Eens had ik een heel naïeve kijk op het
Marokkaans zijn in het geheel. Ik verwarde de
Marokkaanse identiteit met de islamitische
religieuze levenswijze. Ik zag deze twee vaak als
lineair en een verlengstuk van elkaar. De laatste
tijd echter wordt mijn zienswijze steeds
bijgeschaafd en vernieuwd door de dingen die ik
om me heen zie. Ik kon eerst op de een of andere
manier het drugsgebruik, moord, prostitutie en
wat nu een nieuwe beaming is voor
prostitutue-hoeders,de loverboys om het woord
pooier maar te vermijden niet verbinden oftewel
samenvoegen met het Marokkaans zijn.
Dit waren naar
mijn gevoel daden die ver van ons bed afzaten. Nu
lijkt het steeds dichterbij en persoonlijker te
worden. Het stemt mij meer dan verdrietig als ik
in de kranten zie dat een vijftien jarigmeisje,
neem me het niet kwalijk als ik de leeftijden
niet goed heb, een ander schoolgenootje voor de
metro duwt op het Jan van Galenstation.
Nou wil het toeval
dat dit station niet ver van mijn bed ligt en dat
het twee Marokkaanse meisjes betreft. Ik weet
niet wie er nu erger aan toe is, het
slachtoffertje dat overleden is. en alles voor
haar op dit wereldje afgelopen is, maar in het
hiernamaals juist nog begint.
Of het dadertje dat nu terecht moet staan en haar
ouders door deze schandelijke procedure laat
lijden. Om over de ouders en de famillieleden
maar te zwijgen, want als we daar over gaan
beginnen dan raken we niet uitgepraat.
Een paar dagen
daarna komt mijn broertje opgewonden naar huis
met het verhaal dat een schoolgenootje op de
Marcanti in zijn hartstreek is doodgestoken met
een scherp voorwerp Met een mes neem ik aan.
Omdat de dader nog vijftig piek van hem tegoed
had.
Is een mensenleven
tegenwoordig echt alleen maar een geeltje waard,
niet meer en niet minder? Alles lijkt steeds
dichterbij te komen, het gebeurt niet meer in het
spannende Amerika of het Verre Oosten. Laatst ook
nog bij Catherine Keyl, door sommigen cynisch
Catherine Kwijl genoemd na haar laatste programma
met Marokkaanse jongeren. Een Marokkaans meisje
dat sinds haar dertiende drugs voor een vies oud
mannetje naar Marokko bracht. Haar ouders
misleidend door te zeggen dat ze op schoolreisje
ging. Het is overigens niet verwonderlijk dat dit
meisje kort daarop zelf een drug-addict wordt.
Echt tragisch gewoon.
Nee hoor moord,
drugsgebruik en ontucht komt helemaal niet voor
bij ons, dat is toch iets typisch voor nsarra.
Het verwoordt elke
vorm van zondigheid en helaas maar waar overkomt
het zelfs je benedenbuurmeisje van vijftien, je
klasgenoot, je nicht, je neef en als je niet op
jezelf past overkomt het jezelf.
e.mail naffer@mail.com
| Naffer
Home
|