Περισσότερες σημειώσεις και σκέψεις επάνω στην ποπ, το σύμπαν, τη ζωή και πως αυτή η τελευταία έρχεται τα πάνω κάτω εξαιτίας της μουσικής, και τίποτε απ' όλα αυτά, παρμένες από μια εργασία που θα βρίσκεται διαρκώς σε εξέλιξη, πάντα υπό την επήρεια του δίσκου των Radiohead Amnesiac...

*...Και να' μαι ξανά εδώ, έτοιμος να γράψω τα μυριάδες πράγματα που πλημμυρίζουν το μυαλό μου κάθε φορά που το νέο άλμπουμ των Radiohead κάνει τις ιλιγγιώδεις στροφές του μέσα στον περιορισμένο χώρο που του επιτρέπει ένα μοντέρνας τεχνολογίας cd player. Το ήξερα εξ' αρχής ότι θα επρόκειτο για μια από τις εύκολες δουλειές που με έχουν καλέσει να κάνω, μιας και το να γράφω για το συγκεκριμένο συγκρότημα είναι πάνω απ' όλα ευχαρίστηση και κατόπιν οτιδήποτε άλλο, θα μπορούσαμε δηλαδή να το συγκρίνουμε με τη χιλιοστή φορά που πρόκειται να ακούσω το νέο τους άλμπουμ, ή το αμέσως προηγούμενο, ή και το προ-προηγούμενο, αν το καλοσκεφτεί κανείς. Καθαρή, αγνή ευχαρίστηση, με λίγο πονοκέφαλο σαν συνοδεία...

* Βλέπετε, το άσχημο σ' αυτή την περίπτωση (τουλάχιστον αυτό είναι κάτι που μου συμβαίνει εμένα προσωπικά, και αγνοείστε αυτήν την παράγραφο εφόσον δεν σας αφορά), είναι ότι κάθε φορά που η μπάντα αναλαμβάνει εκ νέου να ερμηνεύσει τα τραγούδια της αποκλειστικά για μένα, στην ασφάλεια και τον ιδιωτικό χώρο του σπιτιού μου, του δωματίου μου, του μυαλού μου, με φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο μου τον εαυτό, τις αδυναμίες μου, τις ανασφάλειές μου αλλά και τις όποιες αρετές μπορεί να έχει ο χαρακτήρας μου. Γιατί αυτό; Ποιος είναι σε θέση να εξηγήσει τέτοιες λεπτές πτυχές της σχέσης του με μια συγκεκριμένη αλληλουχία ήχων; Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι υποθέσεις. Και τέτοιες σκοπεύω να κάνω στη συνέχεια. Δεν θα λείψουν πάντως και τα τεκμηριωμένα γεγονότα, χαμένα όπως θα είναι στην αοριστία των καιρών που μας φιλοξενούν.

* Απέκτησα μια ιδιαίτερη σχέση με τους Radiohead με το άλμπουμ τους OK Computer, έναν δίσκο που κατάλαβα αμέσως ότι έχουν ηχογραφήσει για μένα, κι ας μην το ήξεραν. Το Pablo Honey το είχα θεωρήσει μέτριο - πράγμα που πιστεύω μέχρι σήμερα, και του έχω δώσει αρκετές ευκαιρίες - ενώ το The Bends ήταν απλά καλό κατά τη γνώμη μου, που σημαίνει ότι ποτέ δεν με ώθησε να το ακούσω επανειλημμένα. Κι αν αυτός τους ο δίσκος ήταν που τους έκανε μια μπάντα των σταδίων, τότε καλά έκαναν και πήραν την αποφασιστική στροφή στην καριέρα τους αμέσως μετά. Ποτέ δεν μου γέμιζαν το μάτι σαν τέτοια μπάντα, κάτι μου έλεγε ότι ήταν ικανοί για πολύ περισσότερα.

* 'Αποψη που επιβεβαιώθηκε όταν τους είδα για πρώτη φορά ζωντανά, όταν έπαιξαν σαν σαπόρτ σχήμα σε μια συναυλία των REM στο Milton Keynes, έξω απ' το Λονδίνο. Με εντυπωσίασε η ικανότητά τους σαν μουσικοί, το  χάρισμα να αιχμαλωτίζουν το κοινό με την παρουσία τους επάνω στη σκηνή και η διαφορά τους έναντι των άλλων στο να αποτελούν την πιο αλλόκοτη παρέα μουσικών που κυκλοφορούν με την φωτεινή ένδειξη "rock stars" επάνω απ' τα κεφάλια τους. 

Μα είναι μπροστάρης αυτός με το μισόκλειστο μάτι; Και οι κιθαρίστες, απίστευτοι στο παίξιμο κι ο ένας τους κούκλος, αλλά ο άλλος δεν κάνει λίγο για freak; Κι ο ντράμερ σίγουρα δουλεύει αλλού τα πρωινά, σε τράπεζα ίσως; Μήπως αυτή τους η διαφορετικότητα ήταν που με έλκυσε προς το μέρος τους;

* Αυτά εν έτει 1995, πολύ πριν σκεφτούν να γίνουν το σημαντικότερο ροκ συγκρότημα της δεκαετίας του '90 (ας μείνουμε προς το παρόν εκεί, έχουμε ακόμη χρόνο για περαιτέρω φιλοφρονήσεις). Μετά ήρθε το OK Computer , η τρέλα της ηχογράφησης του επόμενου δίσκου και ο τελικός ανέλπιστος θησαυρός του να έχουμε δύο καινούργια άλμππουμ απ' το γκρουπ σε διάστημα μικρότερο των δώδεκα μηνών. Αλλά ας μην σταθούμε σ' αυτά, γιατί είναι λίγο ή πολύ γνωστά. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το παρασκήνιο, το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ.

* Ορισμένα πράγματα είναι τόσο πολύ απλά, ώστε πολλές φορές απορώ για κάποιες απ' τις ερωτήσεις που γίνονται και αφορούν είτε στο Kid A, είτε στο Amnesiac. Τόσο που κάποτε απορώ και για τον τρόπο που σκέφτονται και εκτιμούν τη μουσική που υποτίθεται ότι έχουν φάει με το κουτάλι διάφοροι γνωστοί και φίλοι. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά και γραφιάδες της αλλοδαπής, που όταν δεν υποπτεύεσαι τα κίνητρα πίσω από τα γραπτά τους, δεν μπορείς παρά να λυπηθείς το χρόνο που έχουν ξοδέψει ακούγοντας εκατοντάδες - και βάλε - δίσκους και παρακολουθώντας άπειρες συναυλίες. Προσωπικά πιστεύω ότι η τρέχουσα καλλιτεχνική οπτική του συγκροτήματος είναι απλή στη βάση, μόνο που μεταφράζεται σε πολύπλοκα ηχητικά αρχιτεκτονήματα. Κι εξηγούμαι:

* Ένας παλιός ροκ δημοσιογράφος με το όνομα Ian Penman (που γνώρισα διαβάζοντας το NME στα '80ς και που πια μοιάζει να απολαμβάνει το κράξιμο που του ρίχνουν διάφοροι για τις κοτσάνες που γράφει σε διάφορα έντυπα), κάνει την κριτική του Amnesiac στο περιοδικό The Wire, κι αφού το θάψει οριζοντίως και καθέτως, αναρωτιέται : "Σε ποιόν απευθύνεται αυτός ο δίσκος; Και τι είναι τελικά αυτό το πράγμα;" ( Ερωτήσεις που λίγο ή πολύ μου έκανε και ένας φίλος κατά την πρώτη ακρόαση του Kid A, "Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ηχογράφησαν έναν τέτοιο δίσκο οι Radiohead" ήταν η ακριβής απορία του). Η απάντηση, το αντιλαμβάνεστε κι εσείς πιστεύω, είναι απλή.

* Όταν ένα συγκρότημα ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του '90 και τα φέρνει έτσι η καριέρα του ώστε μια δεκαετία αργότερα να πρέπει να ηχογραφήσει νέα δουλειά, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν είναι δυνατόν να περιμένεις απ' αυτούς - το επιχείρημα ισχύει μόνο εφόσον δεν έχοουμε να κάνουμε με τίποτα πουλημένα κορμιά, διατεθειμένα να πράξουν με κωλοτούμπες τις απαιτήσεις της δισκογραφικής τους εταιρίας. Ένα απ' αυτά είναι να εξακολουθήσουν να γράφουν ίδιους δίσκους. Εδώ μέχρι και η Madonna ή ο David Bowie προχωρούν σε απίστευτες συνεργασίες για να ακολουθούν την εποχή τους. Κατ' επέκταση, δεν είναι θεμιτό - είναι μάλλον παράλογο - να ζητάς από ένα γκρουπ να αποκοπεί από την εποχή του προκειμένου να πάρεις στα χέρια σου αυτό που ΕΣΥ θεωρείς ότι θα όφειλε να σου δώσει το εν λόγω σχήμα. Πολύ δε περισσότερο όταν το σχήμα αυτό έχει αποδείξει επανειλημμένα τις δημιουργικές του ανησυχίες.

Έτσι λοιπόν, καθώς οι Radiohead ζουν και αναπνέουν τον ηλεκτρονικά μολυσμένο αέρα του 21ου αιώνα, θα ήταν ηλίθιο να τους ζητήσουμε να μην παρεμβάλλουν τις επιρροές τους αυτές στα τραγούδια τους. Θα ήταν σαν να τους δεχόμασταν σαν ένα αμιγώς ροκ σχήμα που δεν επιτρέπεται να δραπετεύσει από το κλουβί που του φτιάξαμε και που οφείλει να εκπληρώνει τις όποιες επιθυμίες μας. Μάλλον λογαριάσαμε χωρίς τον ξενοδόχο.(Και στοιχεία σχετικά με το τι ακούν αυτή την περίοδο μας έδωσαν με τη ραδιοφωνική εκπομπή που έκαναν από το site τους : Aphex Twin και Squarepusher, DJ Shadow, αλλά και John Coltrane, εξ ου και το "Life In A Glasshouse".)

* Αλλά και πάλι, οι νέες αυτές ιδέες δεν είναι ότι δεν έχουν απήχηση στον κόσμο που τους αγαπάει. Οι μόνοι που έχουν πρόβλημα μου φαίνεται ότι είναι όσοι τους τακτοποίησαν στο μυαλό τους σαν μια ροκ μπάντα, και που οι ίδιοι δεν δέχονται να επεκτείνουν λίγο τους μουσικούς τους ορίζοντες προς τη μεριά της ηλεκτρονικής μουσικής. Είναι εκείνοι που εκτιμούν τους Radiohead μεν, αλλά στη δική τους σκέψη, δεν πρόκειται ποτέ των ποτών να φτάσουν σε μεγαλείο τους ανυπέρβλητους Led Zeppelin.

* Αυτό που λειτουργεί αρνητικά στην περίπτωση των Radiohead είναι το όνομά τους και το πώς αυτό έχει χτιστεί στο παρελθόν, με ποια τραγούδια και με ποιες Αμερικανικές περιοδείες και με ποια βίντεο κλιπς στο heavy rotation του MTV. Αν λοιπόν το Amnesiac αποτελούσε το νέο άλμπουμ των Mice Parade για παράδειγμα (τους οποίους και ακούω τη στιγμή που γράφω ετούτες τις γραμμές, και είναι σπουδαίοι όπως πάντα), κανείς δεν θα τσινούσε κι όλοι θα έμεναν ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα - αν και θα επέμεναν και πάλι ότι μουσική σαν κι αυτή αφορά λίγους. 

* Κανείς λοιπόν δεν έχει το θάρρος να βγει και να πει ότι οι Radiohead θα' πρεπε να χαιρετίζονται σαν μια μπάντα που κάνει τόσα για τη ροκ μουσική, όσα έκαναν στο παρελθόν οι Beatles, οι Roxy Music, οι Sonic Youth ή οι Magazine για παράδειγμα : επανέφεραν το συναρπαστικό στην Τέχνη του ροκ και την Τέχνη στο συναρπαστικό ροκ.

* Κι αν δεν αργήσουν ν' ακουστούν γκρίνιες για το περιεχόμενο του νέου δίσκου, υποψιάζομαι ότι θα είναι από τους ίδιους ανθρώπους που δέχτηκαν ως αξιόλογα τα νέα άλμπουμ των U2 ή των REM, τα οποία δεν τόλμησαν να δοκιμάσουν και να εφαρμόσουν την παραμικρή νέα ιδέα. Αυτή είναι η ροκ μουσική σήμερα, που όπως είναι γνωστό, σε κάθε δεδομένη στιγμή έχει το ακροατήριο που της αξίζει.

* Είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, οι Radiohead κρατούν αυτή τη στιγμή στα χέρια τους ένα νυστέρι τόσο κοφτερό, που κι εκείνοι δεν ξέρουν μέχρι ποιο σημείο θα φτάσει η τομή που επιχειρούν, εδώ και μια τετραετία το λιγότερο, στο ξεψυχισμένο σώμα της ροκ μουσικής.

* Οι Radiohead δεν πατάνε επάνω στη γη αυτή τη στιγμή, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εξ ου και η μουσική τους δεν έχει καμία βαρύτητα και όλη τη βαρύτητα που της αξίζει φυσικά.

* Γι' αυτό λοιπόν είμαι κι εγώ εδώ, γράφοντας λέξεις και προτάσεις για το Amnesiac, τον δίσκο που με ξαφνιάζει για μια ακόμη φορά σαν προϊόν ενός συγκεκριμένου συνόλου ατόμων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σκέφτονται και αισθάνονται όπως εγώ, παρότι δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ, τουλάχιστον σε επίπεδο παρουσίας στον ίδιο χώρο και σε επίπεδο συνδιαλλαγής λεκτικής. Γιατί αλλιώς, είχαμε κάποτε καταλάβει τον ίδιο χώρο σ' ένα λιβάδι στην Αγγλία, πέρυσι το καλοκαίρι ανεβήκαμε στον ίδιο λόφο, και μάλιστα για δύο συνεχόμενες βραδιές, κι άλλη μια φορά θα ορκιζόμουν ότι ο κοντούλης τύπος που βρισκόταν παραδίπλα μου στο Λονδρέζικο Garage, κατά τη διάρκεια μιας βραδιάς της Chemikal Underground, ήταν ο Thom Yorke αυτοπροσώπως, και ούτε κι εγώ δεν ξέρω πως κρατήθηκα και δεν πήγα να του μιλήσω, κάτι που ούτως ή άλλως συνηθίζω να κάνω για ψύλλου πήδημα. Σκέφτηκα ότι δεν θα τον πείραζε ιδιαίτερα, θα ήταν συνηθισμένος σε τέτοιου είδους συναντήσεις, επειδή είχε περάσει (κι εξακολουθεί να περνάει ασφαλώς) απ' το κανάλι του να είναι δημοφιλής αστέρας κι όλοι να θέλουν να ανταλλάξουν μια κουβέντα μαζί σου. Αλλά έτσι όπως στεκόταν εκεί και μιλούσε με τους φίλους του, σκέφτηκα ότι θα ήταν μεγάλο σπάσιμο να του χαλάσω τη βραδιά με τις βλακείες μου. Μπορεί να γινόμασταν οι καλύτεροι φίλοι, μπορεί και τα πάντα να κατέληγαν σε κάτι δυσάρεστο.

Έτσι λοιπόν τα πράγματα έμειναν ως είχαν, κι εγώ έμεινα να επικοινωνώ μαζί του νοητώς, και να παρακολουθώ σχεδόν αμέτοχος το πώς τα τραγούδια του και κάποια απ' τα πράγματα που έλεγε μέσω των στίχων του με αφορούσαν άμεσα και μιλούσαν για όλα όσα ένοιωθα και όλα όσα έπραττα σαν άνθρωπος. Κοιτούσα γεμάτος δέος το πώς είχε την προνοητικότητα να τραγουδάει για τα όσα συνέβαιναν γύρω μου και συνέβαιναν επάνω μου πριν αυτά τελικά συμβούν, κι αυτό με εντυπωσίαζε περισσότερο απ' τη μουσική που έπαιζε η μπάντα πίσω του. Ή τουλάχιστον εξίσου, γιατί θα πρέπει εδώ να πω ότι υπήρξε μια εποχή που έπρεπε ν' ακούσω το OK Computer τουλάχιστον μια φορά την ημέρα ( του "Fitter Happier" συμπεριλαμβανομένου).

* Κάπου εκεί οδηγούμαι τέσσερα χρόνια αργότερα με το Amnesiac, πράγμα παράξενο αν σκεφτεί κανείς που έχω φτάσει πια μετά από τόσον καιρό και που έχουν φτάσει κι εκείνοι. Δεν μπορώ λοιπόν παρά να φτάσω στο συμπέρασμα ότι διάγουμε βίους παράλληλους. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι είμαι από εκείνους που τους ακολουθούν πιστά, παρακολουθούν με ευλαβική προσήλωση την κάθε τους κίνηση σε καθημερινή βάση. Για παράδειγμα, στο site του συγκροτήματος έχω μπει μετρημένες στα δάχτυλα των δύο χεριών φορές.

* Κάθομαι λοιπόν και γράφω σκέψεις που περιστρέφονται γύρω απ' τους Radiohead, ενώ έξω κάνει πολύ ζέστη και η ζωή μου χαμογελάει απ' το παράθυρο και θυμήθηκα που κάποτε στο site τους έγραφαν "γιατί να μπεις στο www.radiohead.com ενώ μπορείς να κάνεις μια βόλτα στη λιακάδα;". Αυτή θεωρώ ότι είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους τους θεωρούν την απόλυτη μίζερη μπάντα, αν και ουσιαστικά το θέμα δεν είναι το κατά πόσο χαρούμενοι ή λυπημένοι είναι συνολικά, μα κατά πόσο καταφέρνουν να αντανακλούν στο περιεχόμενο των δίσκων τους, την - ας μην επεκφεύγουμε - θλιβερή σύγχρονη πραγματικότητα. Και το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι λόγω του ότι ο Yorke αποτελεί έναν σπουδαίο κοινωνικό παρατηρητή, τα τραγούδια τους τείνουν να πλησιάζουν ένα ζοφερό κοινωνικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο όμως δεν είναι αδύνατο να διακρίνεις ενίοτε άπλετο φως.

* Ας πάρουμε για παράδειγμα το "Pull/ Pulk Revolving Doors", το οποίο παρεμπιπτόντως στέκεται σαν το αγαπημένο μου κομμάτι αυτή τη στιγμή απ' το Amnesiac (το πιθανότερο είναι την επόμενη εβδομάδα να ονοματίσω κάποιο άλλο, έτσι είναι αυτά τα πράγματα). Προσωπικά το θεωρώ ένα εξαιρετικά θετικό κομμάτι και κάθε φορά που έρχεται η σειρά του στο cd, μου φαίνεται αδιανόητο να μην αυξήσω την ένταση σε οριακά για τ' αυτιά, και τους γύρω μου, επίπεδα έντασης. Είναι μια μέθοδος να εξαγνίσω τους δαίμονες που κάνουν κύκλους επάνω απ' την ψυχή μου και απειλούν να κατασπαράξουν τις συναισθηματικές μου ισορροπίες.

Θα πρέπει να θεωρείτε τους εαυτούς σας πολύ τυχερούς αν μια νέα κυκλοφορία των Radiohead έρθει την κατάλληλη στιγμή ή αν ο προσηλυτισμός σας στο έργο τους γίνει ταυτόχρονα με κάποια δύσκολη περίοδο της ζωής σας. Ίσως σας φανεί παράδοξο, αλλά είναι αλήθεια ότι η μουσική τους περιέχει μέσα της τεράστια αποθέματα συναισθηματικής και ψυχικής δύναμης, που, να είστε σίγουροι, ότι αργά ή γρήγορα θα βρουν το δρόμο για την καρδιά σας. Αν μη τι άλλο, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου τυχαίο το ότι το κουιντέτο είναι δημοφιλές αδιακρίτως απ' την εμπορικότητα της μουσικής που κυκλοφορούν, και μάλιστα παραμένουν δημοφιλείς παρότι γίνονται ολοένα και πιο "περίεργοι".

* Ψάχνω να βρω τι ακριβώς είναι αυτό που με γοητεύει στους Radiohead, τι με κάνει να θεωρώ τους δίσκους τους αξεπέραστους για τη χρονιά που κυκλοφορούν, τους λόγους που οδηγούν κάποιους γύρω μου να πιστεύω ότι τους έχω ξάδελφους, ότι δουλεύω γι' αυτούς ή ότι πληρώνομαι απ' την εταιρία τους για να γράφω αυτά που γράφω για τον κόσμο τους, για το έργο τους και τη μουσική τους. Αυτό που δεν κατανοούν όσοι με θεωρούν και λίγο άρρωστο μ' αυτή την ιστορία είναι ότι στο πανηγύρι αυτό που συμμετέχω, του να γράφω δηλαδή περί μουσικής και άλλων τινών, είναι - μεταξύ των άλλων - και για να προτείνω κάποια πράγματα σε όσους διατίθενται να ακολουθήσουν τη συμβουλή μου στην αγορά ενός δίσκου. Κανείς πάντως δεν πρέπει να ξεχνάει ότι πάνω απ' όλα γράφω γι' αυτά που μου αρέσουν εμένα, κι αναλαμβάνω την ευθύνη για τα γραφόμενά μου. Δεν φέρω περαιτέρω ευθύνες για όσους κλάψουν τα λεφτά που έδωσαν, όσο και για όσους κόλλησαν την ίδια αρρώστια μ' εμένα.

* Κι όπως λοιπόν ψάχνω να βρω τους λόγους που με γοητεύουν οι Radiohead, ανακαλύπτω συνεχώς καινούργιους και έχουν να κάνουν με τα όσα βλέπω καθημερινά μπροστά μου και όσα νοιώθω μέσα μου. Όλοι οι λόγοι ανεξαιρέτως βρίσκονται μέσα στη μουσική τους, σαν σοκολάτες παρατεταγμένες μπροστά από ένα παιδί, οπότε το μόνο που τους μένει είναι να συλλεχθούν και να καταναλωθούν μια προς μια, χωρίς καμία έκπληξη. Μόνη διαφορά είναι ότι τα κομμάτια των Radiohead είναι γεμάτα εκπλήξεις, ή καλύτερα, είναι εκπλήξεις και μόνο!

* Αυτή τη στιγμή έχω στο νου μου τους πέντε Radiohead έτσι όπως εικονίζονται στο εξώφυλλο του περιοδικού Mojo στο τεύχος Ιουνίου. Με τα πρόσωπά τους ημιφωτισμένα, να κρατούν μικρά μυστικά κατά τα πρότυπα της ίδιας τους της μουσικής. Στη συνέντευξη που περιέχεται εντός, το συγκρότημα προσπαθεί να πείσει ότι δεν έχουν αλλάξει τον τρόπο που γράφουν τραγούδια, η σύνθεση μιας επιτυχημένης ποπ μελωδίας αποτελεί πάντα έναν απ' τους πρωταρχικούς τους στόχους, μόνο που τώρα πια τους ενδιαφέρει εξίσου να εκτελούν τα κομμάτια τους με διαφορετικούς τρόπους, με ποικιλία οργάνων, κι αν αυτά είναι ηλεκτρονικά, ακόμη καλύτερα. Εμένα με πείθουν απόλυτα, μπορώ μάλιστα να το ακούσω αυτό που εννοούν και στο δίσκο τους, τι θα πουν όμως οι μάζες; Κι ενδιαφέρει η γνώμη των τελευταίων τους Radiohead; Σε μικρό βαθμό, ελπίζω.

* Το ίδιο γοητευτική είναι και η φωτογράφηση που μπορεί κανείς να απολαύσει στο τεύχος Ιουλίου του περιοδικού The Wire, με γοητευτικά close ups και απόκοσμα ατμοσφαιρικές πόζες του γκρουπ σ' έναν φωτισμένο το βράδυ ανισόπεδο κόμβο. Στη συνέντευξη εκείνη (παρμένη απ' τον Simon Reynolds, έναν απ' τους λίγους δημοσιογράφους που βγήκαν και τους υπερασπίστηκαν όταν βγήκε το Kid A, γράφοντας ότι πρόκειται για μια απ' τις πιο γόνιμες διασταυρώσεις του κλασικού ροκ ήχου με την πρωτοποριακή πλευρά του ηλεκτρονικού ιδιώματος) μιλούν κυρίως για την τεχνική πλευρά της ηχογράφησης, σημαντική κι αυτή στη δημιουργία ενός ήχου τόσο ιδιαίτερου και τόσο μοναδικού.

* Θυμάστε την πρώτη φορά που ακούσατε το "Idioteque"; Το περίμενα, πώς είναι δυνατόν να περάσει στους σκοτεινούς διαδρόμους της λήθης μια τέτοια σφαλιάρα;

* Αντίστοιχο ήταν το σοκ που ένοιωσα ακούγοντας κάτι που έμοιαζε με ρυθμό παιγμένο επάνω σε τσαγιέρα και ψυχρά ρυθμικά κουτιά να ακολουθούν, στην εισαγωγή του Amnesiac με τον τίτλο "Packt Like Sardines In A Crushd Tin Box" (κι ίσως συμφωνήσετε ότι τέτοιους τίτλους μόνο οι Radiohead θα μπορούσαν να βρουν!). Σαν ξεκίνημα δίσκου των Radiohead, είναι τουλάχιστον αντάξιο ενός "Airbag", αλλά αυτή τη στιγμή απείρως πιο συναρπαστικό. Μια σύγκριση στα πεταχτά τοποθετεί ακόμη περισσότερο στο περιθώριο το παλιότερο πρόσωπο του γκρουπ, την ροκ πλευρά του έναντι μιας πιο πειραματικής και ακόμη περισσότερο περιπετειώδους άποψής του.

* "Μετά από χρόνια αναμονής, τίποτε δεν ήρθε". Ούτε καλό, ούτε κακό να υποθέσουμε. Μια φράση είναι αρκετή για τον Yorke για να εκφράσει τόσα πολλά απ' τα βιώματά μας, όλες τις απογοητεύσεις μας συμπυκνωμένες σε μια χούφτα λέξεις. Αρκεί μια απ' τις προτάσεις του για να βυθιστείς σε σκέψεις και να αρχίσεις να επανεξετάζεις την προσωπική σου πορεία απ' την αρχή...

* Πράγμα που μου θυμίζει ότι πρέπει ν' αρχίσω ν' αναρωτιέμαι και να καταγράφω τους λόγους που κάνουν τόσο σημαντικούς τους Radiohead στη ζωή μου. Και είμαι σίγουρος ότι τους γνωρίζω όλους, έναν προς έναν, αρκεί να βρω από πού θ' αρχίσω. Είμαι κοντά, το νιώθω...

* Ένα πρώτης τάξεως έναυσμα μου δίνει το "Pyramid Song", που φυσικά έχει γραφτεί για λογαριασμό μου και αυτό, και περιγράφει τις φορές που στέκομαι μπροστά σε διλήμματα που έχουν να κάνουν με επιλογές επαγγελματικής, οικογενειακής, αισθηματικής και συναισθηματικής φύσης και είναι τόσο δύσκολο να πάρεις μια πρωτοβουλία και νοιώθεις σαν να βρίσκεσαι στη μέση ενός φουρτουνιασμένου ωκεανού και παλεύεις ελπίζοντας να βγεις ζωντανός από κει μέσα. Κάποια στιγμή έρχεται η ηρεμία μετά την καταιγίδα, κι εσύ βρίσκεσαι φυσικά ακόμη εκεί, ζυγίζοντας πια τ' αποτελέσματα και σταθμίζοντας τη σοφία (ή μη) των τελικών επιλογών. Κάπως έτσι νοιώθω ακούγοντας και το μινιμαλιστικό πιάνο της εισαγωγής, την αφοπλιστικά όμορφη ερμηνεία του Yorke, τα έγχορδα που επιδρούν ναρκωτικά στ' αυτιά μου. Τι σοφή επιλογή για σινγκλ - και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά! Απλά όποιος δεν γοητευτεί απ' το κομμάτι αυτό, ας μην προχωρήσει καθόλου στην ακρόαση του υπόλοιπου δίσκου.

* Ίσως βέβαια έτσι χάσει κάποιες απ' τις υπόλοιπες στιγμές του άλμπουμ που μάλιστα - ορισμένες απ' αυτές - είναι και περισσότερο εύληπτες, αυτό που λέμε εμπορικές. Ότι δηλαδή περίμεναν κάποιοι για να μπορέσουν να πουν με όλη τους την καρδιά καλά λόγια για το συγκρότημα. Τα κομμάτια αυτά είναι ασφαλώς απ' τα καλύτερα που έχουν γράψει οι Radiohead στην καριέρα τους, δεν είναι όμως παιγμένα με τον τρόπο που περιμέναμε. Με τις κιθάρες τους δηλαδή στο προσκήνιο, με αβανταδόρικη ερμηνεία και ροκάδικο αισθητικό κριτήριο. Το "Knives Out" για παράδειγμα, που είναι και το επόμενο σινγκλ, κυλάει αβίαστα και οι κιθάρες του ρέουν σαν το νερό στ' αυλάκι, η μοναδική μου όμως ένσταση στη σύνθεση αυτή είναι πως δεν κορυφώνεται μ' ένα ρεφρέν. Σκεφτείτε μονάχα πόσο καλύτερο θα ήταν με το ρεφρέν του "The Trickster" για παράδειγμα (λέω εγώ τώρα. Αλλά και τι ξέρω...)

Ακούω το Amnesiac και παράλληλα κάθομαι και θαυμάζω το για μια ακόμη φορά θαυμάσιο booklet που για μια ακόμη φορά επιμελήθηκε ο Stanley Donwood παρέα με τον Tchocky (και μη μου πείτε ότι δεν ξέρετε ποιανού ψευδώνυμο είναι το τελευταίο; Δεν φαντάζεστε τουλάχιστον;!). Εικόνες απίστευτης ομορφιάς μέσα στη μεγαλειώδη ασχήμια του κόσμου που απεικονίζουν, σε καθηλώνουν και σε υποχρεώνουν ν' αποκρυπτογραφήσεις τα μηνύματά τους και αποσπάσματα απ' τους στίχους που κρύβονται μέσα τους.

Υποκλίνεσαι στις ιδέες τους (το χαλασμένο t της γραφομηχανής!) και αναγνωρίζεις κομμάτια της δικής σου ζωής στις ζοφερές τους εικόνες. Πολλοί ισχυρίζονται ότι ανάλογη προσοχή έδιναν και οι progressive μπάντες στα εξώφυλλα των δίσκων τους, το οποίο είναι μάλλον γελοίος ισχυρισμός. Δεν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι όλοι όσοι φροντίζουν οι δίσκοι τους να είναι κι εξωτερικά όμορφοι, δίνοντας έτσι και οπτική τροφή σε κάποιον που θέλει να καθίσει και ν' ακούσει με προσοχή ένα δίσκο κι όχι να τον ακούσει στα πεταχτά.

* Ποιο είναι καλύτερο, το Kid A ή το Amnesiac; με ρωτούν οι φίλοι μου, που με θεωρούν και κάτι ως ειδικό επί του θέματος, λες και δεν έχουν αυτιά να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. "Το Kid A", ήταν η αρχική μου απάντηση, μα τώρα πια δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Τελικά μάλλον πρόκειται για δύο εξίσου σπουδαία άλμπουμ, και ως ένα ενιαίο concept θα πρέπει ίσως να τα αντιμετωπίζουμε, όπως αρχικά διπλό δίσκο ήθελαν και οι ίδιοι να τα κυκλοφορήσουν. Γιατί δεν το έκαναν; Η δική μου θεωρία είναι ότι εφόσον βγήκε πρώτα το Kid A και κατάφερε να γνωρίσει εμπορική επιτυχία, είπαν να δοκιμάσουν να πάνε τα πράγματα ακόμη περισσότερο στα άκρα και να δώσουν στον κόσμο κι άλλο ένα κομμάτι με την ίδια ηχητική γεύση. Κι απ' ότι φάνηκε από τη συνέχεια, βγήκαν και απ' αυτή τη δοκιμασία κερδισμένοι. Το μέλλον θα είναι κατά τα φαινόμενα ακόμη πιο περιπετειώδες, το ελπίζουμε τουλάχιστον.

* Διαπιστώνω στο σημείο αυτό ότι δεν έχω μιλήσει ακόμη για κάποια απ' τα υπόλοιπα κομμάτια του Amnesiac, ότι δηλαδή είμαι περίπου λίγο κάτω απ' τη μέση ετούτης της άτυπης εργασίας για να καταθέσω τις σκέψεις και τις απόψεις μου επάνω στο πιο πρόσφατο αυτό πόνημα των Radiohead. Λέω όμως να συντομεύσω αυτή τη διαδρομή, επειδή είχα τόσα πράγματα στο νου μου να πω αλλά τελικά δεν θυμάμαι τίποτε απ' αυτά, εκτός ίσως απ' το ότι μου άλλαξε τη ζωή με κάποιο παράξενο τρόπο που δεν έχω καταλάβει απόλυτα αλλά το νοιώθω ξεκάθαρα σε κάθε κύτταρο του σώματός μου. Κι αν το συγκρότημα συνηθίζει να χρησιμοποιεί γκρίζα χρώματα για να ζωγραφίζει τη μουσική του πινακοθήκη, εμένα οι μέρες μου γίνονται φωτεινότερες και περισσότερο θετικές. Πώς γίνεται αυτό;

* Τα πιο πολλά πράγματα που αφορούν στον κόσμο των Radiohead είναι περίπου ανεξήγητα, εκτός φυσικά από τα ουσιώδη συστατικά του, που δεν είναι άλλα απ' την έξαψη, την αγωνία, την αγάπη, το μίσος, την αλλοτρίωση της προσωπικότητας, την ισχυροποίηση του χαρακτήρα, την αδυναμία στις αδυναμίες μας και την αναζήτηση μιας καλύτερης αυριανής μέρας. Δίπλα σε χιλιάδες άλλα πράγματα που ξεπηδούν απ' τα βάθη της ψυχής σου κάθε φορά που το δισκάκι τους αρχίζει να κάνει ξανά τους φρενιασμένους γύρους του στο cd player σας (ή όποιο άλλο μηχάνημα αναπαραγωγής ήχου προτιμάτε).

* Κι έτσι όπως είμαι κλεισμένος σ' ένα καυτό δωμάτιο χωρίς air condition και νιώθω τον εαυτό μου να λιώνει και να κυλάει στο πάτωμα, γράφοντας λέξεις και προτάσεις που να έχουν σαν σημείο αναφοράς τους ένα σχήμα απ' την Οξφόρδη της Μ. Βρετανίας που μου αρέσει πολύ και που προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους - ακόμη και σε εκείνους που δεν μπορούν να αντιληφθούν το γιατί είναι τόσο σημαντικοί, μα έχω την πεποίθηση ότι αργά ή γρήγορα θα βρουν μονάχοι τους τους λόγους, τόσο για τον κόσμο της ροκ (και όχι μόνο, αν και μισώ αυτή την έκφραση) μουσικής όσο και για τη δική τους κοσμοθεωρία - σκέφτομαι να σταματήσω ακριβώς εδώ. Θα ακολουθήσω τη συμβουλή τους και θα βγω για μια βόλτα στον ήλιο, κι ας καίει. Θα φροντίσω να πάρω και τους δίσκους τους μαζί μου γιατί ποιος ξέρει, μπορεί να χρειαστεί να τους ακούσω σε ανύποπτο χρόνο. Θα μου δώσουν την δύναμη και την ίδια χαρά ζωής με την πρώτη φορά που τους άκουσα. Θα μπορώ τότε να σκεφτώ μερικούς ακόμη απ' τους λόγους που κατέχουν το μερίδιο που κατέχουν στο διάβα των ημερών που διανύω. Προς το παρόν, δεν έχω τίποτα αξιόλογο να πω γι' αυτούς. 

Απολύτως τίποτα...

More notes and thoughts on pop, the universe, life and how the latter comes upside down because of music, and nothing of the above, taken from a project that will be constantly in progress, always under the influence of Radiohead's album Amnesiac...

* ...And here I am again, ready to write down the myriads of things that flood my brain every time the new Radiohead album starts its vertiginous spins within the restricted space allowed to it by a modern technology cd player. I knew it from the start that it would be one of the easy tasks I've been asked to do, as writing about this specific band is above everything a pleasure with everything else following, which means one could compare this to the thousandth time I'm going to listen to their new album, or the one before it, or even the one before the previous one, if you come to think of it. Pure, undilluted pleasure, with a little headache going along with it...

* You see, the bad thing in this case (at least that's something that happens to me personally, and please feel free to ignore this paragraph if it doesn't concern you), is that every time the band undertake anew the task to execute their songs exclusively for me, in the safety and the private space of my house, my room, my mind, they bring me face to face with my own self, my weaknesses, my insecurities but also any qualities my character may have. Why is this? Who is in the position to explain such fine details** of their relationship with a specific sequence of sounds? The only thing one can do is make assumptions. And these I intend to make next. However, proven facts won't be missing, lost as they will be inside the vagueness of the times that host us.

* I acquired a special relationship with Radiohead with their album OK Computer, a record that I understood immediately they had recorded for me, even if they didn't know it. I had considered Pablo Honey mediocre - something I still believe today, and I have given it quite a few chances - while The Bends was merely good in my opinion, which means that it never urged me to listen to it repeatedly. And if that album of theirs was the one that made them a stadium band, then they did the right thing taking the decisive turn in their career right afterwards. They never convinced me as such a band, something was telling me that they were capable of much more.

* An opinion solidified when I saw them live for the first time, when they played as a support band at an REM concert at Milton Keynes, just outside London. I was impressed by their musical ability, their charisma at captivating the audience with their stage presence and their difference against everyone else in comprising the weirdest bunch of musicians around with the bright sign "rock stars" over their heads.

But is this guy with the half-closed eye a frontman? And the guitarists, unbelievable playing and one of them is a beau, but isn't the other one a bit of a freak? And the drummer definitely works somewhere else during the day, in a bank perhaps? Could this differentiality of theirs have been what attracted me to them?

* That was in 1995, long before they thought about becoming the most important rock group of the 90's (let's stay there for the time being, we've still got enough time for further praising). Then came OK Computer, the madness of the recording of the next album and the eventual unexpected treasure of getting two new albums from the band in less than twelve months. But let us not stick to those facts, because they are, more or less, known. What we care about is the background, how we got to this stage.

* Some things are so very simple, that many times I wonder about some of the questions posed, regarding either Kid A or Amnesiac. So much so that sometimes I even wonder about the way that various mates and friends think and appreciate the music that they have supposedly grown up with. And not just them, but also foreign journos that, when you don't suspect the motives behind their writings, you can't help feeling sorry for the time they've wasted listening to hundreds - and then some - of records and attending an infinite number of gigs. Personally, I believe that the current artistic perspective of the band is basically simple, but it translates into complex sonic constructions. And I explain myself:

* A veteran music journalist, namely Ian Penman (whom I know through reading the NME during the 80's and who now just seems to lap up the slagging he gets by people for the BS he's been writing in various publications), reviews Amnesiac for The Wire magazine, and after slagging it off completely, wonders: "Who is this record addressing? And, in the end, what is this thing?" (Questions that, more or less, were also posed to me by a friend during the first listening of Kid A, "I can't understand why Radiohead recorded such an album" was his precise question). The answer, as you too, I believe, understand, is quite simple.

* When a band sets out in the beginning of the 90's and their career turns out so that a decade later they have to record a new effort, there are some things that you can't be expecting from them - the argument is only valid if we are not faced with any kind of sold-out hacks, willing to arse-kissingly succumb to their record label's demands. One of those things is that they keep making the same kind of records. Even Madonna or David Bowie go into unbelievable collaborations in order to be up to date. Extending that, it's not acceptable - it's rather irrational - to ask a band to cut themselves off from their time so that you can get what YOU think the band in question should give you. And much more so when this band have repeatedly proven their creative restlessness.

So, as Radiohead live and breathe the electronically polluted air of the 21st century, it would be stupid to ask them not to let these influences interfere in their songs. It would be like accepting them strictly as a rock group that is not allowed to escape from the cage that we made for them and that has to satisfy our every desire. We most probably ... (and evidence as to what they're listening to these days was given to us with the dj set/ webcast they did through their site: Aphex Twin and Squarepusher, DJ Shadow, but also John Coltrane, whence "Life In A Glasshouse" came.)

* But still, those new ideas aren't unpopular with the people who love them. The only people that seem to have a problem, I think, are those who have settled them in their mind as a rock band, and who won't try* to expand their musical horizons a bit towards electronic music. It's those who can appreciate Radiohead but, in their minds, they're never ever going to reach the greatness of the insurpassable Led Zeppelin.

* What can act negatively in Radiohead's case is their name and the way it's been built up in the past, with which songs and which US tours and which videos on MTV's heavy rotation. Thus, if Amnesiac was the new album of, say, the Mice Parade (who I'm listening to as I'm writing these lines, and they're great, as always), nobody would complain and everyone would be happy with the result - even if they insisted that music like that only concerns a few people.

* So no one has the guts to go out and say that Radiohead should be heralded as a band who are doing as much for rock music, as the Beatles, Roxy Music, Sonic Youth and Magazine, for example, did in the past: they brought the exciting back to the Art of rock and the Art to the exciting rock.

* And if the whining about the new album's content is about to start, I suspect it will be by the same people who accepted U2's or REM's new albums as worthwile, albums which didn't dare try and implement the slightest new idea. This is rock music today, which, as everyone knows, at any given moment has the kind of audience it deserves.

* Either some people like it or not, Radiohead are currently holding in their hands a scalpel so sharp, that even they don't know which point the cut they're attempting, for at least four years now, on rock music's soulless body, will reach.

*Radiohead are not on planet Earth right now, both literally and metaphorically. Thus their music has no gravity and...

*So that's why I'm here, writing words and sentences about Amnesiac, the album that startles me once again as a product of a specific group of people, that, one way or another, think and feel like me, although we have never met, at least on the level of being present in the same room and on the level of verbal exchange. Because other than that, we had once occupied the same space in a field in England, last summer we went up the same hill (e.n.: he's talking about Lycabettus hill, where Radiohead played their two unforgettable Athens dates last year...:-) ), for two consecutive nights, and one other time I would swear that the tiny guy standing almost next to me in London's The Garage, during a Chemikal Underground night, was Thom Yorke himself, and even I have no idea how I kept myself from going up and talking to him, something that I usually do for no real reason anyway. I thought that he wouldn't really mind, that he'd be used to that kind of acquaintances, seeing as he'd been (and still is, doubtless) through the channel of being a star and everyone wanting to exchange a few words with you. But as he was standing there talking to his friends, I thought that it would be extremely annoying if I spoilt his night out with my nonsense. Maybe we'd become best mates, maybe everything would end in an unpleasant way.

So things stayed as they were, and I just resigned communicating with him mentally, and watching, almost without participating, how his songs and some of the things he said through his lyrics were directly concerning me and talked about everything I felt and everything I did as a human being. I stared full of awe at how he had the foresight to sing about what was happening around me and happening on me before it had even happened, and that impressed me more than the music played by the band behind him. Or at least as much, because I have to hereby say that there was a time when I had to listen to OK Computer at least once a day ("Fitter Happier" included).

* Somewhere there I'm being led four years later with Amnesiac, a strange thing if one considers where I am after all this time and also where they are themselves. So I can't but reach to the conclusion that we're leading parallel lives. And there's no way I can say that I'm one of those who follow them faithfully, watch with reverent concentration** their every move on a daily basis. For example, I've visited the band's official site as many times as my two hands' fingers.

* So I sit and write down thoughts revolving around Radiohead, while outside it's very hot and life is smiling at me through the window and I remembered that at some point their site had the message "why visit www.radiohead.com when you can go for a stroll in the sunshine?". This I consider to be the best possible response to those who consider them the absolute miserable band, although in fact the point is not how happy or sad they are on the whole, but how much they manage to reflect in the content of their records the - let's not .prevaricate - miserable contemporary reality. And the undeniable fact is that, due to Yorke being a great social observer, their songs tend to approach a bleak social environment, inside which however it's not impossible to discern at times abundant light.

* Let's take "Pulk/ Pull Revolving Doors" as an example, which, by the way, stands right now as my favourite track from Amnesiac (most probably, next week I'll name another one, that's the way these things go). Personally, I consider it an extremely positive track and every time it comes on the cd, it seems impossible** to me not to turn the volume up to extreme for the ears, and everyone around me, levels. It is a way for me to exorcise the demons circling over my soul and threaten to *** my sentimental balance.

You must consider yourselves very fortunate if a new Radiohead release comes at the right moment or if your convertion into their music happens simultaneously with a difficult period of your life. It might seem paradoxical to you, but it is true that their music contains huge amounts of sentimental and spiritual power that, be sure about that, sooner or later will find their way to your heart. If anything, it is by absolutely no means accidental that the quintet is popular no matter how commercial the music they release is, and indeed they remain popular despite becoming increasingly 'weird'.

* I'm trying to find exactly what it is that seduces me about Radiohead, what makes me consider their albums insurpassable for the year they are released in, the reasons that lead some people around me to believe that they are my cousins, that I work for them or that I get paid by their record company in order to write what I'm writing about their world, their work and their music. What those people who consider me a bit mad about all this don't compprehend is that the fact that I take part in this fest, namely to be writing about music and other stuff is - among other things - also in order for me to be able to suggest some things to whoever is determined to take my advice on the purchase of a record. No one, however, should forget that, above everything else, I write about the things that I like, and I accept the responsibility of my writings. I don't accept any further responsibility for anyone who mourned their wasted money, or anyone who got the same disease as me.

* And as I'm searching for the reasons that Radiohead seduce me, I constantly discover new ones and they always have to do with all I see every day and I feel inside me. All the reasons, with no exception, are inside their music, like chocolates lined-up in front of a kid, so the only thing that remains to be done is for them to be collected and consumed one by one, without any surprise. The only difference here is that Radiohead's songs are full of surprises, or rather, they are surprises alone!

* Right now, I have inside my mind the five Radiohead the way they appear on the cover of Mojo magazine in the June issue (e.n.: that was just Thom on the cover - the five of them are inside!). With their faces half-lit, keeping little secrets along the lines of their own music. In the interview found inside, the band try to convince that they haven't changed the way they write songs, that the composition of a succesful pop melody is always one of their primary goals, only now they are also interested in executing their songs in different ways, with a variety of instruments, and if these happen to be electronic, then it's even better. I am completely convinced, I can even hear what they mean on their album, but what will the masses say? And is the opinion of the latter of any interest to Radiohead? To a little extent, I hope.

* Equally beautiful is the photo shoot that someone can enjoy in the July issue of The Wire magazine, with great close-ups and otherwordly atmospheric posings of the band at an *************** *** lit at night. In that interview (taken by Simon Reynolds, one of the few journalists that were there to defend them when Kid A came out, writing that it is one of the most giving crosses of the classic rock sound with the pioneering side of the electronic genre), they talk mainly about the technical side of the recording, also important in the creation of a sound so special and so unique.

* Do you remember the first time you heard "Idioteque"? I expected it, how could such a slap in the face retreat into the dark corridors of oblivion?

* Equivalent was the shock I felt hearing something that sounded like a drumbeat played on a teapot and cold rhythm boxes following, on the intro of Amnesiac bearing the title "Packt Like Sardines In A Crushd Tin Box" (and you will perhaps agree that only Radiohead could find a title like that!). As an opener of a Radiohead album, it's at least worth as much as "Airbag", but right now infinitely more exciting. A makeshift comparison sets the band's older self even more in the margin, their rockier side, against a more experimental and even more adventurous side.

* "After years of waiting, nothing came". Neither good, nor bad one would assume. One phrase is enough for Yorke to express so many of our experiences, all our disappointments concentrated into a handful of words. Enough is one of his sentences to make you plunge into thoughts and start reassessing your personal path from scratch...

* Something that reminds me that I have to start asking myself and writing down the reasons that make Radiohead so important in my life. And I'm sure I know all of them, one by one, if I could only find where to begin from. I'm close, I can feel it...

* A brilliant spark is provided to me by "Pyramid Song", which of course has also been been written for me, and it describes all the times that I'm standing facing dilemmas that have to do with choices of professional, family, sentimental and emotional nature and it's so hard to make a decision and you feel like you are in the middle of a rough ocean and you're fighting, hoping to get out of there alive. At some point comes the calm after the storm, and you are, of course, still there, judging the results and pondering on the wisdom (or not) of the final choices. I feel somehow like that listening to the minimalist piano of the intro, the disarmingly beautiful singing by Yorke, the strings that have a narcotic effect to my ears. What a wise choice for a single - and there is not a hint of irony in that! Simply put, anyone who isn't seduced by this song, shouldn't proceed at all to listen to the rest of the album.

* Perhaps, however, that way they'll miss some of the other moments of the album which - some of them, at least - are more easy oon the ear, what we would call commercial. Which is right what some people were waiting for in order to be able to wholeheartedly say something nice about the band. Those songs are certainly among the best that Radiohead have written in their career, but they are not played the way we expected. That is, with their guitars up front, with emotive singing and a rockier aesthetic. "Knives Out", for instance, which is also the next single, effortlessly rolls along and its guitars flow like the water in the stream, however my only complaint about this composition is that it isn't topped off with a chorus. Just think how much better it would have been with, say, the chorus of "The Trickster" (that's me, but what do I know?....)

I'm listening to Amnesiac and at the same time I'm sitting and marvelling at the, once more, amazing booklet that was once more done by Stanley Donwood along with Tchocky (and don't tell me you don't know whose nickname that is? You can't at least guess?!). Images of unbelievable beauty inside the grandiose ugliness of the world they depict, they floor you and they forc you to decode their messages and parts of the lyrics which are hidden inside them.

* You bow down to their ideas (the broken "t" of the typewriter"!) and you recognize parts of your own life in their bleak pictures. Many suggest that attention like that was also given by progressive bands to the covers of their albums, which is a rather ridiculous thing to claim. You can't throw in the same bag everyone who cares about their records also being beautiful on the outside, thus giving visual food to someone who wants to sit and listen to an album attentively and not on the spot.

* Which one is better, Kid A or Amnesiac? my friends ask me, considering me some kind of expert on the subject, as if they haven't got their own ears to listen for themselves and draw their own conclusions. "Kid A", was my initial answer, but I'm not so sure any more. In the end, they're probably two equally great albums, and we should perhaps regard them as a unified concept, as they initially wanted to release a double album. Why they didn't do it? My theory is that once Kid A was released and it managed to be commercially succesful, they thought about trying to take things even further and give the world yet another piece with the same sonic taste. And, jucging by what followed, they came out of one more test winners. The future will seemingly be even more adventurous, at least we hope so. 

* I realise at this point that I haven't yet talked about some of the other tracks of Amnesiac, that i therefore am a little before the middle of this informal project to submit my thoughts and views on this most recent Radiohead effort. But I think I'd better cut it short, because I had so many things in my mind that I meant to say, but ultimately I don't remember any of them, except perhaps that it changed my life in a strange way that I haven't completely understood but I can clearly feel it in every cell of my body. And if the band continues using grey colours to paint  its musical gallery, my days become brighter and more positive. How can this be happening?

* Most of the things concerning the world of Radiohead are almost impossible to explain, apart, of course, from its substantial ingredients, which are none other than excitement, anxiety, love, hate, the alientaion of the peronality, the strengthening of the character, the fondness for our weaknesses and the search of a better tomorrow. Next to a myriad of other stuff that spring forth from the depths of your soul once their record starts over its maniac spins in your cd player (or any other sound reproduction device you favour).

* And as I am locked in a burning room without air conditioning and I feel myself melting away and pouring on the floor, writing words and sentences which have as their reference point a band from Oxford, UK that I like a lot and I wholeheartedlu suggest to everyone - even those who can't quite grasp why they are so important, but I have the belief that sooner or later they'll find the reasons themselves, not just for the world of rock (even though I hate that expression) music but also for their own worldview - I think I'll stop right here. I will follow their advice and go for a stroll in the sunshine, even if it's burning. I'll remember to take their records with me because who knows, I may need to listen to them ....................... . They'll give me the strength and the same joy of life as the first time I listened to them. Then I will be able to think of some more reasons why they hold the position they actually hold in the days that I lead. For the time being, I have nothing worthwile to say about them.

Absolutely nothing...