ถ้าเกิดอาการคันยุบ ๆ ยิบ ๆ ขึ้นตามตัว หรือ เหมือนถูกเข็มแทงแปล๊บทำให้เจ็บสะดุ้ง อย่าลุก อย่าขยับเขยื้อนเป็นอันขาด อย่าไปขยับเขยื้อนไปลูบคลำ อย่ายกมือลูบอวัยวะเป็นอันขาด คงนั่งสงบใจนิ่ง นิ่งอยู่อย่างนั้น จงตั้งสติสัมปชัญญะ ข่มใจให้หนักแน่นมั่นคง อย่าสะดุ้งหวั่นไหว ไปตามอาการที่รู้สึกนั้น อย่ายกมือ หรือ เคลื่อนอิริยาบถไปลูบคลำ หรือ เกาเป็นอันขาด แต่ให้กระชับกระแสจิต เพ่งพิจารณาติดตามความคัน  หรือความเจ็บแปล๊บนั้น มีความมั่นระลึกตักเตือนตนเองว่า เมื่อความคันเกิดขึ้น ณ แห่งใด ก็ย่อมดับไปเองหายไปเอง ณ ที่นั้นอย่างนี้ เรานึกอย่างนี้แล้วเราวางเฉยเลย วางเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนไม่มีอาการทิ่มแทงเกิดขึ้น เมื่อทำอย่างนี้ได้ อาการนั้นก็หายไปทันที คือ ใจเราอย่าไปผูกพัน ว่ามันเจ็บ มันคัน หรือมันแปล๊บ ๆ มันทิ่มแทงยังไง อย่าไปนึก ผ่านไปเลย เมื่อเราระลึกเช่นนี้แล้ว ให้เพ่งความวางเฉย อย่าเอาเป็นธุระอีกต่อไป อย่างนี้ เมื่อรู้สึกเป็นปกติแล้ว จึงค่อยตั้งสติสัมปชัญญะเจริญกรรมฐานกำหนดสมาธิ กำหนดลมหายใจ หรือบริกรรม ตามระยะเช่นเดิมต่อไป อย่าเผลอ อย่าสัพเร่า รู้ความเป็นไปให้ทั่วถึง
          ถ้าเราไปลูบไปคลำมันเข้า ไปแตะต้องมันเข้า ก็เท่ากับไปยุให้ความคันกำเริบขึ้น ต้องเกา ต้องถูตามตัว ถึงที่สุดก็นั่งอยู่ไม่ได้ นี่เป็นโทษ เป็นมารขวางเราอย่างนี้ ทุกคนที่ใผ่ใจทางนี้ ต้องพยายามระงับให้ดี เอาชนะให้ได้ ถ้าไม่เช่นนั้นแล้วก็เท่ากับทำให้มารหัวเราะเยาะอย่างผู้มีชัย

(โดย ..............หลวงพ่อกัสสปะมุนี)