30/6/04  >>> .............เจ้าบทเจ้ากลอน............................

         เราก้อรักกัน และต่างก้อสัญญา
ก็เพราะว่าเชื่อในกันและกัน
แต่วันที่ดินฟ้าเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์
จะถามจะทวงจะโทษที่ใคร
คนทีเสียใจไม่ใช่มีแค่เธอที่รักนี้ไม่ยืนยาวเท่าไหร่
ไม่เธอก็เป็นฉัน ที่เป็นคนเผลอใจ
แต่จะเป็นใครก้อคงไม่กลับมา
หากชีวิตฉันเป็นนิยาย ฉันก้อคงขีดไป
เขียนให้เราได้รักกันชั่วดินฟ้า
แต่ชีวิตก้อคือเรื่องจริง รักไม่มีปากกา
ที่จะแต่งจะเติมให้เป็นอย่างใจต้องการ
มองในหัวใจ ก็ยังมีน้ำตา แค่หวังว่าคงจะจางสักวัน
จะจำว่าอย่างน้อย ที่เราเคยรักกัน
ก้อมีคืนวันดีๆ ให้จดจำ
ถึงแม้ต้องอยู่ลำพังตลอดไป..
 

 ไม่มีเหลือสักอย่าง มองไม่เห็นสักอย่าง
มันหมดแล้วทุกอย่าง รอบตัวฉันไม่มีใคร
มีแต่สายลมแผ่ว มีแต่เสียงความเปลี่ยว
มีแต่ฉันคนเดียว กับน้ำใสๆ ปลายตา
คิดถึงเธอทุกครั้งก้อเจ็บทุกครั้ง
และอยากจะทำให้เธอได้คืนกลับมา
มองทางไหนว่างเปล่า มันปวดร้าวทุกอย่าง
เธอไม่รักสะอย่าง จะให้ฉันเหลืออะไร
รู้สึกผิดทุกครั้งก้อเจ็บทุกครั้ง
กับสิ่งที่ทำลงไปไม่มีเหตุผล
อยากได้ยินเสียงเวลาเธอคุยเธอพูดจา
อยากมองเวลา ที่เธอเอนข้างกาย
อยากได้ยินเสียงเวลาที่เธอนั้นหายใจ
อยากทำให้เหมือนวันวาน
แต่กลับมีฉันคนเดียว และห้องที่ว่างเปล่า
กับความเงีบบเหงา กับเรื่องราวที่ฝังใจ
ได้ยินแต่เสียงตัวเองคือเสียงลมหายใจ
แผ่วเบาและช้าเต็มที..ฉันไม่เหลือใครเลย..


เธอเคยแสนดี อ่อนโยนและเข้าใจ
อบอุ่นเสมอในวันที่อ่อนไหว
ดูเธออยู่นานตั้งแต่ใจมันยังไม่คิดอะไร
แล้วก้อมาเปลี่ยนไปเป็นรักเธอ
จนวันที่เธอหมดใจที่ให้กัน
ตั้งแต่วันนั้นเธอเปลี่ยนเป็นใจร้าย
เอ่อคำทุกคำทำให้คนใจสลาย
เหมือนไม่มีเยื้อใยกันเลย
"เธอเอามือเขียนความรักเรา แต่เอาเท้าลบมันทิ้งไป"
เพียงเธอเดินมาบอกสักคำว่าหมดใจ
ฉันก้อให้ไป ไม่จำเป็นต้องใช้คำแรงๆอย่างนั้นเลย
คนเคยรักกัน จากกันไปด้วยดี แค่เพียงเท่านี้ลำบากอะไรไหม
อยู่กันตั้งนาน วันที่ดีเก็บมันไว้ ไม่จำเป็นต้องเกลียดกันเลย
ไม่เห็นจะต้องทำร้ายกันเลย

..........................................................