|
7/7/04
>>>
วันนี้ คุยกับเพื่อน คุยปายคุยมา พากันร้องไห้ เหอๆ
ต่างคนก้อต่างปัญญาจริงๆ บางทีก้อคิดนะ อิจฉาเพื่อนอ่ะ
อย่างน้อยมานก้อยังมีคนที่รักมาน สะขนาดน้าน ถึงจะเข้ากันไม่ได้บ้าง
ตามที่มานบอกมา กับคำพูดที่ว่า "เค้าร้องไห้มาเยอะแล้ว
ไม่อยากทำให้เค้าต้องเสียใจอีก" ซึ้งนะ
ฟางดูแล้วอบอุ่นจัง...
คิดถึงแม่นะ..อยากอยู่กับแม่ตลอด
แต่มีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เราต้องเลือกที่จำทำแบบน้านไม่ได้...
แม่โทรมานะ ดูทั่นเป็นห่วงเราเหลือเกิน
เหมือนอยากจะมาทดแทน กับสิ่งที่แม่ห่างปาย ทั่นพยายามถามเราว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า
บอกแม่ได้นะ บอกแม่สิ แม่กลับมาเพื่อนที่จะมาช่วยลูก อยู่เคียงข้างลูก
หนูอยากบอกแม่เหลือเกิน หนูก้ออยากให้แม่เป็นแบบน้าน
แต่หนูเลือกไม่ได้เลย เพราะว่า ตอนนี้
กับตอนนั้นมันชั่งต่างกันเหลือเกิน หนูเหมือนชนวน ที่พร้อมจะปะทุ
ให้ทุกคนได้รับรู้ ว่าลูกของแม่คนนี้ ไม่ได้ดี ไม่เคยทำให้แม่ภูมิใจเลย
สักนิดเดียว
แต่ผลของการกระทำ ไม่ต้องมีครัยมาว่าเราให้เจ็บปวดหรอก
ตัวเราเองนี่แหละ ที่ทำให้เราต้องทุกข์ทรมาน เพราะการกระทำ ที่บางที
อาจเป็นอารมณ์ ชั่ววูบ ที่เด็กคนหนึ่ง มองหาใครไม่มีเลย มองหา คนที่เข้าใจ
หรือคอยอยู่เคียงข้าง เวลามีคนรังแก ไม่มีเลยจริงๆ
แม่แต่คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชาย เราแท้ๆ ก้อยังเชื่อคนอื่น
ไม่เคยรักน้องเลย แต่ไม่โทษพี่หรอก เพราะเราสองคน ก้อไม่ได้อยู่ด้วยกัน
จะให้มาเข้าใจเรานั้น ก้อคงยาก ทุกคนมีหน้าที่ มีภาระ
มีอะไรมากมายที่ต้องรับผิดชอบ จะให้มามัวนั่งดูแลเราก้อไม่ได้
ก้อคงต้องปล่อยให้เค้า มองเราในแง่ น้าน อย่างที่เค้าคิด
ยังดีสะกว่าต้องมานั่งแก้ตัว หรือทำให้เค้าเข้าใจเรา
แล้วเราต้องมานั่งทนกับสภาพที่ต้องใส่หน้ากากเข้าหากัน...
กลับบ้าน ไป ทุกคน เหมือนไม่รุจักเราเลย คนในหมู่บ้าน
จำเราไม่ได้สักคน แม่แต่ญาติพี่น้อง ก้อจำเราไม่ได้ พอทักกัน
แล้วก้อคือจบที่ตรงนั้น มองปายแล้ว มานดูเคว้งนะ วันๆ
ก้อคุยแต่กะแม่กะยาย ซึ่งกับแม่ เราก้อยังไม่สนิทใจสักเท่าไหร่
เพราะจากกันมานานมาก ตั้งแต่ยังเล็ก 15 ปี แล้ว ที่ไม่มีแม่
เข้าใจนะ ว่าแม่พยายาม ทำให้แม่เป็นที่ดี เข้าใจลูก แต่ดูๆ
แม่ก้อไม่รู้จักเราเลย ทั่นไม่รู้จักว่าเราเป็นยังไง ทั่นพลาดช่วงที่เราต้องผ่าน
ร้อน ผ่าน หนาว มา ช่วงที่เราไม่มีใครเลย แถมยังโดน คนที่ขึ้นชื่อว่า
น้องแม่รังแก จนเกือบประสาท มาไม่รุกี่รอบ เพราะกับคำว่าผู้ชาย ...
ของของเค้า เค้าพูดอะไรก้อเชื่อเค้า แล้วมารังแกหลานตัวเอง
โดยที่เราทำอะไรไม่ได้เลย เค้าบอกนะ ว่าเค้ารักเรา แต่ทำไม
ต้องมาลงที่เรา เวลามีปัญหาทะเลาะกะแฟนของเค้า ไม่อยากพูดเลย
ว่าตอนที่ร้องไห้อยู่นั้น มันเจ็บปวดยังไง มองไปหาใครก้อไม่มี
จะบอกแม่หรือพ่อ ก้อไม่ได้ เพราะไม่ใช่นิสัยของเรา ..ที่จะทำแบบนั้น
มีแต่ตัวเอง ที่คอยปลอบ แต่เตือนตัวเองมาตลอด ยังไง
ก้อต้องอยู่เพื่อพ่อเพื่อแม่ ..
แต่ไม่เข้าใจ ว่ายิ่งอยู่ปาย ปัญหาต่างๆ มันยิ่งหนัก
เจออะไรซ้ำแล้วซ้ำเล่า ท้อนะ เหนื่อย นะ บางที ร้องไห้แทบขาด ใจ
...ร้องอยู่อย่างน้าน ร้องจนเหนื่อย แล้วหยุดร้องปายเอง...
ทุกวันนี้เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อย กับความรู้สึก ไม่มีใคร
เหนื่อยที่ทนแบกรับปัญหาต่างๆ ไว้คนเดียว ...
นี่คือเหตุผลว่าที่ทำไม ว่าเราต้องขอเลิกกับแฟน
เราไม่อยากให้เค้ามารับรู้ปัญหาของเรา เราอยากอยู่คนเดียว
ต่อให้จะเป็นจะตาย ก้อไม่อยากห่วงหน้าห่วงหลัง เราอยากให้เค้าเจอคนดีๆ
เพราะเรารู้ว่า เราต้องมีครอบครัวเป็นที่หนึ่ง เพราะยังไง
เราเป็นลูกสาวคนเดียวก้อทิ้งไม่ได้ เมื่อก่อน
ก้อยังพอจะจากที่บ้านมาได้ แต่ตอนนี้ พ่อมีคนใหม่แล้ว
แม่เราต้องมานั่งทนเจ็บและก้อร้องไห้ แทบขาดใจ อยู่เกือบทุกวัน
อันนี้เรารู้ดีว่ามันเป็นยังไง มันเจ็บปวดมากขนาดไหน
เราเลยไม่อยากให้แม่ต้องมารับรู้ หรือฟางปัญหาอะไรอีก ทั่นเหนื่อยมาตลอดชีวิตแล้ว
สิ่งตอบแทนของทั่นน่าจะได้สิ่งดีๆ มาในปั้นปลายชีวิต แต่ลูกสาวคนเดียวคนนี้
ก้อไม่เคยทำอะไรให้พ่อแม่ภูมิใจเลยสักอย่าง...
ยอมรับนะ ถ้าไม่มีแม่ ตอนนี้
เราคงไม่คิดจาอยู่เป็นผู้เป็นคน แค่ตัวเองอ่ะ
มานหมดความรู้สึกจะทำอะไรเพื่อตัวเองไปนานแล้ว แต่ทุกวันนี้
แค่ต่อเวลาอยู่ให้แม่ได้ คิดว่ามีลูกสาวอยู่ก้อเท่านั้นเอง
คิดแล้วน้ำตามันก้อไหล แบบไม่รีรอ มานไหลมา แบบม่ะได้ บีบหรือเค้นมัน เลย...
แล้วน้ำตาก้อยังเจียดร้องเพราะคิดถึงเค้าคนนั้น อีก เจ็บปวดกับสิ่งที่เจอ
เจ็บปวดที่ทำไมต้องมีวันนี้ วันที่เราต้องไม่มีเค้า...
พอเหอะนุช..หยุดร้องได้แล้ว..
.........................................................
|