Daarbij is het wel zo, dat de drempel bij illegale drugs voor velen hoger zal zijn dan bij middelen zoals alcohol of medicijnen. Gebruik daarvan wordt gemakkelijker geaccepteerd. Dit kan gezien worden als een risico: meer mensen zullen het gebruiken en daardoor is de kans op problemen groter. Geen enkele drug leidt bij eenmalig gebruik tot afhankelijkheid. Geheel willoos 'aan de drugs raken' is dus uitgesloten.
Gebruik van softdrugs leidt niet automatisch tot gebruik van harddrugs. Wel kan iemand op een 'harde' manier (meer dan matige) manier softdrugs gebruiken. Dat kan de wereld van de harddrugs dichterbij brengen. Want verkoopkanalen overlappen elkaar soms, een enkele hasjdealer zal best ook eens cocaine, speed of XTC 'in de aanbieding' hebben. In koffieshops, waar geen harddrugs verkocht mogen worden, zal dit niet zo snel gebeuren. De politie oefent hier strenge controle op uit. Maar ook wanneer iemand op die manier aan harddrugs begint, is er nog steeds sprake van een persoonlijke keuze: het is aan de gebruiker om wel of niet op zo'n aanbod in te gaan.
Het is dus ook niet zo dat anderen je moedwillig verslaafd kunnen maken, bijvoorbeeld door 'iets in je cola te doen'. Het komt heel zleden voor dat iemand dit doet, en dan meestal met andere - bijvoorbeeld oneerbare - bedoelingen. Een dealer bedenkt zich wel drie keer. Hij krijgt er geen klanten door en raakt wel zijn dure spul kwijt. Iemand die wil gebruiken kan - en zal - er overal aankomen. Iemand die niet wil, zal nooit gedwongen kunnen worden. Iemand verbieden naar een discotheek of houseparty te gaan, houdt in feite in dat er weinig vertrouwen is dat die persoon in staat is voor zichzelf te zorgen. Op zich kan dat gebrek aan vertrouwen terecht zijn. Een open gesprek heeft dan echter meer zin dan verbieden. Het laatste heeft op langere termijn meestal een averechts effect.