24/6/04  >>แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง...
 
ฉันเอง...
             ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง...
ที่หอบหิ้วลมหายใจก้าวข้ามผ่านช่วงเวลามานานเนิ่น
ฉันใช้ชีวิตอยู่บนผืนแผ่นดิน...
อยู่กับสภาพของความเป็นจริงอันน่ารันทดในยามที่ตื่นลืมตา
อยู่กับความฝันเพ้อในรัตติกาลยามหลับใหลไร้สติ...
อย่างปุถุชนคนสามัญ...ไม่ได้วิเศษวิโสเหนือใคร...

เพียงชั่วนาทีหนึ่ง
ที่ฉันเผลอปล่อยให้หัวใจไปเริงระบำกับความเงียบเหงา
คล้ายว่ามีปีศาจร้ายแห่งความรักสีดำ
กำลังยืนแอบแฝงอยู่เบื้องหลังม่านฟ้าอันมืดมิด
รอคอยโอกาสที่จะคอยออกแรงประทุษร้าย,
ด้วยการฉุดกระชากลากหัวใจของฉันไปอย่างอุกอาจ
ก่อนถ่วงมันเอาไว้กับก้อนหินหน่วงหนัก
แล้วโยนทิ้งท้องทะเลแห่งความทรงจำ
ที่มีเพียงพายุหอบห่าฝน
กับเกลียวคลื่นเจ้าอารมณ์โหมคลั่ง
ทำให้โศกนาฏกรรมความรักในค่ำคืนวันเก่า
อุบัติขึ้นเป็นภาพเหลื่อมซ้อนเลือนลางอยู่ตรงหน้า
อยู่ในเงาดวงตา
ในขณะที่ฉันกำลังเผชิญกับความทรมานแสนสาหัสจนแทบขาดใจ
แม้กระทั่งรอยยิ้มเปี่ยมสุขที่เคยเกิดขึ้นในกาลครั้งนั้น
ก้อเหมือนเป็นเพียงฉากหนึ่งของบทนิทานทุกข์เศร้า
เป็นภาพที่น่าชิงชังคอยตามหลอนหลอก ไม่เลิกระราวี
และนี่ก้อคือครั้งแรกในชีวิต ที่ฉันรู้สึก "เกลียดความทรงจำ"
มากยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งปวง......

WHEN I DREAMED ABOUT LIFE
I SAW JUST THE EMPTYNESS
WHICH MAKE ME WANTS TO FLY....

BUT WHEN I DREAMED ABOUT LOVE
I SAW JUST THE DARKNESS
WHICH MAKE ME NEEDS TO CRY...
 

หยิบยกบทความจากหนังสือ..รัก..เรื่องเล่า..เรื่องเส้า...
ของ มาบุชชี่...