อุ้มไม่เลิก

กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว มีพระนิกายเซน 2 องค์ธุดงค์ไปในชนบทด้วยกัน มาพบเด็กหญิงคนหนี่งนั่งร้องไห้อยู่ริมลำธารที่ไหลเชี่ยว เด็กบอกกับพระทั้งสองว่าเธอกลัวจมน้ำ ขอให้พระช่วยพาข้ามน้ำให้หน่อย โดยไม่พูดพล่ามทำเพลง พระองค์หนึ่งอุ้มเด็กหญิงขึ้นแล้วเดินข้ามลำธาร แล้ววางเด็กหญิงลงอีกฝั่ง เธอกราบขอบคุณพระที่ช่วยเธอ แล้วเดินจากไป พระทั้งสองจึงธุดงค์ต่อไปตามทางของท่าน สักพักใหญ่ พระองค์หนึ่งถามพระองค์ที่อุ้มเด็กหญิงข้ามฝั่งว่า " ท่านทำเช่นนั้นได้อย่างไร มิอาบัติหรือที่แตะต้องผู้หญิง ?" พระองค์นั้นตอบว่า" เราได้วางเด็กหญิงคนนั้นลงเมื่อข้ามฝั่งแล้ว ทำไมท่านจึงยังอุ้มเขาอยู่อีกเล่า "

ทำไมท่านจึงยังยึดอยู่เล่า ทั้งที่ควรวางมันลงนานแล้ว ท่านยังยึดถือความผิดหวัง ความเสียใจ ความโกรธ ความเกลียด และความคิดไม่ดีต่างๆไว้ ทั้งๆสิ่งเหล่านั้นไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ บุคคลและสิ่งของ ไม่ได้อยู่ที่นี้แล้ว ผ่านไปแล้ว ทำไมท่านจึงยังเพ่งโทษอยู่เล่า

ชีวิตเปรียบเสมือน เรือแล่นจากฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่งหนึ่ง ขณะที่เรือแล่นไปในน้ำ   ก็แหวกน้ำออกเป็นแนวคลื่น แนวคลื่นนี้เปรียบได้กับผลแห่งกรรมที่กลายเป็นอดีต แนวคลื่นที่ท้ายเรือไม่ได้ช่วยให้เรือแล่นไปข้างหน้าฉันใด อดีตก็ไม่ได้ช่วยให้เรือของท่านวิ่งไปอีกฝั่งได้ฉันนั้น สิ่งที่ผ่านไปแล้วคือสิ่งที่แล้วไปแล้ว ถ้าเธอไม่มองไปยังหัวเรือ และมีสติกับปัจจุบัน เธอก็มิอาจหลีกเลี่ยงที่จะวิ่งเข้าไปชนกับซุงที่ลอยมาตามน้ำ หรือ อันตรายอื่นๆ ที่เป็นอุปสรรคกับการเดินทาง และอาจเป็นอันตรายถึงแก่ขีวิตของเธอได้ สิ่งที่เธอทำในอดีต มันสำเร็จเสร็จสมบูรณ์แล้วทุกครั้ง เหมือนสมุดเงินฝากธนาคารที่มีการรันยอดอยู่ตลอดเวลา การที่เธอยึดติดกับอดีตและฝันถึงแต่อนาคตทำให้เธอต้องจ่ายหนี้กรรมเก่าอยู่ตลอดเวลา ลองใหม่ทำใหม่เพียงแต่เธออยู่กับขณะปัจจุบัน และรู้อยู่ในขณะที่เรือกำลังแล่นผ่านน้ำไป นี้คือวิธีที่เราไม่สร้างกรรมใหม่ และหยุดกรรมเก่าไว้ได้

จงทำใจให้สบาย นั่งลงในท่าสมาธิ เฝ้าดูลมหายใจเข้าออก ให้มีสติรู้ว่าลมเข้า และลมออก ไม่ต้องฝืน และปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ นึกภาพหรือจิตนาการภาพของทวดของท่านในใจ มองเห็นว่าท่านเหล่านั้นได้เกิดขึ้นในโลก มีชีวิตอยู่ แล้วในที่สุดให้กำเนิดปู่ย่าของท่าน ปู่ย่าของท่านเกิดขึ้น มีชีวิตอยู่ แล้วให้กำเนิดพ่อแม่ของท่าน จิตนาการภาพว่าพ่อแม่ของท่านได้เกิดขึ้น มีชีวิตอยู่ในเหตุการณ์ต่างๆ แล้วก็ให้กำเนิดท่าน นึกภาพนั้นให้ชัดเจน แต่อยู่เฉยๆ เพียงให้ความรู้สึก และอารมณ์แห่งภาพยนต์นี้ฉายผ่านไป เหมือนสายน้ำไหลไป ผ่านตาผ่านใจของเรา และเช่นเดียวกับพระธุดงค์องค์นั้น ทิ้งทุกอย่างที่ผูกพันธ์ในชีวิตที่ผ่านมาให้หยุดอยู่ตรงนี้ เพียงรู้ว่าเรากำลังนั่งอยู่ในเรือแห่งชีวิต ที่แล่นไปอีกฝั่งการมองไปในอดีตเป็นเพียง เอาตัวเราไปผูกกับบรรพบุรุษ ไปผูกกับกรรมเก่า ไปยึดกับทุกข์เหล่านั้น ให้เรามองไปข้างหน้าทำใจให้สบาย อยู่อย่างเป็นสุข อยู่อย่างไม่มีกรรมกรรมผูกพันธ์