Donderdag
"Toch zie je nog een beetje bleek." Tanja keek me onderzoekend aan. 
"Maar ik voel me gelukkig al iets beter," stelde ik haar gerust. Veel 
beter was het echter nog niet.
"Wat vond je van Wout?" vroeg mijn vriendin, terwijl ze een bonbon 
naar haar mond bracht. "Wouter? Ik schaam me rot," zei ik. 
"Hij was toch aardig?" 
Ik zuchtte. "Inderdaad. Daarom."
"Het kwam wel goed uit dat hij in de buurt woont. Ik ben blij dat hij
eindelijk weer hiernaartoe is verhuisd. En nu heb jij hem dan ook 
kunnen ontmoeten," lachte ze.
"Is hij ook een vriend van Willem?" vroeg ik tegen beter weten in.
"Willem tolereert meer tegenwoordig," zei Tanja peinzend. "Maar het 
liefst zag hij me vriendenloos, eeuwig op hem wachtend en naar hem 
smachtend. Ik knikte, maar antwoordde niet.
"Nu even wat anders," zei ze terwijl ze de vierde bonbon uit het doos-
je viste, "ik wil leren Internetten." Ik keek verrast op. Toevallig 
had ik net een stukje in de wijkkrant gelezen over een Internetcursus 
in de bibliotheek. Maar Tanja had het ook gezien en Willem vond dat
zonde van het geld. Hij kon het haar immers ook allemaal uitleggen 
had hij gezegd. "Alleen, dat werkt dus niet!" zei Tanja fel. Ik kon 
me dat voorstellen, het geduld van haar man kennende.
"Willem vindt me dom als ik iets niet snap. Maar ik vind dat hij niet 
uit kan leggen. Bovendien levert hij overal commentaar op. Als ik in-
formatie op een site wil lezen, zegt hij dat het niet interessant is 
en klikt verder. Als ik wil chatten of een mailtje wil sturen, vindt 
Willem dat dat teveel tijd kost en te duur is. 
"Jullie hebben toch kabel?" vroeg ik verbaasd. "Daarom!" zei ze, 
"hij gunt het me gewoon niet."
Ik probeerde neutraal te kijken. Maar intussen sleepte ik Tanja mee 
en zette haar achter mijn toetsenbord. "Wat wil je het eerst?" vroeg 
ik terwijl ik even naar de keuken liep om een nieuwe pot thee te zet-
ten. Vanuit de kamer hoorde ik vastberaden: "Ik wil een eigen e-mail 
adres, helemaal voor mezelf. Ik wil weten hoe ik handig kan surfen, 
hoe ik nieuwsgroepen kan bekijken, hoe chatten werkt..." Even was het 
stil, op het borrelen van de waterkoker na. Toen die klaar was, liep 
ik met de warme drank terug de kamer in. Ik zag een Tanja met 
glinsterende ogen. "Ik wil alles!"
Ik vond dit leuk. We begonnen met het bestellen van een pizza. Als 
die afgeleverd werd, waren de bonbons wel gezakt. Daarna maakten we 
een persoonlijk e-mail adres aan voor Tanja. Ik zag hoe snel ze dingen 
oppikte en liet haar alles zelf doen. Ze genoot. Al vroeg ze af en 
toe, tussen haar enthousiasme door: "Ik kan toch niks stukmaken hè?" 
Dat was altijd Willem's reden om van hun computer zijn computer 
te maken. Tanja kon er maar beter vanaf blijven. 
Ongelooflijk, dacht ik. Hij hield haar het liefst onwetend. Of, om in 
zijn termen te blijven: 'dom'.