วันนี้ เป็นวันที่เริ่มบันทึกไดอารี่ ...ก้อครั้งแรกค่ะ สำหรับอะไร
แบบนี้ ปกติ มีอะไรก้อจะระบายกะคนรอบข้างมากกว่า หุหุ หรือไม่ก้อ
อยู่ เงียบๆ คนเดียวปายเลย ให้ตัวเองรับฟางตัวเอง แล้วคิดว่าที่
ผ่านมาอุปสรรค ปัญหาของเรามันเกิดจากอะไร...ตัวเราเองเท่านั้น
ที่จะช่วยให้เราผ่านพ้นกับปัญหาได้ร้อยแปด
แต่การมีไดอารี่ก้อดี เพราะเหมือนเป็นการได้พูดได้คุย กับสื่อ
อย่างน้อยก้อเหมือนเป็นการระบายได้เหมือนกัน
แล้วพอวันเวลาผ่านไป หยิบมาอ่าน แล้วเราอาจมานั่งคิดตามเวลา
เก่าๆที่ได้เกิดขึ้นกับเรา ว่ามีอะไรผ่านมาบ้างในระยะเวลาที่ผ่านมา

บทความที่ชอบประจำวันนี้

คนรักกับคนร้าย

เป็นเรื่องธรรมดา
กับน้ำตาที่ไหลรินลงมาเป็นสาย
เมื่อทำนบของความอดทนเธอมันพังทลายลง
พร้อมกับการจากไปของใครบางคน
เธอจะรู้สึกว่ากำลังสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง
และดูเหมือนว่า "น้ำตา" ก็จะมีไม่พอให้รินไหล
แ ต่ เ ธ อ รู้ ไ ห ม ว่า ...
นอกจาก...น้ำตามันจะเซาะกร่อนบาดแผลของเธอ
ให้ลุกลามแล้ว
มันยังเป็นเหมือนน้ำกรด
ที่ราดรดลงไปในใจของคนรอบข้างที่รักเธอ
เงยหน้าขึ้นดูสิ...
ด้านนอกห้องที่เธอขังตัวเองอย่างทุกข์ท้อ
คนที่รักเธอ ยืนเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ อย่าง ห่วงใย
พร้อมที่จะเข้าไปซับน้ำตาทันทีที่เธอเอ่ยปาก
คนที่รักเธอ ไม่เคยก้าวก่าย
และยอมรับการตัดสินใจของเธออย่างเจ็บปวด
ขณะที่น้ำตาเธอไหลลงพื้นเป็นทางยาว
คนที่ทำร้ายเธอ  จะเข่งเท้าเดินข้ามมันไปอย่างรังเกียจ
แม้แต่หนึ่งหยดน้ำตาเธอที่จะกระเด็นมาสัมผัสปลายเท้า
ในขณะที่ คนที่รักเธอ
พร้อมที่จะใช้ไหล่กว้างๆ ซับผ่าน...ให้ไหลลึกลงไปสู่หัวใจ
คนที่ทำร้ายเธอ
จะปล่อยมือเธอช้าๆ และก้าวเท้าห่างออกไป
คนที่รักเธอ  จะค่อยๆ เดินเข้ามาหาเธอ
เกาะกุมมืออย่างปลอบโยน และโอบกอด
เสียงสะอื้นที่เธอร่ำไห้
คนที่ทำร้ายเธอ  จะไม่อยู่ฟังและจะไม่มีวันได้ยิน
ในขณะที่ คนที่รักเธอ จะรับรู้ และเข้าใจ
และเจ็บปวดอยู่ข้างๆ เธอ
................
เธอต้องเลือกแล้ว
ระหว่าง..หัวใจของคนที่เธอยังมีอยู่
กับ...หัวใจของคนที่ไม่มีแล้ว...

อ่านแล้วซึ้งดีค่ะ..บางทีทำไมนะคน มักไม่ค่อยมองเห็นถึงคุณค่า
ของคนที่เค้ารักเรา อย่างจิงจัย... หรืออาจเป็นเพราะเค้าดีกับเรา
แร้วเราจึงมองไม่ค่อยเห็นนะ...
 คนรักก้อกลับกลายเป็นคนร้ายได้เหมือนกันเมื่อเวลาผ่านไป
แต่ใช้กับคำว่าเพื่อนไม่ได้หรอกค่ะ..เพื่อนนับวัน ยิ่งผูกพัน ยังไง
เพื่อนก้อคือ คนที่ไม่เคยทิ้ง ต่อให้ทะเลาะกันมากแค่ไหน คำว่าเพื่อน
ก้อไม่จืดจาง ก้อยังพร้อมจะให้อภัย แล้วก้อหันมาอยู่เคียงข้างเราเสมอ
 
เคยพูดกะแฟนนะคะ..ว่าสักวันหนึ่งถ้าเราเลิกกัน..สิ่งที่เรารักกันวันนี้
ก้อคงเป็นเพียงแค่ฝัน ที่พอตื่นมา ต้องมาเจอกับความจริง
คือเราไม่มีกันเสียแล้ว และก้อกลายเป็นเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน หรือเป็นคนอื่นไปเลย  พูดมาก้ออดน้ำตาไหลไม่ได้  ....

เพราะคนเรา ไม่มีใครเป็นเจ้าของใคร ถึงเวลาก้อต้องปล่อยเค้าไป...
และจัดการตัวเองให้เดินไปด้วยความเข้มแข็งต่อไป...จะพยายาม

กำ..วันแรกก้อเส้าเลยเราเนี้ย หุหุ...