรือปิดปากขณะพูดกับคนหูหนวก
• ควรใช้สัญญาณอันตราย หรือ สัญญาณต่างๆ ที่เป็นแสงสัญญาณแทนสัญญาณเสียง เพื่อให้คนหูหนวกรับรู้