Om 8:30 stappen we in het busje dat ons naar de rivier (Kuala Tembeling) moet brengen. Helaas is het pinnen nog niet gelukt, verscheidene banken spugen de pas weer uit. De chauffeur brengt ons nog naar een paar banken en op het laatste moment, dankzij een paar andere toeristen, wordt Niek op een automaat gewezen van Bumiputra-Commerce, die net nieuw is en wel voor 'Maestro' werkt. We zijn nog ruim op tijd blijkbaar voor de boot, want we rijden rustig verder.
Er blijken negen mensen met deze boot te gaan, zes toeristen en drie mannen van Malaysia Airlines (die onderkomens gaan verkennen voor een familie-uitje.) De tocht neemt zo'n drie uur in beslag en onderweg zien we volop regenwoud, een paar waterbuffels en de kingfisher, een mooie blauwe vogel met lange oranje/rode snavel. We worden bij het drijvende restaurant LBK (ook van NKS tours) uitgeladen en besluiten onze spullen hier te laten staan, op zoek naar een guesthouse. Na veel te hebben gezien, allemaal voor rond de 40 ringgit, besluiten we het bij de allereerste (Ekoton) guesthouse te houden, omdat die airco heeft. De kamer die we gezien hebben is echter al vergeven, dus krijgen we een 4-persoonskamer (twee stapelbedden) voor ons twee. De badkamer buiten is drie muren met een golfplaat erop, dus niet echt prive, gezien de hier verblijvende boomkikkers, maar verder is alles in orde. We trekken onze trekking-spullen aan en gaan op een verkennende tocht. Eerst worden we met de boot overgezet (0,50 RM p.p.) en dan lopen we richting een hide, een houten kamer op palen, waarvanuit je dieren op een open plaats zou moeten kunnen zien. Helaas zien we hier nu, overdag, niets. We gaan terug langs het resort en komen een aantal bekende toeristen tegen. Zij komen terug van een tochtje naar de 'canopy walk', die we ook besluiten te lopen. Onderweg komen we twee Iguana's, eekhoorns en vogels tegen. Als we terugkomen bij het resort springen er een paar apen door de bomen. We gaan weer (voor het donker) naar de hide om te kijken of we nu meer geluk hebben. Maar ook nu laat zich geen enkel dier zien. Terug naar 'huis', lekker eten en slapen. Helaas midden in de nacht onderbroken door een muggenjacht (Niek in zijn gezicht steken, zijn ze nou helemaal !?!?)
Deze dinsdag gaan we zelf een trekking ondernemen. Als we richting de Canopy Walk gaan, moeten we verder kunnen lopen, Bukit (=berg of heuvel) Terisek op en dan met een cirkel linksom terug naar het resort. Na een half uurtje lopen komen we bij de Canopy Walk. We wachten hier eventjes tot het wat rustiger is en betalen dan onze vijf ringgit om omhoog te mogen. Drie trappen op sta je voor een bruggetje van twee planken breed dat door touwen en netten op zijn plek wordt gehouden. Er mogen maar vier mensen maximaal op zo'n brug en maar vier mensen maximaal op de boomhutten die de bruggen verbinden. Ook moet er minimaal vijf meter tussen de bezoekers zitten. Gelukkig lopen we bijna achteraan, dus kunnen we rustig aan doen. Maar er is geen dier meer te bewonderen na de soms wat luidruchtige toeristen die ons voor zijn gegaan. Of toch? Mariola blijkt de pech te hebben dat er ergens een bloedzuiger de mogelijkheid heeft gezien zich over haar wandelschoenen te klimmen, onder haar broek door te kruipen en vervolgens zelfs door haar sok heen zijn drank te nuttigen. Zoals we geleerd hebben; aansteker erop, wachten tot hij zijn kopje omhoog steekt en hem eraf tikken. Dat werkt. Het is wel even slikken, zo'n beest ineens "in 't echt". Aan het einde van de Canopy rusten we even en eten wat. Dan gaan we verder met onze trekking. Behoorlijk wat klimmen verder (de trappen waren ze halverwege nog aan het aanleggen), hebben we een uitzichtspunt bereikt. Denkend dat dit _het_ uitzichtspunt is, Bukit Terisek, zijn we opgelucht dat we nu bijna op 1/3 van de tocht zijn. Veel klimwerk verder blijkt er nog een uitzichtspunt te zijn. Bukit Terisek. Nouja, dan zijn we in ieder geval _nu_ op 1/3. Vanaf dit punt blijkt de tocht echter ook af te nemen. De paden zijn ontzettend modderig, de bloedzuigers beginnen te dansen als we in de buurt komen (tot ze onze DEET ruiken, hehehe), de paden zijn soms geen paden meer. Sommige stukken kunnen alleen worden 'genomen' door te abseilen aan de touwen die er omlaag hangen. Helaas worden deze touwen ook gebruikt door nogal grote mieren. Zeven uur nadat we vertrokken waren komen we eindelijk terug en we zijn dan ook MOE! We douchen, gaan avondeten en spreken met twee Deense meiden af om morgen samen naar Latuh Berkoh te gaan. Voor deze tocht moet je een boot met chauffeur huren, wat 120 RM kost en in een boot kunnen vier man worden vervoerd, dus wel zo handig ook om samen te gaan. Bedtijd.
Om naar Latuh Berkoh te gaan, moeten we een boot huren bij LBK (restaurant van NKS). Daar wordt ons uitgelegd dat we naar het Wildlife Centre van het park moeten. Het Wildlife Centre stuurt ons naar een kampeer-spullen-verhuur-hutje. Die blijkt gesloten, tot 11:30 (het is nu 10:00). Terug naar het Wildlife Centre, waar wordt uitgelegd dat de beste man maagproblemen heeft en naar de kliniek is gegaan. We kunnen het nog bij de receptie van het resort proberen. Die willen ons wel voor 160 RM brengen. Opties: teruggaan en opgeven, of te dure boothuur doen. We besluiten eerst terug te gaan naar het LBK restaurant; maar als we op het piertje staan voor het 'pondje', vragen we toch aan een local of we niet een boot kunnen huren. Enig heen en weer vragen levert een ja op. We kunnen met iemand mee varen, voor 120 RM! Mooi! Hij moeten even gasoline halen, dus een momentje geduld nog. Als hij terug is vraag ik voor de zekerheid of hij ook passen voor de visplek heeft gevraagd. Helaas niet dus, opnieuw naar het Wildlife Centre, die me terug naar een receptie naast de winkel stuurt. Daar blijken ze kaarten te hebben voor het visvoeren, om 11:00 of 14:00. Helaas is het nu al 10:45, dus voeren om 11:00 halen we niet meer. Ik blijf mijn schouders maar ophalen en doe net alsof ik niets begrijp, wijs op onze geimproviseerde gids. Na enig toeristje uithangen wordt (met onderling heen en weer gepraat) me verteld dat ze de visvoerders wel opbellen om door te geven dat wij eraan komen, met passen voor 11:00! Mooi geregeld weer. Hop in de boot en tuffen maar! Het is een erg mooie tocht, wij gaan door een paar ondiepe stukken, zien een adelaar (visarend?) en kingfisher onderweg. Als we aankomen mogen we vissen in de rivier voederen, er komen er zo'n 30 op af. Tussen deze vissen zwemt er eentje van het Ikan Klah (King Fish) ras, waar het voederprogramma voor is. Deze vis heeft een rode kleur, de jonkies zijn meer zwart/wit. De voederplek zelf is al een stop waard, een mooie bocht in de rivier, waarbij bovendien een kampeerplaats is aangelegd! We varen door en worden afgezet bij een ondiep kiezelstuk. Onze gids blijft achter, dus we gaan zelf het pad op en trekken zo'n 20 minuten verder. We komen bij een vissershut, Latuh Berkoh, waar men blijkbaar kan overnachten. Het is hier verder uitgestorven en wij zoeken een plek om te zwemmen dus gaan we verder. Een stukje verderop blijken veel rotsen een stroomversnelling in de rivier te veroorzaken; een heel mooi rustpunt! Dit blijkt ook Latuh Berkoh te heten. Er staan borden die waarschuwen hier niet te gaan zwemmen. Aarzelend besluiten we dat dan ook maar niet te doen. We eten wat en lopen terug, we hadden een plekje gezien waar we waarschijnlijk wel even de rivier in kunnen waden. Gelukkig komen we daar vrij snel aan en het blijkt prima geschikt voor een duik! De stroming in het midden is best stevig, je kunt er een aardige zwemtraining doen zonder een meter vooruit te komen. Het is inmiddels al wat uurtjes later dus lopen we terug en stappen weer in de boot bij onze gids. De terugtocht heeft nog een verrassing in petto: we zien maar liefst twee keer een Water Monitor Lizard zwemmend de rivier voor ons oversteken; een watervogel en heel mooi overhangende stammen. Voldaan komen we terug in Kuala Tahan. Omdat het eten in het LBK restaurant vrij smakeloos is (ondanks wat iedereen in 't gastenboek schrijft) gaan we in het dorpje wat happen, dat blijkt een goede zet; we eten heerlijke Mee Goreng Ayam! Het heeft wel even geregend, dus denken we dat een Night Walk niet zoveel zin heeft. De gids blijkt dit echter wel gewoon door te zetten en we besluiten dan toch ook maar te gaan. We zien spinnen, sprinkhanen, wandelende takken, slangen en rode eekhoorntjes, waarvan we niet zeker weten of 't vliegende eekhoorns zijn. Achteraf zegt de gids dat er na de regen toch wat minder dieren te zien zijn...Hmmmm...
We gaan deze donderdag met de Denen (Signe en Anna) naar een Orang Asli dorpje. Orang Asli zijn de oorspronkelijke bewoners van de jungle hier. Het boottochtje erheen gaat door vier 'rapid shootings', stroomversnellingen waar iedereen behalve Niek (want die zit voorin), nat van wordt. Het dorpje blijkt uit zo'n zes hutten te bestaan, alles gemaakt van bladeren en hout. Er hangen wel een paar plastic doeken als vervangend dak, omdat de overheid bang is dat de boom die gebruikt wordt voor de dakbedekking uitsterft. Het zijn eigenlijk tijdelijke onderkomens, de gezinnen die hier wonen trekken meestal verder na een paar weken. De hoofdman, die lijkt op Kofi Annan, laat ons zien hoe een vuurtje gemaakt wordt, hoe een blaaspijp gemaakt wordt en mogen ook zelf even oefenen. Iedereen raakt (uiteindelijk) doel. Opvallend is het kroeshaar dat deze mensen hebben, de uitleg is dan ook dat zij van Afrikanen afstammen. Terugvarend wordt Niek ook flink nat. 's Middags kletsen we tot het tijd wordt voor avondeten en wij gaan nog eens proberen (deze keer met zaklamp) om dieren te zien in de Hide, bij het vallen van de nacht. Helaas, weer niets. We duiken het bed in om morgenvroeg (9:00) met de boot Taman Negara te verlaten, terug naar Jerantut.
De terugtocht over de rivier is weer een tour op zich; kingfishers, watermonitor lizards, waterbuffels, aapjes (langs de oever). We worden in een mini-busje geladen en rijden terug naar Jerantut. Wij gaan naar het hotel, omdat we nog niet precies weten of we nu of vanavond verder gaan. De rest gaat naar de bushalte. Er blijkt om 12:15 een (boemel)trein te gaan naar Wakaf Bahru, dus snellen we ons naar het station. De trein doet er lang over, tot 21:30, en helaas wordt er geen warme hap verkocht! We moeten ons zien te redden met het snoep en drinken dat we nog hebben.
