20/6/04  >>อารมณ์เหงา      ไม่ได้บันทึกไดอารี่ สะหลายวันเลยทีเดียว แร้วแต่รมณ์อ่ะ บางวัน ไม่อยากเขียน ก้อคงเหมือนกับ บางวันไม่อยากพูดกะคัยม้างนะ  วันนี้มานั่งคิด ว่า เมื่อวานทำตัวไม่ดี ปาย ตวาดใส่คนนึง ที่เค้าโทรมา หลอกล้อ เหมือนทุกวัน แต่เพราะรมณ์เราไม่ดี อาวสะมากๆ กะหลายๆ อย่าง เลยตวาดใส่แล้วก้อวางหูปาย อย่างไม่มีเยื่อใย อืมนะ เรานี่ก้อร้าย จิงๆ      ไม่รู้สิ ก้อไม่อยากให้เค้ามายุ่งนี่นา  อยากอยู่แบบนี้ ไม่อยากให้คัยมาคิดกะเราแบบน้าน เพราะไม่พร้อมจะมีคัย ต่อให้ต้องอยู่คนเดียว ก้อยังดีสะกว่า มีคนเข้ามาให้คบ แล้วเราไม่ต้องการ  เพราะผลเสีย ไม่ได้ตกที่เราหรอก แต่จะตกกับคนที่เข้าหาสะมากกว่า อย่างกับเหตุการณ์ที่เราตวาดเค้าไปนั่นแหละ      เราเป็นคนที่คบคนยาก ในด้าน คบเป็นแฟนอ่านะ  เพราะไม่รู้เป็นไร คุยกะคัยได้สักพัก ก้อรุสึกว่าม่ายช่าย ขึ้นมา เราก้อเป็นคนที่ต้องตัดบท บอกเค้าปายก่อนสะทุกที ว่าไม่ใช่นะ  จนบางที มองเหมือนคนไม่มีหัวใจ หรือมองเหมือนเป็นคนที่เบื่อเร็ว  มันไม่ใช่การเบื่อนะ  แต่เป็นอะไรที่มองๆ คือให้โอกาสตัวเองมอง แต่ในเมื่อมันไม่ใช่ก้อคือจบ ไม่รุจะไปหลอกเค้าทำไม เลยเป็นคนที่ไม่ชอบเลยนะ กับคนที่ไม่คิดไรกับเรา แล้วยังมาบอก ให้ความหวัง เพราะความที่สงสาร หรืออะไรก้อตาม...      แต่ก้อเป็นข้อเสียของเราอีกอย่างหนึ่งนะ เพราะความที่เป็นคนตรง ซึ่งตรงเกินไป จนเพื่อนต้องบอกว่า เก็บๆ ไว้สะบ้างก้อได้นะเพื่อน  ไม่รุสิ คัยรับได้ก้อรับ รับไม่ได้ก้อไม่ต้องรับ เพราะคิดว่าอะไรที่แสแสร้ง สักวันมันก้อต้องแสดงความจิงสักวัน แล้วจะเสียเวลาที่คุยกันมาสะเปล่าๆ ...คิดนะ      เป็นมาสองวันระ เหงาๆ ซึ่ง บางทีก้อกลั้นน้ำตาไม่อยู่ร้องไห้แทบขาดใจเหมือนกัน  คิดถึงเค้านะ..คิดถึง..น่าจะมีสิ่งที่ร้ายๆ สำหรับสองเราให้มากๆ นะ ตอนเลิกกันเนี้ย บางทีจะได้เก็บไว้เตือนและทำให้เราเกลียดเค้าและลืมเค้าปาย  แต่นี่มานั่งคิด มีแต่ภาพ ที่เราอยู่ด้วยกัน หยอกล้อเล่นกัน เหมือนปกติ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง จน ณ วันสุดท้ายที่เราไม่เลิกกัน....      ก้อพยายามเตือนตัวเองตลอด ว่าเราเลือกแล้วและทำตัวเอง  เราจะมาฟูมฟาย และร้องไห้ทำไม ...      เลือกได้ก้อขอเป็นคนบ้าปายเลย ไม่ต้องคิดอะไร สั่งให้คิดว่าให้ลืม สั่งได้แป๊บเดียว แต่ยิ่งนานวัน ยิ่งเจ็บหนัก ..ไม่เข้าใจตัวเองเลย      คิดถึง.. คำ คำนี้ ..มานทรมาน เป็นที่สุด...      แต่มีคนเคยบอกนะว่า อยากให้นุชเป็นคนเดิมและหายเร็วๆ  มันจะต่างอะไร เพราะในเมื่อเราอยู่ต่อหน้าทุกคน เราก้อคือนุชคนเดิม ที่ร่าเริงและสนุกสนาน จนบางที เพื่อน ยังบอกว่านึกว่านุชหายเป็นปกติปายแล้วเสียอีก อืม ก้อเพราะต้องการให้เพื่อนคิดแบบนี้ไง ...      ตอนนี้เลือกที่จะเจ็บให้สุดๆ มากกว่า อยู่คนเดียวสะให้สะใจ ร้องไห้สะให้พอ อืม..ซึ่งก้อยังเป็นจนถึงทุกวันนี้...      วันก่อน โทรหาเพื่อนนะ...เราก้อยังเป็นนุชคนเดิม ที่ติ๊งต๊อง แต่พอวางหูแค่นั้นแหละ คัยจะรุ...ว่ามันเป็นยังไง...      แค่ความคิด  กับชื่อของเค้า ที่เราเรียกประจำ แค่นี้ก้อเรียกน้ำตา ไหลๆ ออกมายังไม่ขาดสาย ทำไมนะ ทำไม ทำไม มันทำให้เราเป็นคนอ่อนแอได้ขนาดนี้ กับเรื่องแบบนี้ ทำไมไม่รู้...      แต่ไม่รุสิ..อยากร้องไห้ก้อร้อง รุสึกมันได้ปลดปล่อยดี ... และก้อจะร้องมันไปแบบนี้แหละ  ไม่ได้เดือนร้อนครัยนี่นา...เอิ๊ก..      โทรหาเพื่อน ที่สนิทอีกคนนะ มานก้อปัญหาเยอะ สงสารมันเหมือนกัน ลูกผู้หญิงคนเดียวต้องรับผิดชอบภาระ อันหนักอึ้งของครอบครัว หนี้สินล้นพ้นตัว มันก้อสู้ไม่ยอมแพ้...มีบางทีที่เพื่อนเล่าให้ฟางว่า มานก้อเหนื่อยและท้ออาวสะมากๆ แต่แค่ได้โทรและคุยกะเพื่อนบางในยามที่ต้องการคุยหรือคิดว่ายังมีเพื่อนคอยให้กำลังใจ...อืม เราก้อเป็นเหมือนกัน...      แต่ก้อดีนะ เรายังโชคดี มีเพื่อนที่รักและเป็นห่วงเรา ... นั่งเขียนๆไดอารี่ เพื่อนโทรมาบอกจะมาหา..อืม..เลยนั่งรอ.. แค่นี้ดีก่า ปวดอึระ..ปายนั่งอึก่อง หุหุ...