| Ακούς |
| Μια Παρασκευή του Οκτώβρη, κάπου στο 2005 |
| "Η ώρα είναι ρευστή και συ στυλώνεσαι πάνω της
ακάνθινη. Συλλογίζομαι αυτούς που δε δεχτήκανε ποτέ ναυαγοσωστικά. Που αγαπούν το φως κάτω απ' τα βλέφαρα, που σα μεσουρανήσει ο ύπνος άγρυπνοι μελετούνε τ' ανοιχτά τους χέρια" |
| "Αυτός που δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τα λόγια σου!" |
| "Η Αγάπη μετριέται με ό,τι απαρνιέται κανείς για χάρη της. Ακόμα και την ίδια την αγάπη" |
| "Οι πραγματικές συζητήσεις ανάμεσα σε σένα και σε μένα είναι οι σιωπές. Αυτό που μετράει δεν είναι αυτό που λέμε αλλά αυτό που δεν χρειάζεται να πούμε" |
| "Σημασία δεν έχει ποιος θα φύγει πρώτος, αλλά ποιος θα ξεχάσει τελευταίος" |
| "Ζωή δεν είναι ό,τι βλέπεις και αγγίζεις, αλλά ό,τι αγαπάς και σκέφτεσαι" |
| "Tα πλοία είναι πιο ασφαλή στο λιμάνι, αλλά δε φτιάχτηκαν γι' αυτό το σκοπό" |
| "Τυχερός είναι εκείνος που συνεχίζει να σκέφτεται την αιωνιότητα βλέποντας μιαν αστραπή" |
| "Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;" |
| "Δεν γράφω για να σημαίνουν τα πράγματα. Γράφω για να μιλάνε" |
| "Αναβάλλω άρα ονειρεύομαι" |
| "Έρως εστί ως εκεί που μπορείς" |
| "Ζωή είναι ό,τι διεκδικείς" |
| "Ο Σεπτέμβρης μοιάζει πάντα με αρχή, τα δροσερά βράδια σε αναζωογονούν απ' τη νάρκη του καύσωνα κι επιστρέφεις με λαχτάρα απ' όπου κι αν είχες φύγει. Κάνεις φρέσκα όνειρα, όμως γρήγορα μπαίνει ο Νοέμβρης και καταλαβαίνεις πως έχεις τόσο λίγο χρόνο, που δεν προλαβαίνεις ούτε ν' απογοητευτείς" |
| "Είμαι ο πιο ευγενικός άνθρωπος του κόσμου. Μπορώ να περηφανεύομαι ότι ουδέποτε διέπραξα χυδαιότητες, σε τούτη τη γη που είναι γεμάτη από ανυπόφορους κατεργαρέους που σου γίνονται τσιμπούρι, αρχίζουν να σου λένε τον πόνο τους και καταλήγουν να απαγγέλλουν στίχους τους" |
| "O θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας" |
| "Συ που τα κλειδιά του πελάγου
δεν ταίριαξες Το κρασί της θύελλας Εδοκίμασες και υπέμεινες τη φυγή" |
| "Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
κ' ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού και τ' άρωμα των γιακίνθων - μα πού γύριζες;" |
| "Όπως σε μιαν επίσημη τελετή τους θυμάμαι
έναν-έναν που παρακολουθούσαν απ' την ακτή το θέαμα, χωρίς κανείς να κουνηθεί απ' τη θέση του. Τους θυμάμαι όλους-κι εσένα φυσικά!- σχεδόν σε στάση προσοχής που μ' έβλεπαν απ' την ακτή να πνίγομαι" |
 |
 |